The Inpatient Review

Ξεκινάω το review του The Inpatient προειδοποιώντας ότι το κείμενο περιέχει κάποια spoilers σχετικά με το Until Dawn, οπότε προτού διαβάσετε παρακάτω τρέξτε και παίξτε -αν δεν το έχετε κάνει ήδη- ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα παιχνίδια της τελευταίας πενταετίας. Όταν έμαθα ότι έρχεται στο PlayStation VR το prequel του Until Dawn, προσωπικά ενθουσιάστηκα (φαντάζομαι κι εσείς). Μόλις, δε, βγήκε το πρώτο trailer που έδειχνε

ότι η ιστορία αφορά το τί συνέβη στους ανθρακωρύχους στην δεκαετία του '50 και οδήγησε στην μεταμόρφωσή τους σε Wendigos, άρχισα να φαντάζομαι εντυπωσιακά χιονισμένα σκηνικά, πολύ τρόμο, εξαιρετικό σενάριο και απίστευτα γραφικά. Από τα παραπάνω κρατήστε μόνο τον τρόμο. Γιατί, δυστυχώς, το The Inpatient μπάζει από παντού.

Ας ξεκινήσουμε από τα του σεναρίου. Βρισκόμαστε στις αρχές του 1950, στο γνωστό μας από το Until Dawn, Blackwood Sanatorium. Εσείς είστε τρόφιμος του ιδρύματος, ενώ το παιχνίδι ξεκινάει με μία συνεδρία με τον διευθυντή του νοσοκομείου, τον Dr.Bragg (ο οποίος επίσης ήταν στο Until Dawn). Συζητάτε μαζί του για τα κενά μνήμης που έχετε και για το αν καταφέρνετε να θυμηθείτε – η συλλογή αναμνήσεων είναι άλλωστε ο βασικός στόχος της ιστορίας.

Όπως και το Until Dawn, έτσι και το The Inpatient χωρίζεται σε δύο νοητά μέρη. Στο πρώτο ζείτε τους εφιάλτες του χαρακτήρα σας. Κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα και -υποτίθεται- ότι κοιμάστε, βρίσκεστε σε μία εφιαλτική εκδοχή του σανατορίου και περπατάτε στους διαδρόμους. Το προς τα πού κινείστε υπόκειται στη δική σας επιλογή, αφού μπορείτε, σε μικρό βαθμό βέβαια, να επιλέξετε εσείς το μονοπάτι σας και να υποστείτε τις ανάλογες συνέπειες. Κάθε φορά που ξυπνάτε περιηγείστε λίγο στο δωμάτιό σας. Αυτό περιλαμβάνει περιορισμένη διαδραστικότητα με τα αντικείμενα γύρω σας, κάποια από τα οποία ενεργοποιούν αναμνήσεις, ενώ η ουσία στα σημεία αυτά είναι να συζητήσετε με τη νοσοκόμα και κυρίως με τον “συγκάτοικό” σας, του οποίου ο ρόλος είναι πολύ σημαντικός στο παιχνίδι. Στο δεύτερο μισό της ιστορίας, επικρατεί ήδη χάος στο ίδρυμα και εσείς μέσα σε αυτήν την κατάσταση πανικού πρέπει με τη βοήθεια κάποιων χαρακτήρων να δραπετεύσετε επιτυχώς (ανάλογα με τις επιλογές σας πάντα). Όπως καταλαβαίνετε, βέβαια, τα τέλη είναι πολλαπλά και αφορούν κυρίως στο τί αναμνήσεις εντοπίσετε κατά τις περιηγήσεις σας.

Ο Dr.Bragg, ο άνθρωπος που ευθύνεται για όλο τον πανικό.

Από τα δύο μέρη της ιστορίας, προσωπικά με ενδιέφερε μόνο το δεύτερο. Το πρώτο είναι μια δικαιολογία για συνεχή και (αν φοβάστε όπως εγώ) κουραστικά jump scares, τα οποία συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο χωρίς εμφανή σκοπό ή νόημα. Το δεύτερο μισό, πάλι, περιλαμβάνει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αγωνία, χωρίς όμως τον επιτηδευμένο τρόμο. Είναι, όμως, υπερβολικά σύντομο, οπότε δεν υπάρχει ούτε εξέλιξη των χαρακτήρων, ούτε τίποτα από όσα είχε το Until Dawn. Το όλο παιχνίδι μετά βίας διαρκεί δύο με δυόμισι ώρες, οπότε κάθε μέρος από τα προαναφερθέντα παίρνει περίπου μία ώρα για να το ολοκληρώσετε. Σε μία ώρα, επομένως, δε χωράει σοβαρή εξέλιξη ιστορίας. Αντιθέτως, το όλο σενάριο μοιάζει να έχει πετσοκοφτεί και στο τέλος προσωπικά δεν είχα καταλάβει τί συμβαίνει. Με το δεύτερο παίξιμο άρχισε να βγαίνει μία άκρη, αλλά και πάλι μου παρέμειναν πολλά κενά. Το σημαντικότερο θέμα είναι ότι για υποτιθέμενο prequel δεν προσφέρει καμία πληροφορία παραπάνω για τα γεγονότα από όσα ήδη γνωρίζουμε από το Until Dawn. Το δε butterfly effect θεωρώ πως δεν λειτουργεί σωστά ή τουλάχιστον δεν έχει κάποια σοβαρή συνέπεια. Συγκεκριμένα σε μία περίπτωση μου έβγαλε λάθος συμπέρασμα, ενώ τα περισσότερα (δεν είναι και πολλά μεταξύ μας) δεν καταλάβαινα καν ότι συμβαίνουν και μου φάνηκαν αδιάφορα ως προς το αποτέλεσμά τους – μόνο για να δείτε τα πολλά τέλη αξίζουν.

