Τρείς αλήθειες, ένας υποψήφιος…

Ακούμε, όλο και συχνότερα, τη γνωστή πια φράση:

Αν αυτά που περνάει τώρα ο Τσίπρας, προσπαθούσε να τα περάσει η κυβέρνηση Σαμαρά, θα είχε καεί η Αθήνα!

Αυτό «σωστό» ακούγεται, αλλά, αν ψάξουμε λίγο περισσότερο, είναι μάλλον … «μισή αλήθεια». Που κρύβει άλλες αλήθειες. Πολύ πιο σημαντικές…

* Πρώτον, η κυβέρνηση Σαμαρά, δεν θα χρειαζόταν να περάσει τα περισσότερα

--Την αύξηση της προκαταβολής φόρου επομένων ετών για τους ελεύθερους επαγγελματίες, για παράδειγμα, την είχαν ζητήσει από την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά την απέρριψε.

--Την αύξηση του φόρου εισοδήματος στους αγρότες, δεν την είχαν ζητήσει καν.

--Την οριζόντια αύξηση του ΦΠΑ, επίσης δεν την είχαν ζητήσει. Η Τρόϊκα ζητούσε τον «εξορθολογισμό» του ΦΠΑ με μείωση της απόκλισης ανάμεσα στο υψηλό φορολογικό συντελεστή (23%) και στο χαμηλό (6,5%). Αλλά η μείωση της «απόκλισης» δεν σημαίνει υποχρεωτικά αύξηση του κατώτατου συντελεστή. Μπορεί να γίνει και με μείωση του υψηλού συντελεστή. Από το 23% σταδιακά πιο κάτω στο 15%, ας πούμε. Και αυτό ακριβώς είχε προγραμματίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και το είχε ανακοινώσει και επίσημα (πριν τις ευρωεκλογές), χωρίς να αντιδράσει η Τρόϊκα!

Γιατί δεν αντιδρούσε τότε η Τρόικα; Διότι, απλούστατα, η προηγούμενη κυβέρνηση έπιανε και ξεπερνούσε τους δημοσιονομικούς στόχους! Κι ακόμα, διότι με την επιστροφή στην ανάκαμψη, που είχε επιτύχει η κυβέρνηση Σαμαρά, το κράτος θα μπορούσε να ξεπερνά τους στόχους του στα έσοδα (άρα και στα πλεονάσματα) χωρίς αύξηση φορολογικών συντελεστών. Ακόμα και με σταδιακή μείωση των συντελεστών…

Από τα μέσα του 2014 ήταν πια η ανάκαμψη της οικονομίας που τροφοδοτούσε την αύξηση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων…

Με ανάπτυξη όχι με νέα μέτρα λιτότητας!

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό και ύφεση, άρα σε νέα ελλείμματα και κατά συνέπεια σε νέα – πρόσθετα βαρύτερα και αχρείαστα ως τότε - μέτρα λιτότητας. Που δεν τα προέβλεπε το προηγούμενο Μνημόνιο και – τα περισσότερα - δεν τα ζητούσε καν η Τρόϊκά.

Για να μη μιλήσουμε για τα capital controls που απλούστατα δεν υπήρχαν επί Σαμαρά.

Όλα αυτά είναι που συμβαίνουν σήμερα, είναι μέτρα που δεν τα πήρε ο Σαμαράς, όχι γιατί «φοβήθηκε», αλλά γιατί απλούστατα δεν χρειαζόταν να τα πάρει! Είναι μέτρα που τα έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανεύθυνη, ασυνάρτητη και καταστροφική πολιτική του. Και το πρώτο που πρέπει να τονίζουμε είναι αυτό ακριβώς: Πώς αυτά τα μέτρα τα είχε αποτρέψει ο Σαμαράς, και δεν χρειάζονταν στην πορεία της χώρας όπως την είχε δρομολογήσει η κυβέρνησή του.

