«Αφήστε τον στρατηγό Πετρέους να μοιχεύσει!»

Το σκάνδαλο Πετρέους (και τα διάφορα υπο-σκάνδαλα, πάλι ερωτικής φύσεως, που έχουν ξεφυτρώσει πέριξ αυτού) έχει προκαλέσει και την εξής άποψη, την εξής φωνή: «Αφήστε τον Πετρέους να μοιχεύσει!».

Η λογική είναι η εξής: ο στρατηγός Πετρέους ήταν ένας έξοχος στρατιωτικός και ένας πολύ καλός διοικητής της CIA, με πολυετή εμπειρία -δεκαετιών!- και σπάνιο στρατηγικό μυαλό. Το να τον χάσουμε, να μην μπορούμε πλέον να τον αξιοποιήσουμε στις αντίστοιχες θέσεις, είναι τραγωδία. Αλλά το να τον χάσουμε

μόνο και μόνο επειδή μοίχευσε, επειδή διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, είναι… ιλαροτραγωδία. Το αν είναι πιστός στην σύζυγό του μας ενδιαφέρει (αν μας ενδιαφέρει καθόλου) πολύ λιγότερο από τον δημόσιο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει.

Άρθρα που δημοσιεύθηκαν στο The Daily Beast εκφράζουν αυτόν τον προβληματισμό. Η Diane Diamond διαπιστώνει ότι από όλη αυτήν την ιστορία δεν χάνουν μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αλλά κυρίως η ίδια η Αμερική. Επιχειρηματολογεί ότι, πέρα από τα υπόλοιπα, η Αμερική έχει επενδύσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, πολλά εκατομμύρια δολάρια (!), μονάχα στην εκπαίδευση προσώπων σαν τον Πετρέους, κι απλώς δεν μπορεί να τους απορρίπτει μετά από τεράστιες επιτυχίες στον τομέα τους λόγω προσωπικών τους ζητημάτων, ακόμα κι αν τυγχάνουν δημόσια πρόσωπα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον θολό διαχωρισμό προσωπικής και δημόσιας ζωής.

To άρθρο υπονοεί ότι το ταλέντο του Πετρέους θα μπορούσε να τον οδηγήσει ακόμα και στην κεφαλή του Λευκού Οίκου, και η προώθησή του στην διοίκηση της CIA από τον Ομπάμα ενδεχομένως να είχε ακριβώς τον σκοπό να αποτρέψει μια πορεία παράλληλη με αυτήν του κάποτε προέδρου Άιζενχάουερ. Υπό το φως όλων αυτών των πληροφοριών, ο εξοστρακισμός του Πετρέους λόγω μοιχείας «απλώς δεν έχει καμία λογική» (‘it doesn’t make sense’).

Στο άρθρο της, η Michelle Cottle είναι αρκετά πιο επιθετική. Η βασική της θέση είναι: «αφήστε τους ήρωες να μοιχεύσουν»! Και καταλήγει: «τώρα που ο Πετρέους απομακρύνθηκε από την θέση του, νιώθετε λιγότερο ή περισσότερο ασφαλείς;»

Οφείλουμε να υπενθυμίζουμε εδώ ότι η μοιχεία και παρόμοια σκάνδαλα δεν ήταν παλαιότερα λόγος αποπομπής από δημόσιες θέσεις, ειδικά μη-πολιτικές. Παροιμιώδες παράδειγμα, ο κάποτε θρυλικός διοικητής της CIA, Άλλεν Ντάλες, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στους χώρους της υπηρεσίας (και τον οποίον θυμηθήκαμε στην Ελλάδα πρόσφατα χάρις στο έτερον θαύμα συζυγικής πιστότητας, την Φρειδερίκη).

Ο Ντάλες ήταν περιβόητος γυναικάς, σε παθολογικό βαθμό, ο αριθμός των ερωμένων του οποίου ήταν τριψήφιος. Αυτό ήταν πασίγνωστο, και τις ιστορίες γνωριμίας με τις ερωμένες του τις μοιραζόταν βασανιστικά με την τάλαινα σύζυγό του στην επιστολογραφία τους. Το γνώριζαν οι ανώτεροί του, η πολιτική ηγεσία, αλλά και πολύς κόσμος από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Το γνώριζε και ο τύπος, αλλά με τα πρότυπα της εποχής κάτι τέτοιο δεν ήταν «άξιο δημοσιεύσεως». Ήταν κάτι που ποτέ δεν απείλησε την θέση του ή φάνηκε να αφορά την δημόσια σφαίρα, και δεν του καταλογίζεται