Far Cry 6 review

Αν και δεν λογίζω τον εαυτό μου ως έναν ένθερμο φαν του Far Cry, οφείλω να παραδεχθώ ότι η σειρά διακατέχεται από μια ακαταμάχητη ειλικρίνεια στον πυρήνα της. Δεν τάζει τον ουρανό με τα άστρα, ούτε φυσικά παρουσιάζεται σαν το “διαμάντι” του gaming. Με τα Far Cry ξέρεις εξαρχής τί να περιμένεις και αυτό σε κερδίζει. Εκρήξεις, πιστολίδι, βία, παρανοϊκοί αρχικακοί, μπόλικες δόσεις μαύρου χιούμορ και όλα καλά. Αυτά ισχύουν και στην περίπτωση

Το Far Cry 6 διαδραματίζεται στην Yara, μια (πλασματική) παραθαλάσσια χώρα της Καραϊβικής που εμφανέστατα θυμίζει Κούβα. Η Yara απαρτίζεται από ένα σύμπλεγμα καταπράσινων και εύφορων νησιών όπου το τροπικό κλίμα κατακλύζει κάθε έκφανση του περιβάλλοντος. Οι πολίτες είναι κατά βάση χαρούμενοι άνθρωποι, “έξω καρδιά” που λέμε, και λατρεύουν την διασκέδαση και την ανεμελιά. Ιδανικά, όλα παραπέμπουν σε έναν παράδεισο επί γης. Τα πάντα αλλάζουν από το ’67 και έπειτα, μια χρονιά που στιγματίζεται από την αιματηρή επανάσταση ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς των Castillos. Ο εμφύλιος πόλεμος κρατά για χρόνια και λήγει άδοξα για τους επαναστάτες, ωθώντας την Yara να αποκοπεί από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.

Στο παρόν, αναλαμβάνετε τον έλεγχο της (ή του) Dani Rojas (δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο η επιλογή φύλου) που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε οφανοτροφείο και ακολούθως έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση σαν τα υπόλοιπα ορφανά της Yara. Η Dani λοιπόν, ονειρεύεται να ταξιδέψει στο Miami των ΗΠΑ και να βιώσει το αμερικανικό όνειρο, μακριά από τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που ταλανίζουν την πατρίδα της. Δυστυχώς για την ίδια, η μοίρα της επιφυλάσσει ένα σκληρό παιχνίδι και την οδηγεί στο να στρατολογηθεί στο αντάρτικο της Libertad, της τελευταίας οργανωμένης επαναστατικής ομάδας της Yara. Απώτερος σκοπός της είναι να ενώσει τα χαμένα κομμάτια της ανίστασης και κατ’ επέκταση να πολεμήσει τον δαβόητο δικτάτορα Anton “El Presidente” Castillo (τον υποίο υποδύεται ο Giancarlo Esposito των Breaking Bad και Better Call Saul).

Τριγυρνώντας σε βάση ανταρτών.

Νομοτελειακά νομίζω πρέπει να σταθούμε λιγάκι στην σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Anton Castillo για μια πλειάδα από λόγους. Θέλετε λίγο η πάραδοση των κακών στη σειρά Far Cry; Λίγο η παράνοια και η ψυχεδέλεια που ανέκαθεν χαρακτήριζε τύπους όπως ο Vaas ή ο Joseph Seed; Μην γελιόμαστε, ο Castillo του Giancarlo Esposito είχε την πρωτοφανή ευκαιρία να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο εμβληματικούς και απόκοσμους χαρακτήρες που γνώρισε ποτέ η σειρά αλλά και το ίδιο το gaming. Μιλάμε τώρα για τεράστιο credit στην ομάδα της Ubisoft που κατάφερε να πείσει έναν τόσο ταλαντούχο ηθοποιό να προσωποποιήσει τον κακό σε παιχνίδι της. Τα κατάφερε όμως; Η απάντηση είναι διφορούμενη.

