Ανθρώπινη φύση και καραντίνα: Αναζητώντας το χώρο που η ψυχή συντρίβεται

του Μάνθου Μυριούνη*

Αναζητώντας το χώρο που η ψυχή συντρίβεται! Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι απανταχού της γης στην παρούσα χρονική περίοδο έχουν προβληματιστεί από τον καταιγισμό και την ένταση των γεγονότων που χαρακτηρίζει τις
μέρες μας και δοκιμάζει την ψυχική τους εγρήγορση .

Τα πρωτοφανή κι απρόσμενα συμβάντα κατά τη διάρκεια του ομολογουμένως ελάχιστου χρονικού διαστήματος ζωης, κατά το οποίο καθένας από μας υπάρχει στον πλανήτη, σε αναγωγή των χιλιετηρίδων ύπαρξης του είδους μας, χαρακτηρίζεται από τεκταινόμενα

Ειδικότερα κι αναφορικά στην μικρή αυτή κουκίδα του Παγκόσμιου χάρτη που χωροταξικά υπάρχουμε και στην στην οποία ζούμε, την Ελλάδα μας, εδώ και πλέον της μιας δεκαετίας μονάχα ανεπηρέαστους δεν μπορεί να μας αφήνουν τα γεγονότα παντός είδους κι επουδενι σε αναμενόμενη τροχιά δεν μπορούν να οριστούν.

Οποία κι αν είναι η φύση τους και η αιτιογέννεση τους, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε ή έστω απλά να επιβιώνουμε στις άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες μας ιστορίες διασχίζοντας τα χρόνια της ύπαρξής μας παρότι τίποτε πλέον δεν μπορεί να μας αφήνει ανεπηρέαστους πλέον…

Χαρές αλλά κυρίως λύπες, προσωπικές πορείες και εγωκεντρικές λογικές, ατομικές δράσεις και διακαή ζητούμενα μας συνθέτουν και χαράσσουν το αποτύπωμά μας σμιλεύοντας ανεξίτηλα με την σφραγίδα τους τις ζωές μας. Το ανθρώπινο είδος φύσει τετελεσμένο και φθαρτό και σύμφωνα με τις πρόσφατες εξελίξεις ακραιφνώς  αναλώσιμο διατηρεί έναν βαθμό έκφρασης των συναισθημάτων του, είτε  της χαράς είτε της λύπης του δημιουργώντας έτσι την προσωπική του ιστορία.

Είναι αναμενόμενο αλλά και φυσιολογικά ο χρόνος με την δικαιοδοσία του άλλοτε με πιο εμφατικό τρόπο κι άλλοτε πιο ήπια να δηλώνει την παρουσία του και να αφήνει τα σημάδια του στο υλικό, στο φθαρτο μας σώμα.

Το σώμα μας σαν κομμάτι της προσωπικής μας ιστορίας αποτυπώνει, αλλά και αποκαλύπτει τα βάσανά μας, τις δυσκολίες,τις καταθλιπτικές μας μέρες, την κούραση μας, στιγμές και δυσάρεστες εμπειρίες μας που διαδραματίσθηκαν στην πορεία μας στο χρόνο.

Μια φυσική ροή μιας  ζωής που εκδηλώνεται, βρίσκει διέξοδο, εν είδη ιστορικού επιστήμονα, εγγράφοντας στο σώμα και κυρίως στο πρόσωπό μας με φυσιολογικό τρόπο τις ρυτίδες ωριμότητας  και άλλες φθορές  εμπειρίων, τα χαμόγελα που βιώσαμε, τις χαρές που νιώσαμε τις σοφίες που αποκτήσαμε και όλες τις στιγμές που μας σημάδεψαν και χαράχθηκαν επάνω μας για πάντα.

Ένα φυσικό και πολλές φορές ένα γοητευτικό τατουάζ ζωής γραμμένο στα κύτταρα μας, στο ίδιο μας το σώμα, με φυσιολογικό τρόπο διηγείται τις στιγμές που “μας κόπηκε από χαρά η ανάσα “, τα ζόρια που ζήσαμε, τα  πάθη που αγαπήσαμε, τις συγκινήσεις στις οποίες δοτικά αφοσιωθήκαμε.

Όλοι μας όμως αναντίρρητα θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν και βιώματά μας τα οποία δεν έχουν την εμφανή τουλάχιστον δυνατότητα να εκφραστούν, να αποτυπωθούν επάνω μας κι ενώ ο ρόλος και η σημασία τους στη ζωή μας είναι αν όχι υπέρτερη τουλάχιστον ισάξια της φθοράς του υλικού μας μέρους.

