Το πέταγμα της πεταλούδας

Οι παλιότεροι λέγανε πως άμα πετάξει μια πεταλούδα στην Κίνα, οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης θα νιώσουν τον αέρα από τα φτερά της που ανοιγοκλείνουν! Από αυτή την ποιητική μεταφορά με τους πολυσήμαντους συμβολισμούς, περάσαμε στην εποχή των χρηματιστηρίων και των πολλαπλώς εξαρτημένων αγορών. Λένε τώρα πως άμα φταρνιστεί η Wall Sreet θα κρυολογήσει ο κόσμος όλος. Ποιες ήταν αυτές οι διεργασίες που οδήγησαν την ποίηση τόσο χαμηλά; Πώς κατάφερε τελικά ο όρος «παγκοσμιοποίηση» από κάτι το εντελώς θεωρητικό και ομιχλώδες να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα που εγκυμόνησε και τελικά γέννησε το τέρας της

κρίσης; Ολόκληρο το πολιτικοοικονομικό Σύμπαν συνωμότησε για χάρη του!

Αν κοιτάξουμε πίσω στα 20 τελευταία χρόνια τουλάχιστον, θα δούμε πως υπήρξαν δύο ομάδες διεργασιών που μας οδήγησαν στην επιβολή του αναρχο – καπιταλιστικού μοντέλου των ελεύθερων αγορών και μάλιστα σε «μονοκαλλιέργεια». Οι μεν έχουν σχέση με τις κοινωνίες, την Πολιτική και τον άνθρωπο, οι δε με το χρήμα, τις τεχνολογίες και την οικονομία, αλλά και οι δυο ομάδες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους και εκμεταλλεύτηκαν ορισμένες ευνοϊκές συγκυρίες για να επικρατήσουν και να οδηγήσουν σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό οικονομίας και Πολιτικής σε βαθμό που να μην είναι ορατά για πολλά χρόνια τα όριά τους. Τελικά, η Πολιτική ήταν αυτή που παραδόθηκε αμαχητί στο χρήμα, με συνέπειες ακόμη ανυπολόγιστες. Η πιο χειροπιαστή από αυτές τις συνέπειες, αυτή που γίνεται άμεσα ορατή στις μέρες μας, είναι η αδιανόητη δυσκολία της Πολιτικής, ακόμη και σε συνθήκες κινδύνου και κοινωνικών αναταράξεων, να ανακάμψει και να αναλάβει το ρόλο της, ρόλο που της είχε υποκλέψει με τις ευλογίες της τα τελευταία χρόνια η αβάσταχτη γοητεία του χρήματος.

...Η ελαφρότητα της Πολιτικής να υποκύψει στην αμφισβητούμενη τώρα αλλά πανίσχυρη κάποτε οικονομία των αγορών και των Golden Boy, μοιάζει τηρουμένων των αναλογιών με την αλόγιστη παράδοση μωράς παρθένου στα στιβαρά χέρια πολύπειρου και πολύφερνου Play Boy, ο οποίος, οδηγώντας δανεική φεράρι, μιλώντας για αισθήματα αιώνια και τάζοντας γάμο με παπά και με κουμπάρο, παρέσυρε την κόρη, γλέντησε μαζί της, της έφαγε την προίκα και τώρα τρέχει στους λαούς – πεθερικά και ζητάει και τα υπόλοιπα. Και η Πολιτική – άφρονη κόρη μαζεύει τα κουρέλια της και γυρνάει κι αυτή στο πατρικό, προσπαθώντας να εξηγήσει στους γονείς της (που κι αυτοί είχαν μισοχάψει το παραμύθι του πλούσιου γαμπρού) την κατάντια της, ελπίζοντας να πληρώσουν ακόμη μια φορά τα χρέη της. Ζητώντας συγγνώμη υπόσχεται  άλλη φορά πως θα διαλέξει σύζυγο συστάμενο, με αρχές, με σίγουρο μισθό, εφάπαξ και σύνταξη. Σώστε με! σπαράζει η Πολιτική στους λαούς της, για να σας σώσω κι εγώ  μετά με έναν καλό γάμο τούτη τη φορά……

Το πρώτο τούβλο από το γκρεμισμένο τείχος του Βερολίνου ήταν αυτό που μπήκε ακρογωνιαίος λίθος στα θεμέλια της σημερινής κρίσης. Φαίνεται απλοϊκό κάτι τέτοιο και τουλάχιστον αφελές αλλά αν κοιτάξουμε με προσοχή πίσω μας θα ανακαλύψουμε έκπληκτοι πως η κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και η