Η Ελλάδα θέλει εθνικούς ηγέτες, όχι κομματικούς

Το βασικό συμπέρασμα από την χθεσινή Σύνοδο Κορυφής είναι και απλό και σημαντικό:  Για πρώτη φορά, οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος – ανάμεσά τους 15 πρωθυπουργοί κρατών-μελών της ΕΕ – αποδέχθηκαν τις βασικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά και συμφώνησαν ότι αν δεν αλλάξει το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί με το Μνημόνιο προς την κατεύθυνση των αναπτυξιακών μέτρων και της στήριξης της κοινωνικής συνοχής, τότε η Ελλάδα

Η πρώτη αυτή και σημαντική νίκη του Σαμαρά συνοδεύτηκε από πολύ καλές εμφανίσεις του στα διεθνή ΜΜΕ και σήμερα στον ANT1 με αποτέλεσμα να φυσά για πρώτη φορά ύστερα απο καιρό άνεμος αισιοδοξίας στην Συγγρού.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά θα φανούμε δυσάρεστοι. Επειδή το συμπέρασμα από τις δικές μας “μετρήσεις” εδω στο διαδίκτυο, στον κόσμο που μας διαβάζει στην επαρχία και από μια πρώτη βόλτα στα καφενεία που χρησιμοποιούμε ως .. “δείγμα”, είναι απογοητευτικό.

Ο Σαμαράς ήταν καλός χθες, όπως και άλλες φορές, αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν τον “ακούει”. Όχι επειδή δεν λέει σωστά πράγματα, ή δεν τα λέει καλά. Αλλά επειδή η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, η ψήφιση της δανειακής και τα υπόλοιπα έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στην δημόσια εικόνα του. Την οποία φροντίζουν να “χαλάσουν” περισσότερο τα απαρχαιωμένα επικοινωνικά κόλπα με τα οποία η ΝΔ επιχειρεί να αντιμετωπίσει το … μέλλον.

Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι πολλά και σε αφυκτικά περιορισμένο χρόνο. Αλλά μπορούν να γίνουν. Αρχίζοντας από την κατανόηση του κόσμου που “ψηφίζει” ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιοί ψηφίζουν Τσίπρα;

Τον Τσίπρα ψηφίζουν κυρίως θύματα της κρίσης,  άνεργοι, απολυμένοι και άλλοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και οι οποίοι αφενός ελπίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους βοηθήσει, αφετέρου θέλουν να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν το όλο σύστημα, που τους εξαθλίωσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ  αντλεί επίσης από μια  μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων που ταυτίστηκε με το παρασιτικό κράτος και τα προνόμιά του και όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ: Συνδικαλιστές, κρατικοδιαίτα στελέχη, υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, εργαζόμενοι σε εταιρείες υπό ιδιωτικοποίηση και γενικώς όλοι εκείνοι που παραμένουν γαντζωμένοι  στο πλατειακό κράτος της μεταπολίτευσης.  Κοντά σ’ αυτούς  είναι  και εκείνοι που ελπίζουν σε μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας.«Ας προσλάβει την κόρη μου στο δημόσιο και ας την πληρώνει με …ομόλογα!» έλεγε ένας ταξιτζής – ψηφοφόρος του Τσίπρα.

Τέλος υπάρχουν οι κλασικοί εκ πεποιθήσεως αριστεροί, που ίσως και να είναι οι μόνοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που να γνωρίζουν για τις 12 συνιστώσες που τον συναποτελούν, και για το τι ακριβώς πρεσβεύει η καθεμία τους. Αυτοί ίσως  είναι οι μόνοι συνειδητοποιημένοι, που όμως δεν είναι παραπάνω από το κλασικό 3-4% ,που εκπροσωπούσε ανέκαθεν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.

Όλοι αυτοί δημιουργούν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, που δύσκολα αλλάζει γνώμη. Και αυτή είναι η πρόκληση των επόμενων εκλογών.

 Η Νέα Δημοκρατία έχασε τον ομφάλιο λώρο με τις μάζες

Τι αντιπ