Αν η ιστορία και η εξέλιξή της απογοητεύει, θα περιμέναμε τουλάχιστον το gameplay να ανταμείβει. Αν μην τι άλλο, όλα τα παιχνίδια της Supermassive διακρίνονται για το έντονο, γρήγορο και καλοσχεδιασμένο gameplay τους. Φευ! Οκ, για να μην είμαι μηδενιστής, το πρωτότυπο σύστημα αναγνώρισης φωνής είναι ένα από τα πιο εντυπωσιασκά πράματα που έχω δει στο PS VR. Σας ρωτάνε και πρακτικά διαβάζετε μία από τις υποψήφιες απαντήσεις. Το ποσοστό απόκρισης του ενσωματωμένου μικροφώνου του PS VR είναι απλά τέλειο, αφού δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση που να μην καταλάβει το παιχνίδι τί απάντησα. Τα καλά, όμως, τελειώνουν εδώ. Είναι σαν όλο το παιχνίδι να φτιάχτηκε για να επιδειχθεί η συγκεκριμένη δυνατότητα. Όλο το υπόλοιπο παιχνίδι περιλαμβάνει αργόσυρτο περπάτημα σε φαινομενικά ατελείωτους διαδρόμους, jump scares όλη την ώρα στο πρώτο μισό του παιχνιδιού και καμία σχεδόν δράση στο δεύτερο μισό. Σε δύο σημεία είναι εφικτό να συναντήσετε Wendigo και να μείνετε ακίνητοι όπως στο Until Dawn, αλλά και τα δύο αυτά σημεία εξαρτώνται από τις επιλογές σας. Στο πρώτο μου παίξιμο για παράδειγμα, απέφυγα εντελώς αυτές τις συναντήσεις, αποφεύγοντας επομένως τα βασικά σημεία δράσης του παιχνιδιού.

Και όλα τα παραπάνω ντυμένα με έναν μέτριο χειρισμό, όσον αφορά στα Move controllers. Μετά από ενάμισι χρόνο κυκλοφορίας του PS VR, οι περισσότερες εταιρείες έχουν δείξει ότι πλέον κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του και έχουν αρχίσει να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των Move controllers προς όφελος των παιχνιδιών. Υπόδειγμα τέτοιου χειρισμού είναι το Skyrim VR που υλοποιεί τη στροφή με τη χρήση των κουμπιών και με κορυφαίο αποτέλεσμα. Αντίθετα, στο The Inpatient η στροφή υλοποιείται με την κίνηση του Move. Συγκεκριμένα, στοχεύετε το Μove προς τα εκεί που θέλετε να στρίψετε, ενώ παράλληλα έχετε πατημένο το move button του άλλου χειριστηρίου προκειμένου να περπατήσετε.

Περπατάτε πολύυυ σε αυτούς του διαδρόμους.

Υπάρχει και η δυνατότητα για στροφή 180 μοιρών σηκώνοντας το δεξί Move πάνω από τον ώμο σας, η υλοποίηση όμως αυτή μόνο προβλήματα προκαλεί. Συγκεκριμένα, κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθούσα να κινηθώ προς τα δεξιά και πολλές φορές το σύστημα νόμιζε πως σήκωνα το Move και με γυρνούσε 180 μοίρες. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο να έχεις τόσα κουμπιά στο Move controller και να τα αφήνεις ανεκμετάλλευτα. Παράλληλα, πολλές φορές προσπαθούσα επί ματαίω να σηκώσω κάποιο αντικείμενο αλλά τα χέρια του χαρακτήρα (καθότι μακριά σαν μακαρόνια) έβρισκαν στα τραπέζια ή τις καρέκλες και αδυνατούσαν να ανταποκριθούν. Γενικότερα, ο χειρισμός θέλει εξοικείωση, υπομονή και επιμονή. Δεν είναι ακατόρθωτος, είναι όμως ανεξήγητα στρυφνός. Υπάρχει και η δυνατότητα χρήσης του Dualshock, αλλά σε VR παιχνίδι πάντα προτείνω τη χρήση των Move.

