Τα αγαπημένα παιχνίδια του 2020

Η συντακτική ομάδα του GameOver επιλέγει τις αγαπημένες gaming στιγμές της από το 2020.

Το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις σε ένα τέτοιο άρθρο, ο πιο απλός τρόπος να ξεκινήσεις, είναι να γράψεις “για μια ακόμα χρονιά…” κ.λπ. Έλα όμως που το 2020 δεν ήταν “μια ακόμα χρονιά”, όπου τα πράγματα κύλησαν (σε γενικές γραμμές) ομαλά. Όλα πήγαν στραβά φέτος. Όλα! Από την πανδημία που επηρέασε (και συνεχίζει να επηρεάζει) όλον τον πλανήτη, μέχρι σωρεία από προσωπικά

προβλήματα του υπογράφοντος, που με άνεση τον έκαναν να τοποθετήσει αυτή τη χρονιά στη χειρότερη που μπορεί να ανακαλέσει από τη μνήμη του.

Τουλάχιστον είχαμε το gaming ως αποκούμπι (πέρα φυσικά, από τα προσωπικά “λιμάνια” που έχει ο καθένας για να ηρεμεί από τις προσωπικές τρικυμίες του, όπως την οικογένεια, τα βιβλία ή οτιδήποτε άλλο), που μας βοήθησε να πορευτούμε. Ήρθε και η νέα γενιά, με σοβαρές προοπτικές και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, και αναθαρρήσαμε λίγο.

Και φτάσαμε στο τέλος αυτού του καταραμένου έτους, με την ελπίδα το 2021 να μην είναι χειρότερο -τουλάχιστον αυτό. Και καθώς φτάσαμε στο τέλος, ήρθε και η ώρα για το καθιερωμένο άρθρο που δημοσιεύει το GameOver.gr τέτοιες μέρες εδώ και δέκα χρόνια. Το άρθρο με τα αγαπημένα παιχνίδια των μελών της συντακτικής του ομάδας. Το άρθρο που δεν είναι “βραβεία” ή όσκαρ, αλλά ένα άρθρο όπου γράφουμε απλά, με προσωπικό ύφος τις προσωπικές επιλογές μας για τα παιχνίδια που μας έκαναν να περάσουμε καλά φέτος, τίτλους που μας βοήθησαν να ξεφύγουμε, να ξεχαστούμε από τα προβλήματα και να πάρουμε μια ανάσα.

Το 2020, μέσα στα άπειρα προβλήματα που με ταλαιπώρησαν, δεν είχαν την άνεση να ολοκληρώσω όσα παιχνίδια θα ήθελα. Είδα πολλά, αλλά για όσα έφτασα στο τέλος τους θα εκφέρω άποψη.

Και αυτά είναι τα εξής:

Star Wars Squadrons – Μαγευτικό σε VR mode, υπέροχο όπως και αν το παίξεις. Το 2020 είδαμε ένα τέτοιο παιχνίδι από την ΕΑ. Ναι, η χρονιά αυτή ήταν τρελή…

Immortals: Fenyx Rising – Κατάφωρα αδικημένο βάσει των μέχρι σήμερα πωλήσεων. Ο κόσμος πολλές φορές προτιμά να παίζει σούπα open-world παιχνίδια της Ubisoft επειδή είναι “in” και αγνοεί τέτοιες προσπάθειες. Κρίμα.

Spider-Man: Miles Morales – Ένα παιχνίδι της Insomniac. Αυτό.

Astro’s Playroom – Δείγμα του πού μπορεί να πάνε τα platform games στο μέλλον.

The Last of Us Part II – Τέτοιες παραγωγές, με αυτό το επίπεδο γραφής και ωριμότητας, δεν τις βλέπεις συχνά.

Οι αστερίσκοι μου:
Final Fantasy VII Remake – ακόμα δεν πρόλαβα…
The Dark Pictures: Little Hope – Τεράστια βελτίωση, ιδανικό για παρέα. Προτείνεται.
Marvel’s Avengers: Έλεος…

Εύχομαι μια καλύτερη χρονιά, με λιγότερα προβλήματα και πολλή υγεία!

Γιώργος Καλλίφας

Γιώργος Ανδρεαδάκης

Ακόμα μία χρονιά έφτασε στο τέλος της! Με το έτος που σήμανε την μετάβασής μας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι βιώσαμε μία χρονιά που μάς έμαθε πως, παρά τη μακροχρόνια πορεία της ανθρωπότητας στο χώρο των επιστημών, με τις τόσες εξελίξεις και τα σημειωμένα επιτεύγματα σε πολλαπλούς τομείς, κάτι πολύ “απλό” εκ φύσεως μπορεί με μεγάλη ευκολία να ανατρέψει τα δεδομένα και να δοκιμάσει τις ικανότητες και τα όρια αυτής της εξέλιξης.

Το 2020 ήταν μία χρονιά, που σε όλους μας, λιγότερο ή περισσότερο, έχει να αφήσει ως ανάμνηση κάτι δυσάρεστο, κάπως εντονότερα συγκριτικά με τα τελευταία χρόνια. Όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αφού, δεδομένης και της τρέχουσας πανδημίας, παρατηρούνται εμφανώς τα “στίγματά” της επάνω σ’ αυτό, αλλά το σημαντικότερο, και σε πάρα πολλά άτομα παγκοσμίως, που έχουν χάσει κοντινά τους πρόσωπα λόγω της πανδημίας. Και για να έρθουμε στο θέμα μας, δεν έλειψαν, φυσικά, οι καθυστερήσεις σε πολλαπλούς τίτλους της βιομηχανίας των βιντεοπαιχνιδιών, ακόμα και ακυρώσεις για ορισμένους από αυτούς.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, υπήρξαν και χαρούμενες στιγμές που μάς χάρισε το 2020 στο gaming. Αγαπημένες στιγμές, που ο καθένας από εμάς έχει διαχωρίσει από το σύνολο των εμπειριών που βίωσε φέτος, με την ενασχόλησή του με τίτλους, ακόμα κι αν αυτοί δεν κυκλοφόρησαν τη χρονιά που μάς αφήνει, ενώ αρκετοί από τους φετινούς εμπλουτίζουν ακόμα περισσότερο το backlog, όπως Cyberpunk 2077, Ghost of Tsushima κ.α. Προσωπικά, όπως μπορείτε να δείτε και παρακάτω, έχω επιλέξει τους τέσσερις (:D) πιο αγαπημένους τίτλους που έπαιξα φέτος, στους οποίους αποδίδω και τις καλύτερες εμπειρίες που βίωσα φέτος.

