Παράσημο το εθνόσημο!

Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, συνηθίσαμε στις διαρκείς επίσημες υποχρεώσεις των Εθνικών (ανδρικών) ομάδων, σε Πανευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο επίπεδο. Και καλομάθαμε κιόλας, στις «γαλανόλευκες» διακρίσεις.

Εστιάζοντας στα κλιμάκια, γιατί από εκεί διαμορφώνεται ο μπασκετικός χαρακτήρας του (αυριανού) πρωταγωνιστή, συναντάμε κάποια γεγονότα, καθόλου τυχαία. Με αφορμή λοιπόν, την δράση στο Ευρωμπάσκετ

Νέων, θα εστιάσουμε σε μερικά ονόματα, για να φανεί καλύτερα η λογική συνέχεια της διάδοχης κατάστασης. Αν και λίγο αργότερα βέβαια, ακολουθεί και το Μουντομπάσκετ των πιτσιρικάδων της Κ-17, όπου και θα λάμψουν αρκετά αστέρια του μέλλοντος.

To 1995 λοιπόν, ήταν η χρονιά των «χρυσών» Εφήβων, της παρέας του Χατζή και του Κακιούζη, του Δ. Παπανικολάου, του Ρεντζιά, του Καλαϊτζή και των υπολοίπων, να «εκτοξεύσουν» την καριέρα τους. Οκτώ χρόνια μετά, ο Περπέρογλου, ο Βασιλειάδης, ο Βασιλόπουλος, ο Σχορτσανίτης, ο Μαυροκεφαλίδης και ο Βουγιούκας οι σημερινοί τριαντάρηδες δηλαδή, ζούσαν επίσης την απόλυτη στιγμή. Ηταν τρίτοι στον κόσμο, σε επίπεδο Εφήβων. Το 2000, Σπανούλης, Ζήσης κέρδιζαν τις πρώτες δικές τους σημαντικές εικόνες με την γαλανόλευκη. Οπως νωρίτερα, οι γεννημένοι του 1980-81, Φώτσης, Παπαμακάριος, Διαμαντόπουλος, Παπαδόπουλος, Γλυνιαδάκης.

Μόνο τυχαία εξάλλου, δεν προχώρησαν τα παιδιά της χρυσής γενιάς του '89 και του '90. Ο Κουφός σταθεροποιήθηκε στο ΝΒΑ, ο Παπανικολάου στην πρωταθλήτρια Ισπανίας Μπαρτσελόνα, οι Παππάς και Γιάνκοβιτς έκαναν το άλμα προς τον Παναθηναϊκό. Ο Σλούκας με τον Μάντζαρη έχουν ήδη κερδίσει τίτλους με τον Ολυμπιακό και ο Μπόγρης κάθε χρόνο, έστω και σε διαφορετικές ομάδες, βελτιώνεται, αισθητά. Και οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι έστω, βρήκαν κάποια καλά συμβόλαια.

Ολοι, πρωτύτερα, γέμισαν την τροπαιοθήκη τους με μετάλλια στις μικρότερες Εθνικές ομάδες. Η παρακαταθήκη για τις νέες επιτυχίες, είναι δεδομένη. Η σκυτάλη –με την βαριά κληρονομιά- έχει δοθεί στον Μποχωρίδη, στον Παπαπέτρου, τον Χριστοδούλου, τον Καμπερίδη, τον Διαμαντάκο και όλα τα άλλα παιδιά. Ξέρουν ότι είναι η δική τους ευκαιρία για διάκριση. Για να κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα τους, είτε στις τωρινές ομάδες τους, είτε ακόμη και σε κάποια άλλη. Η ευθύνη δεν πρέπει να γίνεται, όμως, βάρος. Από μόνο του άλλωστε, το εθνόσημο αποτελεί παράσημο.

Αντίστοιχα πάντως, κοιτώντας σε επίπεδο Γυναικών, φαίνεται πως υπάρχει ραγδαία εξέλιξη, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και παράλληλα, πολύ υλικό στην διάθεση των Ομοσπονδιακών κόουτς. Η συμμετοχή και μόνο στο Πανευρωπαϊκό Νέων Γυναικών αποτελεί την μεγαλύτερη ευκαιρία για τις φιλόδοξες αθλήτριες. Το να δημιουργηθεί μια δυνατή Εθνική Γυναικών, πάντα έμενε ως θεωρητικό πλάνο. Τώρα, υπάρχει η δυνατότητα το σχέδιο να υλοποιηθεί. Ακόμη και μία ματιά στα ρόστερ της Α1 και των χαμηλότερων κατηγοριών, φανερώνει πως το ταλέντο περισσεύει. Τόσο στα αθηναϊκά σωματεία, όσο και της Θεσσαλονίκης, αλλά και της επαρχίας. Τι λείπει; Οι προϋποθέσεις για εξέλιξη.

Γι' αυτό και πολλές αθλήτριες βαδίζουν από μικρές τον δρόμο της ξενιτιάς. Αρκετές, ακολουθώντας το παράδειγμα νεαρών άσων, επέλεξαν, ή επιλέγουν αμερικανικά κολλέγια, συνδυάζοντας σπουδές και χόμπι. Το ζήτημα είναι μέσα από όλη αυτή την μαγιά να… δέσει η συνταγή με το γλυκό.