Ο Ολάντ κυνηγά ψήφους στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία

Η νέα στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στην Αφρική γίνεται για να ενισχύσει τις δημοσκοπήσεις του ηγέτη της, σχολιάζει ο Simon Tisdall στον Guardian.

Η κλιμακούμενη γαλλική στρατιωτική εμπλοκή στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία αποτελεί την πιο πρόσφατη εφαρμογή αυτού που θα

μπορούσε να ονομαστεί δόγμα Ολάντ, μια συνειδητοποιημένη καλοήθης μορφή ένοπλου παρεμβατισμού με βάση τις διεθνείς αρχές και την τοπική συναίνεση. Εν ολίγοις, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ έχει αναπτύξει μια νέα φόρμουλα για την εισβολή σε χώρες άλλων ανθρώπων, κάνοντάς το ευγενικά.
Από την ανάληψη των καθηκόντων του τον περασμένο Μάιο, ο Ολάντ έχει διαταξει, ή διαιωνίσει, τις γαλλικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στη Σομαλία, στο Μάλι και τώρα στην CAR. Υποστήριξε επίσης έντονα τη δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Αυτές οι δεσμεύσεις είχαν προηγηθεί από την αγγλο – γαλλική επέμβαση στη Λιβύη το 2011, υπό τον προκάτοχο του Ολάντ, Νικολά Σαρκοζί .
Για τους ευτυχισμένους οπαδούς του παρεμβατισμού της Γαλλίας, κάθε αποστολή πρωτογενώς έχει ανθρωπιστική εστίαση. Αλλά έχουν επίσης χρησιμεύσει για να ενισχύσουν τη φθορά του γαλλικού διεθνούς κύρους, ιδιαίτερα στις πρώην αφρικανικές αποικίες της και την αύξηση των χαμηλών ποσοστών έγκρισης του Ολάντ. Καταπιεσμένοι από τα οικονομικά προβλήματα, οι Γάλλοι φαίνεται να έχουν διεισδυτική στρατιωτική δράση στο εξωτερικό (εφόσον αυτή λειτουργεί). Όπως γνώριζε ο Ναπολέων, ένας άλλος μικροκαμωμένος γάλλος ηγέτης, la gloire (η δόξα) κάνει τους μικρούς άνδρες να αισθάνονται μεγάλοι.

Το δόγμα Ολάντ προωθεί μια ευρύτερη ατζέντα, για το πώς να «ασκείται» η διεθνής ασφάλεια. Είναι μια απάντηση για την αντίληψη ότι οι ΗΠΑ έχουν υποχωρήσει από τις ιστορικές ευθύνες τους στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και αλλού. Αφορά το πλεονέκτημα της Κίνας στην Αφρική, όπου ασκεί εξουσία αλλά με ελάχιστη ευθύνη. Πρόκειται για την προβολή της Ευρωπαϊκής ηγεσίας (η αντίθεση της αντιληπτής βρετανικής απάθειας σημειώνεται και βιώνεται).
Περισσότερο, το δόγμα αφορά την αναχαίτιση του κύματος του ισλαμιστικού εξτρεμισμού και σεχταρισμού που απειλεί περιοχές από το Κέρας της Αφρικής ως την υποσαχάρια Αφρική και το Μαγκρέμπ – και ενδεχομένως, το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, την οποίας η Γαλλία αποτελεί ένα ευάλωτο τμήμα. Αλλά περισσότερο από αυτό, η νέα προσέγγιση είναι η απάντηση του Ολάντ σε μια πιο διαβόητη αιτιολόγηση της ένοπλης ανθρωπιστικής παρέμβασης, που δημοσιεύθηκε από τον Τόνι Μπλερ στο Σικάγο το 1999, και είναι γνωστή ως «δόγμα Μπλερ». Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός αντιμετώπιζε την κρίση στο Κοσσυφοπέδιο εκείνο το έτος και αργότερα έκανε πρόβες τις θεωρίες του στη Σιέρα Λεόνε.
Όμως, οι παρεμβάσεις στο Αφγανιστάν (2001) και το Ιράκ (2003), που είχαν να κάνουν λιγότερο με τον ανθρωπισμό και περισσότερο με την παγκόσμια πολιτική εξουσία, κατέστρεψαν την περίπτωση του Μπλερ και στα μάτια πολλών και την φήμη του. Η Γαλλία αντιτάχθηκε σθεναρά στον «μονομερή» πόλεμο στο Ιράκ. Ο Ολάντ βρίσκεται τώρα στη διαδικασία τελειοποίησης του αντίδοτου της Γαλλίας.
Το δόγμα Ολάντ, όπως εφαρμόζεται στην Αφρική τουλάχιστον, αποσκοπεί ειδικά στο να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια για την ασφάλεια στα κράτη όπου ο νόμος και η τάξη έχουν κλονιστεί. Δεύτερον, λειτουργεί μόνο με τη στήριξη των Ηνωμένων Εθνών ή την αποδοχή και κατά προτίμηση την υποστήριξη της Αφρικανικής Ένωσης και, στη δυτική Αφρική, της Ecowas. Τρίτον, επιδιώκει την προηγούμενη συναίνεση των τοπικών κομμάτων, δηλαδή αυτών που μοιράζονται πιο στενά τις δυτικές αξίες και συμφέροντα. Στην Ακτή του Ελεφαντοστού, για παράδειγμα, αυτός ήταν ο νικητής των εκλογών, ο Alassane Ouattara, του οποίου ο αντίπαλος Laurent Gbagbo αρνήθηκε να παραιτηθεί. Τέλος, οι στόχοι της κάθε παρέμβασης ορίζονται και περιορίζονται, με σκοπό την παράδοση στις περιφερειακές ειρηνευτικές δυνάμεις, όπως συμβαίνει σιγά-σιγά στο Μάλι .
Στην περίπτωση της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, ο Ολάντ έχει εξασφαλίσει την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την υποστήριξη της Αφρικανικής Ένωσης, της ΕΕ και των ΗΠΑ και μια ενθουσιώδη πρόσκληση από τοπικές ομάδες πιστές στον έκπτωτο πρόεδρο François Bozizι, ο οποίος ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια την Πέμπτη να ανακτήσει την εξουσία. Η πρόσθετη ανάπτυξη γαλλικών στρατευμάτων, θεωρητικά, θα είναι περιορισμένη σε έκταση και χρόνο.
Αυτή η νέα προσέγγιση υπόσχεται σημαντικά μακροπρόθεσμα οφέλη για τον Ολάντ και τη Γαλλία, με την προϋπόθεση ότι δεν θα πάει τρομερά στραβά, που είναι βέβαιο ότι θα μπορούσε. Όπως παραδέχθηκε ο Ολάντ, καμία τέτοια πράξη δεν είναι χωρίς κινδύνους.

«Η CAR έχει γίνει το νεότερο επίκεντρο μιας προσπάθειας του Ολάντ να αναδιατυπώσει και να αναβιώσει την επιρροή της χώρας του σε μια ήπειρο όπου η πάλαι ποτέ επιρροή της έχει αμφισβητηθεί από την αυξανόμενη κυριαρχία της Κίνας», έγραψαν οι New York Times. «Εκτός από τη μονομερή δράση, η νέα προσέγγιση βασίζεται στις δίδυμες έννοιες της διεθνούς έγκρισης και της ταχείας αποδοχής των αφρικανικών δυνάμεων για να αναλάβουν το είδος της γαλλικής ανάπτυξης που είδαμε στο Μάλι».

Το δόγμα Ολάντ έχει το επιπλέον πλεονέκτημα της αποφυγής λαθών του παρελθόντος, όταν η Γαλλία παρενέβη δυναμικά στη Ρουάντα και αλλού υπέρ των ευνοημένων ηγετών, ή απλά για να διατηρήσει τον έλεγχο (όπως στην Αλγερία), με συχνά καταστροφικά αποτελέσματα. «Αυτή η ανθρωπιστική επέμβαση ασφάλειας απέχει πολύ από την ιδιοτελή στρατιωτική παρέμβαση της άμεσης μετα-αποικιακής εποχής», είπε ο αναλυτής Paul Melly. «Ο Ολάντ υποστήριξε ότι η σχέση μεταξύ της Γαλλίας και της Αφρικής θα πρέπει να είναι μια εταιρική σχέση σεβασμού, ακόμη και όταν υπάρχουν διαφωνίες. Και έχει προσπαθήσει πάρα πολύ να συμβουλευτεί τους Αφρικανούς ηγέτες πριν από την έναρξη της στρατιωτικής δράσης».
Ο Ολάντ, μετά από μία επαναξιολόγηση που δρομολογήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό Αλέν Ζιπέ και ενισχύθηκε από τον Σαρκοζί, είναι αποφασισμένος να αναβιώσει συνετά και μετρημένα τα γαλλικά συμφέροντα και την επιρροή σε μια περιοχή όπου κάποτε κυριαρχούσε το Παρίσι, αλλά φαίνεται πως άφησε να του ξεφύγει. Για τους ευτυχείς οπαδούς του παρεμβατισμού της Γαλλίας, το βραβείο είναι η επαναφορά της γαλλοφωνίας.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/dec/05/france-central-african-republic-hollande-doctrine