Το «Προπατορικό Αμάρτημα» της Αριστεράς…

Σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, οι αντί-συστημικές δυνάμεις ονειρεύονται την… «έφοδο» για να σαρώσουν «το παλαιό πολιτικό κατεστημένο».

--Όταν λέμε «αντί-συστημικές» δυνάμεις εννοούμε, όλους όσους είτε ένιωθαν στο περιθώριο, είτε είχαν πράγματι τεθεί στο περιθώριο, από το «παλαιό σύστημα», που τώρα πλέον παραπαίει…

Κι αυτό οδηγεί είτε σε επαναστάσεις, είτε σε δικτατορίες.

Είτε σε εκλογικές ανατροπές, που με τη σειρά τους οδηγούν σε επαναστάσεις ή δικτατορίες…

Είτε σε επαναστάσεις που οι ίδιες οδηγούν σε δικτατορίες…

--Κι όταν λέμε «παλαιό κατεστημένο», δεν εννοούμε

μόνο τα παλαιά κόμματα που συνήθως σαρώνονται. Εννοούμε γενικότερα τις φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις, που είτε καταρρέουν μέσα στην κρίση, είτε ανανεώνονται εξ αιτίας της και αναγεννώνται εκ της τέφρας τους…

Συμπέρασμα πρώτο: το «αντί-συστημικό» δεν είναι πάντα καλό και «προοδευτικό». Μπορεί να αποδεχθεί ολέθριο και τυραννικό.

Και το «παλαιό» δεν είναι πάντα, «ξεπερασμένο»! Μπορεί από το «παλιό» να αναγεννηθεί το «καινούργιο», πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι από τα γκρίζα μονοπάτια του «αντισυστημικού».

Παραδείγματα ιστορικά; Άφθονα…

Η Παγκόσμια Κρίση του 1929 σάρωσε τα πάντα στον κόσμο…

--Στις ΗΠΑ (αρχική κοιτίδα της κρίσης) η αντίδραση προήλθε το 1932, από το παλαιό και κατεστημένο Δημοκρατικό Κόμμα, που ανέδειξε ένα παλαιό πολιτικό, στην αφάνεια για δεκατέσσερα χρόνια τουλάχιστον, το Φραγκλίνο Ρούσβελτ, με εντελώς νέα προσέγγιση όμως: το πρόταγμα της αναδιανομής εισοδήματος!

--Στη Γερμανία, η αντίδραση ήλθε από το «αντί-συστημικό» κόμμα των Εθνικοσοσιαλιστών (Ναζί) του Χίτλερ και με ευρεία λαϊκή στήριξη. Επίσης με πρόταγμα την αναδιανομή, αν και με εντελώς διαφορετικούς όρους…

--Στη Βρετανία η αντίδραση ήλθε το 1940, από το απολύτως «συστημικό» και «κατεστημένο» Συντηρητικό Κόμμα, με τον παλαίμαχο (και ήδη γέρο από τότε) Ουίνστον Τσώρτσιλ, στις ιδιότυπες συνθήκες του Β΄ Πολέμου, που είχε ήδη ξεσπάσει και δεν πήγαινε καθόλου καλά στην αρχή για τους Εγγλέζους.

Οι Ναζί στη Γερμανία, όπως και οι Φασίστες στην Ιταλία, υπήρξαν η αντίδραση των «εξωστημικών δυνάμεων» στην κρίση. Αποδείχθηκαν ολέθριοι…

Αντίθετα, οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι σε άλλες κοινωνίες, κυρίως εκτός ηπειρωτικής Ευρώπης, όχι μόνο κατάφεραν να αντισταθούν στο Ναζισμό συνολικά, αλλά κατάφεραν και να τον συντρίψουν οριστικά!

Όμως στην κρίσιμη δεκαετία του ΄30 ο «νεωτερισμός» εκείνης της εποχής ήταν ο Ναζισμός από τη μία (που ήδη κυριαρχούσε στη Γερμανία και με τη φασιστική παραλλαγή του στην Ιταλία και την Ισπανία), και ο Κομμουνισμός από την άλλη (που ήδη θριάμβευε στην Σταλινική Ρωσία)!

