Σ' ένα χαρτάκι έγραψα

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Φάιναλ φορ του Τελ Αβιβ. Τετάρτη, 20 Απριλίου 1994 και ώρα 6.30 μ.μ.. Την ίδια ώρα, που Ολυμπιακός και Μπανταλόνα ετοιμάζονταν για τον μεγάλο τελικό της επόμενης μέρας, οι δυο αποκλεισμένοι, Παναθηναϊκός και Μπαρτσελόνα μάζευαν τα κομμάτια τους για το βασανιστήριο του μικρού τελικού. Τριγύρναγα στο λόμπι του Hilton, του επίσημου ξενοδοχείου της FIBA, το οποίο φιλοξενούσε τα ειδικά διαμορφωμένα περίπτερα και των τεσσάρων ομάδων που είχαν δώσει το παρών στη διοργάνωση. Περνώντας έξω από την αίθουσα του Παναθηναϊκού, βλέπω τον πρόεδρο Παύλο Γιαννακόπουλο να μπαίνει μέσα. Πήγαινε και δεν πήγαινε από τη στενοχώρια του αποκλεισμού. Μπαίνω μέσα. Σε λίγα λεπτά φτάνει και ο, νεαρός τότε, μονάκριβος γιος του, Δημήτρης Γιαννακόπουλος. -«Κλείσε την πόρτα», λέει ο μπαμπάς στον γιο. Η πόρτα κλείνει (μέσα κι εγώ). Ο Παύλος Γιαννακόπουλος κάθεται στο γραφείο και ξεφυσάει. Αν τον έπιανες από τη μύτη θα έσκαγε. Γυρίζει στον Δημήτρη και του λέει: «Μη στενοχωριέσαι. Θα τη βρω τη λύση. Την ομάδα θα την κάνω μεγάλη». Ο Δημήτρης πάει από πάνω του και τον αγκαλιάζει. Παίρνει ένα μπλοκ κι ένα στυλό από το γραφείο, κάθεται σε μια καρέκλα και αρχίζει να γράφει. Μετά από δυο λεπτά, σχίζει το χαρτί και το δίνει στον πατέρα του. «Αυτούς να φέρεις και θα το πάρουμε το Ευρωπαϊκό», του λέει. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος το παίρνει, το κοιτάει και κάνει να το βάλει στην τσέπη του σακακιού. Το ξαναβγάζει και μου το δείχνει για μερικά δευτερόλεπτα. Μόνο το πρώτο όνομα πρόλαβα να διαβάσω: «Ντομινίκ Ουϊλκινς», έγραφε. Το ξαναβάζει στην τσέπη του και αρχίζει να κουνάει το κεφάλι του σαν να ήθελε να ψελλίσει: «Καθένας με τον πόνο του». Δεν ξέρω πόσες μέρες έμεινε εκείνο το χαρτάκι στην τσέπη του Παύλου Γιαννακόπουλου και ποια τύχη είχε πριν το σακάκι πάει στο καθαριστήριο. Ξέρω ότι δυο χρόνια αργότερα, ο Παναθηναϊκός στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής Ευρώπης, με ηγέτη τον Ντομινίκ Ουϊλκινς