Ένας μικρός απολογισμός

Ξεκίνησα να μπαίνω στο Antinews ως σχολιαστής, την δύσκολη περίοδο που οι «αντιεξουσιαστές» μπαχαλάκηδες έκαιγαν από άκρη σε άκρη την Αθήνα. Τον Δεκέμβρη του `08.

Από τότε, το μπλογκ αυτό έδινε τον αγώνα του για την Ελλάδα, που όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης επιθυμούμε.

Στην

πορεία γίναμε μια ακόμη πιο μεγάλη παρέα, που μέσα από σχόλια και αναρτήσεις, είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις, να μοιραστούμε ελπίδες, και γενικά να σφυρηλατηθούμε ως πολίτες, με την αριστοτελική έννοια.

Με βαθυστόχαστες αναλύσεις, με άρθρα αιχμής, με διαφωνίες, αλλά και με καλαμπούρια. Όπως δηλαδή αρμόζει σε μια καλή παρέα.

Το είχαμε γράψει και πιο παλιά, ότι το Antinews, λειτούργησε και λειτουργεί σαν μια ηλεκτρονική εκκλησία του Δήμου.

Μετά την νίκη του Αντώνη Σαμαρά επί της Ντόρας Μπακογιάννη, τόσο η εν λόγω παρέα, που συνεχώς άλλαζε και αλλάζει, όσο και το ίδιο το Antinews, έγιναν πιο «σφιχτά δεμένοι», και κυρίως προσηλωμένοι στο όραμα που εκφράζει η πολιτική παρουσία του Σαμαρά.

Η συνταύτιση μας αυτή με τον Σαμαρά, οδήγησε κάποιους στο να χαρακτηρίζουν το Antinews, ως την «Pravda του Αντώνη».

Στα δύσκολα χρόνια του σκληρού μνημονίου, όταν κατά γενική ομολογία, ο Σαμαράς ήταν ο μόνος που είχε βγει από την σπηλιά, και έβλεπε το φως, την ώρα που οι άλλοι έβλεπαν απλά τις σκιές στον τοίχο της, παλεύοντας ολομόναχος με το θηρίο, εμείς όλοι ήμασταν εκεί κοντά του.

Ήταν απ την αρχή ο μόνος που μιλούσε για τα αδιέξοδα της λιτότητας, και που τόνιζε την ανάγκη της ανάπτυξης. Ο μόνος, και μόνος του!

Σήμερα, ακόμη και ο Βενιζέλος μιλάει ως … αντιμνημονιακός.

Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ μου ούτε δεξιός, ούτε Σαμαρικός.

Όπου και να γύριζα το βλέμμα μου, για πάρα πολλά χρόνια, έβλεπα μικρούς πολιτικάντηδες, αρπακολατζήδες, φαιδρούς, και ολίγους.

Άλλες φορές έβλεπα ακόμη και προδότες. Σε σημείο να γίνω κυνικός, και πρωτεργάτης του «όλοι το ίδιο είναι».

Μέχρι που, λόγω του  Antinews, άρχισα να παρακολουθώ τον Σαμαρά.

Ο οποίος και με έπεισε, πως ήμουν λάθος.

Στο πρόσωπο και στην στάση του Αντώνη Σαμαρά βλέπω μόνο ελπίδα και φως.

Βλέπω ανθρωπιά και ανιδιοτέλεια.

Και πιο πολύ απ όλους, εγώ είμαι που παραξενεύομαι με αυτά που αισθάνομαι, για έναν κλασικό αστό «δεξιό» πολιτικό.

Σήμερα έχουμε κατά την γνώμη μου την μητέρα όλων των εκλογικών μαχών.

Νικήσει ή χάσει ο Σαμαράς, αυτό που θέλω να ξέρει είναι ότι είμαστε και θα είμαστε μαζί του. Εφόσον παραμείνει αυτός που είναι. Αλλιώς …

Είμαστε μαζί του από την αρχή αυτού του όμορφου αγώνα, και όπου οδηγήσει.

Από κει και πέρα, αν νικήσει, νικάει η Ελλάδα, και νικάνε οι επόμενες γενιές.

Αν χάσει, το κρίμα στον λαιμό όλων μας, και αλίμονο για τα παιδιά μας.

Όπως και να έχει, θέλω μέσα από αυτό το φιλόξενο βήμα, να τον ευχαριστήσω, διότι πάνω απ όλα μου έδωσε ξανά ελπίδα, για τα πολιτικά μας πράγματα.

Μου έδειξε, πως δεν όλοι τους λαμόγια, κλέφ