Δεν είναι πιο «αποτελεσματικοί» διαχειριστές Μνημονίων οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ! Μη λέμε κι εμείς ανοησίες! Πιο ανάλγητοι, ναι. Πιο ανίκανοι, οπωσδήποτε. Αλλά πιο «αποτελεσματικοί», από πού κι ως πού;

Είναι σαν να έχετε ένα τραυματία που τον ανέλαβε ένας γιατρός κι αντί να του ακρωτηριάσει το πόδι, τον υπέβαλε σε «συντηρητική θεραπεία» και το τραύμα άρχισε να επουλώνεται ομαλά. Οι συγγενείς και ο ίδιος ο ασθενής γκρίνιαζαν βέβαια γιατί η αποθεραπεία αργούσε, αλλά το τραύμα συνεχώς καλυτέρευε…

Πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία, οι συγγενείς πείστηκαν να εγκαταλείψουν τον καλό γιατρό και να απευθυνθούν σε ένα άλλο, πολλά υποσχόμενο «θαυματοποιό» που υποσχόταν «θεαματικά αποτελέσματα» πολύ πιο σύντομα. Αλλά ο θαυματοποιός αποδείχθηκε «σκιτζής»! Και το αποτέλεσμα ήταν να χειροτερέψει το τραύμα και να υποβληθεί ο ασθενής σε αλλεπάλληλους ακρωτηριασμούς!

Φανταστείτε τώρα, να έλεγε κάποιος ότι ο «σκιτζής» που σακάτεψε τον άνθρωπο ήταν… «αποτελεσματικότερος», γιατί ο προηγούμενος δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό. Μα ο προηγούμενος δεν χρειάστηκε να ακρωτηριάσει το πόδι. Προσπαθούσε να το σώσει και τα κατάφερνε…

* Κι εδώ αναδεικνύεται η πρώτη αλήθεια που πρέπει να πούμε κάποτε:

Η Ελληνική κοινωνία ήταν «εθισμένη» για δεκαετίες σε μια ψευδαίσθηση ευημερίας με «εύκολες» λύσεις, διορισμούς στο δημόσιο, βόλεμα και «αρπαχτές», συνήθως από κρατικοδίαιτες «επιχειρήσεις» για τους λίγους και με εκτεταμένη φοροδιαφυγή για τους πολλούς. Κι όλα αυτά συντηρούνταν με δανεικά.

Κάποια στιγμή έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας. Και για να μη τιναχθούν όλα στον αέρα, άρχισε μια επώδυνη «θεραπεία», που σήμαινε αλλαγή της οικονομίας και του τρόπου που είχε μάθει να ζει ολόκληρη η κοινωνία.

Όλοι ενοχλήθηκαν. Πολλοί κατάλαβαν ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Κάποιοι βρέθηκαν στην απόγνωση. Κάποιοι προσπάθησαν να γαντζωθούν σε «κεκτημένα προνόμια» που δεν μπορούσαν να συνεχίζονται. Και κάποιοι αδικήθηκαν πραγματικά…

Η «θεραπεία» που επιβλήθηκε απ’ έξω – το πρώτο Μνημόνιο – στην αρχή δεν πήγε καλά. Δεν δούλεψε, δεν πιάνονταν οι στόχοι…

Ύστερα άλλαξε σημαντικά, άλλαξε το μίγμα πολιτικής (περισσότερες περικοπές δαπανών, λιγότεροι φόροι), μειώθηκαν αισθητά και οι τόκοι (από 11 δισεκατομμύρια το χρόνο το 2011 σε μόλις 5,5 δισεκατομμύρια το 2014) επιταχύνθηκαν οι αποκρατικοποιήσεις και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Έτσι η κατάσταση άρχισε να σταθεροποιείται αρχικά και να βελτιώνεται στη συνέχεια.

Το δεύτερο Μνημόνιο δούλεψε γιατί άλλαξε! Η κυβέρνηση Σαμαρά έπιασε τους στόχους και έβγαινε από τα Μνημόνια, έβγαινε στις αγορές και έβγαλε τη χώρα από την ύφεση. Μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια…

Τότε της επιτέθηκαν από δύο πλευρές:

--Της «τράβηξαν το χαλί» απ’ έξω - ίσως γιατί δεν ήθελαν την Ελλάδα εκτός Μνημονίου – και το πλήρωσαν ακριβά. Τώρα χρειάζεται να δανείσουν τον Τσίπρα πολύ περισσότερα, χωρίς να είναι και σίγουροι πως θα τα καταφέρει. Οι μόνοι από τους «έξω» που μοιάζουν να κέρδισαν κάτι, είναι όσοι θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρώ. Αλλά κι αυτοί πληρώνουν ακριβό τίμημα…

