"Η δωρεά οργάνων σώζει ζωές"

Αντικειμενικός στόχος μας δεν είναι το μελόδραμα. Δεν μας αρέσει άλλωστε. Και ας το ‘χουμε "συγγραφικά", όταν θέλουμε… Πρωτίστως, όμως, το μελόδραμα δεν είναι στόχος του Θεόδωρου Πορφυρίδη. Ο 27χρονος μπασκετμπολίστας του Άρη και του Ηρακλή μπορεί να εγκατέλειψε πρόωρα την ενεργό δράση, αλλά αναζητεί την τύχη του στην προπονητική. Και επειδή στην Ελλάδα (ακόμα) δεν επαναλειτούργησαν σχολές,

Ο "Τεό", το 2008, πέρασε την πιο δύσκολη περιπέτεια της ζωής του, καθώς πληροφορήθηκε σε ένα τσεκ απ ρουτίνας, ότι πάσχει από καρκίνο του ήπατος, ο τύπος του οποίου (ινοπεταλιώδες) προσβάλλει έναν στους 5 εκατομμύρια ανθρώπους! Ένας δότης, ένας αδικοχαμένος 40χρονος από την Πάτρα, του έσωσε την ζωή. Κι αυτή είναι η αφορμή και η αιτία μαζί, που ο νεαρός αθλητής θέλει να φωνάξει με όσο φωνή διαθέτει. Τον "προκαλέσαμε". Μιλήσαμε για την δωρεά οργάνων, που δεν συγκινεί τον φοβισμένο Έλληνα, αλλά και για το άθλημα, που αγαπά, το μπάσκετ. Κάποιες αναφορές του είναι μοιραία… σοκαριστικές.

- Ασχολήθηκες κάποτε ενεργά με το μπάσκετ;
"Έκανα πρωταθλητισμό. Βρέθηκα στον Άρη, στα δεκατρία μου χρόνια. Βρέθηκα σχετικό. Είμαι οπαδός του Άρη. Επιλογή μου ήταν. Θα έλεγε κανείς ότι άργησα να ξεκινήσω. ΄Επαιξα μέχρι το εφηβικό Τμήμα, μία χρονιά, και την δεύτερη χρονιά, πήρα μεταγραφή για τον Ηρακλή. Ήταν μάλιστα η καλή χρονιά του Ηρακλή, όταν είχε κατακτήσει το Πανελλήνιο. Με Σχορτσανίτη, Καλαϊτζίδη, Μιλόσεβιτς στην ομάδα. Τότε κάποιοι πήραν μόρια για τις σχολές τους. Εγώ όχι. Δεν είχα μακρά συμμετοχή, ως εκ τούτου δεν είχα μόρια.

Ήταν και η αιτία που παράτησα το μπάσκετ για να δώσω Πανελλαδικές. Και δόξα τω θεώ πέρασα Πολιτικός Μηχανικός. Απέτυχα… στο μπάσκετ, αλλά κάνω μια δουλειά που επίσης αγαπώ".

- Απέτυχες; Έτσι απλά το λες; Δηλαδή, δεν νιώθεις πίκρα;
"Κοιτάξτε. Όταν έχεις αντιμετωπίσει κάποια άλλα πράγματα, κάποια άλλα τα εκτιμάς διαφορετικά. Πίκρα υπάρχει. Ήθελα να προχωρήσω. Δεν ήμουν κάποιο μεγάλο ταλέντο. Δούλεψα όμως. Ήμουν επίμονος. Από κει και πέρα όταν δεν προωθείσαι, όταν δεν έχεις συμμετοχή, πώς θα βελτιωθείς; Ξεκίνησα ως "δυάρι", «τριάρι". ΄Ημουν στον Άρη, σε μία όχι καλή εποχή στα επίπεδα Υποδομών. Αρκεί να σας πω, ότι κάναμε προπονήσεις σε ένα γηπεδάκι κάτω από το ανοικτό του «Χαριλάου». Οι συνθήκες δεν ήταν τόσο καλές όσο σήμερα. Τέλος πάντων έκανα δύο προπονήσεις την ημέρα. Επαγγελματική προετοιμασία δηλαδή. Προσδοκούσα, λοιπόν, σε κάτι καλύτερο".

