Μητροπολίτης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: 17 χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του

Γράφει ὁ Χρύσανθος Σιχλιμοίρης, Ὀδοντίατρος
Ὑπάρχουν πράγματι στιγμὲς ποὺ ἡ γραφίδα ἀποδεικνύεται ἀδύναμη νὰ ἀποτυπώσει πιστὰ στὸ χαρτὶ ὅλες τὶς πτυχὲς μίας πολύπλευρης, χαρισματικῆς προσωπικότητας καὶ νὰ ἑρμηνεύσει ἀποτελεσματικὰ τὸ χαρακτήρα καὶ τὸ ὕψος τῆς μεγαλωσύνης της. Καὶ τοῦτο διότι τὸ μεγαλεῖο μίας ἁγιασμένης μορφῆς δὲν ὑπόκειται στοὺς συνήθεις κανόνες τῆς ψυχρῆς λογικῆς καὶ συνεπῶς, δὲν μπορεῖ νὰ .........
ἀποτελέσει ἀντικείμενο μίας κοινῆς ἁπλοϊκῆς ἑρμηνείας.
Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης κυρὸς Σεβαστιανὸς ὑπῆρξε μία τέτοια, ὄντως μεγάλη καὶ ἐξαγιασμένη, φυσιογνωμία ποὺ μὲ τὴν ὅλη βιοτὴ καὶ τὸ ἐν γένει παράδειγμά της ἀπέδειξε πὼς εἶχε πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ φθαρτοῦ κόσμου μας καὶ εἶχε σπάσει τοὺς περιορισμοὺς τῆς ἐγωιστικῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.
Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς δὲν διακρίθηκε μόνο ἐπειδὴ...
πέτυχε νὰ εἶναι συνεπὴς στὴν ἄσκηση τῶν ποιμαντορικῶν του καθηκόντων, οὔτε ἐπειδὴ φρόντιζε νὰ ἐκπληρώνει πάντοτε στὸ ἀκέραιο τὶς ὑποχρεώσεις τοῦ ἀπέναντι στὸ εὐλαβὲς ποίμνιό του (Γηροκομεῖο, Οἰκοτροφεῖα Ἀρρένων-Θηλέων, Πνευματικὴ Στέγη). Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν καταπιάστηκε μονομερῶς μὲ τὴν ὑλικοτεχνικὴ ἀνάπτυξη τῆς φτωχῆς του ἐπαρχίας, οὔτε ἀσχολήθηκε μονάχα μὲ τὸν πνευματικὸ καταρτισμὸ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν τῆς μητροπόλεώς του. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ξεχωρίζει καὶ νὰ διακριθεῖ ἤτανε ὅτι κατόρθωσε νὰ ἀναπτερώσει, σὲ δύσκολους καιρούς, σὰν ἄλλος Μωυσῆς, τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ ἡρωικοῦ Δεσπότη τὸ θαρραλέο ἀγωνιστὴ γιὰ τὴ Λευτεριά του.
Ἀποτελεῖ πλέον κοινὴ διαπίστωση ὅτι ὁ σύγχρονος ἀγώνας γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν ἀκίβδηλη μορφὴ τοῦ πυρφόρου Σεβαστιανοῦ. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἕνα πέπλο παγερῆς ἀδιαφορίας - ἀρκετὲς φορὲς σκόπιμης - κάλυπτε τὸ δράμα καὶ τὸ κλάμα τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν ποὺ στέναζαν κάτω ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τῆς "σοσιαλιστικῆς" Ἀλβανίας, μόνο ἡ στεντόρεια καὶ ἀσυμβίβαστη φωνὴ τοῦ ἀοιδίμου Σεβαστιανοῦ, προσπαθοῦσε νὰ ταράξει τὰ λιμνάζοντα ὕδατα τῆς προκλητικῆς νωθρότητας καὶ νὰ σπάσει τὸ φράγμα τῆς ἔνοχης σιωπῆς, τῆς σιωπῆς ποὺ πατρονάριζαν ἔξυπνα οἱ φίλοι του "σοσιαλιστικοῦ μοντέλου" τῆς γείτονος.
Μὲ τὴν συναίνεση τῶν κατὰ τόπους Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ μὲ τὴν φροντίδα ἐπιτοπίων συλλόγων, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν οὐσιαστικὴ συμπαράσταση τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. καὶ τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., εἶχε ἐπισκεφτεῖ πολλὲς πόλεις τῆς Πατρίδας μᾶς καταστώντας κοινωνὸ τοῦ δράματος, τὸν Ἑλληνικὸ λαό. Πέταξε καὶ στὴν ἀλλοδαπὴ (Στρασβοῦργο, Κογκρέσσο Ἀμερικῆς, Λονδίνο, Βρυξέλλες κ.α.) γιὰ νὰ ἀποβραχυκυκλώσει τοὺς Διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς καὶ τὸν ἀπόδημο ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία καὶ λησμονιὰ ἑνὸς κομματιοῦ τῆς Ἑλλάδας ποὺ ὑπέφερε τὰ πάνδεινα μέσα στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης.
Δυστυχῶς συχνὰ δέχθηκε κακόβουλες ἐπιθέσεις καὶ ἔγινε ἀντικείμενο κακόπιστης κριτικῆς, ὄχι μόνο ἀπὸ πολιτικοὺς ποὺ τοῦ ἀπέδιδαν πολιτικὲς σκοπιμότητες καὶ κομματικὲς φιλοδοξίες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ θρησκε