Μενει στο μυαλο το παραπονο που ουτε αυτη τη φορα μιλησες – ενα συγκλονιστικο αρθρο…

του Αλεξανδρου Πετρακα
Μια φοβιτσιάρα διαδρομή από Λέξεις κάνει συνέχεια βόλτες γύρω γύρω από τη γλώσσα που θέλει να τις προφέρει, την βλέπει εκείνη να διστάζει και κρύβει το δικό της φόβο μην τυχόν πάρει Φωνή και μετά δεν μπορέσει να γυρίσει πίσω. Άλλο να φτιασιδώνεσαι στον Καθρέπτη κι άλλο να πετύχεις τον εαυτό σου στο δρόμο. Ξανά και ξανά η ίδια βόλτα, "μήπως ξεχάσαμε τίποτα", "μήπως μπήκαμε σε λάθος σειρά", μα οι λέξεις δεν χρειάζονται Σειρά για ν' ακουστούν, χρειάζονται Αλήθεια.
Κι είναι ο χρόνος που περνάνε έτσι διστακτικές και φοβισμένες που τις κάνει τελικά να απελευθερώνονται αχρωμάτιστες, κουρασμένες, σιγοψιθύρισαν-βλέπεις-μεταξύ τους όλην αυτήν την ώρα όλα όσα ήθελαν να κουβαλήσουν, που στην Διαδρομή δεν είχε πια σημασία. Αγγαρεία ν΄ακουστούμε, αγγαρεία να γδυθούμε τα Λεκτικά μας Τερτίπια κ να μείνει μόνο ήχος και νόημα.
Μένει στο μυαλό το παράπονο που ούτε αυτή τη φορά Μίλησες. Γίνεται ανάμνηση κακή που έκρυψες το δώρο που ήθελες να χαρίσεις. Κι αντί για το μεγάλο κουτί με τα Γλυκά που θα μπορούσαν να είναι και Λόγια, μια πεθαμένη χειραψία σε χέρια που έμαθαν να γράφουν από παλιά, αλλά δεν έμαθαν ποτέ τους να διαβάζουν. Θα ΄ρθουν μετά τα "Γαμώτο", μοναχικά, τσαμπουκαλεμένα, λίγο θρασύδειλα γιατί ξέρουν πως από τη φήμη τους και μόνο τα Φοβάσαι. Θα έρθει μετά και η Λαχτάρα οτι την άλλη φορά δεν θα γίνει το ίδιο, φασαριόζα, φαντασμένη, με κάτι ρούχα φανταχτερά γιατί είναι μια σταλιά και κάπως πρέπει να της δώσεις Σημασία. Με όποιο και να ταυτιστείς, χαμένος θα είσαι. Σε όποιο και να σταθείς απέναντι, χαμένος θα είσαι γιατί εσύ τους είπες να έρθουν.
Μια φοβιτσιάρα διαδρομή από λέξεις αρχίζει να χαράζει πάλι το δρόμο της. Καλύτερη από την προηγούμενη, πιο γεμάτη, ίσως και πιο παιχνιδιάρα, ίσως γραμμένη με περισσότερα κεφαλαία γράμματα για να είναι έτοιμη να Ακουστεί περισσότερο. Και δεν φτιασιδώνεσαι πια στον Καθρέπτη, μα σε ένα τζάμι που κάνει αντανάκλαση, να μπορείς να κοιτάς και λίγο έξω μην τύχει και σε συναντήσεις. Ίσως τα γλυκά από το δώρο σου να μην ξεκολλήσουν από τα Λόγια σου. Ίσως πάλι φοβηθούν και βαρεθούν να στριφογυρίζουν και να κάνουν όσα και η προηγούμενη Διαδρομή. Μα τα Γλυκά δεν κρατάνε για πάντα κι άμα χαλάσουν μέσα στο όμορφο κουτί τους, θα χαλάσουν και τα λόγια τους μαζί.