Ελλάδα σουρεάλ: Η Ζωή ως υπουργός Δικαιοσύνης και ο Πάκης ως υπερασπιστής των διαδηλωτών

Ωραία, πέρασε και αυτή η επέτειος από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Καμιά 60αριά προσαγωγές, μερικές συλλήψεις, ορισμένα ανοιγμένα κεφάλια, 5-6 αστυνομικοί του 500άρικου τραυματισμένοι και συλλογή από στειλιάρια, μολότοφ, μάσκες.

Οι… 15χρονοι που τίμησαν το νέο «ήρωα» της Αριστεράς θα ήθελαν πολύ να φτιάξουν ένα σκηνικό σαν το 2008, αλλά δεν τους βγήκε. Όχι όλοι βεβαίως. Χιλιάδες παιδιά έχουν ακόμη μυαλό και διαδηλώνουν ειρηνικά, οργίζονται, βρίζουν όπως κάθε νέος, αλλά δεν είναι τσογλάνια που

Όλα κύλησαν σε… λογικά πλαίσια, αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει λογικό αυτό που συμβαίνει τελευταία στην Ελλάδα. Με μόνη παραδοξότητα φυσικά τον… ΣΥΡΙΖΑ. Τον υπερασπιστή των φτωχών, κατατρεγμένων, χτυπημένων από την Αστυνομία, των νέων που διαμαρτύρονται «ειρηνικά». Και φυσικά τον υπερασπιστή της Βίλας Αμαλία, των καδρονιών, μολότοφ και λοιπών οικιακών χρήσεων.

Ίσως δεν θα έπρεπε να τους πάρουμε σοβαρά, διότι επαναλαμβανόμενη ανοησία δεν είναι για να ασχολείσαι. Επομένως, ίσως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Στρατούλης που πήγαν στη ΓΑΔΑ να υπερασπιστούν τους προσαχθέντες, πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες που σπας πλάκα μαζί τους. Ευτυχώς που η κυρία Ζωή δεν φώναζε «βοήθεια» αυτή τη φορά και η παράσταση έλαβε τέλος γρήγορα. Ίσως την επόμενη φορά να φωνάξει και τον Πελεγρίνη να γυρίσουν κανένα μονόπρακτο έξω από τη ΓΑΔΑ και ο κόσμος να τους πετάει λεφτά. Σαν τον αρκουδιάρη με την αρκούδα του.

Μέσα σε όλα αυτά τα αστεία, όμως, μας γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα με εύλογες τις απαντήσεις αλλά που να βρεις άκρη:

1. Από πότε και ποιοι είναι αυτοί που σκυλεύουν πάνω στο σώμα και τη μνήμη ενός 15χρονου δολοφονημένου; Ποιοι τον έκαναν σώνει και καλά ήρωα;

2. Είναι πράγματι τραγικό να πεθαίνουν νέα παιδιά. Ιδίως όταν είναι από τα χέρια ενός δολοφόνου αστυνομικού, από το μαχαίρι ενός ανόητου φασίστα, από το πιστόλι ενός τρελαμένου ψευτοεπαναστάτη, από ένα… μαγκάλι. Γιατί, όμως, η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από το να δημιουργεί ήρωες; Πώς χάθηκε η έννοια της λέξης «ήρωας» που πρέπει να οδηγεί έναν λαό σε καλύτερο μέλλον;

3. Ως πότε η Αριστερά, κατά κύριο λόγο θα «φωτίζεται» από τα φώτα κάποιων άλλων, νεκρών ή ζωντανών; Μέχρι πότε δηλαδή θα είναι μια κακομοιριασμένη Αριστερά που θα περιμένει ως «μάννα εξ ουρανού» μια δολοφονία ή ένα τραγικό ατύχημα προκειμένου να πάρει «πόντους» στο παιχνίδι της εξουσίας; Μπείτε μόνο στο σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ left για να καταλάβετε. Κάθε τραγικό ατύχημα με φωτιά που έγινε τον τελευταίο καιρό, τσουβαλιάστηκε κι έγινε όπλο κατά των μνημονίων και της ανάλγητης κυβέρνησης. Έλεος πια κύριοι. Οι ήρωες δεν γεννιούνται έτσι απλά και το κυριότερο. Οι ήρωες δεν σας ανήκουν. Όπως και δεν ανήκουν και τα δύο παιδιά του Νέου Ηρακλείου στους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής που έχουν γεμίσει την Αθήνα με αφίσες «Αθάνατοι». Αφήστε τα αυτά, υμνητές του Ρούντολφ Ες.

4. Τέλος, ένα σημαντικό ερώτημα. Αύριο – μεθαύριο γίνονται εκλογές, την εξουσία αναλαμβάνει (μακριά από μας αυτό) μια κυβέρνηση της Αριστεράς και ο διανοητής Αλέξης Τσίπρας επιλέγει για το υπουργείο Δημόσιας Τάξης τον Στρατούλη και για το Δικαιοσύνης τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έρχεται η 6η επέτειος από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και μαζί με τα χιλιάδες αθώα παιδιά που βγαίνουν για να τον τιμήσουν (χάνοντας φυσικά και την ημέρα μαθημάτων από το σχολείο, μην το ξεχνάμε) εμφανίζονται και οι άνδρες με τα μαύρα, με μολότοφ, ξύλα κ.λπ. Τι κάνουν οι δύο υπουργοί μας; Αποσύρουν τους αστυνομικούς; Τους βγάζουν στους δρόμους χωρίς ασπίδες, γκλομπ και όπλα; Αφήνουν να καεί η Αθήνα; Πώς επιβάλλουν την τάξη αν πάει να προκληθεί το χάος; Για σκεφτείτε αυτή την αστεία εικόνα, η Ζωή να βγαίνει στα κανάλια και να μιλά για έννομη τάξη και στη ΓΑΔΑ να σπεύδει να υπερασπιστεί τους συλληφθέντες ο… Προκόπης Παυλόπουλος.

Δεν ξέρουμε, αλλά αυτή η χώρα είναι πολύ … σουρεάλ.