Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Ο «Άρχοντας» που κέρδισε... φίλους και εχθρούς! (vid's)

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ, γιορτάζει μαζί του σήμερα. Πολύ απλά, γιατί πρόκειται τουλάχιστον για τον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία του, ενώ είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους ενός τόσο απαιτητικού σπορ, που έχει καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό όλων, από τις ομάδες όπου έχει εργαστεί, μέχρι και τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές τους.

Σαν σήμερα, γεννήθηκε το 1960 στο Τσάτσακ της Σερβίας, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ένας άνθρωπος που, μεταξύ άλλων, έμελλε να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο και στην πορεία του ελληνικού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, στα 13 χρόνια που το εκπροσώπησε

από τη θέση του πάγκου του Παναθηναϊκού. Πριν τους «πράσινους», βέβαια, είχε ήδη μπει στο δρόμο των προσωπικών του επιτυχιών, καθώς όταν ήρθε στην Αθήνα, ήταν ήδη κάτοχος τριών ευρωπαϊκών τροπαίων. Το πρώτο, μάλιστα, το κατέκτησε στην πρώτη του σεζόν, ως τεχνικός, με την Παρτιζάν να κάνει το θαύμα της Κωνσταντινούπολης, και με buzzer-beater του σημερινού κόουτς της Εθνικής Σερβίας, Σάσα Τζόρτζεβιτς, πανηγύρισε το μοναδικό της τίτλο Κυπέλλου Πρωταθλητριών, απέναντι στην Μπανταλόνα.

Οι Καταλανοί θα ήταν ο επόμενος σταθμός του, τη σεζόν 1993-1994, με το Final-4 του Τελ Αβίβ να είναι δικό τους, κερδίζοντας στον τελικό του «Γιαντ Ελιάου» τον τότε Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη, με 57-59. Ο ήρωας, τότε, ήταν ο Κορνίλιους Τόμπσον, με τον Ζάρκο Πάσπαλι να είναι ο «μοιραίος» για τους «ερυθρολεύκους», αστοχώντας σε βολή και jump shoot που θα άλλαζαν τα δεδομένα της αναμέτρησης. Ο Σέρβος κόουτς, θα κέρδιζε ξανά την ομάδα τους Πειραιώτες, την επόμενη κιόλας χρονιά, αλλά ως κόουτς της Ρεάλ Μαδρίτης. Η μεγάλη ομάδα των Σαμπόνις, Αρλάουκας, Μποντιρόγκα και λοιπών αστέρων, ήταν πολύ δύσκολο να βρει αντίσταση, όπως φάνηκε και από το τελικό 73-61. Ακολούθησαν άλλες δύο σεζόν «ανομβρίας» εντός συνόρων, πριν κατακτήσει το Κύπελλο Σαπόρτα το 1997, για να βρεθεί αμέσως μετά στην Ιταλία. Με την Μπενετόν Τρεβίζο, κατέκτησε το μοναδικό, έως το 1999, εγχώριο τίτλο (Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1997), καθώς και άλλο ένα Σαπόρτα, το 1999.

Για τους τίτλους που είχε κατακτήσει έως τότε, και δη τους ευρωπαϊκούς, είχε αποκτήσει το προσωνύμιο του «Γκαστόνε», θεωρούμενος ως πολύ τυχερός για τα τρία αυτά τρόπαια. Αυτός ο χαρακτηρισμός, όμως, θα έπαυε να υπάρχει, από τη στιγμή που βρέθηκε στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Ανάμεσα σε Ομπράντοβιτς και Τάνιεβιτς, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι επιλέγουν τον πρώτο, δίχως να φαντάζονται καν τι θα ακολουθούσε...

Στην πρώτη κιόλας σεζόν του, κατακτά την Ευρωλίγκα, στο Final-4 της Θεσσαλονίκης, με 73-67 απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, ενώ βιώνει για πρώτη φορά και την χαρά του πρωταθλητή του εγχωρίου πρωταθλήματος. Βέβαια, ήταν και αρκετά επεισοδιακή, όταν στο πλαίσιο ενός αγώνα με τη Δάφνη, ο 55χρονος σήμερα Ομπράντοβιτς, είχε έρθει σε ρήξη με τον εμβληματικό ηγέτη του Τριφυλλιού, Φραγκίσκο Αλβέρτη, με τις σχέσεις τους μετά, όχι απλώς να αποκαθίστανται, αλλά να χαρακτηρίζοντας από βαθύ αμοιβαίο σεβασμό. Την επόμενη σεζόν, διατηρεί τα σκήπτρα στην Ελλάδα, αλλά ηττάται στον τελικό της τότε Σουπρολίγκα, πάλι από τους Ισραηλινούς, για να πάρει τη ρεβάνς στο Final-4 της Μπολόνια, το 2002. Στον τελικό, θα βρει μπροστά του τη μεγάλη Κίντερ των Τζινόμπιλι και Ριγκοντό. Είχε, ασφαλώς, τους δικούς «αστέρες» (Μποντιρόγκα, Ρότζερς, Μίντλετον, Αλβέρτης, Κουτλουάι κ.α.), αλλά κάνει πραγματικότητα την υπόσχεση ότι θα κερδίσει «με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο». Ο τότε νεαρός σέντερ, κάνει τη διαφορά και η έκπληξη γίνεται πράξη, με τον Παναθηναϊκό να «ράβει» το τρίτο αστέρι.