- Και κάποια στιγμή στα 22…
"Κάποια στιγμή στα είκοσι δύο μου έκανα ένα απλό τσεκ απ. Το καλοκαίρι του 2008, μετά τις εννέα το βράδυ, άρχιζα να κρυώνω. Ήταν Αύγουστος. Αυτό ήταν επίμονο για μέρες. Πήγα στο νοσοκομείο και έκανα ένα τσεκ απ. Βρέθηκαν κάποιες υψηλές τιμές στα ηπατικά ένζυμα. Τέλος πάντων διαγνώστηκε καρκίνος. Ένας σπάνιος τύπος στο συκώτι. Ούτε οι γιατροί δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν! Καταλαβαίνετε το αρχικό σοκ.

Μου είχαν πει, ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα αντέξω. Εγώ είπα, θα ζήσω. Από κει άρχισε μία μάχη με τον χρόνο. Πολύ Ίντερνετ για να βρω λύσεις. Να ψάξω την ασθένειά μου. Μάχη για να μπω στη λίστα για μεταμόσχευση. Και εκεί πάλι χρειάζονται κάποια κριτήρια. Δεν είναι εύκολο. Μίλησα και με ξένους γιατρούς. Κάποιοι μου είπαν, ότι μπορεί να γίνει κάτι αλλά για να ζήσω δύο χρόνια.

Δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτώ αυτό. Εγώ ήθελα να ζήσω ως κανονικός άνθρωπος. Επέμεινα. Έφτασα μέχρι την… Ιαπωνία! Τελικά, ένας γιατρός στη Γαλλία μου έδωσε ελπίδες. Έκανα μία μικρή επέμβαση, έναν καυτηριασμό. Αυτό έγινε για να κερδίσω χρόνο ζωής. Και τελικά το θαύμα… Ήταν η στιγμή, για την οποία νομίζω τελικά ότι είμαι τυχερός".

- Βρέθηκε δότης και έγινε η δεύτερη και σοβαρή επέμβαση…
"Ναι, αλλά πότε; Την 1η Νοεμβρίου. Την ημέρα που η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι στον κόσμο που έκαναν μεταμόσχευση! Σημαδιακό. Ήταν μήνυμα Θεού. Συνέπεσε εκείνη την ημέρα, λοιπόν, να "φύγει" από τη ζωή ένα παλικάρι από την Πάτρα. Από ανεύρυσμα. Καθηγητής Φυσικός. Με μαύρη ζώνη στο καράτε...

Ο αδελφός του, στον οποίο οφείλω τη δική μου ζωή, δεν το σκέφτηκε πολύ. Αποφάσισε την ίδια μέρα να δωρίσει το συκώτι του νεκρού αδελφού του. Το μόσχευμα μεταφέρθηκε από το Νοσοκομείο Ρίου στο Μετροπόλιταν της Αθήνας και από κει στην Θεσσαλονίκη, όπου και η δική μου εγχείρηση".

- Κι εδώ είναι το μήνυμα, που πρέπει να "αποστείλουμε" προς πάσα κατεύθυνση θαρρούμε…
"Ακριβώς… Η κοινή λογική το προστάζει. Από τη στιγμή που δεν σου ανήκει κάτι από σένα, δεν έχεις λόγο να μην το κάνεις. Είναι τραγική μία απώλεια, αλλά η δωρεά οργάνων σώζει ζωές. Όπως έγινε και με μένα. Μέσα από τον αδελφό εκείνου του ανθρώπου συνεχίζω να ζω. Τίποτε δεν παίρνουμε μαζί μας ξέρετε… Πρέπει να βάλουμε μυαλό. Είναι θέμα νοοτροπίας. Εγώ είπα πριν, ότι ήμουν και τυχερός, αφενός διότι εντοπίσαμε το πρόβλημα έγκαιρα και η κατάσταση ήταν αναστρέψιμη, αφετέρου και διότι βρέθηκε έγκαιρα μόσχευμα".