Αναμφίβολα, ο Anton Castillo δεν περνά απαρατήρητος. Δεν είναι Pagan Min που τον γνωρίζεις σε ένα εναρκτήριο cutscene, ακούς μια ακόμη φορά την φωνή του περί τα μισά του παιχνιδιού και τον ξανασυναντάς στο τέλος για το μεγάλο φινάλε. Είναι επιβλητικός, γλαφυρός, απόλυτος, με ένα μόνιμο παγωμένο βλέμμα να διαφαίνεται στο πρόσωπό του και με εξάρσεις βίας να ορίζουν τον χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, αναπαριστά με περίσσια ακρίβεια έναν σκληρό, βάναυσο μονάρχη. Εδώ, έρχεται και κουμπώνει το πηγαίο ταλέντο του Esposito, όπου μέσω μιας αρρωστημένης ρητορικής ως Anton αγορεύει για λιοντάρια και αμνούς, για την πάταξη της εξτρεμιστικής βίας και την επιβολή της τάξης με κάθε κόστος. Η πηγή της δύναμης του καθεστώτος Castillo πηγάζει από την παραγωγή του φαρμάκου Viviro το οποίο υποτίθεται θεραπεύει σε μεγάλο ποσοστό τον καρκίνο, χρησιμοποιώντας βέβαια τον ντόπιο πληθυσμό σαν σκλάβους για την εξαγωγή του.

Πάραυτα, η ρηχή εξέλιξη της ιστορίας που οδηγείται σε τετριμμένα μονοπάτια, το περιορισμένο screen time (συνολικά τα cutscenes με τον Anton αγγίζουν το μισάωρο) και πολύ περισσότερο η επιφανειακή κοινωνικοπολιτική προσέγγιση του παιχνιδιού, υπονομεύουν τον ρόλο του Castillo, περιορίζοντάς τον σε μάλλον ασφαλή μονοπάτια. Ανεκμετάλλευτη τελείως θα χαρακτήριζα και την συνύπαρξη του Anton με τον γιο του, Diego, που σε πρώτη φάση τουλάχιστον φάνταζε σαν ένα δομικό στοιχείο στην αφήγηση της ιστορίας. Ακόμα οι σκηνές όπου οι δυο χαρακτήρες καλούνται να τονίσουν την αντίφαση ανάμεσα στην ανηθικότητα (Anton) και την αγνότητα (Diego), εν τέλει μοιάζουν υπερβολικά επίπεδες χωρίς να δίνεται ο απαιτούμενος χώρος στους ίδιους τους ηθοποιούς να αναπτύξουν και να εκφράσουν ιδιοσυγκρασίες και συναισθήματα. Από κοντά γνωρίζετε και το υπόλοιπο “μωσαϊκό” χαρακτήρων του τίτλου που περιλαμβάνει μια ζηλευτή γκάμα προσωπικοτήτων, με την παρουσίασή τους να θυμίζει κινηματογραφικά πονήματα του Guy Ritchie. Από την ιδεαλίστρια ηγέτιδα της Libertad Clara, τον ξεκαρδιστικό Juan Cortez, τον μάχιμο El Tigre, την καφρό-οικογένεια των Monteros, τον παλαβιάρη εφευρέτη Philly, τους hackers της La Moral μέχρι τους υπαρχηγούς του Castillo. Πραγματικά, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι της σειράς με τέτοια έμφαση στην γραφή και την ποικιλία χαρακτήρων, κάτι που προφανέστατα ευνοεί την story-driven κατεύθυνση του τίτλου.

I’m an agent of chaos.

Το Far Cry 6 ακολουθεί πιστά την γνωστή open-world φιλοσοφία της Ubisoft. Αρχικά, έχουμε ένα ολοζώντανο, γιγαντιαίο, άκρως οργανικό οικοσύστημα, με art direction και level design που αναδεικνύουν την ικανότητα της Ubi στο world building. Η χλωρίδα και η πανίδα της Yara εμφανίζονται πολυποίκιλες, με την πυκνή τροπική βλάστηση και τους αμέτρητους ζωϊκούς “κατοίκους” της να συνδυάζονται αρμονικά, συνθέτοντας έτσι ένα οπτικό υπερθέαμα για τον παίκτη. Ζούγκλες, δάσεις, όρμοι, νησάκια, ποτάμια, χαράδρες, δρυμοί, παραλίες, λεωφορειόδρομοι, χωριουδάκια, ακόμα και η πρωτεύουσα Esperanza (πρώτη φορά πόλη στα χρονικά της σειράς), παρέχουν μια ρεαλιστική ψευδαίσθηση ότι βρίσκεστε κάπου εκεί τριγύρω, με φόντο το γαλαζοπράσινο χρώμα της Καραϊβικής. Αναπόσπαστο κομμάτι της ελεύθερης μετακίνησης στον κόσμο είναι οι διάφοροι fast-travel σταθμοί που ανακαλύπτετε, σημαντικά εργαλεία όπως ο γάντζος αναρρίχησης και το wingsuit, αλλά και τα διάφορα οχήματα που συναντάτε στον δρόμο σας. Από απλά αμάξια που θυμίζουν Κούβα των ‘60s, άλογα και αγροτικά, μέχρι γουρούνες, πολεμικά αεροσκάφη, ελικόπτερα και... τανκ! Αν για ένα πράγμα αξίζει κάποιος να δοκιμάσει το Far Cry 6, αυτό είναι σίγουρα η χαοτική πληθώρα οχημάτων και όπλων (περισσότερα παρακάτω) που προσφέρει ο τίτλος. Αναφορικά με τον χειρισμό των οχημάτων, έχουμε την γνώριμη arcade οδηγική συμπεριφορά των Far Cry. Τίποτα πολύπλοκο, τίποτα σπουδαίο.

