Ένας Σαμαράς δεν φέρνει την Άνοιξη…

Τον Μάιο και τον περασμένο Ιούνιο, βρεθήκαμε ως Κοινωνία (εκλογικό σώμα) με το πιστόλι (της ψήφου) στο χέρι και τη μοναδική ευκαιρία να «καθαρίσουμε» μια για πάντα και να στείλουμε στα «θυμαράκια» το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας είχε οδηγήσει στην εξαθλίωση. Αντί να πυροβολήσουμε όμως, το μόνο που καταφέραμε ήταν να δώσουμε στον Σαμαρά μια «κουτσή» πρωθυπουργία. Μια πρωθυπουργία με πήλινα πόδια που στηρίζεται αναγκαστικά σε όλα (σχεδόν) τα πολιτικά απολιθώματα των περασμένων 30 χρόνων.

Κατόπιν, αφού παραδώσαμε

το «πιστόλι» τόσο εύκολα, στηθήκαμε μπροστά σε οθόνες, σε πληκτρολόγια, σε εφημερίδες, στα καφενεία, γκρινιάζοντας για τις διαφαινόμενες στραβές πολιτικές και προσπαθώντας να αλλάξουμε τα πολιτικά πράγματα με τελετές «βουντού». Δυστυχώς, το φαύλο πολιτικό σύστημα διασώθηκε σχεδόν ατόφιο από τις δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με δική μας ευθύνη. Το να περιμένουμε αλλαγές, ρήξεις και ανατροπές από αυτό το πολιτικό σύστημα, είναι τόσο μάταιο όσο το να περιμένει κανείς να τραγουδήσει ένα χρυσόψαρο άριες από την «Τόσκα». Δυστυχώς ένα Σαμαράς (και μερικοί ακόμη) δεν μπορούν να φέρουν την Άνοιξη (όχι την Πολιτική, εννοείται).

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα κάνει ότι μπορεί για να μην αλλάξει τίποτε. Θα παίξει κατενάτσιο, θα εφαρμόσει σύστημα 9-0-1, θα δώσει τα ρέστα του ώστε ο βάλτος να παραμείνει ανέπαφος, η λάσπη να μην ενοχληθεί, τα βρύα και οι λειχήνες να παραμείνουν ακμαία. Η μόνη προοπτική ενός τέτοιου πολιτικού προσανατολισμού, είναι η στασιμότητα και η αδράνεια για τη χώρα.

Η πορεία  της  χώρας αυτή την στιγμή, μοιάζει προδιαγεγραμμένη και οδηγεί στον «ξαφνικό θάνατο» της  ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της νέας δραχμής. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Σαμαράς και κάτι άλλοι ταλιμπάν περί αυτόν) μοιάζει συμφιλιωμένο με αυτήν την προοπτική. Το ίδιο φαίνεται ότι προκρίνει τελικά και μια μεγάλη μερίδα της Κοινωνίας. Τα κίνητρα των παλαιών πολιτικών είναι εμφανή: η μόνη προοπτική διάσωσης ενός τόσο φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος και επανόδου του σε εποχές δόξης λαμπρής (έστω όχι και τόσο λαμπρής πια) είναι τα κλειδιά του εθνικού νομισματοκοπείου. Η «μάνικα» των μετρητών (έστω και μειωμένης αξίας) θα τους επιτρέψει να κυριαρχήσουν ξανά σε μια εξαθλιωμένη αλλά έμφοβη Κοινωνία και να αναπαράγουν όλον τον φαύλο κύκλο της Μεταπολίτευσης έστω και με την μορφή επαρχιακού θιάσου, αντί για τα σαλόνια της Λυρικής που ήταν συνηθισμένοι να πρωταγωνιστούν ως σιτεμένες πριμαντόνες. Το θέμα για αυτούς, είναι να μην εγκαταλείψουν την σκηνή, να μην αναγκαστούν σε ατιμωτική αποστρατεία, να μην χάσουν την «πελατεία» τους και το ψευδαισθητικό χειροκρότημα των υποτακτικών τους.

Βεβαίως, σ’ αυτό το σαθρό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα η μόνη ελπίδα είναι να προχωρήσει ο Σαμαράς σε όσα υποσχέθηκε και σε όσα θέλει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι θα χαριστούμε σε κανέναν. Άλλωστε, το είχαμε γράψει και πρόσφατα αλλά κάποιοι δεν