- Διατηρείς επαφή με την οικογένεια του δότη;
"Ξέρετε, κανονικά απαγορεύεται η επικοινωνία. Αλλά εγώ πώς να μείνω στην ησυχία μου; Κάποια στιγμή βρήκα τους γονείς του και μίλησα μαζί τους. Το είχα ανάγκη. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους το γιατί πρέπει να γίνουν δωρητές οργάνων. Με κάποιο τρόπο πρέπει η ζωή να συνεχίζεται. Μπορεί οι γιατροί να βοηθούν, αλλά ο δότης… σου δίνει τη ζωή! Εγώ μπορεί να μην προλάβαινα, αν δεν υπήρχε η άμεση απόφαση του αδελφού".

- Κι έκτοτε πήγαν όλα καλά;
"Είχα επιπλοκές, χειρουργήθηκα πάλι, αλλά το παρακολουθώ. Θα ζήσω. Αθλούμαι… Δεν κάνω πρωταθλητισμό πια. Αθλητισμό κάνω. Ζω".

- Και είσαι και θύμα της εποχής ως μελλοντικός μετανάστης…
"Ήταν μονόδρομος η επιλογή μου. Μακάρι να έμενα στην πατρίδα, αλλά κάποιοι σε εξαναγκάζουν με τον τρόπο τους σε φυγή. Βρήκα μία δουλειά στην Ζυρίχη σχετική με τον τομέα ενασχόλησής μου. Θεωρώ ότι πάω σε μία χώρα με εξαιρετική ποιότητα και ασφάλεια. Κακά τα ψέματα.

Η Ελλάδα θα μου λείψει. Έχει τις ομορφιές της. Έχω τους φίλους μου. Όμως, αυτή την στιγμή το μέλλον μου είναι στην Ελβετία. Και πού ξέρεις; Ίσως, ασχοληθώ κάπου και ως βοηθός προπονητή, ή ως προπονητής. Βλέπετε, στην Ελλάδα, στην Ελλάδα των πρωταθλητών Ευρώπης, ούτε γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί πια. Δεν λειτουργεί η σχολή προπονητών εδώ και χρόνια. Και ήθελα πολύ να πάω. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω το μπάσκετ λοιπόν. Θα ασχοληθώ από κάποιο πόστο. Έχω εικόνες από τον Μακεδονικό και τον Ηρακλή στην Α1 άλλωστε. Θα το κυνηγήσω το όνειρό μου και στο κομμάτι αυτό".

- Το μόντελινγκ πέρασε από το μυαλό σου;
"Κάποτε… Είχα μπει στη διαδικασία. Η Θεσσαλονίκη δεν προσέφερε όμως πολλές ευκαιρίες τότε. Τέλος πάντων, δεν πρόλαβα ούτε να φτιάξω "μπουκ" φωτογραφιών να καταλάβετε… Προχωράμε. Έχω μπροστά μου άλλωστε πολλά πράγματα να κάνω".

- Η ομάδα σου, ο Άρης, σε πληγώνει;
"Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Και ο Άρης και άλλοι σύλλογοι είναι σαν την Ελλάδα. Κάποιοι "έφαγαν λεφτά" και κανείς δεν πλήρωσε. Στο μπάσκετ είναι μικρότερα τα μεγέθη, αλλά βλέπετε πού έφτασε η ΑΕΚ για παράδειγμα. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Έχουμε γεμίσει με υπερχρεωμένες ΠΑΕ και ΚΑΕ και δεν λαμβάνονται μέτρα. Τελικά η Ελλάδα με πληγώνει. Όμως, είναι η πατρίδα μου. Κι αυτό δεν αλλάζει…".