Η … λιτότητα εκστρατεύει υπέρ Σαρκοζί

Δεν ξέρουμε αν ο Ολάντ θα αποδειχθεί περισσότερο «φούσκα» παρά άνεμος αλλαγής. Και φυσικά εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να ποντάρουμε όλες μας τις ελπίδες σε έναν Γάλλο πρόεδρο τον οποίο μάλιστα κάποιοι συντηρητικοί στη χώρα του χαρακτηρίζουν νέο… Γ. Παπανδρέου.

Αυτό που βλέπουμε πάντως είναι ότι υπάρχουν ισχυροί θύλακες συντήρησης εντός και εκτός Ελλάδας. Θύλακες που το μόνο που θέλουν είναι λιτότητα και σωτηρία των τραπεζών

Στην Ελλάδα τα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης σιωπούν επιδεικτικά στη συζήτηση που γίνεται στην Ευρώπη για αλλαγές του Μνημονίου και για ανάπτυξη. Μόνο ο Βενιζέλος λέει τη λέξη ανάπτυξη στο τηλεοπτικό του σποτ, αλλά τη λέει σιγά μη θίξει τους μέχρι πρότινος συνομιλητές του.

Όσο για την Ευρώπη, είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του περιοδικού Economist που θα δημοσιευτεί την Παρασκευή που περνά από γενεές δεκατέσσερις τον Ολάντ και στηρίζει ανεπιφύλακτα τον Σαρκοζί.

Με τον τίτλο «Ο επικίνδυνος κ. Ολάντ», το κύριο άρθρο του Economist αναφέρει: «Αν στις 6 Μαΐου είχαμε μια ψήφο, θα ψηφίζαμε τον κ. Σαρκοζί, όχι τόσο για τις αρετές του, αλλά για να αποκλείσουμε τον κ. Ολάντ» σημειώνει ο Economist και σε ειρωνικό τόνο προσθέτει: «Παρ’ ότι δεν το μαντεύετε μέσα από τα προγράμματα, για τα οποία οι υποψήφιοι πρόεδροι κάνουν εκστρατεία (στη Γαλλία), εντούτοις η Γαλλία έχει κραυγαλέα ανάγκη μεταρρυθμίσεων».

«Το γαλλικό δημόσιο χρέος όχι μόνον είναι υψηλό αλλά είναι συγχρόνως και ανοδικό, ο προϋπολογισμός της Γαλλίας εδώ και 35 έτη δεν είναι πλεονασματικός, οι γαλλικές τράπεζες δεν έχουν επαρκή κεφαλαιοποίηση, η ανεργία είναι επίμονη όσο και καταστροφική, την ώρα που με δεδομένο ότι το γαλλικό δημόσιο ξοδεύει το 56% του ΑΕΠ, βέβαια είναι το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη. Κατόπιν αυτών, το πρόγραμμα Ολάντ αποτελεί μια ταπεινή απάντηση» επισημαίνει.

Το περιοδικό σημειώνει ακόμη πως «Όλοι οι Γερμανοί καγκελάριοι κατάφεραν να μάθουν να ‘εκπαιδεύουν’ τον πρόεδρο της γείτονος» και εκτιμά πως «ο κ. Ολάντ θα είναι ένας εταίρος λιγότερο ευπροσάρμοστος σε σχέση με τον κ. Σαρκοζί». «Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ένας Γάλλος πρόεδρος τόσο εχθρικός στην αλλαγή θα υπονομεύσει τη βούληση της Ευρώπης να διεξάγει οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, που όμως πρέπει υπό προθεσμία να ολοκληρωθούν, προκειμένου το ίδιο το ευρώ  να επιζήσει. Κι αυτό, κάνει τον Ολάντ μάλλον επικίνδυνο» καταλήγει.