Ούτε Καντάφι, ούτε βομβαρδισμοί

Η σωστή αντίδρασή μας στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση μέσα στο υπάρχον σκηνικό, να προτείνουμε λύσεις που να αποδεικνύουν ότι δεν «αδιαφορούμε» για τις σφαγές των αμάχων

Σίγουρα οι βομβαρδισμοί της Λιβύης από τις δυνάμεις της Δύσης δεν φέρνουν πιο κοντά τη νίκη της εξέγερσης του λιβυκού λαού και του μεγάλου στόχου της, που ήταν και είναι η ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Καντάφι. Η εντολή του ψηφίσματος του ΟΗΕ είναι η σωτηρία των αμάχων και όχι η ανατροπή του καθεστώτος. Ακόμα πιο σίγουρα, όταν ο ουρανός βρέχει βόμβες μέρα-νύχτα, αποκλείεται τα θύματα να είναι λιγότερα από όσα θα ήταν τα θύματα της καταστολής που πραγματοποιούσε, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ή θα πραγματοποιούσε ο Καντάφι αν δεν υπήρχαν οι βομβαρδισμοί.

Οι δυνάμεις της Δύσης που επεμβαίνουν για να «σώσουν» τους αμάχους και όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς, θα μείνουν «εκ των πραγμάτων» η μόνη συγκροτημένη δύναμη που θα μπορεί να δώσει «λύσεις» στην μετα-Καντάφι εποχή (αν υπάρξει τέτοια σε όλη τη Λιβύη ή σε μέρος αυτής). Κατέπληξε μάλιστα ο βαθμός ασυδοσίας των βομβαρδισμών, όπου όποιος ήθελε βομβάρδιζε ό,τι ήθελε, χωρίς συνεννόηση μεταξύ των επιχειρούντων. Όταν δε ο στρατιωτικός εκπρόσωπος των «προθύμων» ανακοίνωσε στις 23 Μαρτίου ότι ολοκληρώθηκε η καταστροφή όλου του αεροπορικού οπλοστασίου του καθεστώτος, το οποίο κατέστη έτσι ανίκανο να σηκώσει αεροπλάνα ή να βομβαρδίσει από αυτά, αναρωτηθήκαμε τι θα κάνουν τώρα οι «πρόθυμοι» για να σώσουν τους αμάχους. Γιατί το καθεστώς άρχισε την καταστολή ή τη σφαγή αμάχων μόνο όταν ξεσηκώθηκε η αντίσταση εναντίον του, και περισσότερο ακόμα όταν αυτή η αντίσταση πήρε ένοπλη μορφή.


Διαβάστε περισσότερα »