Τέχνη και πολιτική επικαιρότητα

Εκτός του Όργουελ, τον οποίον επικαιροποίησαν/επιβεβαίωσαν με όρους συγχρονίας και δη σε ανατριχιαστικό επίπεδο, υπάρχει το κλασικό έργο του Ερ. Ίψεν "ο εχθρός του λαού".

Τα "λέει" όλα.

Και για το πως έπεσε η προηγούμενη κυβέρνηση με το πρόσχημα της προεδρικής εκλογής, και για το πως πολιτεύτηκε η συγκαιρινή οργουελιανή, και για το πως επιχείρησε δια του φόβου και της ομοφώνου κομματοκρατικής φαυλότητας να διαιωνίσει την εξουσία της επιχειρώντας να ενσωματώσει την αντιπολίτευση.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στην δημόσια διοίκηση καπελώθηκε αν δεν παρακάμφθηκε το ΑΣΕΠ

(έχω από καιρού αναφερθεί και σε ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ του κυρίου Τέλλογλου για τα θέματα αυτά) και ανέτρεψαν στην δημόσια διοίκηση νόμους του 2014 που εισήγαγαν σύγχρονα διαγνωστικά εργαλεία αποτίμησης δεξιοτήτων κατά τα πρότυπα της ΕΕ (epso κλπ).

Tα λέω αυτά γιατί έχει αναπτυχθεί και μια φαντασιακή σουρεαλισμού και απολυτότητας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως ρηχά αποτυπώθηκε στο ολιγαρχικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015).

Για όλα φταίνε οι "ξένοι", αλλά έχει αποδειχθεί ότι οι... κακοί ευρωπαϊστές είναι πιο επαναστάτες και επιχειρούν μέσα από την παρουσία μας στην ΕΕ να αλλάξουν τους συσχετισμούς (βορρά νότου, ύψους κοινοτικού προϋπολογισμού, κ.λπ).

Γι' αυτό και όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα ευδοκιμούσαν πάντα σε δυο επίπεδα αναφοράς:

α. προπαγάνδα και ολοκληρωτικός έλεγχος του κράτους από την κομματική νομεκλατούρα,

β. φτωχοποίηση και συσσιτιοποίηση με όρους διαίρει και βασίλευε συνοδευτικά με μπόλικη σκανδαλολογία και επιχειρήσεις κομματικής κατίσχυσης έναντι του αντιπάλου με πρόσημο τον εκμηδενισμό της οποιασδήποτε αντιπολίτευσης.

Ευτυχώς, σε σχέση με χώρες της βαλτικής που ξέφυγαν με τεράστιο κόστος αντίστοιχων λογικών και σαφώς διαφορετικών συστημάτων σε επίπεδο πρακτικής δυνατότητας (εξ ου και οι διαρκείς υπομνήσεις: "πήραμε την κυβέρνηση όχι την εξουσία" ή αντιλήψεις περί ύπαρξης "Δεξιών" και "Αριστερών" λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διατυπώθηκε ευθαρσώς από κυβερνητικό παράγοντα της συριζαίας διακυβέρνησης), εμείς και λόγω παρουσίας μας στην ΕΕ και λόγω μιας παράδοσης πολιτικής που γέννησε την γνήσια αντιπροσώπευση και την δημοκρατία στον ελληνικό κόσμο, δεν είχαμε αντίστοιχες συνέπειες.

Αν και η επούλωση των πληγών της μαύρης εφιαλτοκρατίας 2015-2019 θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια για να επέλθει σε επίπεδο εθνικού και κοινωνικού ιστού αλλά και μιας/ενός εκάστης/ου.

Άλλωστε η αιματηρή "πολιτιστική" (Θεός φυλάξοι) επανάσταση στην Κίνα του Μάο, ή αντίστοιχες λογικές που ενέπνευσαν την τέχνη πχ. τον κινηματογράφο από την Ευρώπη βλ. "οι ζωές των άλλων" (βραβευμένη γερμανική ταινία του 2006) ή την κοιτίδα του υπαρκτού σοσιαλισμού (βλ. εμβληματικές αλληγορίες του Όργουελ, φάρμα των ζώων και '1984') χωρίς να ξεχνάμε τη Νότιο Αμερική (κλασικότερο παράδειγμα η σύγχρονη Βενεζουέλα) απέχουν όσο επιτρέπουν οι φυσιογνωμίες των σύγχρονων έστω προ-αντιπροσωπευτικών ρεπουμπλικανικών πολιτικών συστημάτων.

Στο παρόν λοιπόν σύστημα η μοναδική (και αυτή φαλκιδευμένη) αρμοδιότητα που έχει το εκλογικό σώμα, είναι η ψήφος, έστω και δι\' αυτής αποφάσισε να θέσει στο περιθώριο αντίστοιχες αντιλήψεις και νοοτροπίες και δη χωρίς κομματικές συνενοχές ή διαιρετικές προεκτάσεις που προσπάθησαν με όρους θυμικού να επαναφέρουν οι κυβερνώντες για τους παραπάνω λόγους πέρα και έξω από τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, οικογένειας και κάθε ανθρώπου χωριστά.

Διαβάστε περισσότερα