Telegraph: Γιατί δεν μπορούμε να χάσουμε την Ελλάδα από τη Ρωσία

Το πρωινό της 18ης Μαρτίου 2013, 22 τανκς 22 M-1 Abrams φορτώθηκαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Καϊζερσλάουτερν της Γερμανίας. Από εκεί, κατευθύνθηκαν 400 μίλια βόρεια, στο Μπρέμερχάβεν, και κατευθύνθηκαν στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, στις ΗΠΑ. Έπειτα από 69 χρόνια παρουσίας στην Ευρώπη, οι Αμερικανοί αποχώρησαν από το ευρωπαϊκό έδαφος και τα τελευταία αμερικανικά τανκς είχαν φύγει από την Ευρώπη. Η αποχώρηση αυτή σήμαινε ένα πράγμα: ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε. Από ‘δω και στο εξής, οι μάχες θα γίνονταν αλλού και με άλλο τρόπο.

Τα drones και οι «έξυπνες» μονάδες μάχης ήταν τα νέα αντιτρομοκρατικά όπλα του μέλλοντος, ενώ μία ισχυρή ναυτική παρουσία στον Ειρηνικό έδινε έμφαση στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα και στη στροφή από την Ευρώπη στην Ασία.

Αποδείχθηκε ένα σύντομο διάλειμμα. Επειδή οι υποθέσεις του 2013 ήταν λάθος και τώρα τα τανκς επιστρέφουν. Αυτή τη φορά θα εξαπλωθούν σε έξι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, μαζί με άλλο βαρύ εξοπλισμό – αρκετό ώστε να υποστηρίξει μια αμερικανική ταξιαρχία στα κράτη της Βαλτικής που αισθάνονται ότι απειλούνται ιδιαίτερα από τον επεκτατισμό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η Ρωσία χαρακτήρισε την κίνηση «το πιο επιθετικό βήμα» μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά πέρα από την υπερβολή, η πραγματικότητα είναι σαφής: οι στρατηγικές βεβαιότητες μερικών χρόνων πριν είχαν αλλάξει. Στην Ουάσινγκτον έχει αρχίσει να διαφαίνεται ότι η ιδεολογική νίκη του Ψυχρού Πολέμου, η οποία έφερε την ειρήνη και τη δημοκρατία στο μισό της ηπείρου μας, χρειάζεται ακόμη να εξασφαλιστεί και να την υπερασπιστούμε.

Αυτό καθιστά ακόμη πιο περίεργο το γεγονός ότι η ίδια η Ευρώπη αυτή τη στιγμή κάνει ό,τι μπορεί για να οδηγήσει την Ελλάδα «έξω από την πόρτα». Πρόκειται για μια χώρα της οποίας η αρχαία ιστορία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του τι σημαίνει να είσαι Ευρωπαίος. Μια χώρα η οποία, πολύ πιο πρόσφατα, πολέμησε γενναία εναντίον των Ναζί, και στη συνέχεια, μετά το τέλος της σύγκρουσης, αποδείχθηκε ένα από τα πρώτα πεδία μάχης του ίδιου του Ψυχρού Πολέμου. Δεν ήταν μια μάχη που κέρδισε εύκολα. Δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Μισό εκατομμύριο έγιναν πρόσφυγες στον τετραετή εμφύλιο πόλεμο. Στις δεκαετίες μετά το πέρας του πολέμου, η ιδεολογική μάχη συνεχίστηκε.

Η μαρξιστική τρομοκρατική οργάνωση στην Ελλάδα, η 17 Νοέμβρη, διαλύθηκε μόλις το 2002, δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Στίβεν Σόντερς, του Βρετανού στρατιωτικού ακόλουθου στην Αθήνα. Αυτή η ημέρα, η 17 Νοεμβρίου, σηματοδοτεί την ημερομηνία της ετήσιας πορείας στην αμερικανική πρεσβεία της πόλης - μια πορεία που συνήθως καταλήγει σε βίαια επεισόδια. Δεκάδες χιλιάδες λαμβάνουν μέρος. Μια κομμουνιστική ελληνική επανάσταση σήμερα μπορεί να φαίνεται γελοία ιδέα. Ακριβώς όπως με τη Βαλτική, θα θέλαμε να φανταστούμε ότι η ιδεολογική νίκη της Δύσης στη γη της ταβέρνας και των καλοκαιρινών διακοπών τόσων Βρετανών είναι μη αναστρέψιμη. Αλλά δεν είναι. Νωρίτερα φέτος η Ρωσία υπέγραψε συμφωνία με την Κύπρο, να δώσει στα ρωσικά πολεμικά πλοία πρόσβαση σε κυπριακά λιμάνια. Στις παραλίες των νησιών στην Ελλάδα φέτος θα ακούσετε ρωσικά παντού. Η σφαίρα επιρροής της Δύσης δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Βαλκανική χερσόνησο. Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.

