Αφήστε το Πασόκ να σβήσει ήρεμα, μην το παιδεύετε

Το τελευταίο διάστημα ζούμε το κύκνειο άσμα ενός κόμματος, που σημάδεψε ανεξίτηλα τα τελευταία 35 χρόνια τον τόπο μας.

Ζούμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ όπως το ξέραμε.

Και ο επιθανάτιος ρόγχος του είναι δυνατός. Απειλώντας να μας πάρει όλους μαζί του.

Το πώς και γιατί ιδρύθηκε, και το τι ρόλο έπαιξε, κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη αγγίζει τα όρια της συνωμοσιολογίας.

Εν ολίγοις, όπως η Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου (πρεσβύτερου)

χρησίμευσε ως φρένο στην ανοδική πορεία της ΕΔΑ, έτσι και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έπαιξε τον ρόλο της βαλβίδας ασφαλείας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη, ευαίσθητη, και πλήρως ριζοσπαστικοποιημένη εποχή, αυτήν της μεταπολίτευσης.

Από εκεί και πέρα, ο ρόλος του ήταν καταλυτικός. Και πολλές φορές, οι εξελίξεις και η ορμή του, ξεπέρασαν ακόμη και το ίδιο. Ακόμη και τους δημιουργούς του.

Έκανε πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά.

Και όλα οφείλονταν τόσο στις τότε εποχές, όσο και  στην αναμφισβήτητη χαρισματικότητα του ηγέτη του.

Η πρώτη σημαντική φθορά άρχισε να διαφαίνεται επί Κοσκωτά και Λιάνη.

Εκεί είναι που το εγκατέλειψαν οι όποιοι υποψιασμένοι, και που γραπώθηκαν επάνω του οι θεσιθήρες, και οι διάφοροι βαστάζοι.

Στη συνέχεια επανήλθε (1993) δριμύτερο, πλην όμως  σε μια πιο μεταφυσική μορφή, αφού κουμάντο έκαναν οι χαρτορίχτρες, τα ματζούνια, οι καλόγεροι, και οι … αεροσυνοδοί.

Η πρώτη βασική και ριζικά ανατρεπτική μεταστροφή του συνέβη την περίοδο που τα ηνία του ανέλαβαν οι εκσυγχρονιστές του «ήπιου λογιστή» Σημίτη.

Εκεί άλλαξαν τα πάντα, και οι ο «σοσιαλιστικός» κόσμος γύρισε ανάποδα.

Τα ζιβάγκο έγιναν Αρμάνι, τα γένια… καλοξυρισμένα ροδαλά μάγουλα, και τα αντάρτικα τραγούδια αντικαταστάθηκαν από τσιφτετελοπόπ άσματα, πρώτο τραπέζι πίστα, συνοδεία Τσίβας.

Η εποχή συνέπεσε και με την είσοδό μας στο ευρώ, οπότε το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την διέξοδο του κάθε λογής γιάπη, που ξαφνικά είδε τα όνειρα γρήγορου πλουτισμού του να ικανοποιούνται, ενδεδυμένα μάλιστα τον μανδύα του δήθεν προοδευτικού σοσιαλισμού.

Η χαρά του κρατικοδίαιτου νεοελληνικού κατσαπλιάδικου «επιχειρείν»!

Και όλα αυτά με την βούλα και την έγκριση των κονδυλίων της ΕΕ, και με τις ανοιχτές πιστωτικές στρόφιγγες σε «ισχυρό» ευρώ.

Τρίχες δηλαδή κατσαρές.

Αυτό που έγινε ήταν ένα ξέφρενο πάρτι των αγορών, και όλων αυτών που σήμερα οι ίδιοι οι «μετανοούντες» Πασόκοι αποκαλούν απαξιωτικά κερδοσκόπους.

Μια φούσκα που έσκασε με δύναμη στα μούτρα όλων μας.

Καλώς ή κακώς, ήταν αρκετές οι φωνές που από καιρό προειδοποιούσαν για την νομοτελειακή πολιτικοοικονομική σύγκλιση των δυο κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα (άσχετα αν οι περισσότεροι εξ ημών προτίμησαν να πάνε με την ροή, και να γίνουν παίκτες του χρηματιστηρίου).

Όπου τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, θα αποτελούσαν απλά δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτού των αγορών και όχι του λαού.

Δεν γίνονταν αλλιώς. Όσο ριζοσπαστικό, και όσο φιλολαϊκό και να θέλει να φανεί ένα κόμμα, όταν περνάει 20 και πλέον χρόνια στην ε