ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΧΘΡΟΠΑΘΕΙΑ»

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
1. Αυτός είναι ο τίτλος του υπουργικού «Ενημερωτικού Σημειώματος» για το εν λόγω «Σχέδιο Νόμου», το οποίο επιδιώκει ιταμά και απροκάλυπτα να «λύσει» κοινωνικά και πολιτικά ακανθώδη ζητήματα με τον ποινικό νόμο.
2. Για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία – και όχι μόνο – το ελληνικό Κράτος – στο βαθμό που θέλει να λέγεται και να είναι Κράτος – τολμά ν’ ανασκολοπίσει στοιχειώδη ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων στο όνομα του Δουρείου Ίππου ενός ανύπαρκτου ρατσισμού και μιας έωλης ξενοφοβίας.
3. Πρόκειται για μια χυδαία συμμοριακή απόπειρα να επιβάλλει την «ζωή εν τάφω» στην Ελλάδα την οποία...........
τα κλαυδιανά δίκρανα της ΤΡΟΪΚΑΣ.
Εν όψει της πείνας που καλπάζει, της πολιτικής αποσύνθεσης που τρέχει και των πολυειδών κοινωνικών και εθνικών αδιεξόδων και προδοσιών, το δοσίλογο κυβερνητικό μόρφωμα θέλει ν’ αποτρέψει κάθε δυνατότητα αντίδρασης και εξέγερσης του προδομένου λαού.
4. Σ’ αυτό αποβλέπει αυτό το νομοσχέδιο - εξάμβλωμα, το οποίο ανασύρει ανάλογες διατάξεις του διαβόητου Γ΄ Ψηφίσματος της εμφυλιοπολεμικής περιόδου του Ιουνίου 1946. Πρόκειται για ένα ψήφισμα επιβολής της κρατικής τρομοκρατίας, το οποίο χαρακτήριζα ως «μνημείο κρατικής βίας, αυθαιρεσίας και ασυδοσίας μπροστά στο οποίο ωχριά και η πιο σατανική φασιστική επινόηση». (Για το νομικό αυτό Κρατικό Πραξικόπημα και τις ολέθριες συνέπειές του στην έναρξη του εμφυλίου, βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλου – Θύμα διπλής δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2000, σελ. 133 – 134).
Το ψήφισμα αυτό ήταν τόσο αντιδημοκρατικό και τόσο αντισυνταγματικό, ώστε να καταγγελθεί όχι μόνο από την Αριστερά, αλλά και από το σύνολο, σχεδόν, του κόσμου της Δεξιάς και των Φιλελευθέρων. Ανάμεσά τους ο Σ. Βενιζέλος που έλεγε ότι «δεν δυνάμεθα να δεχθώμεν την εγκατάστασιν αστυνομικού κράτους» και ο Π. Κανελλόπουλος, που χρησιμοποίησε τον όρο «εγκατάσταση αστυνομικού κράτους», ενώ άλλος κεντρώος ηγέτης το αποδοκίμαζε ως «απαρχή κηρύξεως δικτατορίας ενώ υπάρχει κοινοβούλιο». (βλ. οπ. π. σελ. 140 –141).Με το Ψήφισμα αυτό περνούσε στην αρμοδιότητα του ποινικού νόμου και των Εκτάκτων Στρατοδικείων, όχι μόνο η έμπρακτη διαμαρτυρία του κόσμου της Αριστεράς, αλλά και ο προφορικός και γραπτός λόγος και αυτή τούτη η σκέψη.Προπομπός του ήταν η δήθεν ομαλότητα και κοινωνική αρμονία – όπως το κρινόμενο νομοσχέδιο – ενώ στην πραγματικότητα αποσκοπούσε στον ανασκολοπισμό της Αριστεράς.
Στο όνομα αυτού του υποχθονίου σκοπού υπήρξαν καταδίκες και φυλακίσεις – και όχι μόνο – δημοσιογράφων, «διότι δια της εμπρηστικής αρθρογραφίας τους υπεδαύλιζαν τα πολιτικά πάθη και ενέσπειραν το μίσος και την διχόνοιαν μεταξύ των πολιτών και εν γένει εγίνοντο υπαίτιοι της ανωμαλίας» (βλ. οπ. π. σελ. 143). Τώρα τι θα κάνει το ΚΚΕ;
5. Όσο κι αν μοιάζει δύσκολο τίποτα δεν αποκλείει το κρινόμενο νομοσχέδιο να έχει στην εφαρμογή ανάλογα αποτελέσματα και μάλιστα εν όψει των διαγραφομέ