Από άποψη περιεχομένου, το Far Cry 6 αρκείται σε μια τυποποιημένη και αναχρονιστική συνταγή, η οποία όμως παραμένει διασκεδαστική. Πέραν του βασικού σκοπού σας που είναι να κάνετε συμμαχία με τις λοιπές αντιστασιακές ομάδες της Yara, γνωρίζεστε με αρκετούς από τους χαρακτήρες-καρικατούρες που προανέφερα, από τους οποίους λαμβάνετε και υπο-αποστολές. Από εκεί και πέρα, ο κόσμος του παιχνιδιού διαθέτει έναν σκασμό από δραστηριότητες. Από επανάκτηση βάσεων, σαμποτάζ αντιαρματικών όπλων, στήσιμο ενεδρών, δολοφονίες υψηλών υφιστάμενων στόχων, κυνήγι άγριων ζώων, συλλογή άπειρων collectibles, mini-games όπως οι κοκορομαχίες που θυμίζουν Tekken (!!!), παιχνίδια-θησαυρού που ανταμοίβουν με προμήθειες/χρήματα, μέχρι και ειδικά σχεδιασμένες συνεργατικές αποστολές που ενεργοποιείτε από τα αντάρτικα κρυσφήγετα που βρίσκονται διάσπαρτα στον χάρτη. Τέλος, για τους αχόρταγους, υπάρχει και end-game περιεχόμενο με τις insurgency αποστολές, κατά τις οποίες εκτελείτε αξιωματούχους του καθεστώτος, αφού προηγουμένως αποδυναμώσετε τις στρατηγικές ζώνες ισχύς τους. Πολύ πράμα!

Σκληρή καταδίωξη.

Μια παράμετρος που αξίζει να σημειωθεί είναι η αλλαγή κάμερας όταν βρίσκεστε σε τέτοιες αντάρτικες βάσεις, η οποία γυρνάει σε τρίτο πρόσωπο, καθώς η Dani περιπλανιέται στον χώρο. Εκεί μπορείτε να ξεκλειδώσετε μικρές υπηρεσίες που αναβαθμίζουν το δίκτυο των επαναστατών με την στρατολόγηση των Los Bandidos (τους οποίους στέλνετε σε ειδικές αποστολές αποκομίζοντας πλούσια κέρδη), χαρτογράφους, μικρά μαγαζάκια που σας επιβραβεύουν με διάφορα buffs, αγορά/επεξεργασία όπλων, μικρούς σταθμούς για να καλέσετε κάποιο όχημα κτλ.

Σε πιο καθαρόαιμα gameplay ζητήματα, το Far Cry 6 λειτουργεί παραδοσιακά όπως οι προκάτοχοί του. Δηλαδή, guns blazing αλλά και stealth τακτικές. Στους δυο, τρίτος δεν χωρεί. Προσεγγίζοντας μια εχθρική ομάδα στρατιωτών μπορείτε είτε να τους ξεπαστρέψετε με αιματηρά stealth takedowns έναν προς έναν ή να βγάλετε έξω τα “κουμπούρια” και να σπείρετε το χάος! Το πιστολίδι του παιχνιδιού είναι πραγματικά απολαυστικό! Γνωρίζετε πόσο “ψείρας” είμαι με δαύτο ελέω Call of Duty και εγγυημένα σας γράφω ότι αν είστε λάτρεις των FPS θα γουστάρετε τρελά! Εκπληκτικός σχεδιασμός, νιώθετε τον όγκο, την ριπή, τον κραδασμό, το κλώτσημα και το κράτημα σε κάθε όπλο! Συνοψίζοντας, πληθωρικό και συμπαγές shooting. Check!

