Daymare 1998 review

Αν είστε φαν της σειράς Resident Evil και ταυτόχρονα μιας κάποιας ηλικίας τόσο όσο αφήνετε ένα μικρό βογγητό όταν σωριάζεστε κουρασμένος στην καρέκλα, σας έχω καλά νέα. Δηλαδή όχι ακριβώς. Η 10μελής Invader Studios βάζει στόχο στο κέντρο των συναισθημάτων και των αναμνήσεων μας από μια άλλη εποχή gaming. Το Daymare 1998, όπως φαίνεται και από το όνομά του, μοιάζει να ξεπήδησε από

τα εφηβικά μας χρόνια όταν παίζαμε τα αγαπημένα μας games κατόπιν επαγγελματικής συμφωνίας με τους γονείς μας, αφού τελειώναμε τα μαθήματα μας, αλλά πάντα καταλήγαμε να ψάχνουμε τους μοχλούς που περίτεχνα μας έκρυβαν, σε κάποιο δύσβατο και θεόρατο πατάρι του σπιτιού. Αξιοσημείωτο είναι ότι το όλο εγχείρημα ξεκίνησε σαν fan project για το Resident Evil 2 που στην πορεία αποστασιοποιήθηκε και έγινε ξεχωριστό παιχνίδι. Ας δούμε αν έχει λόγο ύπαρξης.

Η ιστορία του Daymare 1998, όπως λίγο πολύ θα υποπτεύεστε, αφορά ένα ατύχημα στο οποίο απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα ένα βιοχημικό όπλο (τι πρωτότυπο) και μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοσταγή ζόμπι. Αναλαμβάνετε το ρόλο με τη σειρά τριών ηρώων σε σπονδυλωτές ιστορίες που στο φινάλε διασταυρώνονται για να αποκαλυφθούν μεγάλα μυστικά και συνομωσίες που οδήγησαν στα γεγονότα του παιχνιδιού. Οι ήρωες που ελέγχετε είναι δύο κομάντο της ειδικής ομάδας H.A.D.E.S, την οποία στέλνουν για να κάνει εκτίμηση ζημιάς και έρευνας του ατυχήματος, καθώς και ένας ντόπιος σερίφης μιας επαρχιακής πόλης ο οποίος μπαίνει σε... Chuck Norris mode. Ο έλεγχος των ηρώων εναλλάσσεται αυτόματα ανάμεσα στα πέντε κεφάλαια του παιχνιδιού, συνεχίζοντας την ιστορία από εκεί που την αφήσατε την τελευταία φορά.

Από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης καταλαβαίνετε ότι το παιχνίδι είναι λίγο “στριφνό” τόσο στον χειρισμό του ήρωα όσο στους μηχανισμούς του. Τι εννοώ; Στον τομέα της επιβίωσης και της μάχης με τους εχθρούς, χρειάζεται στρατηγική και προσεκτική προσέγγιση, κυρίως πριν από την είσοδό σας σε νέα περιοχή. Στον καρπό σας έχετε ένα ειδικό ηλεκτρονικό σύστημα στο οποίο μπορείτε να βλέπετε το inventory σας, τον χάρτη με τα objectives, την υγεία σας και τέλος να διαβάσετε ή να ακούσετε τα αρχεία και τις πληροφορίες που βρίσκετε. Όλα αυτά όμως γίνονται χωρίς να παύση, με αποτέλεσμα εκεί που διαβάζετε αμέριμνος ένα αρχείο για κάποιο γρίφο να σας χιμήξει πισώπλατα ένα ζόμπι. Το γέμισμα του κάθε όπλου επίσης είναι διαδικασία, καθώς έχετε δύο επιλογές, μία για γρήγορο γέμισμα αν έχετε έτοιμο και γεμάτο γεμιστήρα (τον οποίο μπορείτε να μαζέψετε ξανά μετά) και μία για αργό γέμισμα, στην οποία ανεφοδιάζετε κάθε όπλο από κουτιά πυρομαχικών που έχετε στο inventory. Από τα ίδια κουτιά μπορείτε να φουλάρετε κα τους γεμιστήρες σας έχοντας έτοιμο και πλήρες το γρήγορο γέμισμα των όπλων σας σε δύσκολες καταστάσεις πανικού και έντασης. Λειτουργία που έρχεται να επιβαρύνει το μικρό inventory, γιατί σε συνδυασμό με τα διάφορα άλλα καλούδια που βρίσκετε για την υγεία σας, βρίσκεστε συνέχεια να ψάχνετε αλχημείες για το πώς να χωρέσετε όλα τα σημαντικά πράγματα πάνω σας. Ευτυχώς υπάρχουν δωμάτια (αρκετά αργότερα όμως ) στα οποία μπορείτε να αποθηκεύετε εξοπλισμό, να κάνετε ανταλλαγές εξοπλισμού και εφοδίων και να κάνετε save.