Και όμως, αν ήμουν Έλληνας – να μου κόβουν τη σύνταξη και να μου υπαγορεύουν από το Βερολίνο τι να κάνω- θα ήθελα να μπω στον πειρασμό να προσεγγίσω τη Μόσχα. Άσχετα με τον κίνδυνο να έχει πέσει στη λάθος πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος, όλα είναι παραδειγματικά πολύ σαφή από τους γείτονες της Ελλάδας. Οι ίδιοι οι Έλληνες θα ανατρίχιαζαν στην ιδέα ότι το έθνος τους είναι στο ίδιο επίπεδο με την Αλβανία, ας πούμε, ή τη Ρουμανία. Ωστόσο, στον περσινό Δείκτη Ευημερίας του think tank Legatum, η Ελλάδα κατετάγη 59η θέση στον κόσμο. Η Ρουμανία ήρθε 60η. Τέσσερα χρόνια μέσα στην κρίση χρέους της, το βιοτικό επίπεδο κατέρρευσε. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. Το status quo δεν λειτουργεί. Τα ρωσικά ρούβλια θα πρέπει να είναι πολύ ελκυστικά.

Φυσικά, οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει μόνοι τους- αρκετή- από την πτώση τους. Η διαφθορά υπάρχει παντού. Ήρθε μάλλον η στιγμή να τελειώνουν οι διαπραγματεύσεις για να παραμείνει στην ευρωζώνη, οι οποίες φαίνεται ότι παρατείνουν μόνο την αγωνία της και εδραιώνουν την πικρία και στις δύο πλευρές. Ο εκφοβισμός και η αδιαλλαξία πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε ένα εποικοδομητικό και ρεαλιστικό σχέδιο βγάζοντας την Ελλάδα από το ενιαίο νόμισμα, επιτυγχάνοντας την υποτίμηση της χώρας που τόσο πολύ χρειάζεται, αλλά διατηρώντας παράλληλα ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στην Αθήνα, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.

Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Πώς μπορούν να αντικαταστήσουν τη δυσαρέσκεια με την προσέγγιση και να διασφαλίσουν ότι η πόρτα θα παραμείνει κλειστή στις ευκαιριακές πολιτικές του Βλαντιμίρ Πούτιν; Η απάντηση χρονολογείται από τη δεκαετία του 1940, στην αρχή αυτών των 69 χρόνων που ο αμερικάνικος αρμάτων μάχης πέρασε στην Ευρώπη. Ενώ τα όπλα εκφορτώθηκαν στη Γερμανία, το ίδιο συνέβη και με τη βοήθεια. Το Σχέδιο Μάρσαλ έχει μείνει στην ιστορία σε μεγάλο βαθμό ως ένα τεράστιο μοίρασμα μετρητών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα πρόγραμμα διαγραφής χρεών και εμπορικής ολοκλήρωσης, στην κορυφή ενός νεοσυσταθέντος νομίσματος - του γερμανικού μάρκου της κατοχής που έθεσε σε κυκλοφορία ο αμερικανικός στρατός. Οι κανονισμοί και η γραφειοκρατία ψαλιδίστηκαν, τα τιμολόγια και οι εμπορικοί φραγμοί μειώθηκαν. Ο κύριος δικαιούχος ήταν η Δυτική Γερμανία.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ τώρα. Χρειάζεται την πρακτική, οικονομική ανάταση που θα φέρει ένα νέο, υποτιμημένο νόμισμα και η συνεχής συμμετοχή στο κλαμπ ελεύθερου εμπορίου της ΕΕ. Χρειάζεται όμως επίσης και τη συναισθηματική υποστήριξη - μια σταθερή κίνηση από την υπόλοιπη Ευρώπη που θα βλέπει το μέλλον της κοινό. Αυτό δεν είναι ένα bail-out. Είναι προσωπικό συμφέρον.

telegraph.co.uk

Διαβάστε περισσότερα