Ο οπτικός τομέας έχει και αυτός τα αμφιλεγόμενα σημεία του. Στα θετικά, οι εκφράσεις των προσώπων, που είναι εξαιρετικές. Ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού, όπου παρατηρείτε τον Dr.Bragg από κοντά, μπορείτε να προσέξετε ρυτίδες, σπασίματα και άλλες κινήσεις του προσώπου με εντυπωσιακή λεπτομέρεια. Το lip sync επίσης είναι φοβερό και ομολογώ ότι παρακολουθούσα το στόμα των χαρακτήρων και απολάμβανα το ρεαλιστικό της ομιλίας τους. Τα μοντέλα γενικότερα είναι καλά, αν και όχι από τα καλύτερα που έχω δει. Λίγο το μεγάλο μέγεθός τους, λίγο μερικές περίεργες κινήσεις, καταλήγουν να χάνουν κάτι από το μεγαλείο τους. Το χειρότερο μοντέλο, όμως, μακράν είναι το δικό σας. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα χέρια του χαρακτήρα σας. Λες και έχουν βγει και οι δύο ώμοι από τη θέση τους και μπορούν τα χέρια να πάνε μπροστά, πολύ μπροστά. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι λες και έχετε ενάμισι μέτρο χέρια. Τα γραφικά των εσωτερικών χώρων είναι καλά, με έντονη την ατμόσφαιρα των '50s, αν και η θολούρα και το mura effect είναι πολύ έντονα (κυρίως λόγω του χαμηλού φωτισμού). Δεν έχουν τρομερές λεπτομέρειες, αλλά την κάνουν τη δουλειά τους. Δυστυχώς, στα πλαίσια του επιτηδευμένου τρόμου, το σκοτάδι είναι παραπάνω από πολύ. Σε ορισμένες σκηνές απλώς αδυνατούσα να καταλάβω τί βλέπω, αν βλέπω και πού πηγαίνω. Σε συνδυασμό με τα jump scares, το αποτέλεσμα είναι μεν τρομακτικότατο, αλλά και εκνευριστικά αποπροσανατολιστικό.

Στα του ήχου πάλι δεν έχω παράπονο. Η υλοποίηση του 3D ήχου είναι εξαιρετική και ένας από τους λόγους που κάνουν το παιχνίδι horror. Στο πρώτο ειδικά μέρος όπου ζείτε τους εφιάλτες, οι φωνές και οι ήχοι έρχονται από παντού. Αλλά και οι ομιλίες των χαρακτήρων είναι πολύ καλές, αν και θα μπορούσαν να είναι ένα κλικ καλύτερες. Η μουσική υπόκρουση είναι ίσως το ατού του παιχνιδιού, καθώς blues και jazz ήχοι των '50s ακούγονται από τα ηχεία (όπου υπάρχει μουσική δηλαδή).

Στους εφιάλτες όλο το σκηνικό συμβάλλει στον τρόμο και την ανατριχίλα.

Μία μικρή αναφορά και σε κάτι ακόμα που με χάλασε. Σε ένα VR παιχνίδι, όπως πολλές φορές έχουμε αναφέρει, το immersion είναι αυτό που μετράει ίσως περισσότερο από όλα. Στο The Inpatient, εκτός από τα όσα προβλήματα ανέφερα παραπάνω, προσθέστε και ένα ακόμα: ο χαρακτήρα σας μία κάθεται, μία σηκώνεται. Αυτό στην πράξη χαλάει πολύ το immersion, γιατί εάν ο χαρακτήρας κάθεται και εσείς είστε όρθιοι δε νιώθετε ότι είστε μέσα στο παιχνίδι. Από την άλλη, εάν καθίσετε για να ακολουθήσετε την κίνηση πρέπει να πατήσετε το options για να σας ακολουθήσει και η κάμερα και ούτω καθεξής. Προβλήματα χωρίς λόγο δηλαδή.

Το The Inpatient δεν ανταποκρίνεται στο hype και τις προσδοκίες που το συνόδευαν. Είναι γεμάτο από σεναριακά κενά και προβλήματα σε χειρισμό και gameplay. Θα συγχωρούσα πολλά από αυτά, εάν το παιχνίδι είχε κυκλοφορήσει στο λανσάρισμα του PS VR. Δεν είμαστε όμως πια σε αυτό το σημείο και παιχνίδια διάρκειας δύο ωρών με τόσα προβλήματα και τιμή 40 ευρώ είναι πλέον μη αποδεκτά. To The Inpatient θα μπορούσε άνετα να αποτελεί ένα δωρεάν DLC του Until Dawn και να είμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Άλλωστε, δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στην ιστορια των Wendigos από όσα μας είπε το Until Dawn, ενώ η σύνδεσή του με αυτό είναι κάπως αφελής. Προσπεράστε το ή αποκτήστε το αν το βρείτε σε έκπτωση και εάν βέβαια είστε φαν του Until Dawn.

Πολύ καλός 3D ήχοςΕντυπωσιακή αναγνώριση των απαντήσεών σαςΠροσφέρει ένα κάποιο replayabilityΑνυπόστατο σενάριοΘολά γραφικάΠερίεργος χειρισμόςΑργή κίνηση του χαρακτήραΑνούσιο gameplayΜικρή διάρκειαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS VRΑΝΑΠΤΥΞΗ:Supermassive GamesΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony HellasΕΙΔΟΣ:HorrorΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.playstation.com/en-us/games/the-inpatient-ps4/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:24/1/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers