Ο τηλεοπτικος μυθος.. που εσβησε!

Γράφει ο Κ.Π.
Aγαπητό Fimotro,
Εμείς οι ιθαγενείς που ζούμε στην Ελλάδα, έχουμε μια πλούσια μυθολογία. Μέσα από τη μυθολογία, εδώ και δεκαετίες ζούμε πολλούς μύθους! Μύθους πολιτικούς, μύθους οικονομικούς, τηλεοπτικούς, ενημερωτικούς, φανταστικούς. Μύθοι...
που μας κοίμισαν και μας έκαναν να βλέπουμε γλυκά ωραία όνειρα. Κάποια στιγμή ξυπνήσαμε από τα τύμπανα του οικονομικού πολέμου και ο μύθος της ισχυρής μας οικονομίας έσβησε, μαζί με τα όνειρα των Ελλήνων, μέσα από την καθημερινή πολιτικολογία των καναλιών.
Πολλές φορές οι παρουσιαστές μιλούν και ενημερώνουν το κοινό, με ατέλειωτους μονολόγους, έχοντας δίπλα τους, πολιτικά πρόσωπα είτε σαν γλάστρες είτε σαν πολιτικούς επαναστάτες, που βιάζονται να τελειώσουν για να εμφανιστούν στο επόμενο κανάλι(!) Ακούγονται μαργαριτάρια, μπουρδολογίες και διάλογοι καφενείου. Προσκεκλημένοι και δημοσιογράφοι, φωνασκούντες, χωρίς να τους δίνετε ο λόγος πετάγονται σαν π...ς που δεν καταλαβαίνεις τη συζήτηση γίνεται στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, πρωί-βράδυ. Στο τέλος ο τηλεθεατής αναρωτιέται αν πρέπει να επισκεφθεί ψυχίατρο ο ίδιος η οι συντελεστές της εκπομπής. Έτσι βλέπεις ο μεν βλάκας να προσπαθεί να δικαιολογηθεί και ο ηλίθιος να επιμένει! Από την άλλη, μακρομαλλούσες «παρουσιάστριες», κάνοντας πασαρέλα στο πλατώ, σχολιάζουν φραγκιά και φορέματα, γνωστών και αγνώστων παλλακίδων, μοντέλων, καλλιτεχνών η τις διακοπές τους στη Μύκονο! Αυτός είναι ο τηλεοπτικός Μύθος!!!
Ο Έλληνας τηλεθεατής για ένα πράγμα είναι σίγουρος βλέποντας τηλεόραση. Ότι μπορεί να απευθύνεται σε αυτή, για να του λύσει όλα τα προβλήματα!!! Οικονομικά, εργασιακά, γραφειοκρατικά, νοσοκομειακά, συνταξιοδοτικά, ακόμα και ερωτικά! Ραδιόφωνα και τηλεόραση-πλύση εγκεφάλου-στο αποκορύφωμά τους, για λίγη τηλεθέαση!

Έχοντας ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, γνώρισα μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα της διασποράς. Την Ελλάδα της ελπίδας, την Ελλάδα του νόστου, που σμίλεψε και κράτησε ζωντανή μέσα από τις παραδόσεις την τρυφερότητα και την περηφάνια, η Ελληνίδα Μάνα!
Με τη νέα τεχνολογία, η Ελλάδα της διασποράς και ο απανταχού ελληνισμός ήρθε πιο κοντά στην Ελλάδα της ελπίδας που δεν μπόρεσαν να αγκαλιάσουν οι κυβερνήσεις από λάθη και παραλήψεις των πολιτικών.

Με αυτή την έννοια, η ελληνική τηλεόραση, ιδιωτική και κρατική-περισσότερο η ιδιωτική-δεν έμεινε δίπλα στην Ελλάδα της διασποράς και το Έθνος. Δεν βοήθησε τον Έλληνα στη βελτίωση του πνευματικού, μορφωτικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου.
Ακολούθησε το ρεύμα της εποχής, με έναν φανατισμό και πρόχειρο μιμητισμό, μία οριζόντια κριτική και ισοπέδωση ανθρώπινων αξιών, υιοθετώντας την κραυγή, «όλοι ίδιοι είναι» «όλοι διεφθαρμένοι». Κι' όμως υπάρχουν δυνατές και ανεξάρτητες δημοσιογραφικές και πολιτικές φωνές, αλλά και άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων με κύρος και αξιοπρέπεια, που αγνοούνται. Ο μόνιμος καταγγελτικός λόγος, είναι επικίνδυνος για την κοινωνία μας και τη Δημοκρατία. Δεν μπορεί τίποτα το θετικό να μην προβάλλεται η να μην γίνεται σε αυτόν το τόπο. Και η τηλεόραση μπορεί να βοηθήσει για κάτι καλύτερο!
Μήπως πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης πρέπει να τους διαβάσει ο Πατριάρχης στο φανάρι;