Ο δράκος του Μνημονίου έφαγε τα Ζάππεια

Να ξεκαθαρίσω κάτι καταρχήν. Βαρέθηκα να διαβάζω κακεντρεχή σχόλια και άρθρα στο διαδίκτυο για τον Σαμαρά που δεν ακολούθησε τα Ζάππεια, που εγκατέλειψε τα 18 σημεία, που δεν έκανε την μια και μόνο εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο κλπ κλπ.

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Πως να κάνεις εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια που θα αφορά βασικά τον Παπανδρέου

και το ΠΑΣΟΚ, όταν έχεις βασικό κυβερνητικό σου εταίρο το …ΠΑΣΟΚ; Ο Σαμαράς φταίει γι αυτό ή ο απίθανος ελληνικός λαός ψήφισε μέσα στην οργή του Χρυσή Αυγή, Καμμένο και ΣΥΡΙΖΑ; Να μην έκανε κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ θα έρθει η απάντηση. Και να αφήσει έτσι την διαπλοκή με τον Μητσοτάκη και τους άλλους να κάνουν την δική τους κυβέρνηση απαντώ εγώ. Ή να αφήσει την χώρα στο έλεος της ακυβερνησίας και του χάους;

Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν για μια ακόμα φορά. Τα έχουμε ξαναπεί, υπάρχουν τρεις επιλογές σήμερα, οι οποίες τον Ιούνιο του 2012 ήταν μόνον δύο: Επίσημη κήρυξη χρεοκοπίας και ενδεχομένως δραχμή ή παραμονή στα Μνημόνια. Ο Σαμαράς επέλεξε την δεύτερη και καλά έκανε, επειδή η άλλη λύση οδηγούσε στο χάος. Από τη στιγμή που αυτό ήταν το βασικό του προεκλογικό μήνυμα (μνημονιακό) κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει εκ των υστέρων γιατί δεν τήρησε τα 18 σημεία ή γιατί δεν εφάρμοσε τα “Ζάππεια”. Επειδή, πολύ απλά, ένας κυβερνήτης κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο σε ένα μνημονιακό περιβάλλον. Το οποίο μνημονιακό περιβάλλον:

1) Βάζει “λογιστικούς” στόχους, που δεν έχουν σχέση με το πώς λειτουργεί η οικονομία. Δηλαδή, σου λέει, κόψε τόσα για να φτάσει σε αυτό το αριθμητικό αποτέλεσμα, βάλε τόσους φόρους για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο εσόδων. Αυτό από μόνο του είναι συνταγή καταστροφής. Το πώς ο Σαμαράς κατάφερε και σταθεροποίησε την καταστροφή εκεί που είχε φτάσει πριν από αυτόν, εφαρμόζοντας την συνταγή που οδηγούσε στην καταστροφή, είναι πραγματικά ένα θαύμα.

2) Απαίτησε να φύγει η άσκηση της φορολογικής πολιτικής από τα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης και να πάει στα χέρια ενός “ανεξάρτητου” (δηλαδή: ανεξέλεγκτου) “Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων” (Θεοχάρης). Ας μην απορούμε λοιπόν με την ληστρική φορολογική που ασκείται. Την ασκεί το μακρύ χέρι της τρόικας, που δεν δίνει λογαριασμό στην κυβέρνηση, δήθεν για να είναι “ανεξάρτητος”. Από ποιον εντέλει, από τον λαό στον οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε και αυτός να λογοδοτεί;

3) Δεν σταμάτησε να βάζει εσκεμμένες τρικλοποδιές στην ελληνική κυβέρνηση, όταν είδε ότι το πρόγραμμα “βγαίνει”, παρά τις (ανομολόγητες) προβλέψεις περί του αντιθέτου.