Η συνέχεια στο ευρωπαϊκό στερέωμα, είναι μερικώς απογοητευτική, μιας και το ρόστερ ήταν ούτως ή άλλως πλούσιο, αλλά έπρεπε να γίνει υπομονή, μέχρι το 2005, για την επόμενη συμμετοχή σε Final-4. Τότε, ηττάται από τη Μακάμπι στον ημιτελικό της Πράγας και δύο μέρες μετά θα κατακτήσει την τρίτη θέση, με νίκη στην παράταση επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Ίβκοβιτς και του Παπαλουκά. Την εποχή αυτήν, θα διατηρήσει την κυριαρχία του εντός συνόρων, αν και με μειωμένο ανταγωνισμό, λόγω της κρίσης του Ολυμπιακού, της πτώσης της ΑΕΚ και της ανόδου του Αμαρουσίου.

Οι επόμενοι δύο ευρωπαϊκοί τίτλοι, θα έρθουν σε δύο από τα πιο συναρπαστικά παιχνίδια όλων των εποχών. Και τα δύο απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, με 93-91 στην Αθήνα, και 73-71 στο Βερολίνο. Το 2009, βιώσαμε κι ένα τρομερό ντέρμπι «αιωνίων» που είχε κριθεί στις λεπτομέρειες, όταν ο Μπορούσης αστόχησε στο hook του, και ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στον τελικό με 84-82. Την επόμενη χρονιά, αποκλείστηκε ήδη από το Top-16, ενώ παρά το πρωτάθλημα, υπήρχε προβληματισμός. Αυτός θα λυνόταν το 2011, με την επική πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα, σε μία φοβερή σειρά play-offs, και τον τίτλο μέσα στο «σπίτι» της, όπου η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν αυτήν την φορά, εύκολη λεία.

Το «κύκνειο άσμα» του Ομπράντοβιτς, όμως, δε θα ήταν το καλύτερο δυνατό. Απώλεια του πρωταθλήματος, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, απώλεια των ευρωπαϊκών σκήπτρων, σε εκείνο τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όπου οι «πράσινοι» είχαν φοβερά παράπονα για αλλοίωση αποτελέσματος, και με μοναδική παρακαταθήκη το Κύπελλο Ελλάδος. Ταυτόχρονα, φεύγει με πικρία από την χώρα μας, αλλά πάντοτε υπάρχει στις τάξεις του Αθηναϊκού συλλόγου για επιστροφή, με βάση ένα δικό του όνειρο που είχε μοιραστεί στην τηλεόραση, που δεν ήταν άλλο από το να ξεπεραστεί μέχρι και η Ρεάλ Μαδρίτης σε ευρωπαϊκά τρόπαια. Η επιστροφή του στο ΟΑΚΑ, βέβαια, ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητική για τον ίδιο.

Και οι διακρίσεις με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας, δεν είναι λίγες. Το 1996, κατακτά το ασημένιο μετάλλιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ηττηθείς από τις γηπεδούχους Ηνωμένες Πολιτείες, με 95-69 στον τελικό. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, θα κατακτούσε την κορυφή, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, όπου αφού ξεπέρασε το «εμπόδιο» της διοργανώτριας Ελλάδας στον ημιτελικό, καταφέρνει να κερδίσει στον τελικό τη Ρωσία, με 64-62. Έχει προηγηθεί το χρυσό του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας, με το 96-90 επί της τότε ισχυρής Ιταλίας, ενώ το 1999, θα κατακτήσει την τρίτη θέση στη Γαλλία, με το 62-74 επί των διοργανωτών στο μικρό τελικό.

Ο «Γκαστόνε», λοιπόν, έχει δώσει τη θέση του στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», και οι απαιτήσεις είναι λογικά τεράστιες, την ώρα που προπονεί την Φενέρμπαχτσε, στην προσπάθεια των Τούρκων να φτάσει μία ομάδα τους στην... ευρωπαϊκή Γη της Επαγγελίας. Πάντα, ασφαλώς, με το δικό του, εκρηκτικό τρόπο.