Ο υπουργός Παιδείας να αναλάβει τις ευθύνες του

«Τα πανεπιστήμια δεν πρέπει να κλείνουν ποτέ. Πόλεμος να γίνεται, στα αμφιθέατρα πρέπει να υπάρχουν πάντα νέοι, ανήσυχοι, ζωηροί να τολμούν να μιλάνε αλλά και να ανοίγουν νέους δρόμους στη γνώση τη δική τους και στην Παιδεία της χώρας τους».

Αυτά έλεγε πρόσφατα ένας αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ο οποίος επί τρεις μήνες προσπαθεί να μπει στο γραφείο του να πάρει προσωπικά του αντικείμενα και απωθείται από τις ομάδες περιφρούρησης. Ή καλύτερα «τάγματα ασφαλείας» διοικητικών υπαλλήλων που πρόσκεινται

Μια ζωή στο μπάχαλο, οι περισσότεροι επαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά.

Οι χιλιάδες άλλοι, όμως, γιατί να βρίσκονται αντιμέτωποι με όλο αυτό το χάλι της Ανώτατης Εκπαίδευσης; Και ειδικά τα παιδιά της επαρχίας τα οποία, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, χάνουν 4.500 ευρώ κατά μέσο όρο για το εξάμηνο αυτό που έχασαν.

Εντάξει, ο Πελεγρίνης είναι να παραιτείται και να πηγαίνει σε κανένα θέατρο να ανεβάζει επιθεωρήσεις. Θα προκαλέσει πολύ γέλιο. Άλλωστε, το γεγονός και μόνο ότι λίγο μετά το ξεκίνημα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων είπε ότι δεν πειράζει να χαθεί κι ένα εξάμηνο, δείχνει το ταραγμένο του μυαλό.

Οι ναοί της γνώσης έχουν μετατραπεί σε εμπόριο πολιτικών παιχνιδιών από ανθρώπους που θέλουν να προκαλέσουν αναταραχή στις πλάτες των χιλιάδων φοιτητών. Δύο από τα ιστορικότερα και μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ διασύρθηκαν διεθνώς και παρ’ όλα αυτά, 15 ημέρες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων κάποιοι μιλάνε για… διάσωση του εξαμήνου. Τέτοια ντροπή.

Και πάμε στο υπουργείο Παιδείας. Είθισται σε κάθε υπουργείο να αναλαμβάνει την ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν ο εκάστοτε υπουργός. Αυτή είναι η δουλειά του. Να λύνει τα προβλήματα ή μάλλον να τα προλαβαίνει. Όταν, όμως, αυτά τα θέματα «καίνε» ο υπουργός είναι αυτός που πρέπει να βγει μπροστά και να το πάρει πάνω του ώστε και το όνομά του να μη διασύρει και την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που τον εμπιστεύτηκε να μην φέρει σε δύσκολη θέση.

Αν, λοιπόν, υπάρχει στοιχειώδης ευθιξία και ατομική ευθύνη ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, θα έπρεπε να έχει προ πολλού παραιτηθεί. Για να διασώσει τη φήμη του, να μην κάνει κακό στην κυβέρνηση και να εκτονώσει την κατάσταση.

Και δεν το γράφουμε τώρα στο antinews. Από το Νοέμβριο λέγαμε ότι τα Πανεπιστήμια θα μετατραπούν σε ΕΡΤ και να που δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Οι σχολές είναι κλειστές ενώ ακόμη και σήμερα που το ΕΜΠ λειτούργησε στο ΕΚΠΑ έγινε χαμός. Η Ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων είπε να σταματήσει η απεργία, το ίδιο και το Προεδρείο του σωματείου, αλλά η μειοψηφία, αυτοί οι ολίγοι ακροαριστεροί αποφάσισαν νέα απεργία βάζοντας την ταφόπλακα στο εξάμηνο.

