Λιβύη: Μια νέα αποικία της Δύσης;

Του Tarak Barkawi, λέκτορα στο University of Cambridge Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις μπορεί να ξεκινούν σε τοπικό επίπεδο, όμως το αποτέλεσμα τους, πολλές φορές, κρίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο.Οι επαναστάτες μπορεί να στοχεύουν στην ανατροπή του καθεστώτος που τους καταπιέζει, αλλά η εξέλιξη του αγώνα τους και το αποτέλεσμα της επανάστασης, καθορίζεται από μακρινούς παράγοντες.Όταν οι επαναστάτες της Λιβύης, μαζί με τους φιλελεύθερους της Δύσης κάλεσαν για μια επέμβαση, ώστε να διακοπεί η προέλαση των στρατευμάτων του Καντάφι έξω από τη Βεγγάζη, πολλοί πίστεψαν πως ο πόλεμος θα τελειώσει σύντομα με μια επέλαση των ανταρτών στη Τρίπολη. Το πρόβλημα όμως που παρουσιάστηκε είναι ότι ακόμη και με τη στήριξη του ΝΑΤΟ, οι αντάρτες στερούνται της στρατιωτικής ικανότητας να προσβάλλουν το καθεστώς.Δεν είναι ότι τους λείπει θάρρος ή η αφοσίωση, απλά, η στρατιωτική αποτελεσματικότητα απαιτεί εκπαίδευση και οργάνωση, τις οποίες στερούνται. Η Νατοϊκή επέμβαση απλώς απέτρεψε μια σφαγή. Για τη δυτική κοινή γνώμη, η επέμβαση αυτή ήταν καθαρά ανθρωπιστικής φύσης.Αυτό είναι κατανοητό με δεδομένες τις συνθήκες που επικρατούσαν. Εισάγοντας όμως στην επανάστασή τους το ΝΑΤΟ, οι Λίβυοι αντάρτες έδωσαν τη πρώτη θέση στη Δύση, και παρέδωσαν το δικαίωμά τους να καθορίσουν τις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις, αλλά και την αυτονομία τους.Ο Frantz Fanon θα είχε κάποιες σκληρές συμβουλές για τους Λίβυους αντάρτες. Γνώριζε πολύ καλά πως σίγουρα χρειάζεται πάθος, όπως αυτό που επέδειξαν, αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι επαναστάσεις χρειάζονται σιδηρά πειθαρχία προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους.Συνήθως, αυτό το μάθημα το διδάσκονται οι επαναστάτες σφαζόμενοι από τις καθεστωτικές δυνάμεις ασφαλείας. Όσοι επιβιώνουν, μαθαίνουν πώς να οργανώνονται, πώς να εκμεταλλεύονται στρατηγικά την αδύναμη θέση τους, και πώς να διεξάγουν πόλεμο. Σε κάποιο μικρότερο επίπεδο αυτό ακριβώς συνέβη και στη Μισουράτα. Πρόκειται για μια δύσκολη, συχνά τραγική πορεία, αλλά προσφέρει στην επανάσταση μια ελπίδα επιτυχίας. Παράλληλα διδάσκει στις διάφορες υποομάδες της επανάστασης πώς να συνεργάζονται μεταξύ τους.Στη θέση της απούσας πειθαρχίας και συνοχής των ανταρτών, προέκυψαν τα Νατοϊκά αεροσκάφη και τα γαλλικά πολεμοφόδια.Ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί το γιατί η Δύση, με τις τόσες κρίσεις που αντιμετωπίζει, αποφάσισε να εμπλακεί στη Λιβύη. Αυτά που έπαιξαν ρόλο είναι το μηντιακό δράμα σχετικά με την Βεγγάζη, η αδυναμία του καθεστώτος Καντάφι, η γειτνίαση με την Ευρώπη, και η επιθυμία των Sarkozy και Cameron να ξαναζήσουν ημέρες σαν κι αυτές που οι χώρες τους ήταν υπερδυνάμεις, και έπαιζαν κάποιο ρόλο.Από την αρχή η Δύση αμφιταλαντεύτηκε, κι αυτό ήταν φανερό. Η αεροπορική ισχύς είναι αποπλανητική. Οι ιππότες των ουρανών ανέλαβαν έναν γενναίο ρόλο, αυτόν της προστασίας των αμάχων.Όπως συνήθως συμβαίνει με τη Δύση, όλοι υπέθεσαν μόλις βγουν τα σπαθιά, οι βάρβαροι θα καταρρεύσουν. Όμως η Ευρώπη δεν είναι αυτό που ήταν. Οι στόλοι της (ναυτικοί και αεροπορικοί)  είναι λειψοί, τα θησαυροφυλάκια της άδεια