--Την υπονόμευσαν κι από μέσα. Συνασπίστηκαν όλοι όσοι ήθελαν «επιστροφή στην προτέρα κατάσταση». Για παράδειγμα, όσοι πίστεψαν ότι θα τους καταργούσε ο Τσίπρας τον… ΕΝΦΙΑ! Τώρα πληρώνουν τον ίδιο ΕΝΦΙΑ, αλλά έχασαν οι περισσότεροι την προστασία από τους πλειστηριασμούς και πληρώνουν μεγαλύτερους φόρους στο εισόδημά τους, μεγαλύτερες ασφαλιστικές κρατήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις τους, μεγαλύτερες προκαταβολές για το φόρο των επομένων ετών, υψηλότερο ΦΠΑ παντού και «έφαγαν» και τα capital controls!

Για όλα αυτά τους είχε προειδοποιήσει ευθέως ο Σαμαράς και του έλεγαν ότι… «κινδυνολογούσε»!

Την πάτησαν όλοι όσοι θέλησαν να διώξουν το Σαμαρά και να φέρουν τον Τσίπρα που θα τους… «έστρωνε το τραπέζι να τρώνε με χρυσά μαχαιροπήρουνα». Ή ότι θα τους χάριζε τα δάνεια…

Την πάτησαν και οι φαρμακοποιοί και οι φαρμακοβιομήχανοι και οι αγρότες... Ο Σαμαράς έχασε τις πρόωρες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2012, αλλά κράτησε το κόμμα του όρθιο. Με ελάχιστες απώλειες σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2012, όταν είχε κερδίσει. Κάτι που δεν έχει προηγούμενο ούτε στην Ελλάδα ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αλλά όλοι όσοι είτε του έστρεψαν την πλάτη είτε τον υπονόμευσαν το μετάνιωσαν πικρά...

* Κι εδώ αναδεικνύεται η δεύτερη αλήθεια:

Κάθε «εθισμένο άτομο», για να ξεπεράσει το πρόβλημά του, πρέπει πριν απ’ όλα να πιστέψει στον εαυτό του, να αναγνωρίσει το λάθος του – την «εξάρτησή» του – και να αποφασίσει να το ξεπεράσει. Αλλιώς, ό,τι κι αν του κάνεις, αργά η γρήγορα θα «ξανακυλήσει»...

Κάθε λαός «εθισμένος» σε «εύκολες λύσεις» και σε ψευδαισθήσεις κάλπικης ευημερίας και εύκολου πλουτισμού, για να σταθεί στα πόδια του, πρέπει – κι αυτός - να πιστέψει στον εαυτό του. Όχι σε ιδεοληψίες, όχι σε «θαυματοποιούς» και ψευδο-«σωτήρες», όχι σε πύρινα συνθήματα - στον εαυτό του: Στις δυνάμεις που κρύβει μέσα του και σε όλα εκείνα που πρέπει να κάνει για να τις απελευθερώσει. Σε μεγάλες τομές και σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις!

Αλλά και στην απαραίτητη «θεραπεία» του από τους επικίνδυνος εθισμούς σε τοξικές ιδεολογίες και τοξικές συνήθειες.

Αν δεν του πεις το πρόβλημά του, κατάμουτρα, δεν θα συνέλθει ποτέ. Κι αν δεν επιμείνεις στην ανάγκη να αλλάξει συνήθειες και μυαλά για να βρει τον εαυτό του, θα ξανακυλήσει σύντομα. Και αναπόφευκτα…

Εδώ όμως χρειάζεται και η δύναμη του παραδείγματος. Χρειάζεται να έχει δει, να έχει νιώσει, ότι υπάρχει σωτηρία, με μεγάλες τομές και σκληρή προσπάθεια, ναι - σωτηρία πάντως. Κι αυτό προσέφεραν τα δυόμιση χρόνια της κυβέρνησης Σαμαρά!