Μια σημαντική διαφοροποίηση που γρήγορα αντιλαμβάνεστε παίζοντας είναι ο περιορισμός του RPG στοιχείου. Κάθε φορά που ανεβαίνετε rank, το μόνο ουσιαστικό κέρδος που αποκομίζετε είναι το ξεκλείδωμα νέων όπλων. Δεν υπάρχουν skill points, skill trees, build-ups όπως ισχύει στο μέσο open-world παιχνίδι σήμερα που μπουχτίζουν τον παίκτη, γεγονός που εκτίμησα ιδιαιτέρως στον τίτλο διότι επενδύει έτσι στην απλότητα. Πρωταρχικό σας μέλημα είναι ο εξοπλισμός της Dani με στολές/όπλα και αυτό είναι όλο. Ο ρουχισμός της Dani χωρίζεται τμηματικά σε κράνος, θώρακα, γάντια, παντελόνι και παπούτσια, με το κάθε κομμάτι να χορηγεί απλοϊκά χαρακτηριστικά όπως damage, defence κτλ. Το οπλοστάσιο σας είναι δίχως δεύτερη σκέψη το δυνατό χαρτί του παιχνιδιού και εδώ θα σταθούμε περισσότερο.

Castillo, you’re going down, cabron.

Αρχικά, στα workbench ορίζετε τις θέσεις των όπλων, την τροποποίηση και επεξεργασία τους, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους (damage, bullet velocity κτλ.) με τα κατάλληλα εξαρτήματα που ξεκλειδώνετε από την συλλογή προμηθειών. Διόπτρες, σιγαστήρες, διαφορετικά είδη σφαιρών (διάτρησης, έκρηξης), mods κτλ. Μπορείτε ακόμη και να εγκαταστήσετε αμυντική θωράκιση ή κάποιο οπλικό σύστημα (αυτόματο ταχείας βολής) σε κάποιο από τα οχήματά σας. Από εκεί και έπειτα, η Dani διαθέτει τρεις θέσεις όπλων που ορίζετε εσείς, εκ των οποίων τα είδη ποικίλλουν σημαντικά. Από αυτόματα, ημι-αυτόματα κάθε λογής, μέχρι ρουκέτες, μονόβολα τουφέκια, καραμπίνες, τόξα, sniper, περίστροφα, ακόμα και special που βρίσκετε loot-άροντας. Έπειτα έχουμε τα supremo και resolve για να σας διαψεύσουν πανηγυρικά. Τα συγκεκριμένα “καλούδια” είναι ειδικά αυτοσχέδια όπλα-βοηθήματα που αποκομίζετε συλλέγοντας μεγάλες ποσότητες ουρανίου. Τί να πρωτογράψω; Για τον troll εκτοξευτή δίσκων CD που παράλληλα παίζει Macarena, πετσοκόβοντας τους εχθρούς; Το nail gun που εκσφενδονίζει καρφιά; Το σακίδιο πλάτης που ρίχνει mortar πυραύλους; Το επαναφορτιζόμενο κανόνι ηλεκτρισμού; Το μυδράλιο που ρίχνει 100 σφαίρες το δευτερόλεπτο; Υπάρχουν βέβαια και πιο εναλλακτικές επιλογές όπως το healing backpack που σας επαναφέρει στην ζωή, heal-άροντας ταυτόχρονα τους ΑΙ συντρόφους σας κτλ.

Επειδή νωρίτερα χρησιμοποίησα την λέξη troll (και όχι άδικα θα προσθέσω), μην ξεχάσω να αναφέρω τους amigos, τα αγαπημένα “κατοικίδια” σας που εναλλάσσετε ανάλογα me την περίσταση. Υπάρχει ο Guapo, ένας κροκόδειλος που αμολάτε για πεσίματα. Ο Chicharon, ένας τραμπούκος πετεινός που την πέφτει σε ότι κινείται. Ο γλυκύτατος Chorizo (κλαίω) που σας ταγκάρει προμήθειες κτλ. Οι επιλογές είναι αναρίθμητες, προσφέροντας εναλλακτικά playstyle για τον καθένα από εσάς. Εν ολίγοις, στο θέμα “οπλοστάσιο”, το Far Cry 6 παίρνει 10 με τόνο!

