Ο David Cameron έχει δίκιο

Η σθεναρή αντίσταση του David Cameron στα Γαλλογερμανικά σχέδια αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών, αποτελεί συνέχεια μιας σταθερής διαχρονικής συντηρητικής στάσης της Βρετανίας, προκειμένου η χώρα να μην καταλήξει ένα ακόμη μέλος μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης.

Ο Cameron δεν είναι οπαδός μιας απομονωμένης Βρετανίας. Όπως και η Margaret Thatcher, έτσι κι αυτός πιστεύει σε μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Όσον αφορά όμως στο ευρώ,

και στη Συνθήκη Σένγκεν, ο Βρετανός πρωθυπουργός επιμένει στη διατήρηση της βρετανικής εθνικής κυριαρχίας.

Τα παραπάνω δεν είναι αποκλειστικά πολιτική των Συντηρητικών. Κάτι ανάλογο πίστευε και ο Gordon Brown, αρνούμενος να εντάξει τη χώρα στην ΟΝΕ. Αν το είχε κάνει, η Βρετανία θα υπέφερε σήμερα από οικονομική συρρίκνωση, την οποία δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με τη νομισματική ελαστικότητα την οποία χρησιμοποίησε επιτυχώς στο διάστημα 2008-09.

Η βρετανική πολιτική δεν άλλαξε. Άλλαξε όμως η πολιτική των 17 χωρών μελών της ευρωζώνης, και των άλλων 6 μη μελών, που επέλεξαν να τις ακολουθήσουν. Και ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία. Αυτό που αποφασίστηκε είναι η δημιουργία μιας ομοσπονδιακής δημοσιονομικής ένωσης. Και μάλιστα ελαττωματικής.

Η συμφωνία που ανακοινώθηκε την Παρασκευή, έχει ως δηλωμένο στόχο «τη δημιουργία και επιβολή ενός νέου συμπαγούς, και ενισχυμένου συντονισμού οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη». Χρησιμοποιείται μάλιστα ο όρος «ένωση δημοσιονομικής σταθερότητας», που θα βασίζεται σε «κοινούς, φιλόδοξους κανόνες», και σε «νέα νομικά πλαίσια».

Εν ολίγοις, μέσω των νέων ελεγκτικών μηχανισμών, που θα εξετάζουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς, και θα προχωρούν σε κυρώσεις σε όσες χώρες παραβιάζουν τους στόχους, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ηγέτες ξεκαθάρισαν πως αυτό που οραματίζονται είναι η εναρμόνιση της εργατικής νομοθεσίας, της φορολόγησης, και των χρηματοπιστωτικών κανόνων της ευρωζώνης.

Πρόκειται δηλαδή για το καταστατικό ίδρυσης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Με δυο προβλήματα. Το πρώτο είναι πως θα μπορεί να αστυνομεύεται μια δημοσιονομική ένωση με 23 μέλη, εφόσον δεν υπάρχει μια Συνθήκη; Το δεύτερο αφορά στους όρους περί ισολογισμένων προϋπολογισμών. Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο πράγμα, αν παράλληλα δεν υπάρχει και μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, που να μπορεί να εφαρμόζει ελαστικούς δημοσιονομικούς κανόνες, όπως κάνουν οι ΗΠΑ.

Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει και ένας όρος που θα περιγράφει ένα κοινό υπουργείο Οικονομικών, με δικαίωμα έκδοσης ομολόγων, και μεταφοράς κεφαλαίων από περιοχή σε περιοχή, ανάλογα με τις ανάγκες; Δεν υπάρχει τέτοιος όρος, επειδή δεν θέλει κάτι τέτοιο ο Γερμανός ψηφοφόρος. Συνεπώς, ή θα δημιουργηθεί στα κρυφά, ή η ομοσπονδιακή αυτή ένωση θα αποτύχει από την αρχή.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε η κρίση την οποία ξεκίνησαν οι ίδιοι οι «ευρωκράτες». Πριν από 12 χρόνια είχα προβλέψει πως μια νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομικές παραμέτρους θα αποτύχει μέσα σε δέκα χρόνια.

Πριν από 4 χρόνια, είχα πει πως οι γερμανικές τρά