Α. Φιλιππίδης: Η Λεωφόρος και η ΓΑΔΑ

Ποτέ άλλοτε ένας δρόμος δεν χώρισε τόσο έντονα δύο κόσμους. Από τη μία, το γήπεδο του Παναθηναϊκού και ακριβώς απέναντι η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο Άγγελος Φιλιππίδης διέσχιζε τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να μπει στα επίσημα των «πρασίνων». Την περασμένη Τετάρτη βρέθηκε στην αντίπερα όχθη, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, όπου παραμένει κρατούμενος μέχρι αύριο το πρωί που θα

Η μπάλα για τον Άγγελο Φιλιππίδη ακόμα γυρίζει, αφού ουδείς ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ωστόσο, είναι πολύ στριμωγμένος και με την κερκίδα «κόντρα». Όπου κερκίδα, βλέπε την Ελλάδα του 2014 που έχει φάει περισσότερες ήττες απ’ όσες μπορεί να αντέξει. Μνημόνια, περικοπές, ανεργία, αυτοκτονίες, ύφεση, διεθνής διασυρμός, έτσι για να απαριθμήσουμε μερικές. Όταν χάνεις, λοιπόν, ψάχνεις να βρεις τι έφταιξε για να αλλάξεις την ομάδα. Η Ελλάδα, που έχει οργή να εκτονώσει και χρήμα να μαζέψει, στο -κατόπιν εορτής- ψάξιμο βρήκε… την ουρά της. Ή, καλύτερα, ανακάλυψε αυτό που έκρυβε κάτω από το χαλί στα χρόνια της οικονομικής ευμάρειας: Ένα καλοστημένο όσο και πολυδαίδαλο παιχνίδι διαφθοράς και διαπλοκής.

Εκατοντάδες εκατομμύρια μίζες για εξοπλιστικά συστήματα, για δάνεια σε ημετέρους και υμετέρους, για ξέπλυμα χρήματος. Παραδικαστικά κυκλώματα, στημένοι αγώνες, χρηματιστηριακές φούσκες, υπουργοί που δωροδοκούνταν και δωροδοκούσαν, επιχειρηματίες που κατάπιναν λαίμαργα το δημόσιο χρήμα για να το ξεράσουν αργότερα στις offshore εταιρίες τους. Μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι και μεγαλοπολιτικοί με τραπεζικούς λογαριασμούς που ισοδυναμούν με μικρά ΑΕΠ, αλλά και μικρομεσαία λαμόγια που ξεκίνησαν από το πουθενά και κατέληξαν σε πανίσχυρους επιχειρηματίες/τραπεζίτες/εκδότες.

Ο ξυλουργός Ζήγρας, ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός Ακης, ο αλεξιπτωτιστής Λαυρεντιάδης, η αφελής Βίκυ με τα κρόσσια, ο «ιπτάμενος» Παπαγεωργόπουλος, η ερωτευμένη Μπουρμπούλια είναι μερικά από τα πρόσωπα που συνδέουν μια σπονδυλωτή ιστορία ρεμούλας, απάτης και σήψης.

Ο φάκελος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου είναι ακόμα στην αρχή και ουδείς δικαιούται να προδικάσει το τέλος που θα έχει. Από την άλλη, ο καθένας από εμάς μπορεί να εξοργιστεί με την ευκολία που μοιραζόταν το χρήμα. Ήταν βέβαια η εποχή που οι τράπεζες έστελναν σε υδραυλικούς και περιπτεράδες εκείνα τα ανεκδιήγητα «μπιλετάκια» που έλεγαν «συγχαρητήρια. Εγκρίθηκε δάνειο 3.000 ευρώ» ή «εγκρίθηκε η νέα σας πιστωτική κάρτα». Μόνο που ποτέ ο δύσμοιρος υδραυλικός ή περιπτεράς είχε ζητήσει δάνειο ή κάρτα. Αλλά αν κάποιος δίνει τόσο εύκολα (όπως φαινόταν τουλάχιστον) ρευστό, γιατί ο άλλος να αρνηθεί; Και αν δίνεις 3.000 ευρώ στον περιπτερά, γιατί να μη δώσεις 20 εκατομμύρια στον Γριβέα; Σε αυτό λοιπόν το ξεχειλωμένο αλισβερίσι, τα πιστωτικά ιδρύματα χορηγούσαν ιλιγγιώδη επιχειρηματικά δάνεια, χωρίς να διασφαλίζουν, όπως αποδεικνύεται σήμερα, τη βιωσιμότητά τους. Για να είναι μάλιστα εξασφαλισμένα, έβαλαν και πλαφόν «επισφαλών δανείων». Κάτι σαν τις παράπλευρες απώλειες στον πόλεμο. Λυπηρές, αλλά αναπόφευκτες.

Μέχρι να ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα, ο Αγγελος Φιλιππίδης θα πρέπει να θυμηθεί αυτό που ο ίδιος έλεγε, σε ομιλία του, το μακρινό 2009: «Στην Κίνα, όταν κάποιος έχει γενέθλια, δεν του εύχονται “χρόνια πολλά”, αλλά του εύχονται να ζήσει σε ενδιαφέρουσες εποχές». Το προικισμένο κολεγιόπαιδο, λοιπόν, που εξελίχθηκε σε «χρυσό αγόρι» κερδίζοντας εξουσία, χρήμα και δόξα έζησε πολλές και ενδιαφέρουσες εποχές και τώρα διανύει την πιο σκληρή. Δεν είναι πλέον πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δεν είναι πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός ούτε μέλος της ομάδας Καραμανλή. Ας αποδείξει λοιπόν ότι δεν είναι και «λούζερ», όπως υποτιμητικά είχε αποκαλέσει τους «πρασίνους» όταν ηττήθηκαν από τον Ολυμπιακό με 3-0 το 2003 στη Ριζούπολη.

Το ίδιο όμως ισχύει και για την Ελλάδα. Οι εποχές που έπαιρνε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για έργα ανάπτυξης αλλά τα μοίραζε σε επιδόματα και προεκλογικές παροχές, που έκανε τα στραβά μάτια στα αρπακτικά, που άφηνε τις τράπεζες να μοιράζουν θαλασσοδάνεια και που έβγαζε βουλευτές επειδή έταζαν θάλασσα σε κατσικοχώρια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η Ελλάδα, θύμα και θύτης μαζί, απολογείται τώρα όχι σε δικαστές, αλλά στους δανειστές της. Είναι και αυτό μια μορφή τιμωρίας. Σαν να φυσάει κόντρα στην κερκίδα.

Δέσποινα Κονταράκη, στον «Τύπο της Κυριακής»

Διαβάστε περισσότερα