Πως θα αλλάξει η συνθήκη-θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας

Επειδή το να συμφωνούν όλοι για την ανάγκη αναπτυξιακής μεταστροφής της οικονομίας μας χωρίς να έχουμε συμφωνήσει τον τρόπο και τα μέσα έχει μικρή σημασία. Επειδή, επίσης, το να διαφωνούν απλά κάποιοι για την προτεραιότητα μεταξύ δημοσιονομικής πειθαρχίας και αναπτυξιακών πολιτικών, για τη χρονική στιγμή δηλαδή που αναπτυξιακά μέτρα θα μπούν στις οθόνες του ραντάρ έχει επίσης μικρή πρακτική σημασία. Και τέλος – και σημαντικότερο – επειδή δεν έχει καθόλου σημασία, απλά, να συμφωνούμε ότι συμφωνούμε ή να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, θα ήθελα να πάμε τη συζήτηση ένα επίπεδο πιο κάτω από όσα συζητάμε

τις τελευταίες εβδομάδες περί αποτελεσματικότητας του 2ου πακέτου ή συμπεριφοράς των εταίρων μας ή ορθότητας στρατηγικών και τακτικών κινήσεων. Θα ήθελα να πάμε στο επίκεντρο της έως σήμερα πορείας / συζήτησης περί της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας. Όχι, όχι, στο εάν το πακέτο PSI / σύμβαση κλπ είναι βιώσιμο ή όχι. Οι απόψεις των αριθμών είναι γνωστές και τις έχω δεί με τα μάτια μου. Αλλού θέλω να πάω.

Πιο βαθιά, στα θεμέλια της κουβέντας, στην “μήτρα” της: στη συνθήκη βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας – την επίτευξη του 120% το 2020, όπως μας έχει διατυπωθεί, όπως έχει γίνει αποδεκτή από όλους, όπως μετριέται με τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας και τις παραδοχές της οικονομικής επιστήμης. Θέλω να πάμε εκεί για να δούμε αν είναι γερή ή σαθρή. Για να δούμε εάν μπορούμε να την κουνήσουμε, να την εκβαραρθρώσουμε, γιατί μόνο τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους του μέλλοντος μας. Μόνο εάν η μήτρα δεν κουνιέται μπορεί να γεννηθεί εμπιστοσύνη και μόνο αν γεννηθεί εμπιστοσύνη θα γεννηθεί ελπίδα. Όλα αυτά αν η μήτρα είναι γερή, αν η συνθήκη που μας είπαν είναι σωστή και μονοσήμαντη. Γιατί είναι τόσο “ακριβή” που χρειάζεται να είναι και μονοσήμαντη!

Κατ´ αρχήν και για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο να επισημάνουμε κάτι που μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας:  η συνθήκη / παραδοχή / αξίωμα “ότι η επίτευξη λόγου χρέους/ΑΕΠ 120% το 2020 είναι η συνθήκη που κρίνει μονοσήμαντα τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους” αποτελεί μία πολιτική θέση παρά μία συνθήκη των αγορών. Θέση πολιτική, αγνώστου πατρός. Μερικοί λένε του ΔΝΤ, άλλοι της ευρωζώνης, κάποιοι της ΕΚΤ και πάει λέγοντας. Το σίγουρο είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει μάθει από επίσημα χείλη ποιού είναι αυτή η συνθήκη – θέσφατο. Μας ενδιαφέρει να ξέρουμε; Αν επηρέαζει τη ζωή μας, εγώ θα ήθελα να γνωρίζω. Και επηρεάζει. Και πολύ.

Κλέιστε τα μάτια και θυμηθείτε πόσο ήταν το χρέος μας όταν βγήκαν “απεργία” οι αγορές για εμάς. Ήταν ή δεν ήταν εκεί στο 120%; Αλλά τι γινόταν πριν τον τιτανικό και τις αλχημείες Παπακωσταντίνου, τη διαφημιστική καμπάνια ΓΑΠ περί διεφθαρμένης χώρας και κυρίως πριν το 9%, ή 11% του Παπαθανασίου γίνει 13%, 14%, συγγνώμη 15%+; Μας δάνειζαν οι αγορές ή όχι; πιο ακριβά, αλλά μας δάνειζαν; Ναι, μας δάνειζαν, παρά το 120+% χρέος μας.

Σκεφτείτε ή ψάξετε κάτι άλλο: Η Ιαπωνία, με λόγο χρέους/ΑΕΠ στα 167% και έλλειμμα στα 9,5%, αντιμετωπίζει “απεργία” δανε