Πάει να πει, το «νεωτερικό», δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι «καλό»…

Εκείνο τον καιρό, αν έλεγε κανείς ότι οι φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις θα επανέλθουν και θα κυριαρχήσουν στον κόσμο, θα τον νόμιζαν εντελώς… τρελό. Όμως, αυτό ακριβώς συνέβη!

Πάει να πει, ό,τι μοιάζει με «νεωτερικό» δεν είναι κατ’ ανάγκην «προοδευτικό».

Πολλές φορές είναι αυτό που εμφανίζεται ως «νεωτερικό» είναι περισσότερο, οι σπασμοί του παλαιού που πεθαίνει! Όχι οι πόνοι του «νέου» που γεννιέται…

Συμπέρασμα δεύτερο: η Αριστερά γενικότερα, βλέπει συνήθως το «αντί-συστημικό» στοιχείο πάνω απ’ όλα. Και τείνει αρχικά να θεωρεί τους «αντι-συστημικούς» ως δυνητικούς «συμμάχους». ΄

Έτσι η Αριστερά έπεσε στην παγίδα της αντι-καπιταλιστικής ρητορείας του Χίτλερ...

Η Γ΄ Διεθνής πριν το 1932 θεωρούσε του Γερμανούς σοσιαλιστές ως …«σοσιαλφασίστες»! Και «εξίσωνε» τους Ναζί του Χίλτερ με το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα!

Λίγο αργότερα ο Στάλιν (Αύγουστο του 1938), συμμαχούσε με τους Ναζί (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ) και διαμέλιζαν από κοινού την Πολωνία! Λίγο αργότερα, η Μόσχα έστελνε… «συγχαρητήρια» στο Βερολίνο, κάθε φορά που η Βέρμαχτ κατελάμβανε μιαν ακόμα Ευρωπαϊκή χώρα.

Πράγματι, οι ιδεοληπτικοί αριστεροί έχουν την προδιάθεση να θεωρούν κάθε «αντί-συστημικό» ως δυνάμει «σύμμαχο».

Αυτό είναι το λάθος τους. Αυτό είναι και το… μόνιμο «πάθος» τους!

Που πολύ συχνά το πλήρωσαν ακριβά. Αλλά ουδέποτε το ξεπέρασαν οριστικά…

Να σημειωθεί ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε ένα 24ωρο μετά τη Συμφωνία Ρίμνεντροπ Μολότοφ!

Να σημειωθεί ακόμα, ότι πολλές δεκαετίες αργότερα, το Μάϊο του 2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε ως κοινή ημέρα μνήμης θυμάτων του Ναζισμού και τους Κομμουνισμού την 23 Αυγούστου (του 1939), ημερομηνία υπογραφής του «Συμφώνου Φιλίας» ανάμεσα στη Ναζιστική Γερμανία και την Σταλινική Ρωσία.

Και το ψήφισμα εκείνο πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 2009! Το υπερψήφισαν τότε και οι Κεντροδεξιοί του ΕΛΚ (με την εξαίρεση της ΝΔ τότε) και οι Σοσιαλιστές του PSU (με την εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ τότε), και οι «Φιλελεύθεροι» και οι «Πράσινοι». Το καταψήφισε τότε, μόνον η Αριστερά του GUE και οι «ανεξάρτητοι» ευρωβουλευτές της Άκρας Δεξιάς (Λεπενικοί κλπ).

Αυτά για όσους έχουν απορίες για τα… «δύο άκρα»:

Η ταύτιση των δύο άκρων - του Σταλινικού Κομμουνισμού και του Ναζισμού - είναι ψηφισμένη θέση και κυρίαρχη άποψη στις συνειδήσεις των λαών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η μοναδική «εξαίρεση» της Ελλάδας, όπου αυτό δεν έχει κατανοηθεί ακόμα, αποτελεί «αναπηρία», όχι «αρετή».

Την ώρα που η Ευρώπη ξορκίζει τους δαίμονές της, ή προσπαθεί τουλάχιστον, εδώ τους… «λατρεύουμε»!

Δεν πήραμε χαμπάρι εδώ πως και ο Κομμουνισμός ηττήθηκε διεθνώς ήδη από το 1989! Όπως ο Ναζισμός ηττήθηκε 54 χρόνια νωρίτερα.

Γι’ αυτό και αρνούμαστε την «ταύτιση» μεταξύ τους.

