Ή Τζέκιλ ή Χάιντ ο ΠΑΟ…

Ο Μάκης Δρόσος γράφει για τον ΠΑΟ, που πάτησε την Κάχα στο β μέρος, αλλά είχε χάσει την μπάλα στο πρώτο ημίχρονο, λέγοντας ότι ο ΠΑΟ δεν μπορεί να κλαίει και να πανηγυρίζει στο ίδιο παιχνίδι συνάμα, συνεχώς…

Η αλήθεια είναι ότι και μετά από το σημερινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, πάλι μπορείς να γράψεις δύο κείμενα. Στο ένα να τον εκθειάσεις και στο άλλο να τον χαντακώσεις. Το μόνο

σίγουρο είναι ότι συνολικά και πάλι σε μπέρδεψε και πάλι σε προβλημάτισε. Αν πάρουμε το πρώτο ημίχρονο, με την άμυνα, που έπαιξε και τους 55 πόντους που δέχθηκε, σε κάποια σημεία έδειχνε ότι μπορούσε μέχρι και να ταπεινωθεί και να ακολουθήσουν αλυσωτές αντιδράσεις. Το παιχνίδι θύμιζε παλιές μονομαχίες στα ανοικτά. Έλα Βασίλη, να παίξουμε, όποιος βάλει τα περισσότερα τρίποντα, κερνάει γαριδάκια… Και η Λαμποράλ ήταν εκείνη που κέρδιζε το στοίχημα και να απορείς για τον Παναθηναϊκό, πως γίνεται μία ομάδα τέτοιου επιπέδου να παίζει τόσο παιδική άμυνα, «χωνί» μέσα στο καλάθι και προσπαθώντας να «ματιάσει» τον αντίπαλο να αστοχήσει από την περιφέρεια, αντί να πιέσει στην πάσα και να μαρκάρει στο σουτ.

Τώρα ότι είχε ασύλληπτα ποσοστά η Λαμποράλ, το ακούω λίγο βερεσέ, αν αφήνεις επαγγελματία παίκτη να σουτάρει ελεύθερος και να βρει ρυθμό, τότε δεν αποκλείεται να κάνει αυτό που σου έκανε ο Σαν Εμετέριο, στο πρώτο ημίχρονο πρωτίστως και οι συμπαίκτες του. Και εκεί που είχα πει ότι δεν μπορεί ομάδα να παίξει πιο παιδική άμυνα, από ότι η Λαμποράλ στο πρώτο γύρο στην Κύπρο με αντίπαλο τους πράσινους, με την άμυνα ζώνης που εφάρμοζε, ο Παναθηναϊκός ήρθε να μας διαψεύσει.

Αν πάρουμε το δεύτερο ημίχρονο μόνο του μπορούμε να εκθειάσουμε τους πράσινους, τρομερή άμυνα, έλεγξαν το ρυθμό και άγχωσαν την Λαμποράλ, ή μάλλον την πανικόβαλαν, ειδικά όταν πέρασαν μπροστά στο σκορ με 57-58 και ενώ είχαν βρεθεί να χάνουν και με 42-21. Θα μπορούσαμε επίσης να υποστηρίξουμε ότι άξιζε να πάρει την νίκη. Ο Πεδουλάκης για 15 λεπτά και βάλε στο β μέρος, το έχει πάει εξαιρετικά το παιχνίδι στο κοουτσάρισμα. Μίκρυνε το ροτέισον, έπεισε την ομάδα του να πιέσει, να βγάλει πάθος, να βγαίνουν όλοι πρώτοι στην μπάλα, ακόμα και να τρέξουν για το εύκολο καλάθι, άσχετα αν και πάλι, ο Παναθηναϊκός έδειχνε αργός και βαρύς και να μην μπορεί.

Η αλήθεια είναι ότι έχει δικαιολογίες. Ο Γκιστ είχε πρόβλημα, ο Λάσμε επίσης ανέτοιμος μπήκε στο παιχνίδι, ο Ούκιτς παίζει επίσης με πρόβλημα, αλλά από την άλλη θα δεχθώ και τον αντίλογο, ότι όλες οι ομάδες έχουν προβλήματα, ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα με βάθος και ας παίζουν οι πιο έτοιμοι και να μικραίνει το ροτέισον. Εκεί που ελέγχεται ο Πεδουλάκης, είναι ότι αφού το έχει πάει πολύ καλά το ματς και το έχει γυρίσει τούμπα, δεν διαγνώσκει ότι αυτοί που το γύρισαν έχουν κλατάρει. Ο Διαμαντίδης και πάλι στην τελευταία φάση, δεν έχει δυνάμεις να πάει για ντράιβ (ένα ακόμα ματς που δεν έχει δίποντο ο αρχηγός!) και γενικά ο ΠΑΟ δείχνει κουρασμένος και δεν έχει την φάση από το ζωγραφιστό. Δεν είναι και λίγο, ότι και πάλι είχε περισσότερα τρίποντα από ότι δίποντα στο παιχνίδι.

Ο Σκαριόλο έχει κάνει ένα τρομερό δώρο στους πράσινους και τους έχει βάλει μέσα στο παιχνίδι, με τον προπονητή της Λαμποράλ να έχει γύρει λίγο στο δεύτερο ημίχρονο, μέχρι να τον ξυπνήσει ο κόσμος από την κερκίδα. Αλλά αυτή την φορά, ο Παναθηναϊκός δεν είχε απέναντι του τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά την Λαμποράλ, που ακόμα και χωρίς τον Νοτσιόνι, είναι πολύ πιο ποιοτική και γεμάτη ομάδα σαν ρόστερ σε σχέση με τους Σέρβους και δεν κατάφερε να γυρίσει τούμπα όλο το ματς, αν και έφτασε κοντά. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπατίστ, ο Παππάς, ίσως ακόμα και ο Μπράμος, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, όχι στην 3η περίοδο, αλλά στην 4η. Ενώ αμυντικά ο ΠΑΟ επέβαλλε το δικό του ματς, επιθετικά προσαρμόστηκε στις ορέξεις της Λαμποράλ. Του λείπει, πολύ του ΠΑΟ, το πικ εν ρολ, και να τελειώσει με τον ψηλό που στήνει το σκριν φάσεις, ή να δώσει να δώσει το ελεύθερο σουτ σε ακροβολισμένο παίκτη. Πολλά από τα τρίποντα του και σήμερα, άσχετα αν βρήκαν στόχο ήταν με παίκτη κρεμασμένο πάνω σε αυτόν που έκανε το σουτ.

Για ένα ακόμα παιχνίδι, η εικόνα των πρασίνων ήταν προβληματική, αν απομονώσεις το πρώτο μέρος, αποκαρδιωτική θα λέγαμε, αν πιάσεις μόνο το δεύτερο ημίχρονο, ελπιδοφόρα θα πεις. Αλλά για τον Παναθηναϊκό μιλάμε, δεν μπορεί να αρκείται στο ελπιδοφόρα εμφάνιση και ειδικά στο χρονικό σημείο που έχουμε φτάσει. Το πρόβλημα των τραυματισμών, είναι δικαιολογία, αλλά το έχουν όλες οι ομάδες και ο Ολυμπιακός, το έχει, αλλά δεν έχει κάνει ήττα ακόμα σε Ελλάδα και ευρωλίγκα. Το ότι ψάχνεται ακόμα να βρει τα μπες βγες, είναι θέμα προπονητή, αργεί να λυθεί και η ομάδα έχει μείνει στάσιμη και προβλέψιμη επιθετικά, αφού ζει για το τρίποντο και παρουσιάζει μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Δεν τίθεται θέμα αν θα περάσει από τον όμιλο, το θέμα είναι ότι η πρόοδος του είναι αργή, σε βαθμό ανησυχίας και το πιο σημαντικό, είναι ότι δεν έχει ζεστό τον κόσμο του και δίκαια, από την στιγμή που φέτος έχει ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις και προσδοκίες, που η ίδια η ομάδα δημιούργησε πέρσι. Αυτό το δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ του Παναθηναϊκού, δεν θα βγει σε καλό. Δεν είναι απαραίτητο να είναι δόκτωρ Τζέκιλ, ας είναι και μίστερ Χάιντ, αρκεί να είναι μόνο αυτό για να έχει διάρκεια και σταθερότητα. Δεν είναι νέα ομάδα ο Παναθηναϊκός άλλωστε, φέτος είχε κάτι παραπάνω από κορμό. Δεν μπορεί να κλαίει και να πανηγυρίζει στο ίδιο παιχνίδι συνάμα, συνεχώς.