Μια πολιτική ανθρωπιάς για την ψυχή του κόσμου, που στέκει απογυμνωμένος!..

''Αναζητώ την κωμωδία, το γέλιο, και έργα που αγγίζουν συναισθηματικά τον άλλον. Πιστεύω και στα δράματα, που όμως δεν είναι μαύρα, άρρωστα και επιθετικά, αλλά αγγίζουν την ψυχή. Έχει αρκετά ξεγυμνωθεί η ψυχή του κόσμου, τώρα θέλει ντάντεμα, αγκαλιά...'', είχε πει σε παλιά του συνέντευξη ο Μάριος Πλωρίτης, εικονοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τη στεγνή από αισθήματα εποχή μας που διψάει για ''ντάντεμα'', για ανθρωπιά και στοργή.

Ανθρωπιά!.. Τόσο σπουδαία λέξη και τόσο παραποιημένη..., έτσι που ν' ακούγεται ύβρις, δηλητηριώδης υποκρισία, συνώνυμη της απανθρωπιάς στα χείλη των ιδιοτελών που θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν... Το ίδιο συμβαίνει και με τον ''ανθρωπιστή'' εντός εισαγωγικών, που θέλει να λογίζεται τέτοιος, ενώ ο εκτός εισαγωγικών λειτουργεί με ειλικρίνεια και πρόταγμα την ανθρωπιά, όχι την υστεροβουλία ή την υστεροφημία...

Τώρα θα μου πείτε ότι όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε - ειδικά στις φορτωμένες με αρνητικά συναισθήματα, λόγω μνημονιακής και μεταμνημονιακής πραγματικότητας, μέρες μας - ακούγεται να γίνεται λόγος για ανθρωπιά και ανθρωπιστικές δράσεις.

Ναι, είναι αλήθεια αυτό και επιβεβαιώνει με γλαφυρό τρόπο την κοινόχρηστη ιδιότητα της λέξης, που από σπάνιο και υψηλό ιδανικό έγινε ''κοινόχρηστος όρος'', γιατί πολλοί εζήλωσαν την αίγλη του και θέλησαν να τον... αξιοποιήσουν, μέχρι και να τον βάλουν στα πολιτικά τους προγράμματα, όπως έκανε το 2015 ο κ. Τσίπρας με το ''πρόγραμμα ανθρωπιστικής κρίσης''...

Μεγάλα λόγια και από πράξη μηδέν, ή, έστω, κατώτερη του αναμενομένου, αφού έγινε για τα μάτια του κόσμου... Όμως η ανθρωπιστική πολιτική πρέπει να είναι ενταγμένη ως καθημερινή άσκηση στα πλαίσια της εξουσίας και να μην είναι ευκαιριακή, να μη λειτουργεί δηλαδή ως σύνθημα για ψηφοθηρικούς λόγους...

Σε άλλη περίπτωση ο όρος ''ανθρωπισμός'' στο πολιτικό λεξιλόγιο απαξιώνεται, γιατί η δυναμική του ατονεί, φτωχαίνει, αδειάζει και αυτοακυρώνεται, μαζί με το ίδιο το κόμμα που την έχει σαν όχημά του για την εκλογική πελατεία του. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσει η νυν εξουσία την ώρα της αυτοκριτικής της και η επόμενη, αν τυχόν επιχειρήσει να την μιμηθεί μοιράζοντας ''δώρα'' ανθρωπιάς χωρίς αντίκρυσμα...

Η ανθρωπιστική - κοινωνική πολιτική στην μεταμνημονιακή εποχή πρέπει να είναι ενταγμένη στην ιδεολογία των κομμάτων και να γίνεται πράξη σε ημερήσια βάση, πέρα απ' τις προδιαγεγραμμένες ορθολογικές πρακτικές που πρέπει ν' ακολουθούν αυτά στα προγράμματά τους. Πρέπει να είναι μια πολιτική ανθρωπιάς για την ψυχή του κόσμου που υποφέρει απογυμνωμένος απ' τα ερείσματα επιβίωσης και τα ιδανικά του.