Κι όμως. Ο κ. Αρβανιτόπουλος διαβεβαίωνε την κυβέρνηση εδώ και καιρό ότι ελέγχει την κατάσταση. Όμως, με μια σειρά από σπασμωδικές κινήσεις απέδειξε ότι ήταν εκτός πραγματικότητας. Έφερε μια ρύθμιση για διαθεσιμότητα χωρίς καμιά αξιολόγηση, ρίχνοντας το βάρος μόνο σε 8 από τα 22 Πανεπιστήμια. Γιατί εξαίρεσε τα υπόλοιπα;

Επίσης, καταγγέλλεται ότι οι «διαθέσιμοι» βγαίνουν χωρίς κανέναν έλεγχο, για το αν θα προκαλέσουν πράγματι προβλήματα στη λειτουργία των ΑΕΙ και αν θα δημιουργηθεί μπάχαλο. Άραγε, γιατί εξαιρέθηκαν οι 400 και πλέον αποσπασμένοι διοικητικοί υπάλληλοι σε υπουργικά και πολιτικά γραφεία;

Κι αφού έφερε αυτή τη ρύθμιση, στη συνέχεια ο κ. Αρβανιτόπουλος υποεκτίμησε τις κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στα Χριστούγεννα και να συνεχίζονται οι απεργίες. Λανθασμένες επιλογές, διαβουλεύσεις χωρίς κανένα αποτέλεσμα και το τελικό λάθος; Εκεί που όλα έδειχναν ότι οι απεργίες βαίνουν προς εκτόνωση ήρθε η απόφαση για την παραπομπή του Πελεγρίνη στο πειθαρχικό με το ερώτημα της παράβασης καθήκοντος. Βούτυρο στο ψωμί του πρύτανη αφού ακόμη και οι εχθροί του συσπειρώθηκαν δίπλα του. Άλλωστε, με τόσο χρονοβόρες που είναι οι διαδικασίες δύσκολα θα αποπεμφθεί ο πρύτανης που έτσι κι αλλιώς τερματίζει τη θητεία του τον Μάιο.

Το βασικό στρατηγικό λάθος του κ. Αρβανιτόπουλου, όμως, ήταν ότι έβαλε στον «πάγο» το νόμο Διαμαντοπούλου τον οποίο είχαν ψηφίσει πάνω από 250 βουλευτές, ίσως ο μοναδικός νόμος που πέρασε με τέτοια πλειοψηφία. Ο νόμος που δημιουργούσε έναν νέου τύπου διοίκησης στα Πανεπιστήμια. Με κορυφαίους καθηγητές απ’ όλο τον κόσμο και την Ελλάδα, με στελέχη της αγοράς που θα κατέθεταν τη γνώση και την εμπειρία τους για να γίνει καλύτερο το Πανεπιστήμιο. Και που θα έβαζαν τέλος στο καθηγητικό κατεστημένο που μαζί με τις φοιτητικές παρατάξεις κάνουν κουμάντο στις σχολές και μοιράζονται εξουσία, κονδύλια, προϋπολογισμούς. Ο κ. Αρβανιτόπουλος, σαν καλός καθηγητής πανεπιστημίου κι αυτός, όφειλε να δει τι είναι το καλύτερο κι όχι να συμβιβαστεί με μια δράκα καθηγητών που έχαναν τα προνόμιά τους.

Τα λάθη που έγιναν το ένα πάνω στο άλλο έφεραν το πλήρες αδιέξοδο, παρά τη στήριξη που παρέσχε το Μαξίμου στον υπουργό. Όταν, όμως, επί τρεις μήνες διαλύονται τα Πανεπιστήμια δεν υπάρχουν άλλα στηρίγματα. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Άλλωστε, το έχουμε γράψει κατά καιρούς. Αυτή η κυβέρνηση είναι εθνικής σωτηρίας και ανάγκης. Όποιος δεν μπορεί να πάει σπίτι του.