Δίχως ιδιαίτερη σκέψη, καταλαβαίνει κανείς πως αυτό που παραδίδουν και έχουν κοινό οι παρακάτω τίτλοι -και, κυρίως, αναζητείται από τον γράφοντα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία καλογραμμένη ιστορία, εκτυλισσόμενη στα πλαίσια ενός ρεαλιστικού και “πιστικού” περιβάλλοντος, που αποδίδεται από έργα ηθοποιών με τουλάχιστον αξιόλογες ερμηνείες, και είναι ικανότατη να κεντρίσει και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του παίκτη μέχρι τους τίτλους τέλους. Ώρα να ευχηθούμε, λοιπόν, σε όλους χρόνια πολλά, με κάθε καλό και πρωτίστως με υγεία, προσμένοντας για μία νέα χρονιά, καλύτερη από αυτήν που μάς αφήνει! Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!

4. Death Stranding
3. A Plague Tale: Innocence
2. Days Gone
1. The Last of Us Part II

Μιχάλης Χασάπης

8. Mario 3D All Stars Συλλογή που γιόρτασε με τον καλύτερο τρόπο την 35η επέτειο του αγαπημένου μας υδραυλικού, με ένα κλασσικό τίτλο (Μario 64), ένα πολύ καλό και υποτιμημένο παιχνίδι (Mario Sunshine) και το κορυφαίο παιχνίδι της κατηγορίας του (Mario Galaxy)

7. Astro’s Playroom Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό platform που μας παρουσιάζει ιδανικά το Dualsense χειριστήριο και τις δυνατότητές του, χρησιμοποιώντας τες για να εμπλουτίσει και να κάνει ξεχωριστή μια χαλαρή εμπειρία που μας θύμισε τις καλύτερες στιγμές της Nintendo. Ταυτόχρονα, αποτίει φόρο τιμής σε όλη την ιστορία της Sony.

6. Hyrule Warriors:Age of Calamity Ναι, είναι Warriors παιχνίδι και ως εκ τούτου επαναλαμβανόμενο, αλλά τα υψηλά production values, το πλήθος υλικού και κυρίως τα εντονότατα BOTW vibes το κάνουν απαραίτητο στους λάτρεις της τελευταίας μέχρι στιγμής περιπέτειας στη Hyryle.

5. Paper Mario:The Origami King O μαγευτικός κόσμος, η ωραία ιστορία, η πολύ καλή χρήση του origami θέματος, η ωραία μουσική, οι έξυπνοι γρίφοι και οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες και οι αξέχαστες και συγκινητικές σε σημεία στιγμές το έκαναν να ξεχωρίζει (όσο κι αν η μάχη ήταν αμφιλεγόμενη).

4. Demon’s Souls Καταπληκτικό remake από την Bluepoint, το καθιστά επισήμως διαθέσιμο σε όλους τους φίλους της σειράς. Πόσα μπράβο πρέπει να πεις στην From όταν σε πρωτοεμφανιζόμενο ip μας έδωσε levels όπως το Castle of Boletaria ή το Tower of Latria;

3. Final Fantasy VII Άλλο ένα remake, ολικό αυτή τη φορά. Ένα από τα καλύτερα jrpg’s όλων των εποχών σε νέα έκδοση, με αλλαγμένο αλλά καταπληκτικό σύστημα μάχης, επίσης καταπληκτικό τεχνικό τομέα, εμπλουτισμένη ιστορία και ένα σύνολο που αποπνέει ποιότητα από χιλιόμετρα και μας κάνει να αδημονούμε για τη συνέχεια, όποτε κι αν έρθει.

2. Τhe Last of Us 2 H Naughty Dog έχει φτάσει τα cinematic AAA games στο απόγειό τους και στο sequel του TLOU μας προσέφερε gameplay βελτιωμένο σε όλους τους τομείς από αυτό του προκατόχου του, άψογο οπτικοακουστικό τομέα και το κυριότερο μια από τις καλύτερες και ουσιαστικότερες ιστορίες που μας προσέφερε ποτέ το μέσο, καυτηριάζοντας τον αέναο κύκλο της βίας και την κενή και ανούσια φύση της εκδίκησης.

1. Doom Eternal Συνδυάζοντας old school gaming feeling με σύγχρονη προοπτική, μας έδωσε πολλά όπλα με ακόμα περισσότερα mods που χρειάζονται και χρησιμοποιούνται όλα, φρενήρη ρυθμό και μηχανισμούς που τον διατηρούν χωρίς να σταματάνε τη δράση και εμπλουτίστηκε με platforming, exploration και collectable hunting που μας θύμισε τα Metroid Prime. Mια άψογη action εμπειρία.

Χρήστος Χιωτέλλης

Κλασικά, τελευταίος, όμως δεν θα σας κουράσω γράφοντας και εγώ για το περίεργο 2020. Έτσι και αλλιώς “εμείς” έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και μέσα, χωμένοι στον καναπέ και στα γραφεία μας, συντροφιά με ένα καλό παιχνίδι.

Φέτος, λόγω της ιδιαιτερότητας της χρονιάς είχα την ευκαιρία να παίξω περισσότερα παιχνίδια. Ανάμεσά τους νέες κυκλοφορίες, αλλά και παλαιότερα, αφού πέρυσι “απείχα” λόγω… στρατού. Πριν περάσω στην λίστα, θέλω να ευχηθώ ένα καλό 2021 σε όλους, με υγεία, λιγότερο άγχος και πολύ χρόνο για hobbies. Στα του gaming, μακάρι να έρθουν καλά παιχνίδια σε όλες τις πλατφόρμες, για να δουλέψουν υπερωρίες οι νέες κονσόλες μας.

Τα 5 καλύτερα παιχνίδια που έπαιξα μέσα στο 2020 είναι:

The Last of Us Part II Τίτλος σταθμός για το PlayStation 4 και για την βιομηχανία γενικότερα. Για εμένα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της γενιάς που ξεφεύγει αρκετά από το παραδοσιακό video game. Δημιουργεί αισθήματα που δεν περιμένεις να σου γεννήσει ένα παιχνίδι, σε βάζει σε σκέψεις και ίσως για αυτό ενόχλησε αρκετούς.
Red Dead Redemption 2 Η καραντίνα μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω για δεύτερη φορά το έπος της Rockstar. Ένας απίθανος κόσμος, δημιουργημένος με την παραμικρή λεπτομέρεια. Γεμάτο σημεία και χαρακτήρες που έχουν να πουν την δική τους ιστορία, παράλληλα με την οδύσσεια του Arthur. Μαζί με το TLOU II πάει αλλού το gaming, σε ένα γήπεδο που ελάχιστα studio μπορούν να παίξουν μπάλα.
Sekiro Ένα video game με όλη την έννοια της λέξης. Αριστουργηματικό game-play με φόντο έναν όμορφο κόσμο. Η χορογραφία μιας καλής μάχης, με το cling cling των σπαθιών δημιουργούν ένα απίστευτο αίσθημα. Παράλληλα με τον Wolf, ένιωθα πως ανέβαινα και εγώ επίπεδο σαν παίκτης. Τελικά το RPG στοιχείο, it was me, all along.
Death Stranding Πολλά έχουν γραφτεί για αυτό. Άλλοι το χαρακτηρίζουν walking sim, άλλοι περίμεναν κάτι τελείως διαφορετικό. Το σίγουρο είναι πως έχουμε ένα παιχνίδι με μοναδικό χαρακτήρα, με δική του προσωπικότητα που δύσκολα θα ξεχαστεί.
Ghost of Tsushima Αν και μη φίλος των -τεράστιων- Assassin’s Creed, έπαιξα ολόκληρο το Tsushima με ευχαρίστηση. Πανέμορφα τοπία, ιδιαίτερο σύστημα μάχης χωρίς lock και μία ιστορία που κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος. Η Sucker Punch δείχνει σημάδια εξέλιξης και μακάρι να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.

Καλύτερα multiplayer της χρονιάς: Call of Duty Black Ops Cold War, DiRT Rally 2.0, Fall Guys, Assetto Corsa Competizione, άντε και Among Us.

Χρήστος Ντίνος

Η αλήθεια είναι ότι το 2020, πέρα από τα γνωστά που βιώνουμε όλοι μας, ήταν και περίεργο όσον αφορά τον τομέα του gaming σε προσωπικό επίπεδο. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να δω αρκετούς αποκλειστικούς τίτλους που κυκλοφόρησαν φέτος, όπως τα Last of Us: Part II, Ghost of Tsushima, Final Fantasy VII Remake και Spider-Man: Miles Morales, αφού αποχωρίστηκα το PlayStation 4 Pro ενόψει της καινούργιας γενιάς σχετικά νωρίς. Θέλω να πιστεύω ότι μέσα στο 2021 θα έχω την ευκαιρία να τους δω στο PlayStation 5. Από την άλλη η μη ύπαρξη κονσόλας με ώθησε να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με το PC gaming και είχα την ευκαιρία να παίξω αρκετούς τίτλους είτε παλιότερους είτε καινούργιους.

Microsoft Flight Simulator Η επιστροφή του βασιλιά των simulators ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν το είδος μετά από τόσα χρόνια απουσίας, αφού το ξαναέφερε στο προσκήνιο. Ένας τίτλος που δεν είναι για όλους, το gameplay του μπορεί να γίνει γρήγορα βαρετό, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα τεχνολογικό επίτευγμα, και ένας ωραίος τρόπος να κάνουμε τις βόλτες μας εν μέσω της τωρινής κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε.

Call of Duty: Black Ops Cold War Ως φανατικός παίκτης Battlefield αν μου έλεγε ο οποιοσδήποτε πριν από 4 χρόνια ότι θα έγραφα ποτέ για Call of Duty απλά θα τον πέρναγα για τρελό. Να όμως που κάτι η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ένα από τα αγαπημένα μου franchises, κάτι που δοκίμασα την beta και πέρασα ευχάριστα, και κατέληξα το Cold War να γίνει ο πρώτος τίτλος που αγόρασα στο PlayStation 5. Η επιλογή αυτή θεωρώ ότι μέχρι στιγμής με έχει δικαιώσει, τουλάχιστον όσες ώρες έχω προλάβει να δω τον τίτλο, γιατί τις τελευταίες εβδομάδες το ενδιαφέρον μου μονοπωλεί το Cyberpunk 2077.

Cyberpunk 2077 Έχει χυθεί τόσο διαδικτυακό μελάνι που πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να προσθέσω που δεν έχει ήδη ειπωθεί για τον εν λόγω τίτλο. Προσωπικά κάνω το playthrough μου στο PC και ύστερα από 45+ ώρες θεωρώ με άνεση ότι μιλάμε για έναν από τους καλύτερους τίτλους που έπαιξα φέτος, παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα του.

Αυτό που θα ευχηθώ για το 2021 είναι να έχουμε όλοι την υγεία μας, ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος και να καταφέρουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Σταύρος Λιναρδάκος

Το 2020 ήταν μια δυσάρεστη και δύσκολή χρόνια, για όλους, η οποία αν και μας εγκαταλείπει, είναι αδιαμφισβήτητο ότι θα αφήσει επιπτώσεις τις οποίες δεν έχουμε ακόμα ζήσει. Ωστόσο, για να αλλάξουμε διάθεση και παράλληλα να επικεντρωθούμε στο gaming, το οποίο είναι το κυρίως θέμα του άρθρου, μπορούμε να πούμε πως το 2020, ήταν μια πλούσια gaming χρονιά, η οποία άφησε τίτλους για όλες τις προτιμήσεις και παράλληλα έφερε τον ερχομό της νέας γενιάς στη gaming βιομηχανία, αφού υποδεχτήκαμε τις νέες κονσόλες των Microsoft και Sony.

Οπότε, όπως γίνεται συνήθως στο τέλος του έτους, καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε μια ανασκόπηση και να επιλέξουμε τους αγαπημένους μας gaming τίτλους (ή όχι μόνο), οι οποίοι είτε κέρδισαν το ενδιαφέρον μας, είτε μας απογοήτευσε το τελικό τους αποτέλεσμα. Οπότε, σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχηθώ για το 2021, να είμαστε προσεκτικοί ώστε να έχουμε την υγεία μας, ούτως ώστε να είμαστε έτοιμοι, για να επιστρέψουμε όλοι στους γνώριμους ρυθμούς της νέας καθημερινότητας.

Παρακάτω, ακολουθούν τα αγαπημένα παιχνίδια του 2020 με τυχαία σειρά.

Final Fantasy VII Remake – Το FF7 για όσους δεν γνωρίζουν εκτός του ότι είναι το πρώτο μου Jrpg είναι και ο κύριος λόγος που επικεντρώθηκα στο συγκεκριμένο είδος. Οπότε το Remake του συγκεκριμένου τίτλου αποτέλεσε ένα όνειρο, το οποίο υλοποιήθηκε εξαιρετικά ως πρώτο επεισόδιο, εκτός αυτού, στο σύστημα μάχης του, έχει επιτευχθεί η χρυσή τομή, ανάμεσα στο παραδοσιακό turn-based σύστημα μάχης και στο σύγχρονο hack & slash, των νέων τίτλων του είδους. Όμως, το μόνο το οποίο απεύχομαι για το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι η προσέγγιση της ανάπτυξης (λόγο των τελευταίων λεπτών του Remake) των επόμενων τίτλων, η οποία ελπίζω να μην υλοποιηθεί ως μορφή ανθολογίας, τις οποίες ως γνωστόν λατρεύει ο Nomura-San.

Doom Eternal – Μολονότι ο Marauder διακόπτει τον θυελλώδη ρυθμό μας ανά στιγμές του παιχνιδιού, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως το Eternal είναι το fps της χρονιάς.

13 Sentinels Aegis Rim – Το 13 Sentinels δεν θα βραβευτεί για το σύστημα μάχης του, το οποίο είναι ρηχό, ούτε βέβαια θα μείνει στην ανάμνηση πολλών λόγο της περίεργης ονομασίας τίτλου. Ωστόσο, όποιος ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο τίτλο θα γνωρίσει 13 διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν τη δική τους οπτική γωνία, το δικό τους διάγραμμα χρονικής ροής (timelines παρόμοιας μορφής των Steins Gate) που παράλληλα συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό science-fiction-mech, σενάριο, το οποίο σημαίνει πως έχουμε τον καλύτερο τίτλο της Vanillaware.

The Last of Us Part II – Η Naughty Dog, άνετα θα μπορούσε να ακολουθήσει την περπατημένη και να δώσει ακόμα ένα συναισθηματικό ταξίδι δεσίματος. Ωστόσο, έκπληξη αποτέλεσε το αμερικάνικο στούντιο, αφού επέλεξε να βγει από τη ζώνη ασφαλείας του, το οποίο ως αποτέλεσμα μας παρέδωσε την υλοποίηση μιας ιστορίας η οποία προβάλλει βάθος στην ανάπτυξη χαρακτήρων και παράλληλα βελτιώνει τα gameplay χαρακτηριστικά του προηγούμενου τίτλου.

Death Mark – Η συγκεκριμένη νουβέλα κυκλοφόρησε το 2018, ωστόσο μέσα στο 2020 βρήκα τον απαραίτητο χρόνο ώστε να ασχοληθώ μαζί της. Το Death Mark προσφέρει όλα τα στοιχεία μιας ενδιαφέρουσας συνταγής, η οποία αποτελείται από ιστορίες φαντασμάτων που προέρχονται από την ιαπωνική κουλτούρα, χαρακτήρες που ξεφεύγουν από τα άνιμε κλισέ και τέλος το gameplay συμβαδίζει ανάμεσα σε dungeon crawler χαρακτηριστικά, όπου καλούμαστε να επιλύσουμε γρίφους και να αποφύγουμε την καταδίωξη από τα φαντάσματα, το οποίο σημαίνει πως το Death Mark, αποτελεί μια εξαιρετική horror πρόταση για νουβέλα.

Τέλος, την απογοήτευση της χρονιάς για έμενα την έχει η Nintendo, η οποία πρόσφερε το Animal Crossing (το οποίο μαζί με το FF7 Remake ήταν από τους πολύ αναμενόμενους τίτλους στα ερωτηματολόγια που συμπλήρωναν στην Ιαπωνία μέσα στα χρόνια) και φαίνεται πως επαναπαύτηκε αφού μετέπειτα δεν είχε μια καλή ροή των κυκλοφοριών της από first party τίτλους. Βέβαια, οι καθυστερήσεις σίγουρα οφείλονται και στην πανδημία που βιώνουμε, οπότε παραμένουμε στην αναμονή, ώστε να δούμε τι θα μας προσφέρει η εταιρία του Κιότο μέσα στο 2021.

Άγγελος Ζλατινούδης

Άλλη μια χρονιά κοντεύει να ρίξει αυλαία και άλλη μια φορά καλούμαστε να επιλέξουμε τον/τους τίτλο/ους που μας έκαναν κλικ κατά την διάρκεια της. Δυστυχώς η παράδοση των τελευταίων χρόνων που θέλει να μην καταφέρνω να αφιερώσω τον χρόνο που θα επιθυμούσα για το αγαπημένο μας χόμπι, συνεχίστηκε και φέτος.

Ένας από τους τίτλους που αποφάσισα να «σπαταλήσω» λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μου ήταν το Deliver Us The Moon της KeokeN Interactive, ένα sci-fi thriller, που κατάφερε να με ικανοποιήσει από τα πρώτα λεπτά του, την στιγμή που άρχισε η αφήγηση. Παρά το ανοιχτό και τεράστιο κόσμο του φεγγαριού που δημιούργησε το studio ανάπτυξης, μπορώ να πω ότι έκανε μια φανταστική δουλειά για να με κάνει να νιώσω τα συναισθήματα της κλειστοφοβίας, της μοναξιάς και του παγιδευμένου.

Στην εξίσωση θα πρέπει να βάλουμε τα εκπληκτικά γραφικά, τους ενδιαφέροντες γρίφους και το soundtrack, το οποίο έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου για αρκετό καιρό. Το Deliver Us The Moon μπορώ να πω ότι αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα σωστού συνδυασμού gameplay και αφήγησης σε ένα πακέτο.

Ο επόμενος τίτλος που μου έκανε κλικ μέσα στο 2020 ήταν το Darksiders Genesis της Airship Syndicate που κατάφερε, σχεδόν άψογα, να “επαναφέρει τη σειρά στον ίσιο δρόμο”, περνώντας το ρίσκο να εισάγει μερικά νέα gameplay στοιχεία. Η μεγάλη αλλαγή ήταν ότι είχαμε μια μετάβαση από έναν action adventure τίτλο τρίτου προσώπου σε ένα ισομετρικό hack-and-slasher, ακολουθώντας την ίδια οπτική φιλοσοφία με το Diablo III.

Παρά τη μεγάλη αλλαγή, το Darksiders Genesis εξακολουθεί να καταφέρνει να διατηρεί την συνταγή της σειράς που αγαπούν οι παίκτες, πολλές αιματηρές μάχες, μπουντρούμια και πολλά zeldo-ειδες χαρακτηριστικά για τα όποια είναι γνωστή η σειρά, ενώ προσφέρει μια αναζωογονητική ματιά για το franchise.

Ο τρίτος τίτλος που θα αναφέρω είναι το Hotshot Racing, ένας racing τίτλος που ήρθε για να μας θυμίσει τις συγκινήσεις που προσέφεραν τα Ridge Racer, Daytona USA και οι προκάτοχοι τους στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο τίτλος αποτελεί έναν old school racing τίτλο, με τους περίεργους χαρακτήρες του, με τα flat shaded γραφικά και έναν arcade χειρισμό, περιέχοντας όμως και σύγχρονα χαρακτηριστικά, όπως online αγώνες 8 παικτών και split-screen 4 παικτών, καθώς και μια σειρά από “Pursuit” modes. Με απλά λόγια το Hotshot Racing αποτελεί τον τελειο retro racer για όσους επιθυμούν μια “ανεξέλεγκτη ένεση, γρήγορης και εύκολης αδρεναλίνης”.

Αυτά τα ολίγα από μένα και για κλείσιμο να ευχηθώ σε όλους μας να έχουμε μια χρονιά, καλύτερη από την προηγούμενη, γεμάτη με υγεία, ευτυχία και ηρεμία, με πολύ χρόνο με τις οικογένειες μας και ποιοτικό gaming…και φυσικά χωρίς COVID-19.

Κώστας Παπαμήτρου

Φτάσαμε αισίως στην εκπνοή του 2020 και την έλευση μιας (ελπίζω) καλύτερης χρονιάς. Ναι, ο δίσεκτος αυτός χρόνος φεύγει, με το γεγονός αυτό να αποτελεί αιτία πανηγυρισμών. Φεύγει η χρονιά του COVID-19- και έρχεται μια νέα χρονιά που θα στείλει την πανδημία εκεί που ανήκει. Φεύγει όμως και η χρονιά των μειωμένων κυκλοφοριών και των ακόμα πιο μειωμένων εκδηλώσεων της gaming σκηνής, καθώς ελπίζουμε πως θα επέλθει μια κανονικότητα σε αυτό το κομμάτι.

Έτσι, μέσα σε μια προσπάθεια προσαρμογής σε νέα εργασιακά δεδομένα, σε καραντίνες και χαμένος μέσα σε προσωπικές αναζητήσεις, δεν μπορώ να υπερηφανεύομαι για τον αριθμό των τίτλων που έπαιξα αυτή τη χρονιά. Ακόμα και έτσι, όμως, κατάφερα να ξεχωρίσω τουλάχιστον 5 τίτλους που μου έκαναν το «κλικ» για να ασχοληθώ λίγο παραπάνω μαζί τους.

Απροσδόκητα πρώτο το Animal Crossing: New Horizons στη λίστα μου. Το παιχνίδι που σήκωσε στην πλάτη του όλο το πρόγραμμα, σχεδόν, των κυκλοφοριών της Nintendo αποτέλεσε τη διέξοδό μου στις δύσκολες μέρες και με ανάγκασε να ασχοληθώ πιο συστηματικά με την ανάπτυξη του νησιού μου, τους επισκέπτες του, κάνοντάς με να δω τη σειρά με άλλο μάτι. Το εμπλουτισμένο ταξίδι στους Bionis και Mechonis του Xenoblade Chronicles: Definitive Edition μου θύμισε με όμορφο τρόπο την δύναμη, την ομορφιά αλλά και την ποιότητα της σειράς και άλλων αντίστοιχων JRPGs.

Το ταξίδι της Krystal στο The Girl of Glass, ενός ιδιαίτερου point’n’click adventure τίτλου, γεμάτο με αλληγορίες και εξισορρόπηση της φαντασίας και της πραγματικότητας, μου θύμισε τη δύναμη που έχει το είδος αλλά και τις υπέροχες ιστορίες που μπορούν να αφηγηθούν. Η κυκλοφορία του Age of Empires 3: Definitive Edition ήρθε πάνω στην ώρα να ικανοποιήσει τη δίψα μου για RTS τίτλο, καθώς περιμένω το 4ο μέρος, με ανανεωμένο οπτικό τομέα αλλά και εμπλουτισμένο gameplay υλικό.

Τέλος, το Immortals: Fenix Rising αποτέλεσε μια προσωπική έκπληξη για μένα, καθώς ήρθε να δέσει όμορφα στοιχεία όπως η εξερεύνηση, οι γρίφοι, η άριστη εξιστόρηση της ελληνικής μυθολογίας αλλά και το χιούμορ που παρέχεται άφθονο. Μια πραγματικά όμορφη στιγμή της Ubisoft, που εύχομαι να απασχολήσει αρκετούς παίκτες.

Μένοντας στη Ubisoft, αυτό που μπαίνει με ευκολία στη λίστα των χείριστων τίτλων (και όχι μόνο για φέτος) είναι το Watch Dogs: Legion. Το παιχνίδι το σώζει το άφθονο και πλούσιο lore, όπως αυτό εμφανίζεται σκορπισμένο σε ντοκουμέντα πάνω στο χάρτη. Χωρίς αυτό πρόκειται για μια ανέμπνευστη, αδιάφορη και βαρετή κυκλοφορία, που πατάει γερά στην open world φιλοσοφία της Ubisoft, αλλά δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει τον παίκτη.

Σκοπεύω να επιστρέψω ξανά στο Λονδίνο του παιχνιδιού από τη νέα χρονιά, όταν θα αρχίσουν να προσφέρονται χαρακτηριστικά που αξίζουν της προσοχής μου, αλλά δεν θα βιαστώ, ειδικά αν έχω κάτι καλύτερο στα χέρια μου. 2021, αργείς. Και αργούν όλα όσα αναμένονται. Από εμένα, από εσάς, από όλους μας. Καλή Χρονιά ας έχουμε, με υγεία, με τους αγαπημένους μας, με ποιοτικό ελεύθερο χρόνο και με καλές κυκλοφορίες για να τον γεμίσουμε!

Λάμπρος Δημακόπουλος

Άντε τώρα εμείς, να καθόμαστε να γράφουμε για τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Την ίδια ώρα που διανύουμε την χειρότερη χρονιά που έχουν ζήσει οι γενιές μας σε παγκόσμιο επίπεδο, και με το 2021 να μην διαγράφεται ιδιαίτερα βελτιωμένο. Την ίδια ώρα που άνθρωποι χάνονται ή ζουν απώλειες αγαπημένων. Την ίδια ώρα που άνθρωποι διαφεύγουν του ιού, αλλά αιμορραγούν οικονομικά.

Την ίδια ώρα που οι μεγαλύτεροι ακόμα προσπαθούμε να χωνέψουμε τι έχει συμβεί, ενώ τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα, θεωρούν ότι η πανδημία είναι μέρος της καθημερινότητας και συμβαίνει καμιά φορά -άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι όχι, δεν συμβαίνει. Αυτή την ώρα λοιπόν, πρέπει να κάτσουμε εμείς να γράψουμε με ποια παιχνίδια διασκεδάσαμε περισσότερο την χρονιά που μας πέρασε.

Από την μία, μπορεί κάποιος να πει ότι “αυτοί είναι τελείως στον κόσμο τους”, αλλά εντάξει, δεν θα μας πειράξει αυτό, δεν θα είναι κι η πρώτη φορά που το ακούμε άλλωστε, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Από την άλλη, όμως, οι πωλήσεις και το άδειασμα των ραφιών σε κονσόλες και παιχνίδια μέσα στην καραντίνα, μας έδειξαν ότι το gaming ήταν και είναι εδώ για να συντροφεύει -και να βοηθάει θα προσθέσω εγώ- σε δύσκολες ώρες. Ναι, να βοηθάει. Γιατί το gaming έχει πολλές ιδιότητες και οι λόγοι για τους οποίους ο καθένας παίζει, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Άλλοι παίζουν για να “ταξιδέψουν”, άλλοι για την πρόκληση, άλλοι για να σκοτώσουν την ώρα τους (αυτούς δεν τους εμπιστεύομαι ιδιαίτερα πρέπει να ομολογήσω), άλλοι για να γαληνέψουν και άλλοι, απλά για να νιώσουν καλύτερα σε δύσκολους καιρούς. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε προς το παρόν επομένως, είναι να ακολουθούμε την επιστήμη για να είμαστε υγιείς, και να παίζουμε όσο μπορούμε μέχρι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Την καλή έννοια της κανονικότητας.

Ας γράψουμε και για τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς λοιπόν:

5. Carrion για να σκοτώσουμε ώρα

4. Ori and the Will of Wisps για να γαληνέψουμε

3. Doom Eternal για την πρόκληση

2. Cyberpunk 2077 για το ταξίδι

1. The Last of Us Part II για να νιώσουμε καλύτερα (Και γιατί μας αρέσουν οι ατζέντες. Συγγνώμη, δεν κρατήθηκα)

Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν, με υγεία και ισορροπία.

Οδυσσέας Γιαννιώτης

Τηρουμένων των αναλογιών λόγω της κατάστασης με τον Κόβιντ, το καταραμένο 2020 ήταν υπερπλούσιο και φορτωμένο, κυρίως σε μεγάλες παραγωγές. Τεράστια χρονιά για το «κλείσιμο» του PS4 με The Last of Us Part II, Ghost of Tsushima, Final Fantasy VII Remake και Nioh 2. Τα βαριά χαρτιά της Ubisoft με Assassin’s Creed Valhalla, Watch Dogs Legion και Immortals Fenyx Rising. Νέο expansion για το World of Warcraft με το Shadowlands. Η πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του Cyberpunk 2077. Ακόμα και σε παραγωγές μικρότερου βεληνεκούς, το Hades έκλεψε τις καρδιές ενώ τίτλοι σαν τα Among Us και Fall Guys κατέκτησαν εν ριπή οφθαλμού το ενδιαφέρον του κόσμου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κυκλοφόρησε η επόμενη γενιά με τα Playstation 5 και Xbox Series.

Το λοιπόν

5. Cyberpunk 2077 Γιατί πρέπει να είναι το πρώτο παιχνίδι ανοιχτού κόσμου με δυνατότητα τηλεμεταφοράς όπου δε τη χρησιμοποίησα. Για τη Panam και τον Johnny Silverhand. Την αποστολή “Sinnerman”. Τη Night City. Παρά τις όποιες ενστάσεις μου, η σκηνοθεσία σε πρώτο πρόσωπο σε αυτές τις ιστορίες που διηγείται ο τίτλος, ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της χρονιάς.

4. Nioh 2 Γιατί άφησε πίσω τις όποιες συγκρίσεις και σφράγισε τη ταυτότητά του με ένα καθόλα ανώτερο sequel. Ο Παράδεισος του min-max, με κορυφαίο σύστημα μάχης και τριπλό co-op.

3. The Last of Us Part II Γιατί τέτοια παιχνίδια βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια.

2. Ghost of Tsushima Γιατί ο Τζιν Σακάι είναι παλικάρι. O τίτλος κατάφερε να μου ασκήσει μια ακαταμάχητη γοητεία με τη θεματική του που δεν με άφησε μέχρι να πέσουν τίτλοι τέλους.

1. Final Fantasy VII Remake Γιατί έτσι. Νομούρα Ζάναξ.

Άργησε στο ραντεβού – Yakuza: Like a Dragon. Που δυστυχώς μόλις πρόσφατα ξεκίνησα και από αυτά που βλέπω θέτει γερή υποψηφιότητα μιας και δείχνει απίστευτη παιχνιδάρα.

Περσινά σταφύλια που φαγώθηκαν φέτος – Dragon Quest XI. Ορθόδοξο jrpg μέχρι το μεδούλι. Έριξα τριψήφιες ώρες και το καταευχαριστήθηκε η ψυχή μου.

Τι έγινε ρε παιδιά; – Hades. Το indie πουλέν της χρονιάς κατά τα λεγόμενα. Ακόμα δεν επιχείρησα. Το έκανα με το έτερο του 2019, το Outer Wilds, και έφαγα φόλα. Το Hades δείχνει σίγουρα πιο κοντά στα γούστα μου.

Έκπληξη της χρονιάς – Immortals Fenyx Rising. Γιατί η UbiSoft μου θύμισε κάτι από τη χαμένη μαγεία μιας λογικής που είχε αφήσει πίσω της. Χωρίς να απεμπολεί το σύγχρονο, φορμουλαϊκό design της, ένα action-adventure με puzzle platformer στοιχεία εν έτη 2020 σε υψηλές αξίες παραγωγής, ήταν έκπληξη.

Σκουπίδι της χρονιάς – Marvel’s Avengers. Ακόμα και το Fallout 76 έχει περισσότερο βάθος από αυτό το ανοσιούργημα. Αυτό και τίποτε άλλο.

Πιο αναμενόμενο παιχνίδι για το 2021 (ή όποτε) – Elden Ring. Σαφώς.

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Τι χρονιά και αυτή. Ατελείωτα χαστούκια από παντού. Καραντίνες και αντικοινωνικότητα, πολλαπλές ακυρώσεις διακοπών, αναβολή σημαντικών σχεδίων, εγκλωβισμός μακριά από οικογένεια στις γιορτές και ένα βουνό άλλα πράγματα μπορώ του του δώσω του 2020 που δικαιολογεί την κακή φήμη των δίσεκτων ετών όσο κανένα άλλο.

Όμως δε θέλω να γκρινιάζω. Έχουμε την υγεία μας, δουλεύουμε όλοι οικογενειακώς και κρατάμε ακόμα θετική στάση απέναντι στην παρούσα κατάσταση. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ πολύ χειρότερα και έτσι, είμαι ευγνώμων για όσα έχω αυτή τη στιγμή και που όλοι οι άνθρωποί μου είναι καλά. Ελπίζω το 2021 επιτέλους να διώξει μακριά από εμάς αυτή την «καταιγίδα» και να μπορέσουμε επιτέλους να βγούμε από τα σπίτια μας, να αγκαλιαστούμε, να χορέψουμε, να παντρευτούμε, να ταξιδέψουμε…

Τουλάχιστον με την καραντίνα φέτος, βρήκα ευκαιρία και τελείωσα πάρα πολλά από αυτά τα ρημάδια τα γιγάντια open world games που μαζεύονταν το ένα πάνω στο άλλο, λες και έχουμε πλέον όλοι χρόνο να παιζουμε 10-20 παιχνιδια των 100-200ωρών το χρόνο. Και πέραν αυτών, κατάφερα να δω και διάφορους άλλους τίτλους, αν και ακόμα υπάρχουν αρκετοί φετινοί που δεν έχω προλάβει να ολοκληρώσω / δω (Cyberpunk 2077, FF7, Wasteland 3 κλπ), είδα αρκετά για να μπορώ να πω ότι είχα ένα πλουσιότατο gaming χρόνο.

Στεναχώρια – Doom Eternal. ΠΡΟΣΟΧΗ. Πριν πάρετε δαυλούς και τσεκούρια και ανηφορήσετε προς Cambridge για να με πάρετε στο κυνήγι, αφήστε με να εξηγήσω. Λατρεύω τα oldschool FPS. Μεγάλωσα με αυτά και ειδικά για τους τίτλους των 90s πετάω την σκούφια μου και πολύ συχνά βάζω και ξαναπαίζω Hexen, Doom, Wolfenstein, Unreal, Quake και πολλά παιχνίδια της εποχής. Για αυτό και είχα λατρέψει το Doom 2016. Ήταν 100% ένα παιχνίδι εκείνης της γενιάς, αναβαθμισμένο για τη σημερινή εποχή ακριβώς τόσο όσο ήθελα, έκανε τικ όλα τα κουτάκια που ήθελα. Γιατί όμως στο Doom Eternal δεν έγινε το ίδιο;

Εν μέρει, φταίω εγώ. Ήθελα και περίμενα συνέχεια στο Doom 2016 και δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί πάλι οι δημιουργοί να θέλουν να δοκιμάσουν κάτι άλλο και αυτό είναι 100% αποδεκτό και καλά έκαναν. Από την άλλη όμως, ενώ έχει τρομακτικά καλό gunplay και στήσιμο στις αρένες, έχει και διάφορα στοιχεία που απλά εμένα προσωπικά δε μου αρέσουν σε παιχνίδια τέτοια παιχνίδια. Δε μου αρέσει το στήσιμο να μην είναι μια εξελισσόμενη ιστορία και περιοχή αλλά μια κοπτοραπτική διαφορετικών χαρτών σαν DLC maps.

Δε τρελαίνομαι σε τέτοια παιχνίδια να τα μπουμπουνίζεις με ένα σωρό upgrades και υπο-μενού. Και πάνω απόλα, δε διασκεδάζω καθόλου σε ένα fast shooter να μου πετάς υπερφυσικά platforming κομμάτια. Είναι 100% θέμα προσωπικού γούστου και το κατανοώ απόλυτα ότι σε πολύ κόσμο όλα αυτά είναι θετικά. Αλλά the heart wants what the heart wants και η δική μου απλά ξαναέβαλε το προηγούμενο παιχνίδι, δίχως καθόλου ενοχές και τύψεις!

Αγαπημένο – Yakuza: Like a Dragon. Το παραδέχομαι, όταν είχα ακούσει ότι η σειρά γυρνούσε σε turn based JRPG μορφή, δεν είχα ενθουσιαστεί καθότι είμαι τεράστιος οπαδός των Yakuza. Όμως το Like a Dragon δεν είναι απλά ένα από τα καλύτερα Yakuza της σειράς, αλλά και ένα από τα καλύτερα JRPGs της γενιάς. Εκεί που το είδος έχει πέσει ή σε μια σιχαμένη στασιμότητα ή σε μια σπασμένη openworld-ιτιδα στους περισσότερους τίτλους, ο συγκεκριμένος τίτλος ήταν μια τρομερή ανάσα δροσιάς σε συνδυασμό με σεβασμό στις βάσεις του είδους. Ναι, πάσχει και αυτό από κάποιες ασθένειες του είδους και φαίνεται η απειρία των δημιουργών, αλλά και πάλι, τι έπος;! Έχω ρίξει πάνω από 60 ώρες στο παιχνίδι και όλο επιστρέφω πίσω του, για να κάνω και άλλα πράγματα.

Αγαπημένο – Microsoft Flight Simulator. Είχα πολλά χρόνια να παίξω flight simulator, το Hotas μου το έφαγαν οι αράχνες και η ασυμβατότητα και για να πω την αλήθεια, η έλλειψη χρόνου με σταματούσε από το να πιάνω τέτοιους τίτλους που επι τα 90s καταβρόχθιζα συνεχώς. Όμως η δουλειά της Asobo Studios είναι απλά οσκαρική για τα δεδομένα του gaming. Ίσως το μόνο πραγματικά next gen παιχνίδι στην αγορά, με πανέμορφα γραφικά και εξαίσιο gameplay, ο τίτλος όχι μόνο έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια παίχτες αλλά υποστηρίζεται και από τους δημιουργούς αλλά και το κοινό σε τεράστιο βαθμό με τόνους νέου υλικού. Σε μια χρονιά που δε σε αφήναν να βγεις καλά καλά από το σπίτι σου, το MFS ήταν ότι ιδανικότερο για να ηρεμήσει την ταξιδιάρα ψυχή μου.

Αγαπημένο – Crusader Kings 3. Άλλος ένας τίτλος που δε περίμενα να ασχοληθώ μαζί του αλλά με την 2η καραντίνα, τελικά τον έλιωνα όποτε έβρισκα break ανάμεσα από άλλα παιχνίδια, από δουλειά, από μαγείρεμα, από άθληση, κλπ. Ένα εξαίσιο strategy που βελτιώθηκε σε σχεδόν όλους τους τομείς από τον προκάτοχό του και χάρη στην παράνοια και στη λεπτομέρεια που τον διακατέχει, καταφέρνει να χαρίσει μοναδικές στιγμές.

Αγαπημένο – The Procession to Calvary. Δεν είναι από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Ούτε καν από τα καλύτερα adventure της χρονιάς. Αλλά σε ένα έτος που το χιούμορ ήταν το δυνατότερό μας όπλο, ο συγκεκριμένος τίτλος μου χάρισε υπέροχες στιγμές. Από τα πιο Monty Python-ικά παιχνίδια που έχω δει ποτέ, ένα τρελό σφηνάκι φλεγματικού Βρετανικού χιούμορ που ήρθε από το πουθενά.

Αγαπημένο – Command & Conquer Remastered Collection. Κλέβω λιγάκι γιατί συνήθως αποφεύγω και την αναφορά από remasterers σε ετήσιες λίστες. Αλλά στα δικά μου μάτια, το παιχνίδι ακροβατεί στα όρια του remake. Και έχει γίνει εξαίσια δουλειά στη πιστή μεταφορά των αρχικών τίτλων αλλά και έχουν μπει διάφορες βελτιώσεις και ευκολίες που κάνουν τα παιχνίδια το ίδιο διασκεδαστικά σήμερα με τότε.

Και τουλάχιστον τώρα δε πρέπει να λέμε στην μάνα μας να μη σηκώνει το τηλέφωνο όταν προσπαθούμε εμείς να οργανώσουμε ένα match NOD vs GDI ή Allies vs Soviets με το ταπεινό dial up modem.

Νικόλας Μαρκόγλου

Αναμφίβολα μία ιδιαίτερα περίεργη χρονιά στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών (πολύ περισσότερο στον ευρύτερο χώρο βέβαια, αλλά ας ξεχαστούμε λίγο), με την απουσία της E3 τελικά να έρχεται ως απόδειξη του πόσο σημαντική είναι. Οι κατακερματισμένες παρουσιάσεις σε καμία περίπτωση δεν ήταν σε θέση να αντικαταστήσουν τον ενθουσιασμό που δημιουργεί η έκθεση αλλά ούτε και να αντισταθμίσουν τη συγκεντρωτική πληροφορία, ιδίως όσον αφορά τον ερχομό μίας νέας γενιάς συστημάτων.

Τουλάχιστον η αναιμική πορεία προς τις νέες κονσόλες δεν στάθηκε εμπόδιο στο χτίσιμο του λεγόμενου hype, το οποίο εκτινάχθηκε μερικές βδομάδες πριν την έλευση των Xbox Series και PlayStation 5. Είναι αυτή η στιγμή που έρχεται κάθε 7-8 χρόνια όπου όσο κι αν έχω μεγαλώσει ο ερχομός της νέας κονσόλας και πάλι με κάνει να αισθάνομαι σαν παιδί που ανοίγει ένα ογκώδες δώρο γενεθλίων κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Δεδομένου ότι οι σκέψεις για το 2020 δεν έχουν τελειωμό όμως καλύτερα να περάσω στο προκείμενο. Ακολουθούν οι καλύτερες εμπειρίες που είχα από τη χρονιά σε καθαρά χρονολογική σειρά.

Doom Eternal Η id σε πλήρη φόρμα ανεβάζει καμιά δεκαριά φορές τον πανικό που επικρατούσε στην αναβίωση του Doom του 2016, οδηγώντας σε ένα πανέμορφα άναρχο και φρενήρες μπαλέτο σφαιρών, ακρωτηριασμών και εναέριων αγχωμένων ελιγμών. Το Doom Eternal παγιώνει εκ νέου το franchise ως το σημαντικότερο καθαρόαιμο FPS των τελευταίων ετών.

Final Fantasy VII Remake Μία επική περιπέτεια που θέτει πολύ υψηλά τον πήχη για τα remakes, κρατώντας την ουσία του πρωτότυπου, αλλά επαναπροσδιορίζοντάς το ταυτόχρονα υπό ένα διαφορετικό και ιδανικά εκμοντερνισμένο πρίσμα. Αν μη τι άλλο η αναμονή για το αναπόφευκτο δεύτερο μέρος βρίσκεται στα ύψη.

The Last of Us Part II Ένα από αυτά τα ΑΑΑ παιχνίδια που θεωρώ ότι ξεπερνάει τον χαρακτηρισμό του καλύτερου παιχνιδιού του έτους και βρίσκεται υποψήφιο ως ένας από τους καλύτερους τίτλους της γενιάς. Η Naughty Dog θέτει ένα δυσθεώρητο πήχη για το είδος, με έναν οπτικό τομέα απαράμιλλης ομορφιάς που συνάδει άρρηκτα με την βαθύτατα ώριμη ιστορία. Το κορυφαίο σύνολο ολοκληρώνει η εξαιρετική A.I., σημειώνοντας ίσως το μοναδικό εμφανές βήμα εξέλιξης για τη γενιά σε έναν ιδιαίτερα στάσιμο τομέα, τουλάχιστον αναφορικά με τα action παιχνίδια.

Wasteland 3 Δίχως να το παρακάνει στο βάθος των μηχανισμών, το στοιχείο της στρατηγικής δηλώνει το παρόν· δίχως να διεκδικεί βραβεία στο μέγεθος του χάρτη, φέρνει ένα ιδανικό, συμμαζεμένο μέγεθος· δίχως να επιχειρεί να παραδώσει τους ήρωες με τη λευκή πανοπλία, παρέδωσε μία από τις ελάχιστες RPG εμπειρίας που μου “επέτρεψαν” να ασχοληθώ όσο κάφρικα επιθυμώ, δίχως την παραμικρή ρανίδα τύψεων· δίχως να είναι ένα από αυτά τα RPG που πάνε το είδος μπροστά, αναμφίβολα ήταν ένα από τα πιο απολαυστικά.

Cyberpunk 2077 Να ξανά αναφέρω αρχικά ότι η εμπειρία μου βασίστηκε στην έκδοση του PC. Ναι, έχει σαφέστατα σημεία που επιδέχονται κριτικής (ποιο παιχνίδι δεν έχει άλλωστε), εντούτοις, δεν παύει να θέτει νέα δεδομένα στο σχεδιασμό αστικού περιβάλλοντος όπως επίσης να μετακινεί τον ποιοτικό πήχη που αφορά στη ζωντάνια και την οργανικότητα των αλληλεπιδράσεων με NPCs στα αφηγηματικά κομμάτια. Η CD Projekt έχει στα χέρια της το νέο Witcher franchise.

Από τα indie μονοπάτια επίσης θα ήθελα να αναφέρω εν τάχει ορισμένες αξιομνημόνευτες εμπειρίες του έτους. Το ιδιαίτερα όμορφο Spiritfarer (το καλύτερο indie του έτους κατά την άποψή μου), ικανό για δημιουργία έντονων συναισθημάτων αλλά και χαλαρωτικές περιηγήσεις στον κόσμο μεταξύ ζωντανών και νεκρών. Το Hades, ένα roguelike που καταφέρνει να ξεχωρίσει από το πλέον πολυπληθές είδος της indie σκηνής, χάρη στον ελκυστικότατο οπτικό τομέα αλλά και τη φροντίδα που έχει δοθεί στο σενάριο, πράγμα σχεδόν ανύπαρκτο για τα roguelikes.

Τέλος, το Inmost, χάρη στον γοητευτικό οκτάμπιτο αλλά και λεπτομερή οπτικό τομέα του καθώς και την ενδιαφέρουσα αλληγορική ιστορία του. Πολλές ακόμα είναι οι αξιόλογες indie επιλογές αλλά καλύτερα να μην επεκταθεί το κείμενο σε άλλες τόσες λέξεις…

Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω την ελπίδα μου πως το 2021 θα καταφέρει να δημιουργήσει την αίσθηση πως το 2020 δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μία μακρινή ανάμνηση. Εύχομαι σε όλους ένα νέο έτος γεμάτο ευτυχία, αγάπη και υγεία.

The post Τα αγαπημένα παιχνίδια του 2020 appeared first on GameOver.