ΝΥΤ: Πώς οι Έλληνες ολιγάρχες εμποδίζουν την ανάκαμψη

Με αφορμή την υπόθεση του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, οι New York Times φιλοξενούν εκτενές άρθρο αναφορικά με τις σχέσεις επιχειρηματιών-πολιτικών προσώπων και το πώς αυτές εμποδίζουν την ανάκαμψη της χώρας.

Ένας δυναμικός επιχειρηματίας, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, φαινόταν να αντιπροσωπεύει μια

πολλά υποσχόμενη νέα εποχή για την Ελλάδα. «Θάμπωσε» τον παραδοσιακό επιχειρηματικό κόσμο της χώρας με το στήσιμο μιας αυτοκρατορίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, λίγα μόλις χρόνια αφότου κληρονόμησε μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση στα 18 του. Προσπαθώντας να γίνει αποδεκτός στους κύκλους της ελίτ, έδινε αφειδώς χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς και καλλιέργησε δεσμούς με τα ηγετικά πολιτικά κόμματα.

Όμως, καθώς η οικονομία της Ελλάδας επιδεινώθηκε τα τελευταία χρόνια, η τύχη του άλλαξε και άρχισε να καταχράται λεφτά από την τράπεζα την οποία ήλεγχε, σύμφωνα με τους εισαγγελείς. Με τις κατηγορίες να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι του, φάνηκε πως η ταχεία άνοδός του θα ακολουθούνταν από την εξίσου απότομη πτώση του. Όμως, χάρη σε μιανομοθεσία που πέρασε αθόρυβα η ελληνική βουλή, απέφυγε τη δίωξη, προς το παρόν τουλάχιστον, με το να δώσει απλώς πίσω τα χρήματα που καταχράστηκε

Στα 40 του, τώρα, ο κ. Λαυρεντιάδης βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο, καθώς το όνομά του φιγουράρει στην επονομαζόμενη λίστα Λαγκάρντ, η οποία περιέχει περισσότερους από 2.000 Έλληνες που λέγεται ότι διατηρούσαν λογαριασμούς στην HSBC και οι οποίοι είναι ύποπτοι φοροδιαφυγής. Η λίστα αυτή, η οποία δόθηκε στις ελληνικές αρχές πριν από δύο χρόνια από την Κριστίν Λαγκάρντ, υποτίθεται ότι θα έριχνε άπλετο φως στις σκιώδεις πρακτικές των πλουσίων.

Αντί γι’ αυτό, όμως, απλώς μπήκε κάτω από το χαλί και τώρα δύο πρώην υπουργοί Οικονομικών και κορυφαία στελέχη των φορολογικών αρχών της χώρας ερευνώνται για τη μη δράση τους για το θέμα.

Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας συχνά αποδίδονται στον δημόσιο τομέα, στο «πλούσιο» συνταξιοδοτικό σύστημα και στις μη ανταγωνιστικές βιομηχανίες με τους χρυσοπληρωμένους εργαζόμενους και τις εφ’ όρου ζωής εργασιακές εγγυήσεις. Πολύ συχνά, όμως, παραβλέπεται ο ρόλος που έχουν παίξει μια «χούφτα» εύπορες οικογένειες,πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης -που συχνά βρίσκονται στην ιδιοκτησία μεγαλοπαραγόντων- που απαρτίζουν τους «ισχυρούς» της Ελλάδας.

Σε μια χώρα που έχει συνθλιβεί από τη λιτότητα και όπου η ανεργία ξεπερνά το 25%, ο μέσος Έλληνας δυσαρεστείται όλο και περισσότερο από μια ολιγαρχία που, σύμφωνα με τους επικριτές της, κατευθύνει μια «θολή», κλειστή οικονομία η οποία βρίσκεται στη ρίζα πολλών από τα προβλήματα της χώρας και λειτουργεί με ουσιαστική ατιμωρησία, αναφέρουν οι NYT.

Κάποιες δεκάδες ισχυρές οικογένειες ελέγχουν κρίσιμους τομείς, συμπεριλαμβανομένων του τραπεζικού, του ναυτιλιακού και του κατασκευαστικού, και συνήθως μπορούν να βασιστούν στην πολιτική τάξη για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, κάποιες φορές με την έγκριση νομοθετημάτων που έχουν σχεδιαστεί για να καλύψουν τις συγκεκριμένες ανάγκες το