Time: Γιατί η πτώση του Όσκαρ Πιστόριους είναι μια τραγική ευκαιρία για ενότητα στη Νότια Αφρική

Περισσότερο από κάθε άλλο έθνος, η Νότια Αφρική εκφράζει τα όνειρά της μέσω του αθλητισμού, γράφει ο Alex Perry. Καθώς η χώρα βρισκόταν στο χείλος εμφυλίου πολέμου μετά το τέλος του απαρτχάιντ, το 1994, ο Νέλσον Μαντέλα υιοθέτησε το παιχνίδι των Αφρικανών, το ράγκμπι, και ο θρίαμβος της Νότιας Αφρικής εντός έδρας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του1995, κράτησε το έθνος ενωμένο. Το 2010, οι διάδοχοι του Μαντέλα στο κυβερνών Αφρικανικό

Εθνικό Κογκρέσο (ANC) επέλεξαν ένα άψογο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου για να δώσουν το μήνυμα ότι η Αφρική δεν ήταν πλέον η απελπισμένη ήπειρος, αλλά ένας γίγαντας που μόλις ξύπνησε, γεμάτος δυνατότητες και ευκαιρίες. Μέχρι αυτό το μήνα, η τελευταία ενσάρκωση της ελπίδας της Νότιας Αφρικής ήταν ο Όσκαρ Πιστόριους, ένας άνθρωπος χωρίς πόδια, που θριάμβευσε στο άθλημα με τα ο οποίο δεν θα έπρεπε να είχε ασχοληθεί εξαρχής: το τρέξιμο.

Ίσως σε αυτό να οφείλεται το γεγονός ότι η συντριβή της ελπίδας είναι η πιο σκληρή εμπειρία, που η Νότια Αφρική είναι τόσο ζαλισμένη από τη σύλληψη του Πιστόριους για τη δολοφονία της φίλης του, Ρίβα Στέενμπακ. Οι Νοτιοαφρικανοί, αν κρίνουμε από τις εφημερίδες τους, δεν σκέφτονται τίποτε άλλο. Η εβδομάδα που ακολούθησε τη σύλληψη του 26χρονους Πιστόριους ήταν σημαντική. Ο πρόεδρος Τζέικομπ Ζούμα έκανε το ετήσιο διάγγελμά του στο Κοινοβούλιο. Ο Mamphela Ramphele, πρώην συνεργάτης του ήρωα ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ Στιβ Μπίκο, ίδρυσε ένα νέο πολιτικό κόμμα. Δεκατρείς άνθρωποι τραυματίστηκαν όταν φρουροί ασφαλείας πυροβόλησαν με πλαστικές σφαίρες διαδηλωτές σε ορυχείο πλατίνας στο Ράστενμπουργκ, το τελευταίο βίαιο επεισόδιο στη βιομηχανία που έχει καταστείλει την οικονομία της Νότιας Αφρικής, από τότε που η αστυνομία σκότωσε 34 απεργούς ανθρακωρύχους στο κοντινό Μαρικάνα τον περασμένο Αύγουστο. Όλα αυτά τα γεγονότα πέρασαν στα ψιλά, δίπλα στην σύλληψη Πιστόριους.

Αλλά υπάρχει επίσης μια ασυνήθιστη ποιότητα στην ενδοσκόπηση που έχει προκαλέσει η πτώση του Πιστόριους. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το απαρτχάιντ, πολλοί Νοτιοαφρικανοί εξακολουθούν να ερμηνεύουν κάθε μεγάλο γεγονός μέσα από ένα φυλετικό πρίσμα. Κάποιοι έχουν προσπαθήσει να κάνουν το ίδιο με τη σύλληψη του Πιστόριους. Οι λευκοί ρατσιστές που σχολιάζουν στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες κατηγορούν το (μαύρο) ANC για τη σύλληψη του Πιστόριους, δεδομένου ότι, λένε οι ρατσιστές, η ανικανότητά τους (δηλαδή των μαύρων) να χειριστούν τη βία του (μαύρου) εγκλήματος της Νότιας Αφρικής έκανε ακόμα και έναν ηρωικό αθλητή όπως ο Πιστόριους να φοβάται τόσο πολύ, ώστε να έχει ένα πιστόλι και ένα πολυβόλο στο δωμάτιό του, περιμένοντας να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε (μαύρους) εισβολείς.

Λίγα ακόμα άστοχα σχόλια από έναν υπουργό της κυβέρνησης ή τον εισαγγελέα ή έναν αστυνομικό και η δίκη Πιστόριους θα διχάσει τη Νότια Αφρική, όπως η δίκη του Ο.Τζ.Σίμπσον δίχασε την Αμερική. Αλλά προς το παρόν, είναι δύσκολο να βρούμε φυλετικά μειονεκτήματα στην ιστορία ενός λαμπερού λευκού ήρωα που κατηγορείται ότι πυροβόλησε τη λαμπερή λευκή φίλη του. Κυρίως επειδή σε μια χώρα που βασανίζεται από προηγούμενες περιπτώσεις, η υπόθεση Πιστόριους ήταν η απόλυτη αξιοκρατία: ένας άνθρωπος που πέτυχε παρά τις συνθήκες της γέννησής του.