Ας περάσουμε και στις στρατιωτικές δυνάμεις του Castillo. Σεβαστή γκάμα εχθρών και εδώ. Από απλούς πεζικάριους στρατιώτες, χειριστές όλμων/φλογοβόλων, ελεύθερους σκοπευτές, juggernauts με βαριά θωράκιση, εκτοξευτές δηλητηρίου Viviro. Σε ζητήματα εχθρικής νοημοσύνης, τα πράγματα δεν αλλάζουν δραματικά με όσα ξέρατε. Μια συμβουλή που μπορώ να σας δώσω για να ευχαριστηθείτε το παιχνίδι περισσότερο είναι να επιλέξετε το action mode έναντι του story mode, καθώς το damage που δέχεστε και η εχθρική νοημοσύνη αυξάνουν τον δείκτη δυσκολίας, οδηγώντας σας σε πιο στρατηγικές προσεγγίσεις.

Λαμπαδιάζοντας κόσμο.

Αναφορικά, με το co-op σύστημα που ανέφερα παραπάνω, δυστυχώς δεν μπόρεσα να το τεστάρω. Δοκίμασα κάποιες φορές να βρω άλλον παίκτη αλλά το matchmaking έψαχνε δίχως αποτέλεσμα. Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα να παίξετε με φίλο σας που έχει και εκείνος το παιχνίδι. Μια εκ των co-op αποστολών που δοκίμασα μόνος μου, ομολογώ ότι μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις. Συγκεκριμένα, βρέθηκα να εξερευνώ ένα εγκαταλελειμμένο ιουρασικό πάρκο γεμάτο στρατιώτες του Castillo με βασικό σκοπό την περισυλλογή μιας βόμβας που σταδιακά οπλίζει με την άνοδο της θερμοκρασίας. Στην συγκεκριμένη αποστολή δεν εμφανίζονται objective markers για να σας πιάσουν από το χεράκι. Ακολουθείτε μια διαδρομή, συμβουλευόμενος χάρτες και ταμπέλες του πάρκου για να φτάσετε στον στόχο σας. Αφού βρείτε την βόμβα, πρέπει να κινηθείτε προσεκτικά αλλά σβέλτα, ψάχνοντας για σκιά ή για πηγές νερού προκειμένου να την αποφορτίζετε, έχοντας κατά νου φυσικά να διαφύγετε, με τους στρατιώτες να καιροφυλακτούν σε κάθε σημείο. Δυνατό!

Κάπου εδώ, επιθυμώ να ανοίξω μια μικρή παρένθεση. Κατανοώ πλήρως ότι τα στούντιο πέρασαν πολλά ελέω covid, με την ανάπτυξη των παιχνιδιών τους να έμεινε πίσω και μάλιστα εν μέσω της μετάβασης στη νέα γενιά κονσολών. Διαβάζω πολλές φορές για παράπονα σχετικά με την μη εξέλιξη παιχνιδιών όπως τα Far Cry κτλ. Διαβάζω αλλά δεν βλέπω ουσιαστικές ιδέες και προτάσεις. Το Far Cry ακολουθεί μια πράγματι επαναλαμβανόμενη φόρμουλα, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει να αλλάξει για να γίνει περισσότερο αρεστό. Δεν μπορεί να περιμένει κάποιος από το Far Cry να γίνει Elder Scrolls ή Witcher. Για αυτό τον λόγο, υποστηρίζω ακράδαντα αυτό που λέμε “ο καθένας στον τομέα του”. Ωστόσο, εκεί που οφείλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου στην Ubisoft (και στην κάθε Ubisoft) είναι στην gaming ανακύκλωση. Αυτή την στιγμή που μιλάμε Watch Dogs, Far Cry, Division, Ghost Recon, τέσσερα μεγάλα brands τους, μαστίζονται από ομοιότητες στην δομή των αποστολών και του in-game περιεχομένου τους. Σέβομαι ότι η εκάστοτε εταιρεία διαθέτει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που θέλει να αποτυπώνει στα παιχνίδια της, αλλά στην περίπτωση της Ubisoft συγκεκριμένα, το πράγμα έχει ξεχειλωθεί επικίνδυνα, με το ενδιαφέρον του κόσμου να φθίνει και δικαιολογημένα. Αυτά.