4) Κάποια “αόρατη χείρα” δημιουργεί συνεχώς εντάσεις και εστίες αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Ας δούμε π.χ. το ΠΑΣΟΚ. Βγαίνουν τώρα οι “75″ υποστηρικτές του ΓΑΠ, του ανθρώπου που έφερε το Μνημόνιο, που συνέλαβε πρώτος στο ΠΑΣΟΚ την ιδέα της συγκυβέρνησης με την ΝΔ τον Ιούνιο του 2011 και υπέβαλε μάλιστα και την παραίτησή του στον αρχηγό της αντιπολίτευσης Σαμαρά (!), του ανθρώπου που ακύρωσε το αυτοκτονικό δημοψήφισμα μόνο και μόνο για να κάνει συγκυβέρνηση με την ΝΔ, του ανθρώπου που παρέδωσε τον Μάρτιο του 2012 την προεδρία του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ με μόνη παρακαταθήκη την μελλοντική συγκυβέρνηση με την (ήδη μνημονιακή) ΝΔ, και έρχονται τώρα αυτοί οι άνθρωποι, που κατά βάση εκπροσωπούν τις πολιτικές βουλήσεις του ΓΑΠ, και λένε, όοοοχι, κακώς συγκυβερνούμε με την “κακιά μνημονιακή ΝΔ”, να πάμε με τον “καλό αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ”! Σαν να βγαίνει δηλαδή ο ΓΑΠ και να καταγγέλλει το Μνημόνιο ως αντιλαϊκό!

Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, ο Σαμαράς πέτυχε εκ του μη όντος τους οικονομικούς στόχους ενός προγράμματος που είχε φτιαχτεί εξαρχής για να αποτύχει, έβαλε την Ελλάδα στην θέση του συνομιλητή και όχι του υπάκουου εκτελεστή των εντολών των δανειστών της, κατάφερε να ξεπεράσει ένα σωρό αντιξοότητες και να επιβάλει το δικό του σε μια σειρά από θέματα, έδωσε πνοή και υπόσταση στην λέξη “διαπραγμάτευση” για μια σειρά από σοβαρά θέματα και, εάν το παιχνίδι δεν ήταν στημένο από αυτούς που το έστησαν εξαρχής, θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τον Απρίλιο θα έβγαζε την χώρα στις αγορές και θα έδιωχνε από πάνω της τον εφιάλτη των Μνημονίων.

Λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, ξεπεράστε την πίκρα σας με τον Σαμαρά, ξεπεράστε την πίκρα σας με το χαράτσι, τις περικοπές, την υπερφορολόγηση, την οικονομική τρομοκράτηση του πολίτη και όλα εν γένει τα μνημονιακά μέτρα που ο Σαμαράς τα βρήκε ως πολιτική και δεν τα συνέλαβε ο ίδιος και σταματήστε να ψάχνετε τεχνητούς παραδείσους στην ασαφή όσο και δόλια ψευδοαντιμνημονιακότητα του Τσίπρα. Σήμερα το συμφέρον της Ελλάδας επιβάλλει λίγη ακόμη υπομονή και ομόθυμη υποστήριξη του Σαμαρά από το σύνολο των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων, ώστε να εξέλθουμε στις αγορές και να γλιτώσουμε στην συνέχεια από τα Μνημόνια.

Από τη στιγμή που η χώρα αποφάσισε, στις εκλογές του 2012, να μείνει στο Ευρώ και το Μνημόνιο, αυτό που ζούμε σήμερα είναι η καλύτερη δυνατή εξέλιξη. Τόσο καλή, που είναι σχεδόν ανέλπιστη. Δεν το αντιλαμβάνεστε τώρα, αλλά θα έπρεπε να είχαμε κανέναν Τσίπρα, να προκαλούσε με τις εξυπνάδες του αναζωπύρωση της κρίσης, για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε.

Αν δεν σας αρέσει, ψηφίστε Τσίπρα, ψηφίστε Χρυσή Αυγή, ψηφίστε Καμμένο, λευκό, αποχή. Να δείτε τότε την γλύκα και να δούμε τότε πώς θα σας φαίνεται “παράδεισος” αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αν έστω και ένας από αυτούς μιλούσε ανοικτά για κήρυξη χρεοκοπίας, θα μπορούσαμε να τον θεωρήσουμε στοιχειωδώς σοβαρό. Αλλά κανένας τους δεν το λέει. Ας μείνουμε λοιπόν με τον σοβαρότερο που υπάρχει. Αλλά δεν αρκεί να είμαστε λίγοι. Πρέπει να είμαστε όλοι. Πώς θα γίνει όμως να το καταλάβουν οι υπόλοιποι. Αυτό είναι το ερώτημα, αυτό είναι το κρίσιμο για τον Σαμαρά. Αν δεν το καταλάβει ο κόσμος, δεν θα φταίει μόνον ο κόσμος, αλλά και ο ίδιος ο Σαμαράς.

(βασισμένο σε ένα σχόλιο του Διογένη)