Πάμε για διάσωση…ή για ναυάγιο;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Δεν ξέρω αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι πιο…κυνικό από τους Γερμανούς δανειστές-δυνάστες, το βέβαιο είναι όμως, ότι αντιμετωπίζει τα πράγματα με περισσότερο ρεαλισμό. Όταν το 2010 μας έλεγε να κουρέψουμε το χρέος, η κυβέρνηση Παπανδρέου,

σφύριζε αδιάφορα και ο Γιωργάκης Παπακωσταντίνου, αδαής και ανυποψίαστος(για να μην υποθέσουμε τίποτα άλλο…)έκανε ότι δεν άκουγε.

Όταν στις αρχές του 2012, πάλι το ΔΝΤ πίεζε την κυβέρνηση Παπαδήμου να απαιτήσει «κούρεμα» και των ελληνικών ομολόγων που είχε στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο τότε πρωθυπουργός, αυτός ο…λαμπρός τραπεζίτης με τις διεθνείς διασυνδέσεις και το παγκόσμιο κύρος (σ.σ. σαφώς υποψιασμένος), προτίμησε να προστατεύσει το παλιό του «μαγαζί» και να συνομολογήσει από κοινού με τον Ντράγκι την εξαίρεση της ΕΚΤ από το PSI με τρόπο σκανδαλώδη και ανήθικο, που στηλιτεύτηκε ακόμη και από τους Φαινάνσιαλ Ταιμς.

Σήμερα, κι ενώ έχει φτάσει πλέον ο κόμπος στο χτένι, το ΔΝΤ της κυρίας Λαγκάρντ, διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση το απολύτως αυτονόητο: Ότι με την υφιστάμενη συνταγή «δημοσιονομικής προσαρμογής» το ελληνικό δημόσιο χρέος θα παραμείνει μη βιώσιμο, αν δεν υπάρξει νέο κούρεμα.

Κι επειδή το πρώτο κούρεμα έχει γίνει στον ιδιωτικό τομέα και τα νέα ομόλογα είναι νομικά θωρακισμένα από δέκα πλευρές καθώς όπως έχω επισημάνει, πολλές φορές, δεν επιδέχονται νέας απομείωσης, το νέο κούρεμα αναγκαστικά θα αφορά το λεγόμενο θεσμικό ή «επίσημο» χρέος, ή (και) τα ομόλογα της ΕΚΤ.

Αυτό το πολύ απλό, λέει σήμερα το ΔΝΤ, που υφίσταται τρομαχτικές πιέσεις στο εσωτερικό του για διακοπή της ελληνικής δανειοδότησης, αλλά δεσμεύεται επιπλέον ρητά από το καταστατικό του να μην χρηματοδοτεί…κλινικές περιπτώσεις που δεν έχουν καμία ελπίδα ανάταξης.

Δυστυχώς η μεν Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διά των εκπροσώπων της, δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν διανοείται να «κουρέψει» τα ελληνικά ομόλογα, επειδή, τάχα μου-τάχα μου, αυτό θα συνιστά έμμεση χρηματοδοτική ενίσχυση κράτους-μέλους που επίσης απαγορεύεται από το καταστατικό της. Και το Βερολίνο, χωρίς νομικίστικες περικοκλάδες, διαμηνύει στην Ουάσιγκτον ότι από το να «κουρευτούν» τα διακρατικά δάνεια προς την Ελλάδα, επιβαρύνοντας τη τσέπη του Γερμανού φορολογούμενου, προτιμά να… «τραβήξει μια και καλή τη πρίζα από την Ελλάδα και να απαλλαγεί οριστικά από την αφαίμαξη».

Σε αυτή την τελευταία περίπτωση βέβαια, η ελληνική οικονομία οδηγείται σε ξαφνικό θάνατο και οι δανειστές κινδυνεύουν να χάσουν τα κονδύλια που έχουν ήδη εκταμιεύσει, μέσα από μια άτακτη χρεοκοπία, τύπου Αργεντινής.

Μικρό το κακό για τους Γερμανούς, δεδομένου ότι τα ποσά του ελληνικού δανεισμού είναι σχετικά μικρά και επιπλέον θα μπορούν στο μέλλον να διεκδικήσουν νομικά τα χρωστούμενα, αφού ο σοφός κύριος Παπαδήμος, φρόντισε να τους εξασφαλίσει, αποδεχόμενος στην «συναλλαγή» το αγγλικό δίκαιο…

Έτσι είναι λοιπόν τα πράγματα και η ελληνική υπόθεση από εκεί που φάνηκε να τροχοδρομεί σε μια προοπτική διεξόδου από το τ