Κι ακόμα υπάρχει η σαφής προειδοποίηση Σαμαρά πως ο εύκολος δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή! Δέστε το προεκλογικό σποτάκι του περασμένου Ιανουαρίου: Τώρα εκείνες οι προειδοποιήσεις επαληθεύονται με τον πιο οδυνηρό και τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο. Στο ακέραιο…

Για να μη μπορεί να πει κανείς ότι ο «λαός τάχα ξεγελάστηκε, γιατί κανείς δεν του είπε την αλήθεια». Όχι! «Ξεγελάστηκε», αν και του είπαν ολόκληρη την αλήθεια! Αλλά δεν ήθελε να ακούσει ή κάποιοι δεν τον άφηναν να πιστέψει τότε…

Κι από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ που έταζε τους πάντες στα πάντα και μέσα σε δέκα μήνες κατέστρεψε ότι πρόοδο υπήρχε και παίρνει από τους πάντες τα πάντα.

Κι υπάρχει ακόμα μια όχι ευκαταφρόνητη κοινωνική βάση του 28% που εγκαίρως, από τον περασμένο Ιανουάριου, είχε δει καθαρά την καταστροφή. Και τώρα αυτοί μπορεί να μην ψήφισαν όλοι τους Μεϊμαράκη τον περασμένο Σεπτέμβριο – αφού τους έταζε… συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ- αλλά έχουν πειστεί πέρα για πέρα, ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε βάλει τη χώρα σε σωστό δρόμο και πως οι προειδοποιήσεις Σαμαρά ήταν πέρα για πέρα αληθινές και σωτήριες τότε.

Κι όλοι αυτοί γίνονται κάθε μέρα όλο και περισσότεροι…

* Αυτά αναδεικνύουν και την τρίτη αλήθεια:

Ότι η δικαίωση Σαμαρά είναι απαραίτητη. Όχι για τον ίδιο. Ούτε μόνο για τη Νέα Δημοκρατία. Είναι απαραίτητη, κυρίως, για τη χώρα! Για να έχει κάπου να στηριχθεί, σε κάτι να πιστέψει: ότι υπάρχει δρόμος λύτρωσης που δούλεψε. Δεν είμαστε «χαμένοι από χέρι»...

Η δικαίωση Σαμαρά είναι απαραίτητη και για την ανασυγκρότηση της παράταξης. Ως αντίπαλου δέους και ως πραγματικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανασυγκροτηθεί η φιλελεύθερη παράταξη και να επανενωθεί η κεντροδεξιά. Που, όπως κι αν την πούμε, δεν μπορεί να γίνει ούτε «συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε «δεκανίκι» του Τσίπρα. Μπορεί να ανασυγκροτηθεί μόνο ως πρωτοπόρος μιας άλλης γραμμής για να ακυρωθεί ο λαϊκισμός, ο κρατισμός και η ηγεμονία της αριστερής ιδεολογίας στην Ελλάδα.

Ο μόνος υποψήφιος για την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας που θέτει αυτά τα προβλήματα και υποστηρίζει τη δικαίωση Σαμαρά είναι ο Άδωνης Γεωργιάδης. Κακά τα ψέματα! Οι άλλοι «πότε έτσι, πότε γιουβέτσι», στην καλύτερη...

Κάποιοι είναι και εντελώς απέναντι. Κάποιοι ακόμα ψάχνουν… «γιατί χάσαμε τις εκλογές του Ιανουαρίου»! Αλλά δεν αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί χάσαμε σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες και με πολύ λιγότερες ψήφους τις εκλογές του Σεπτεμβρίου...

Αλλά πέρα από το γεγονός ότι Άδωνις αποτελεί το μόνο εκπρόσωπο της μαχόμενης παράταξης, σε αντίθεση με τους άλλους που εκφράζουν την ανυπόφορα φοβική παράδοση της Νέας Δημοκρατίας, έχει κι ένα ακόμα πλεονέκτημα: Είναι και ο μόνος που δεν προέρχεται και από τα αναθεματισμένα τα «τζάκια» που τη χαντακώνουν χρόνια τώρα…

Τα «τζάκια» που παρέλυσαν την παράταξη παλαιότερα, τα «τζάκια» που υπονόμευσαν το Σαμαρά κι όταν ήταν Πρωθυπουργός κι όταν δεν ήταν, τα «τζάκια» που προκαλούν «αλλεργία» και διώχνουν συνέχεια ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, τώρα βρέθηκε κάποιος να τους πει ευθέως:

Εγώ ΔΕΝ είμαι ένας από σας!

Και γι’ αυτό θέλω να γίνω Πρόεδρος: Γιατί η κοινωνία σας βαρέθηκε πια και δεν σας ανέχεται…

Διαβάστε περισσότερα