Κι είναι γεγονός ότι όσο αφορά την χώρα μας οι συνθήκες της τελευταίας δεκαπενταετιας έχουν πλήξει καίρια την ψυχική μας ισορροπία και η συναισθηματική μας ανεκτικότητα δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε.

Αλλά και πριν από αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο οι ψυχοσυναισθηματικες μας φθορές όλο αυτό το άυλο, πλην όμως τεράστιο ενεργειακό αποτύπωμα συναισθηματικών συντριβών και ματαίωσεων, η κατακερματιση,

η απαξίωση των εσωτερικών μας ηθικών μας αρχών, των συνειδησιακων μας απωλειών, είναι δυνατόν να έχουν εξαφανιστεί;

Όλο το γινόμενο των χαμένων ευκαιριών μας, των ανεκπλήρωτων ονείρων μας, των προσωπικών αστοχιων, των ερωτικών μας εκκρεμμοτήτων, είναι ποτέ δυνατόν να έχουν εξαϋλωθεί;

Οι ηττημένες, οι ματαιωμένες φιλοδοξίες μας, ότι μας άγγιξε και μας συγκίνησε σε ιδιαίτερες του εαυτού μας πτυχές, οι κουρασμένες και απαξιωμένες δίκαιες εξεγέρσεις μας, οι ανέκφραστοι θυμοι μας και πόθοι μας, πως γίνεται να μην έχουν αφήσει κανένα ίχνος, κανένα αποτύπωμά στην ενδοψυχική μας καταγραφή;

Οι φόβοι μας, ο συνεχιζόμενος εγκλεισμός και όλες οι στερήσεις ακόμη και των πιο στοιχειωδών ελευθεριών μας που δεχόμαστε για το κοινό καλό με τον αιφνίδιο τρόπο αλλαγής και προσαρμογής νέου τρόπου στη ζωής μας, τι μπορεί να απέγιναν;

Όλα αυτό το σθένος, αυτή η εσωτερική δύναμη έστω κι αν δεν είχε την ευκαιρία να κατακτήσει τον στόχο για τον οποίο δημιουργήθηκε έχει δημιουργήσει μια παρακαταθήκη ενέργειας που σίγουρα δεν μπορεί να έχει εξαφανιστεί.

Ότι βιώσαμε επενδύοντας και μάλιστα με έντονα συναισθήματα και φορτισμένα με την ενέργεια με την οποία τα είχαμε ενδύσει, τι απέγιναν;

Δεν υπάρχουν πουθενά;

Δεν βρήκαν πιθανά τρόπο να μεταβολιστουν;

Να υπάρχουν σαν προσωπικό μας κεφάλαιο έστω ‘εν υπνώσει”μέσα μας;

Αυτό το άυλο μα τόσο σημαντικό ψυχοσυναισθηματικο και δομικό για την γενικότερη  ψυχοσύνθεση μας κεφάλαιο που μας παρακινεί, μας χαρακτηρίζει και καθορίζει πολύ σημαντικές αλλαγές ως προς την βελτίωσή μας και που συνετρίβη, χωρίς βέβαια να χαθεί, δεν βρήκε καμία διέξοδο να εκφραστεί;

Είναι δυνατόν να εξαφανίστηκε;

Πώς μπορεί να εξουδετερώθηκε πάρα τον τεράστιο όγκο ενέργειας που είχε στο δυναμικό του;

Αποκλείεται!

Ποτέ κάτι που βιώθηκε δεν μπορεί να χαθεί!

Οι άνθρωποι που δεν έχουν καλή επαφή και αλληλεπιδραση με τα συντριβωμενα συναισθήματά τους θα κοιτάξουν να τα καταχωνιασουν όπως όπως στα πίσω σκοτεινά δωμάτια του μυαλού τους με τον κίνδυνο κάποια στιγμή αυτά τα άυλα που έχουν συντριβεί να γίνουν τοξικά κι επικίνδυνα και να τους επιτεθούν.

Κάποιοι άλλοι πιο θαρραλέοι που διατηρούν μια ευχέρεια και μια  συναισθηματική επιδεξιότητα με κατάλληλους χειρισμούς θα τα αποβάλλουν σιγά σιγά ελαφρύνοντας τον εαυτό τους αλλά και θα  μοιραστούν αυτή τη στιγμή αυτοέκθεσης με άλλους που θα επιδοκιμάσουν την αυτογνωσία τους συμμετέχοντας και οι ιδιοι στο μοίρασμα.

Εκεί όπου κρύβεται η δύναμη της ζωής!

**Ο Μάνθος Μυριούνης είναι Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπευτής email: [email protected]