Την ώρα που οι Ευρωπαίοι την έχουν ήδη αποδεχθεί. Πλήρως…

Συμπέρασμα τρίτο: Για τους ιδεοληπτικούς αριστερούς, το προπατορικό αμάρτημα παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο ιδεολογικό DNA τους:

Κάθε (αντι-συστημικός) εχθρός του κατεστημένου πολιτικού κόσμου, είναι δυνάμει «σύμμαχος»!

Εκείνο που πραγματικά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού τους (και με το οποίο παραμένουν εξαιρετικά «συνεπείς») είναι το εξής:

Αν συνασπιστούν όλοι οι αντί-συστημικοί (ακόμα και πέραν της ακροδεξιάς), τότε θα καταρρεύσουν οι φιλελεύθερες μετριοπαθείς δυνάμεις.

Κι όταν γίνει αυτό και εξαφανιστούν οι μετριοπαθείς, τότε θα μπορέσει να δημιουργηθεί η «μεγάλη πόλωση», θα συγκρουστούν τα δύο άκρα και θα επικρατήσει η… Αριστερά!

Πρώτα λοιπόν, συνασπίζονται για να συντρίψουν από κοινού με τους ακροδεξιούς, τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους «στη μέση», κι ύστερα προχωρούν σε «πόλωση» για να συντρίψουν τους αληθινούς «ταξικούς αντιπάλους» τους.

Το σχήμα αυτό πρώτος έσπευσε να το υιοθετήσει ο ίδιος ο… Χίτλερ.

Όπως είχε κάνει νωρίτερα ο Μουσολίνι στην Ιταλία...

Τα «τάγματα εφόδου» SA που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να αναδειχθεί στην εξουσία αποτελούνταν από πολλούς παλαίμαχους Κομμουνιστές. Και η αναφορά στο «Σοσιαλισμό» (έστω και ως Εθνικό-Σοσιαλισμό) δεν ήταν τυχαία. Ο ίδιος ο Χίτλερ που κυνηγούσε του Κομμουνιστές ήδη από το 1920 μαζί με τον Ερνστ Ρεμ (μετέπειτα αρχηγό των SA), είχε υιοθετήσει τα αιτήματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» της Αριστεράς εκείνης της εποχής!

Μόλις βέβαια πήρε την εξουσία ο Χίτλερ, διέλυσε τα «τάγματα εφόδου», σκότωσε τους ηγέτες τους (μεταξύ των οποίων και των παλαιό του φίλο και συγκρατούμενο Ρεμ), αλλά διατήρησε τη Σοσιαλιστική φρασεολογία στην ιδεολογία και προπαγάνδα του Ναζιστικού Κόμματός. (Ναζί θα πει αυτό ακριβώς: ΕθνικοΣοσιαλισμός)

Στην Ιταλία, ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, πριν αυτονομηθεί και γίνει αρχηγός των Ιταλών Φασιστών!

Οι υπόγειες διαδρομές, μεταξύ τους, λοιπόν, δεν είναι ούτε τυχαίες, ούτε σπάνιες, ούτε εντελώς «συμπτωματικές»…

Για να έλθουμε στα δικά μας τώρα: Το σοκ που προκάλεσε το Μνημόνιο στην Ελλάδα, υποκίνησε ένα υπόκωφο κοινωνικό αναβρασμό, που εκφράστηκε αρχικά, από το 2011, με τις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων». Που συγκεντρώνονταν στις πλατείες και εξέφραζαν την… «αντί-συστημική διαμαρτυρία.

Εκεί από την αρχή δημιουργήθηκαν δύο «ομαδοποιήσεις»: Η μία προς τα άκρα δεξιά, μετεξελίχθηκε σε Χρυσή Αυγή. Η άλλη προς την άκρα αριστερά, εκτόξευσε το ΣΥΡΙΖΑ από το 4% (Οκτώβριος του 2009) στο 17% (Μάϊος του 2012) και στο 26% περίπου (Ιούνιος του 2012). Και μετά τον Ιούνιο του 2012 δεν υπήρξαν πια συγκεντρώσεις αγανακτισμένων…

Η γειτνίασή τους στις πλατείες, δεν τους ενοχλούσε.

Αντίθετα τους ενίσχυε…

Δίπλα-δίπλα απέκτησαν υπολογίσιμα μεγέθη.

