ΙΜΙΑ: 16 χρόνια είναι πολύ λίγα. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.» Γιώργος Σεφέρης ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣΠόνος ανίκητος από ουσίες, πόνος αγιάτρευτος απ την επιστήμη. Πόνος ιδιόμορφος που ανάλογα με τις περιστάσεις μπορεί να γίνει ηθικός αυτουργός στις μεγαλύτερες ανθρώπινες νίκες και ήττες σε τούτη τη ζωή. Μόνος του εχθρός ο χρόνος. Μόνο αυτός μπορεί να ναρκώσει τη μνήμη εμποδίζοντάς την να δώσει στην ψυχή τις οδύνες που θα την μετατρέψουν είτε σε πρόβατο είτε σε λιοντάρι. Στον ύπουλο χρόνο και στο ισχυρό ναρκωτικό της Λήθης ποντάρουν και οι απανταχού ισχυροί του κόσμου που ζουν για να άγουν και να φέρουν.......
ορδές προβάτων ταΐζοντας τες κουτόχορτο. Γι αυτό και ενώ είναι πρόθυμοι να καταπατήσουν κάθε υπόσχεση και κάθε δέσμευσή τους, τηρούν σχεδόν ευλαβικά τις «άτυπες συμφωνίες λήθης» που συνάπτουν με τις κοινωνίες των χειροκροτητών που τους αναδεικνύουν. Σε βολεύει να ξεχνάς για να μην πονάς, με βολεύει να ξεχνάς για να μην γίνεις λαβωμένος λέοντας και με καταπιείς άρα σε αφήνω ευτυχισμένο στον λήθαργό σουΌχι μάγκες. Κάποιοι γουστάρουμε να θυμόμαστε και ας πονάμε. Δεν ξεχνάμε κι ας πονάμε. Πονάμε και γουστάρουμε.. Για κάποια πράγματα έχουμε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ όση δόση απ το δηλητήριο της Λήθης και αν προσπαθείτε να βάλετε στη ζωή μας. Για κάποια ελεεινά και τρισάθλια «έργα» σας θα φωνάζουμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πάρτε μερικά μέρες που είναι έτσι για να έχετε τον ΦΟΒΟ μαςΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το παχύδερμο των Ιμίων. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την γαλανόλευκη κουρελού που παρακαλούσε ο τρισάθλιος να την πάρει ο αέρας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «είστε συναισθηματικός Ναύαρχε» που απάντησε ο αναίσθητος προσκυνημένος του Κολωνακίου στον άνθρωπο που προσπαθούσε να πείσει πως το ποτισμένο με αίμα ηρώων, γαλανόλευκο «κουρελόπανο» ΔΕΝ πρέπει και δεν μπορεί να το πάρει κανένας άνεμος. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την νηπιακή απορία «τι σημαίνει κανόνες εμπλοκής κύριε Ναύαρχε?». ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα ρεπορτάζ για τους Έλληνες του εξωτερικού που ζητούσαν να έρθουν να αμυνθούν υπέρ πατρίδος, την ίδια ώρα που τα μπουζουκάδικα ήταν τίγκα από ορδές βολεμένων με δανεικά ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις σκατόφατσες από διάφορες γνωστές φυγόστρατες λούγκρες του life style που από τα παράθυρα της τηλεόρασης έκαναν «στρατηγικές» υποδείξεις «εκτόνωσης» της κρίσης. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον λυγμό που έπνιγε την φωνή αγανάκτησης των γενναίων καταδρομέων μας που έζησαν πάνω στις βραχονησίδες την εθνική ξεφτίλα μας, όταν στα μετέπειτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, εξέφραζαν με πόνο την ντροπή της υποχώρησης. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Χριστόδουλο Καραθανάση. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Παναγιώτη Βλαχάκο. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Έκτορα Γιαλοψό. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «ευχαριστώ τους Αμερικανους». ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μου κάποιοι πράσινοι προσκυνημένοι ντενεκέδες το στιγμάτισαν με «γκρίζες ζώνες» ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και τους επόμενους, τους επανιδρυτές του κράτους-οπερέτα που αντί να τις καθαρίσουν τις διατήρησαν. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα κουμπαριλίκια με τους πασάδες. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις ζειμπεκές. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «Bravo Yorgos». ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι αυτό το έθνος που κάποτε έδειχνε έμπρακτα με την ιστορία