Αυτού του είδους η ανθρωπιά δεν πρέπει να δίνεται σαν ''κουπόνι'' φιλανθρωπίας, αλλά σαν μόνιμη στήριξη στους πολίτες που την έχουν ανάγκη, φορτωμένη με πολλή συγκατάβαση και κατανόηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Οπλισμένη με αναδιοργανωμένες κοινωνικές υπηρεσίες και ανθρώπους ενσυνείδητα φιλάνθρωπους (ενταγμένους σε μόνιμα σώματα εθελοντών ανά την Ελλάδα), οι οποίοι θα δρουν παράλληλα με τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες που μένουν χρόνια τώρα υποστελεχωμένες και έρημες...

Διατρέχοντας νοερά τα τελευταία οχτώ πέτρινα χρόνια, βλέπω τη χώρα μας σημαδεμένη απ' το οδυνηρό αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους τα μνημόνια. Άνθρωποι πονεμένοι, αποδεκατισμένοι οικονομικά κι αφυδατωμένοι συναισθηματικά πάσχιζαν και πασχίζουν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους έχοντας χάσει μαζί με την περιουσία τους και την αξιοπρέπειά τους.

Τα συσσίτια αλληλεγγύης και τα κοινωνικά καταστήματα βοήθειας των τοπικών δήμων και κοινοτήτων έπιασαν ασφαλώς τόπο για το χρονικό διάστημα έξαρσης της οικονομικής κρίσης. Σημαντική βοήθεια προσέφεραν τότε και οι αλληλέγγυοι πολίτες απ' την Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Κι αυτή όμως η ''χείρα βοηθείας'' ήταν περιορισμένου χρόνου και με όχι ανεξάντλητες δυνατότητες...

Σιγά σιγά γινόταν όλο και μικρότερη η προσφορά, ίσως γιατί δεν την πρόβαλλαν τόσο πολύ τα ΜΜΕ, που - ορμώμενα απ' την επικαιρότητα - άρχισαν να στρέφουν το ενδιαφέρον του κόσμου στα τρία προσφορότερα θέματα: την οικονομία, την πολιτική και τα εθνικά θέματα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου μας απασχολεί όλο και λιγότερο η... ανθρωπιά μας.

Κι αν στα προηγούμενα χρόνια (τα χρόνια των παχιών αγελάδων) βρίσκαμε σαν δικαιολογία της κρίσης του ανθρωπισμού το υλιστικό πνεύμα της εποχής μας, τώρα - με δεδομένη τη δυσπραγία μας - ποια δικαιολογία θα βρούμε; Πού θα αποδώσουμε τα ''χτυπήματα'' και τα ''τραύματα'' που έχει δεχτεί αυτός; Πού θα αποδώσουμε την αιτία της απομείωσης της δυναμικής της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού; Ποιον θα κατηγορήσουμε σαν υπεύθυνο για τις πληγές του;

Το πιο πιθανό είναι να αποδώσουμε τις πληγές αυτές στην αλλαγή των προτεραιοτήτων μας λόγω των συνεπειών που προκάλεσε η κρίση ή στο ξέφτισμα γενικά των αξιών και, ενίοτε, το... μπέρδεμά τους. Ακούς κάποιον, αίφνης, να τον αποκαλούν ''αγαθό'' κι εσύ τον ταυτίζεις με τον ''ανόητο'' ή να τον χαρακτηρίζουν ''καλοσυνάτο'' κι εσύ να τον λογαριάζεις για ''αφελή''...

Φαινόμενα των καιρών είναι κι αυτά, θα μου πείτε, που δείχνουν όμως την έκπτωσή μας και την πολιτιστική ανομβρία μας. Μέσα στο κλίμα αυτό ξεχάσαμε τον προορισμό μας. Δε θρώσκουμε άνω, αλλά στο ''δούναι'' και ''λαβείν'' μας. Δε νοιαζόμαστε για τους γύρω μας, παρά μόνο για τον εαυτό μας. Δεν είναι η έγνοια μας ''ο πλησίον'' και το ''εμείς'', αλλά το ζημιογόνο ''εγώ'' μας στο τετράγωνο και τον κύβο.

Όλα κινούνται σε βάρος μας σαν μικρόβια του οργανισμού μας και μας κάνουν να σκεπτόμαστε υπολογιστικά, απαξιωτικά, ατομικιστικά και αδιάφορα αφανίζοντας από μέσα μας κάθε ίχνος συμπόνιας και πνίγοντας κάθε δεύτερη σκέψη που θα εκπληρώσει τις φιλοδοξίες μας και θα μας πάει μακριά...

Θέλοντας και μη γίναμε μηχανές μαζοποίησης, χωρίς σκέψη για ψυχή, χωρίς πίστη κι αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, γιατί το αίμα της αρετής είναι αποστραγγισμένο στις φλέβες μας, όπως και στην καρδιά μας.

Γίναμε άνθρωποι απάνθρωποι, που βουλιάζουν καθημερινά στον εγωιστικό εαυτό τους και πνίγονται πλανημένοι στα μίση, την αδικία, την εκμετάλλευση, την απανθρωπιά, τη δολιότητα και τον φθόνο, τον οποίο είχε αποδώσει θαυμάσια ο μακαριστός Χριστόδουλος αφηγούμενος την ανεκδοτολογική ιστορία κοινωνικού αυτοματισμού της κατσίκας του γείτονα...

Με αφορμή εκείνη την αναφορά του και, μιλώντας αλληγορικά, καταλήγω λέγοντας τα εξής:

Σε μια κοινωνία τραυματισμένη απ' την οκταετή οικονομική κρίση, αποδεκατισμένη απ' τους φόρους και απαξιωμένη ηθικά και εθνικά χάρη στις πρωτοβουλίες της τελευταίας κυβέρνησης που έκοψε κι έραψε τα πάντα ερήμην της βούλησής της, επόμενο ήταν να γιγαντωθεί - με γεωμετρική πρόοδο - ο φθόνος προς τον πλησίον που έχει, από εκείνον που δεν έχει.

Κι αυτό γιατί - λίγο πολύ ο κάθε (μικρομεσαίος) είχε προ κρίσης τη δικιά του ''κατσίκα'' και βολευόταν με το γάλα που έπαιρνε απ' αυτήν. Στην περίοδο όμως των μνημονίων, χάνοντας αυτήν, έχασε όχι μόνο τη βασική πηγή εσόδων του, αλλά υποχρεώθηκε - λόγω φορολογικών αδικιών - να συνεισφέρει για τα έξοδα διατροφής της κατσίκας του γείτονά του.

Αυτό και μόνο τον έκανε μίζερο και μνησίκακο, πολύ περισσότερο τώρα που βλέπει να ξετυλίγονται μπροστά του σαν σε ταινία πότε οι χλιδάτες διακοπές του ''λαϊκού παιδιού'' που εξέλεξε για πρωθυπουργό του και πότε τα ρουσφέτια των βουλευτών στη Βουλή, για να έχουν οι συγγενείς τους την τροφαντή τους ''κατσίκα'' και να ζουν ζωή χαρισάμενη.

Μ' αυτά και μ' αυτά όμως παραμερίσαμε την ανθρωπιά μας και καλλιεργήσαμε την κακεντρέχεια και τον φθόνο μας. Έτσι φθάσαμε στο σημείο να ευχόμαστε να ψοφήσει η ''κατσίκα'' του γείτονα, μια και χάσαμε τη δική μας και δεν έχουμε τρόπο να την αντικαταστήσουμε. Όσο σκεφτόμαστε όμως έτσι, τόσο γίνεται πιο δριμύς ο ''χειμώνας'' μες στην καρδιά μας.

Και με αυτόν στην καρδιά και τραυματισμένο τον ανθρωπισμό μας θα χάνουμε κάθε μέρα κι από ένα κομμάτι της ευαισθησίας μας, μέχρι να γίνουμε άκαρδοι και απάνθρωποι, στυγνοί αμοραλιστές, χωρίς ερείσματα επιβίωσης, παρακαταθήκη γνώσης και ιδεολογία ζωής...

Διαβάστε περισσότερα