Τί θα πει θα πληρώσετε με κάρτα κύριε;

Tο πιο σημαντικό ατόπημα και κάτι που πραγματικά δεν καταλαβαίνω ως προς το σκετπικό τωνδημιουργών, είναι ότι χρειάζεται να πατήσετε δύο κουμπιά ταυτόχρονα για να τρέξετε γρήγορα τουλάχιστον μέχρι να εξαντληθεί η αντοχή σας. Είναι πολύ δύσκολο στη πράξη κυρίως όταν σας κυνηγάνε και σας στριμώχνουν τα ζόμπι και πολλές φορές καταλήγετε να χάνετε ενέργεια προσπαθώντας να κάνετε ζογκλερικά με τα δάκτυλα σας και να πείσετε τον ήρωα να τρέξει γιατί... χανόμαστε.

Όταν συμφιλιωθείτε με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού (γίνεται συνήθεια) απολαμβάνετε κάποιες καλές στιγμές περιπέτειας που ξεδιπλώνονται κυρίως από το τρίτο κεφάλαιο και έπειτα. Τα ζόμπι είναι επιμελώς κρυμμένα πίσω από κάθε στενό ή τοίχο και περιμένουν να εμφανιστείτε ώστε να σας ορμήσουν ξαφνικά. Άλλοτε παίζουν τον ψόφιο κοριό στήνοντάς σας παγίδα καθώς προχωράτε και σηκώνονται όταν τα έχετε πλάτη και άλλοτε απλά τρέχουν κατά πάνω σας σαν μαραθωνοδρόμοι για να σας πιάσουν. Αυτό σε συνδυασμό με τον περιορισμένο σκοτεινό χώρο όπου κινείστε, δίνει το καλύτερο που έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Η ποικιλία των εχθρών είναι μικρή αλλά αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, γιατί στην τελική η χαώδης εκτέλεση του παιχνιδιού πληγώνει την δημιουργία σωστής ατμόσφαιρας. Πέρα από το γεγονός ότι αναγκάστηκα να ξανάξεκινήσω από την αρχή καθώς είχε κολλήσει κάποιο quest στην μέση του παιχνιδιού, υπάρχουν και πολλά bugs: εχθροί που κολλάνε πίσω από πόρτες, μέσα σε πόρτες, μέσα στο πάτωμα, ριπές που σας βρίσκουν ενώ είστε καλυμμένος. Επίσης η ανεκδιήγητη τελική μάχη με ίσως την πιο προβληματική αλληλουχία γεγονότων και ένα τελικό boss σε μίνι εγκεφαλικό, κολλώντας συνεχώς σε οποιοδήποτε εμπόδιο και προκαλώντας... οίκτο. Έφτασα να θέλω να του δώσω μια χείρα βοηθείας σε αυτή την δύσκολη στιγμή, αντί να του τινάξω τα μυαλά στον αέρα. Πλήρης σύγχυση και ξεφόρτιση της έντονης στιγμής, κυρίως για τελική σεκάνς.

Γνώριμες καταστάσεις.

Για παιχνίδι που ποντάρει στη νοσταλγία και προέρχεται από αυτή, οπτικά είναι ότι περιμένουμε. Οι χαρακτήρες μοιάζουν να ξεπήδησαν από την προσωπική συλλογή καραγκιοζοπαράστασης του Σπαθάρη με την ξύλινη κορμοστασιά και την γυάλινη νεκρή έκφρασή τους, ενώ τα περιβάλλοντα δουλεύουν καλύτερα στο σκοτάδι κρύβοντας τις ατέλειες τους. Οι ομιλίες και αυτές κάτω του μετρίου, με την ερμηνευτική μαεστρία δευτεροκλασάτου κομπάρσου να πασχίζει να μεταδώσει συναίσθημα ή ζωή γενικότερα. Τουλάχιστον μέσα στα σχεδόν ρετρό περιβάλλοντα υπάρχουν πολλές διασκεδαστικές αναφορές και easter eggs από τα 90ς που έχουν αρκετό γέλιο με την επιτηδευμένη παραποίησή τους. Υπάρχει ακόμα και περιοχή όπου επισκέπτεστε τα γραφεία των δημιουργών και της εταιρείας βλέποντας artwork του παιχνιδιού στους τοίχους και τους ίδιους τους προγραμματιστές σαν... πτώματα.

Το Daymare 1998 μάλλον πάσχει από το σύνδρομο του Benjamin Button: γεννήθηκε γερασμένο. Έχει καλούτσικες στιγμές και βγάζει τον καλύτερο εαυτό του σε στενά κλειστοφοβικά περιβάλλοντα όπου κρύβονται και οι αδυναμίες του. Η συνολική εμπειρία όμως συνθλίβεται από τους απαρχαιωμένους μηχανισμούς του, τα αμέτρητα bugs και την ανεκδιήγητη τελική μάχη. Ασχοληθείτε μόνο αν είστε σούπερ φανατικός της σειράς Resident Evil, νοσταλγείτε παιχνίδια των 90s και θέλετε κάτι με παρόμοια θεματολογία.

Κάποιες καλές στιγμέςΠοντάρει στη νοσταλγία...…και χάνειΔύστροποι μηχανισμοίΤεχνικός τομέας από άλλη δεκαετίαBugsΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Invader StudiosΕΚΔΟΣΗ:Destructive Creations

Game20.gr, το Άσυλο των gamers