Και η ενίσχυση των μεν τροφοδοτούσε τους δε…

Κι οι δύο μαζί πόνταραν στη διάλυση των παλαιότερων κομμάτων, για να καταλάβουν από κοινού το κενό που θα δημιουργείτο και να λύσουν στη συνέχεια τους λογαριασμούς τους.

Συμπέρασμα τέταρτο: Ο Σαμαράς ήταν ο μόνος που αντιστάθηκε στα σχέδιά τους:

--Πρώτον κατήγγειλε τη ΧΑ ως νεοναζί! Για να κόψει εγκαίρως κάθε σκέψη σε κάποιους νεοδημοκράτες ότι θα μπορούσαν ποτέ να «συνεργαστούν» μαζί τους. Τέτοιες απόψεις υπήρχαν αρχικά (π.χ. Πολύδωρας και σε κάποιο βαθμό Μπαλτάκος), αλλά επί Σαμαρά απομονώθηκαν και εξοβελίστηκαν.

--Δεύτερον, ο Σαμαράς έλυσε τα χέρια της Δικαιοσύνης να παραπέμψει τους Χρυσαυγίτες ως «εγκληματική οργάνωση» και να τους στείλει φυλακή.

Με νόμο μάλιστα του 2002, (τον αντιτρομοκρατικό ή… «τρομονόμο») που ΔΕΝ είχε ψηφίσει η Αριστερά τότε!

Αν δεν τους «έβαζε φυλακή» ο Σαμαράς τότε, η ΧΑ θα είχε σήμερα, όχι μεταξύ 7%-8% αλλά γύρω στο 20%! (Άλλωστε πριν τους βάλει φυλακή ο Σαμαράς υπήρχαν δημοσκοπήσεις που τους έφταναν πάνω από 12% κι ίσως και πάνω από 15%)…

Να σημειωθεί ότι στην παραπομπή της ΧΑ ως «εγκληματικής οργάνωσης» είχε αντισταθεί στην αρχή ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ (στην αντιπολίτευση τότε), και κάποιοι βουλευτές του (με επικεφαλής την κα. Ζωή) είχαν ψηφίσει λευκό/αποχή.

Κι αργότερα, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει λαθρομετανάστες μαζικά στην Ελλάδα (και να τους παρουσιάσει αρχικά ως «πρόσφυγες») τη ΧΑ ενίσχυε! Ο καλύτερος «χορηγός» της ΧΑ είναι μακράν ο κ. Τσίπρας.

--Τέλος, ο Σαμαράς εμπόδισε την κατάρρευση και της Νέας Δημοκρατίας (όπως είχε καταρρεύσει το ΠΑΣΟΚ νωρίτερα)!

Πράγματι, μετά από δυόμιση χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ έπεσε από το 44% (το 2009) στο 13,5% το 2012. Κι αργότερα στο 6%...

Μετά από δύο χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει από το 36% το 2015 κοντά στο 15% τώρα!

Αλλά η ΝΔ του Σαμαρά, μετά από δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης κρατήθηκε στο 28% (από κοντά στο 30% τον Ιούνιο του 2012).

Αυτό ήταν και το πιο σημαντικό παραταξιακό επίτευγμα του Αντώνη Σαμαρά.

Σήμερα η κρίση έχει υποτροπιάσει λόγω διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ!

Αλλά τα ακραία αντί-συστημικά κόμματα είναι πια σε αποδρομή ή σε ύφεση ή στα πρόθυρα διάλυσης.

Ενώ η ΝΔ είναι στα πρόθυρα της εξουσίας.

Γιατί; Γιατί ματαιώθηκε ακριβώς αυτό που αποτελεί το «προπατορικό αμάρτημα των ακραίων» (και ιδιαίτερα των ακραίων αριστερών) να συνασπίζονται για να διαλύσουν τις μετριοπαθείς φιλελεύθερες δυνάμεις και ύστερα να συγκρούονται για να λύσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς.

Σήμερα οι Έλληνες έχουν επιλογή να ξεφορτωθούν τους ακραίουςς όλους μαζί! Και να επιστρέψουν σε ένα ανανεωμένο δημοκρατικό σύστημα, με φιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.

Αυτό το οφείλουν πρωτίστως στον Αντώνη Σαμαρά.

(Αν και μερικοί νεοδημοκράτες άργησαν πολύ να το καταλάβουν…)

Διαβάστε περισσότερα