“Εμμένω στο “freak hostel ΝΔ” για ένα μόνο λόγο: Αντώνης Σαμαράς”

(Απογοητεύσεις, ορθολογισμός και οι θαυμαστές τεχνικές επιβίωσης της μεταπολίτευσης – Μέρος 2ο)

Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε. Ό,τι ονομάζουμε μεταπολίτευση, καθεστώς, σύστημα ή και ΄γω δεν ξέρω τι, είναι κάτι το πολύ, μα πολύ ευφυές. Βλέπαμε όλοι το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει και ήμασταν σίγουροι ότι κάτι θα σκαρφιστεί το κατεστημένο για να μπορεί να υπάρχει εν ΠΑΣΟΚ αλλά χωρίς ΠΑΣΟΚ. Μόλις είδαμε τα

δημοσκοπικά ποσοστά της ΔΗΜΑΡ αναφωνήσαμε εύρηκα! Πιστέψαμε βαθιά ότι το project Δημοκρατική Αριστερά εξυφαίνεται ως σχέδιο σωτηρίας του συστήματος ΠΑΣΟΚ. Ήμασταν βέβαιοι, όλα τα κομμάτια του πάζλ ταίριαζαν. Κάποιοι μάλιστα κλείνανε από καιρό το μάτι στον μικρό που τα λέει ωραία, που έχει βελτιωθεί πολύ επικοινωνιακά, και αβαντάρανε έτσι τον άκακο ΣΥΡΙΖΑ και τον φέρελπι αρχηγό του, θεωρώντας ευηθώς ότι η άνοδός της Αριστεράς θα είναι και η ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ. Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης…

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς ένα κόμμα, είναι νοοτροπία, τρόπος να περνά κανείς τη ζωή του: με δανεικά, άκοπα, πονηρά, αναξιοκρατικά, ψεύτικα, αντιπαραγωγικά, φαύλα. Στη διάρκεια του βίου του το κόμμα για να επιβιώσει επέδειξε πολλά πρόσωπα, από αντιευρωπαϊκό, δημαγωγικό και λαϊκίστικο έως εκσυγχρονιστικό, βλαχομπαρόκ τρέντυ και δουλικό παράρτημα ξενικών συμφερόντων. Χωρίς ποτέ όμως να μεταβάλλει την ουσία, το στόχο, το νόημα της ύπαρξής του, που δεν ήταν άλλος από την εξουσία καθ΄ εαυτήν και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Το απόκομμα του οποίου ηγείται σήμερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν φαίνεται να πείθει και να ενδιαφέρει κανέναν. Έχει τελειώσει ιστορικά, γι΄ αυτό και δεν υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια των πανίσχυρων ΜΜΕ να ανακόψουν την πορεία του προς τον όλεθρο. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το κράτος ΠΑΣΟΚ. Όλους αυτούς δηλαδή που τόσα χρόνια κάνανε περιουσίες, απέκτησαν ισχύ και συνάμα πρόσβαση στην εξουσία.

Φαίνεται λοιπόν ότι η κιβωτός που θα κληθεί να σώσει τον παπανδρεϊκό τρόπο ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Με μια αριστοτεχνική, ομολογουμένως, ντρίμπλα, που μας άφησε τους περισσότερους αρκετά μέτρα πίσω, το πολιτικό, εκδοτικό, μιντιακό και μπαταχτσιδοεπιχειρηματικό κατεστημένο επιχειρεί έναν ασύλληπτο ιστορικοπολιτικό αναχρονισμό, διακτινίζοντας τη χώρα στο ΄81 και στις απαρχές της λαίλαπας. Τι κι αν αντί για τον χαρισματικό Αντρέα υπάρχει ένας ακοινώνητος γηραλέος μείραξ; Ο καθείς και τα όπλα του. Σημασία έχει να διασωθεί ο παπανδρεϊκή φαυλότητα, η απουσία ελέγχου, το μοίρασμα της πίτας κατά το δοκούν, η εξουσία για την εξουσία. Και αυτό στις μέρες μας γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Με την επιστροφή στη δραχμή. Εκεί όπου το πάρτι της διαπλοκής θα ξαναφουντώσει, για τους ελάχιστους φεουδάρχες στην αρχή, σιγά σιγά και σε απείρως μικρότερες κλίμακες και για όσους δηλώνουν συν τω χρόνω κομματική υποταγή, μέχρι που να επανακαταστεί η εξαθλιωμένη κοινωνία καλολαδωμένο γρανάζι του κομματικού μηχανισμού της κιβωτού (που τότε μπορεί να μην λέγεται καν ΣΥΡΙΖΑ καθώς οι συνθήκες μπορεί να επιβάλλουν μία νέα μετάλλαξη). Σε κάθε περίπτωση (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