Μας ανήκει αυτή η Εθνική;

Είναι θέμα ωρών η αποκάλυψη ότι ο Κολοκοτρώνης δείχνει όχι τα χειμερινά Ανάκτορα αλλά το δρόμο προς το Ρίο, η έκδοση της 45ηςπροφητείας που σαφώς ορίζει ότι «ο γιος του Μήτρου μας πάει στο Νέο Κόσμο, με τρία γκολ και με αιτία τη Ρουμανία» και η απόδειξη της «αξιωματικής» ανωτερότητα του πανάρχαιου ελληνικού πνεύματος μέσα στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν.

Οι «απέναντι», θα μιλήσουν για κλασική προσπάθεια αποπροσανατολισμού των μαζών από τα προβλήματα του, θα είναι βέβαιοι ότι η πρόκριση ισούται με νέο Μνημόνιο

και ότι το Μουντιάλ τους αφορά στο βαθμό που θα συμμετάσχει και το αντιιμπεριαλιστικό …Ιράν. Το μόνο θετικό που βρίσκουν είναι ο περιορισμός των ψεκασμών, καθώς το ποδόσφαιρο είναι το «όπιο» του λαού.

Αντί λοιπόν να πανηγυρίζουμε ξέφρενα ή να ειρωνευόμαστε την τεράστια αθλητική επιτυχία, υπάρχει πάντα και ο δρόμος του προβληματισμού: Πόσο μας ανήκει πραγματικά αυτή η ομάδα;

Πόσοι παίκτες είναι απόρροια της δικής μας «παραγωγικής διαδικασίας»;

Πόσοι ανδρώθηκαν στην Ελλάδα, στηρίζουν την καριέρα τους και την κλήση τους στην Εθνική στις εμφανίσεις τους στο εγχώριο πρωτάθλημα;

Ο Καραγκούνης, ο οποίος ωρίμασε εντός των συνόρων πριν δοκιμάσει να φύγει για πρώτη φορά έξω, θα πάει –στη δύση της μεγάλης καριέρας του- στο Μουντιάλ καθώς βρήκε συμβόλαιο στην Αγγλία, την ώρα που οι εγχώριοι ποδοσφαιρικοί ειδήμονες τον θεωρούσαν «ξοφλημένο».

Ο Μήτρογλου και ο Χολέβας –ακρογωνιαίοι λίθοι της μεγάλης πρόκρισης- έμαθαν το άθλημα στη Γερμανία, όπου και ζούσαν.

Ο Γιώργος Σαμαράς, από μικρός στις ακαδημίες της Χέρενφεν, για δύο χρόνια στη Σίτυ και από το 2008 στη Σέλτικ, έχει δηλώσει πως μόνο για χάρη του ΟΦΗ (εκτός από την Εθνική) θα επέστρεφε.

Παπασταθόπουλος και Κυριάκος Παπαδόπουλος πήραν μεταγραφή για το εξωτερικό σε πολύ μικρή ηλικία.

Τοροσίδης, Βύντρα και Καρνέζης, σχετικά πρόσφατα μετανάστευσαν στη Ρόμα, τη Λεβάντε και την Ουντινέζε αντίστοιχα (δανεικός στη Γρανάδα ο Έλληνας πορτιέρο).

Ο Σαλπιγγίδης, ο Κατσουράνης, ο Τζιόλης, ο Νίνης, ο Τζαβέλλας ανήκουν στον ΠΑΟΚ και θα μετρήσουν πολλά ευρωπαϊκά ματς φέτος. Οι δύο πρώτοι, με τεράστιες διεθνείς εμπειρίες και εικόνες αποτελούν βασικά στηρίγματα της ομάδας του Σάντος.

Μανιάτης, Μανωλάς, Σιόβας, Σάμαρης με παιχνίδια Champions League στα πόδια απέδειξαν τη χρησιμότητα τους.

Ο Σάντος πιστώνεται το «δέσιμο» μιας ομάδας παλιών και νέων, μιας ομάδας που στηρίζεται στους ξενιτεμένους, στους παίκτες του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού (των δύο εύρωστων συλλόγων δηλαδή) και κυρίως στην αγωνιστικότητα που έδειξαν οι παίκτες στα ματς με τη Ρουμανία. Το κίνητρο ήταν τεράστιο και κάπου εκεί στήθηκε η μεγάλη επιτυχία.

Όχι ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες τεχνικοί. Αλλά η πίεση για κλήση ή χρησιμοποίηση κάποιων παικτών θα ήταν αφόρητη. Στον Σάντος δεν διανοείται ουδείς να ζητήσει ρουσφέτι.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ένας ξένος τεχνικός που είχε δουλέψει και σε συλλογικό επίπεδο στην Ελλάδα, έφτιαξε μια ομάδα που γράφει ιστορία στα αθλητικά χρονικά. απαρτιζόμενη από παίκτες που λίγο έως απόλυτα έχουν διεθνείς εμπειρίες.

Η επιτυχία αυτή δεν στηρίχθηκε στο μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα, στους εγχώριους παράγοντες, στην «κάφρικη» αθλητική δημοσιογραφία, ή στην παραγωγική διαδικασία των μικρών Εθνικών ομάδων.

Είναι η συνταγή που ακολουθεί εδώ και 10 χρόνια η Εθνική. Στηρίζει την ανταγωνιστικότητα της στους παίκτες που στέκονται στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Μας ανήκει ως σημαία, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση δημιούργημα μας. Δεν αντικατοπτρίζει τίποτα από την πραγματικότητα μας, δεν είναι αποτέλεσμα δομών και δουλειάς σε εθνικό επίπεδο.

Μ.Ο.