Λιγότερη εμπάθεια στον δημόσιο διάλογο

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, με το όνομα Jason Αντιγόνη, που μας συστήθηκε πριν από λίγα μόλις χρόνια, τάραξε τα νερά του μέσου εξωτισμού της κουρασμένης μας καθημερινότητας.

Όσοι ασχολήθηκαν μαζί του πέρα από τις γραφικές προσεγγίσεις και τους τρέχοντες αφορισμούς είχαν, όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα, να οχυρωθούν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο καβγάς φούντωσε όταν ο άνθρωπος αυτός διεκδίκησε δικαστικώς να αναγνωριστεί στο δελτίο αστυνομικής ταυτότητας το δικαίωμά του να αναφέρεται ως ουδέτερο.

Όπως

εξήγησε, δεν ένιωθε ούτε άντρας ούτε γυναίκα. Ήθελε να προσδιορίζεται ως μη δυαδικό και, συγκεκριμένα, ως άφυλο άτομο.

Τον Φεβρουάριο του 2018, το δικαστήριο δικαίωσε το Jason Αντιγόνη, αποδεχόμενο να ταυτοποιηθεί ως μη δυαδικό άτομο καθώς και να τροποποιηθεί το όνομά του στην ταυτότητα, ωστόσο απέρριψε την αίτησή για διαγραφή του φύλου, επικαλούμενο νομικό κενό.

Σήμερα φαίνεται πως γύρισε νέα σελίδα στη ζωή του και, μολονότι διατηρεί πολλές από τις παλιές απόψεις του, ξανασυστήνεται ως Ιάσων Δούσης, ιδιοκτήτης φροντιστηρίου Ελληνικών και Ιταλικών. «Είναι πολλά χρόνια που έχω αλλάξει εμφάνιση, αλλά δεν σημαίνει ότι τώρα βρήκα την ηρεμία μου, και πριν την είχα. Υπάρχει συνεχώς το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριζόμαστε όπως θέλουμε» λέει τώρα που χρησιμοποιεί την αρσενική αντωνυμία για να αυτοπροσδιοριστεί, στέλνοντας και ένα μήνυμα μετριοπάθειας σε όσους αντιμετωπίζουν με μίσος όσους διατηρούν τις απόψεις τους για τον περιβόητο δικαιωματισμό και τους κατηγορούν για «ομοφοβία», «ρατσισμό» και «περιφρόνηση».

Η νομική κατοχύρωση της συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλου προβάλλεται από κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα ως αναγκαία κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων που εντάσσονται σε ένα υποσύνολο για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την αυτοδιάθεση του σώματος. Σύμφωνα με αυτήν τη «μοντέρνα» προσέγγιση, η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι ευμετάβλητο, μια κοινωνική κατασκευή με επιβλητικές αντιστοιχίες στη γλώσσα. Παρουσιάζεται αυτό το πακέτο σαν μια ριζοσπαστική συμπεριφορά που συγκρούεται με κατεστημένες αντιλήψεις και στερεότυπα για τη θέση των γυναικών, οι οποίες αμφισβητούν την πατριαρχική κοινωνία.

Στο τέλος αυτού του θεωρητικού δρόμου υπάρχει η άρνηση καταστάσεων αντικειμενικών, όπως οι αρχές της Βιολογίας – το βιολογικό φύλο παύει, λένε, να υπάρχει. Αν πεις σε κάποιους από αυτούς ότι υπάρχουν κοινωνικές και βασικά ταξικές αιτίες που οδηγούν σε τέτοιου είδους διακρίσεις, το πιθανότερο είναι να σε πάρουν με στραβό μάτι.

Αυτοί πρώτα επινοούν το δικαίωμα και μετά ανακαλύπτουν και το κοινό το οποίο θα το υποστηρίξει με πάθος, «φτύνοντας την κοινωνία». Δεν ψάχνουν παραπέρα τις αιτίες για τις οποίες είναι άδικη και άνιση.

Αντιλήψεις περί «ουδέτερου φύλου» είναι σήμερα τμήμα της διδακτέας ύλης σε ορισμένα, «προχωρημένα» πανεπιστήμια διεθνώς, με προοπτική να «περάσουν» και στις χαμηλότερες εκπαιδευτικές βαθμίδες, υπό τον μανδύα της αόριστης έννοιας για «συμπερίληψη».

«Να πάμε μπροστά και να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο» λέει τώρα ο Ιάσων. Σωστά, αλλά χρειάζεται και κάποιο πολιτικό σχέδιο. Και σίγουρα λιγότερη εμπάθεια στον δημόσιο διάλογο…

The post Λιγότερη εμπάθεια στον δημόσιο διάλογο appeared first on antinews.gr.