Αντί να κατηγορούν τους άλλους Νοτιοαφρικανούς, οι λευκοί Νοτιοαφρικανοί θα πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους. Η αθωότητα ή η ενοχή του Πιστόριους θα αποφασιστούν στο δικαστήριο και πιθανόν σε χρόνια. Αλλά ο θάνατος της Στέενμπακ έχει ήδη αναζωογονήσει μια εκστρατεία στη Νότιας Αφρική για την επιδημία βίας ενάντια στις γυναίκες, ένα πρόβλημα που περιγράφουν πολλές έρευνες, όπως αυτή του Ιατρικού Συμβουλίου Έρευνας το 2009, όπου το 27,6% των νοτιοαφρικανών ανδρών παραδέχτηκε ότι είναι βιαστές. Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει, η Στέενμπακ έγραψε ένα μήνυμα Twitter: «Ξύπνησα σε ένα ασφαλές σπίτι, χαρούμενη, σήμερα το πρωί. Δεν συμβαίνει σε όλες. Μιλήστε ενάντια στο βιασμό». Ατύχημα ή δολοφονία, ο θάνατός της έχει σβήσει για πάντα τη σιωπηρή παραδοχή στο μήνυμά της: ότι η ένοπλη βία και η βία κατά των γυναικών είναι σε μεγάλο βαθμό ένα πρόβλημα των μαύρων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας έκπτωτος ήρωας του αθλητισμού έχει αναγκάσει τη λευκή Νότια Αφρική να κοιτάξει προσεκτικά μέσα της. Τον Απρίλιο του 2000, η ​​υπόθεση ότι οι νοτιοαφρικάνοι εγκληματίες ήταν ως επί το πλείστον μαύροι κλονίστηκε, όταν ο 30χρονος αρχηγός της εθνικής ομάδας κρίκετ Hansie Cronje – ένας από τους πιο επιτυχημένους όλων των εποχών – παραδέχθηκε ότι δωροδοκήθηκε από ένα ινδικό συνδικάτο στοιχημάτων για στημένους αγώνες.

Αλλά αν πρέπει η λευκή Νότια Αφρική να ξανακοιτάξει στην ψυχή της, μπορεί να βρει ένα είδος ενότητας σε αυτή την προσπάθεια. Από μέρα σε μέρα, η Νιγηρία θα ανακοινώσει ότι έχει ξεπεράσει τη Νότια Αφρική ως η μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής. Αυτό θα βοηθήσει την παγιωμένη γνώμη ότι η Νότια Αφρική, στο παρελθόν η οικονομική δύναμη της Αφρικής, αποτελεί πλέον τροχοπέδη στην εκρηκτική ανάπτυξη της ηπείρου. Μεταξύ των μαύρων της Νότιας Αφρικής, ιδίως, θα σκληρύνει επίσης την απογοήτευση με τους διαδόχους του Μαντέλα στο ANC, πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης κάποτε ήρωες, αλλά πλέον είναι σάπιοι από τη διαφθορά και τον βίαιο, εγκληματικό κομματισμό. Υπάρχει επίσης μια πάρα πολύ παρόμοια ιστορία στο εργατικό κίνημα της Νότιας Αφρικής, που ήταν στο παρελθόν πρωτοπόρο της επαναστατικής αλλαγής, αλλά πλέον διχασμένο από μια αιματηρή πάλη για την εξουσία μεταξύ των αντίπαλων σωματείων, η οποία και ήταν η σπίθα για το ξέσπασμα στο Μαρικάν και το Ράστενμπουργκ.

Μια τέτοια εσωφυλετική διάσπαση μπορεί τελικά να αποβεί καλή για τη Νότια Αφρική. Κατηγορώντας τον εαυτό σου είναι γενικά πιο εποικοδομητικό από το να κατηγορείς του άλλους. Και καθώς η Νότια Αφρική πλησιάζει στην τρίτη δεκαετία της ελευθερίας της, θα μπορούσε, με αφορμή τη δίκη Πιστόριους, να κοιτάξει την τάση του παρελθόντος της να αντιμετωπίζει τα εθνικά αθλήματα ως μια μεταφορά για την εθνική ζωή. Γιατί, σίγουρα, ο αθλητισμός μπορεί να εμπνεύσει. Αλλά ίσως, τουλάχιστον έως ότου η χώρα επανέλθει, αρκετά με τα παιχνίδια.

world.time