Αγιατολάχ ή ποιμένες;

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

...απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ...

Οι συχνές - πυκνές παρεμβάσεις των ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδας σε θέματα που δεν έχουν σχέση με την πίστη και την άσκηση των λατρευτικών καθηκόντων των πιστών, προκαλούν ως είναι φυσικό, τη δυσαρέσκεια μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, θρησκευόμενης ή μη.

Η τελευταία παρέμβαση ορισμένων ιεραρχών για το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, είναι χαρακτηριστική του εκτροχιασμού της στάσης

τους, οι οποίοι δίκην Αγιατολάχ, θέλουν να υπαγορεύσουν τη δική τους οπτική γωνία στους υπόλοιπους, αγνοώντας και καταπατώντας στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Το θέμα των σχέσεων της Εκκλησίας με την Πολιτεία απασχολεί την κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι σχέσεις αυτές περνούν από χίλια μύρια κύματα και έχουν γνωρίσει κρίσεις, συγκρούσεις αλλά και περιόδους ομαλής συμβίωσης.

Αναμφίβολα, η παράδοση διαδραματίζει πανίσχυρο ρόλο στη διαμόρφωση του πλαισίου των σχέσεων μεταξύ των δύο αυτών εξουσιών, της πνευματικής και της κοσμικής, ωστόσο ο 21ος αιώνας δεν είναι 6ος μ.Χ αιώνας και το σύγχρονο κράτος δικαίου δεν μπορεί να στηρίζεται στην ΣΤ Νεαρά του Ιουστινιανού.

Είναι ώριμη η ελληνική κοινωνία για ένα νέο πλέγμα σχέσεων μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Εκείνοι που επιθυμούν διακαώς τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, είναι αμφίβολο αν είναι έτοιμοι να δεχτούν ότι η δεύτερη μετά το διαχωρισμό αυτό θα μπορεί να ιδρύει τα δικά της πανεπιστήμια ή νοσοκομεία. Εκείνοι που υπερασπίζονται με σθένος τη διατήρηση του υφιστάμενου πλαισίου, είναι αμφίβολο αν είναι έτοιμοι να δεχτούν πως η Εκκλησία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως και οι υπόλοιποι κρατικοί θεσμοί πχ. στο θέμα της μισθοδοσίας των κληρικών ή της φορολόγησης των 21.000 περίπου Ν.Π.Ι.Δ. (ενορίες, μητροπόλεις κλπ).

Όπως και πολλά άλλα προβλήματα, έτσι και αυτό η ελληνική κοινωνία προτιμάει να ΜΗ το συζητάει, αλλά να παραπέμπει το διάλογο σε κάποια μελλοντική στιγμή, όπου οι συνθήκες θα είναι πιο ώριμες. Το νέο ελληνικό κράτος, σε λίγα χρόνια, θα γιορτάσει τα 200 χρόνια από το 1821 και παρόλα αυτά μέχρι σήμερα επιμένει να μην θέλει να μάθει να συζητάει.

Ωστόσο, το θέμα παραμένει και πέραν του θεσμικού του χαρακτήρα, έχει και μια σειρά διαστάσεων, οι οποίες θα πρέπει να μελετηθούν, να τύχουν ευρύτατου διαλόγου και να επιλυθούν στο πνεύμα της κοινωνίας των πολιτών και της οριζόντιας πνευματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από την τεχνολογική επανάσταση.

Σε πολιτικό επίπεδο, η επαμφοτερίζουσα στάση του πολιτικού συστήματος, παραπέμπει στις καλένδες τη συζήτηση, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί οργανισμοί δεν διαθέτουν καμία απολύτως συγκεκριμένη πρόταση, παρά μόνο ευχολόγια, μισόλογα και υπαινιγμούς. Είναι, βλέπετε, μεγάλη η δεξαμενή ψήφων των πιστών και κανείς δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν.

Το ζήτημα των σχέσεων Εκκλησίας - Πολιτείας κάποια στιγμή θα φτάσει σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο και τότε θα λυθεί βίαια και τραυματικά για την ελληνική κοινωνία, η οποία επιμένει να κρύβει όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλί.