Στο μυαλό του “μέσου” αναποφάσιστου Έλληνα

Στο επίκεντρο οι πολιτικές  συζητήσεις τις ημέρες των αργιών του Πάσχα. Οι Νεοέλληνες είχαμε την ευκαιρία να αναλωθούμε σε ατέρμονες συζητήσεις για την πολιτική επικαιρότητα και τις επικείμενες εκλογές.

Η σύλληψη του Άκη αντιμετωπίστηκε μάλλον σκωπτικά από την πλειοψηφία. Τα περιγραφόμενα αδικήματα άλλωστε έχουν τελεστεί πριν πολλά χρόνια και εντωμεταξύ έχουν γίνει

σημεία και τέρατα.  Ο κόσμος ζητεί την τιμωρία των «επιγόνων» του κ. Τσοχατζόπουλου και από τα δύο κόμματα εξουσίας. Και είναι πεπεισμένος ότι δεν είναι λίγοι.

Όσον αφορά στις επερχόμενες εκλογές, οι περισσότεροι θεωρούν αναπόφευκτη τη συγκυβέρνηση. Αυτή η εδραιωμένη πεποίθηση, απόδειξη της επιρροής των καθεστωτικών ΜΜΕ στις πλατιές μάζες, λειτουργεί απενοχοποιητικά για πολλούς. Αφού είναι συμφωνημένη η συγκατοίκηση στην εξουσία, οι πολλοί «αναποφάσιστοι» πηγαίνουν προς μία ψήφο διαμαρτυρίας αριστερότερα και δεξιότερα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Όταν έρχονται στην κουβέντα τα δεδομένα και τα επιχειρήματα της αυτοδυναμίας της ΝΔ, είναι  πασιφανές ότι δεν εμπιστεύονται το κόμμα που έφυγε από την εξουσία πριν από δυόμιση χρόνια.

Τον Σαμαρά όμως δεν τον απορρίπτουν. Τον παρακολουθούν και θα τον ακούν με προσοχή σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Περιμένουν να δουν σε τι θα δεσμευτεί και τι θα προτείνει για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι διάλεξε τον δύσκολο δρόμο και στο πρώτο «όχι» στο Μνημόνιο και στο πρόσφατο «ναι» στη δανειακή. Αν έλεγε «όχι» και το 2012, θα οδηγούσε τη ΝΔ σε ένα ανεπανάληπτο εκλογικό θρίαμβο. Στην ουσία όμως δεν θα ήταν τίποτα διαφορετικό από έναν ακόμη λαϊκιστή πολιτικό, από ακόμη έναν αρχηγό που θα έταζε τα πάντα και στους πάντες προεκλογικά, για να  ακολουθήσει την «ατζέντα» του ερήμην του λαού μετεκλογικά.

Το «δώστε μου τη δύναμη ενός έθνους» τριβελίζει το μυαλό πολλών αναποφάσιστων. Στις κρίσιμες στιγμές που περνά η χώρα κυριαρχεί η  απογοήτευση αλλά και η ανασφάλεια για το αύριο. Αν κυριαρχήσει η απογοήτευση η πλειοψηφία όσων δεν έχουν ακόμη καθορίσει την εκλογική τους συμπεριφορά, θα οδηγηθούν σε ψήφο διαμαρτυρίας.

Αν όμως κυριαρχήσει η ενατένιση του προσεχούς μέλλοντος, με την προοπτική να διασωθεί ότι σώζεται και να μπει η χώρα σε τροχιά ανάκαμψης, ο Σαμαράς θα πάρει τη μερίδα του λέοντος από τους αναποφάσιστους.

Η συσπείρωση ενός λαού γύρω από έναν ηγέτη που θα εκλαϊκεύσει το σχέδιο του και θα απευθυνθεί με αμεσότητα στον κόσμο είναι και απαραίτητη και εφικτή.

Γιατί όλοι γνωρίζουν –κι ας μην το ομολογούν-ότι αυτές οι εκλογές είναι οι κρισιμότερες της Μεταπολίτευσης. Όπως επίσης παραδέχονται ότι ο Σαμαράς είναι ο αρχηγός με τις μεγαλύτερες δυνατότητες, ο πιο ελπιδοφόρος πολιτικός που υπάρχει σήμερα.

Γιατί σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει «μέσος Έλληνας» και δεν θα αποφασίσει κανένας τέτοιος. Πρόκειται για μια θεωρητική κατασκευή, λίαν φασίζουσα, που σκοπό έχει να απλοποιήσει και να καλουπώσει τις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού.

Το αποτέλε