Ο τεχνικός τομέας του Far Cry 6 σε γενικές γραμμές ικανοποιεί, αν και δεν εντυπωσιάζει. Πρόκειται σίγουρα για έναν πανέμορφο στο μάτι τίτλο, αλλά τεχνολογικά “φωνάζει” ότι δεν είναι νέας γενιάς. Ευτυχώς τα 60fps ενισχύουν την εμπειρία και προσωπικά θεωρώ ευλογία να απολαμβάνω open-world παιχνίδια με υψηλό ρυθμό ανανέωσης της εικόνας, μακριά από την ταλαιπωρία των 30fps και δίχως να παρεμβάλλονται στιγμιαίες οθόνες φόρτωσης. Η μηχανή γραφικών Dunia είναι λειτουργική και αν μη τι άλλο φέρνει την δουλειά εις πέρας. Αναπαράγει όμορφα γραφικά, φωτορεαλισμό και μια πλούσια χρωματική παλέτα, αλλά προδίδεται από τα διάφορα animations. Ειδικά οι εκφράσεις προσώπου δείχνουν το λιγότερο ξεπερασμένες, τονίζοντας έτσι την cross-gen φύση του τίτλου. Αξίζει πάντως να σημειώσω ότι στις 30 και πλέον ώρες που χρειάστηκα για να φτάσω στο τέλος (αν αποφασίσετε να “καθαρίσετε” τον χάρτη, εικάζω ότι άνετα θα ξεπεράσετε τις 80 ώρες ενασχόλησης) δεν συνάντησα ιδιαίτερα τεχνικά προβλήματα.

Το παιχνίδι χαρίζει συνεχώς όμορφα τοπία.

Ηχητικά, το παιχνίδι κάνει εξαιρετική δουλειά με τους ηχοχρωματισμούς της φύσης και τους εκκωφαντικούς ήχους των πυροβολισμών και των εκρήξεων να αποδίδονται μαεστρικά. Εξαιρετικό είναι και το voice acting, με όλους τους ηθοποιούς να παραδίδουν καθαρές αλλά και ιδιαίτερες ερμηνείες. Από την άλλη, η μουσική του παιχνιδιού μου πέρασε τελείως απαρατήρητη, για να μην πω αδιάφορη. Δεν συγκράτησα κάποιον ρυθμό, νότα ή μελωδία που να μου έμεινε. Το soundtrack, παρότι ταιριαστό και συμβατό με το concept, αποδείχτηκε βασανιστήριο, τουλάχιστον για τα αυτιά μου. Παντού κυριαρχούν λατινόφωνα RnB, trap, hip-hop κομμάτια. Από ένα σημείο και έπειτα, κάθε φορά που έμπαινα σε όχημα, με το που ξεκινούσε να παίζει η μουσική από το ράδιο, κατευθείαν το έκλεινα. Μακριά από εμάς.

Το Far Cry 6 είναι ένα ακόμα γεμάτο και πλουραλιστικό παιχνίδι ανοιχτού κόσμου της Ubisoft. Χαρίζει άπλετη δράση και περιπέτεια όπως οφείλει άλλωστε ένα Far Cry που σέβεται τον εαυτό του. Προσφέρει έναν πληθωρικό και θεόρατο χάρτη που ενδείκνυται για εξορμήσεις και εξερεύνηση, με κάμποσες δραστηριότητες που αυξάνουν τις ώρες ενασχόλησης. Περιορίζει ορθά το άσκοπο και αχρείαστο RPG-ing. Το οπλοστάσιο και οι δυνατότητες τροποποίησής τους ικανοποιούν και με το παραπάνω. Δυστυχώς, σεναριακά κινείται υπέρ του δέοντος υποτονικά και προβλέψιμα, χρησιμοποιώντας τον Anton Castillo του Esposito σαν κράχτη, δίχως να τον εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Σε γενικές γραμμές, το Far Cry 6 αποτελεί μια καλοδουλεμένη δημιουργία, που όμως τεχνικά δείχνει την cross-gen ηλικία της. Όπως και να 'χει, αν είστε φαν της σειράς και του είδους γενικότερα, θα περάσετε πολύ ωραία με αυτό. Viva La Libertad!

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, PC, StadiaΑΝΑΠΤΥΞΗ:UbisoftΕΚΔΟΣΗ:UbisoftΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers