Τα αγαπημένα παιχνίδια του 2018

Η συντακτική ομάδα του GameOver επιλέγει τις αγαπημένες gaming στιγμές της από το 2018.

Τέλος για ακόμα μια χρονιά. Μια χρονιά που είχε πολλά. Πολλά καλά και πολλά άσχημα. Στιγμές συγκλονιστικές αλλά και στιγμές πικρίας και έντονου προβληματισμού. Φάσεις όπου αναρωτιόμαστε με ειλικρινή απορία και εύλογη ανησυχία το πού έχουν αποφασίσει να οδηγήσουν τη βιομηχανία εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις και χαράσσουν πορεία, αλλά και φάσεις καθησυχαστικές, που στέλνουν στο υποσυνείδητό μας το μήνυμα ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα, ότι

οι αντοχές αυτών που θέλουν να διατηρήσουν το μέσο σε μια μορφή πιο “αγνή” και παραδοσιακή είναι ακόμα υψηλές.

Για κάθε microtransaction (FIFA της EA), για κάθε in-game διαφήμιση (Street Fighter V της Capcom), για κάθε “αρπαχτή” (Fallout 76 της Bethesda) και για κάθε εταιρεία που κλείνει (Telltale Games), υπάρχει ένα God of War και ένα Spider-man, μια ακόμα εξαγορά (και ελπίδα για την εξασφάλιση υγιούς συνέχειας στο έργο του) ενός studio από τη Microsoft, ένα παιχνίδι με περιεχόμενο αντίστοιχο με... δέκα άλλων (Super Smash Bros. Ultimate της Nintendo). Υπάρχουν single player εμπειρίες που σχεδιάστηκαν όπως παλιά (Kingdom Come Deliverance, Vampyr). Υπάρχουν multiplayer προτάσεις που σέβονται τον αφοσιωμένο παίκτη (Destiny 2: Forsaken, Rainbow Six: Siege). Υπάρχει η indie/ “AA” σκηνή που μεγαλουργεί (Iconoclasts, Celeste, GRIS, The Council, Darksiders 3). Υπάρχουν οι Ιάπωνες, που δεν καταλαβαίνουν και πολύ από “τάσεις” (Dragon Quest XI, Ni No Kuni 2, Octopath Traveller).

Κάθε σκοτεινή στιγμή είχε και τη φωτεινή εξισορρόπησή της μέσα στο 2018, σαν ένα κλασικό RPG δηλαδή, όπου ο παίκτης επιλέγει την πορεία που θα ακολουθήσει, Έτσι είναι και στην πραγματική ζωή. Εμείς επιλέγουμε τι θα επιβραβεύσουμε. Εμείς διαλέγουμε το μονοπάτι, το άσπρο ή μαύρο, που θα καθορίσει τις εξελίξεις. Δίνουμε το στίγμα μας, και ο υπόλοιπος κόσμος χτίζεται γύρω μας ανάλογα με αυτό. Στο χέρι μας είναι αδέλφια.

Το 2018 ήταν μια καλή χρονιά για το gaming. Είχε πολλά παιχνίδια και είχε καλά παιχνίδια. Είναι εύκολο να εστιάσεις στα αρνητικά, στα “Games as a Service”, στα microtransactions και στο ότι το νέο Diablo θα κυκλοφορήσει για κινητά. Ναι, το μυαλό έχει την τάση να φέρνει στο προσκήνιο τα δυσάρεστα και να προκαλεί διάθεση για γκρίνια. Αλλά αν ρίξεις μια ψύχραιμη, δεύτερη ματιά, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο ίσως νόμιζες αρχικά (όπως και τα 80s δεν ήταν τόσο “υπέροχα” όσο τα θυμάσαι φίλε σαραντάρη -όσο και να επιμένει το Stranger Things...).

Το 2018 παίξαμε υπέροχα παιχνίδια, είδαμε επιστροφές μεγάλων ονομάτων, εξαιρετικά remakes, νέα και ελπιδοφόρα ονόματα, φίλους από τα παλιά. Και με τη γενιά να φτάνει στο τέλος της, είναι βέβαιο ότι το ζενίθ, το “αντίο” της τρέχουσας γενιάς, θα είναι ακόμα καλύτερο. Και σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις, το cloud gaming, τις κονσόλες χωρίς disc drive, τα always on-line μοντέλα και όλα τα παρελκόμενα, εδώ θα είμαστε, να τα παρακολουθούμε, να τα σχολιάζουμε και να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας μαζί σας. Μαζί με μια σπουδαία, ώριμη και σκεπτόμενη κοινότητα παικτών, που είμαστε υπερήφανοι να την αποκαλούμε “αναγνώστες του GameOver.gr”.

Τα παιχνίδια που κέρδισαν την αγάπη μου το 2018:

The Council – Ατμόσφαιρα, μυστήριο, όμορφα γραφικά. Εκεί που θα έπρεπε να οδηγηθεί η Telltale πριν βαλτώσει και ρίξει αυλαία.

Destiny 2: Forsaken – Γιατί με κάνει να “λατρεύω να το μισώ”.

Tetris Effect – Γιατί ένα παιχνίδι που σκαρφίστηκε ένας Ρώσος το 1985 σε ένα σκοτεινό γραφείο μιας σοβιετικής δημόσιας υπηρεσίας, μπορεί να “διαλύσει” τον εγκέφαλό σου ακόμα και σήμερα.

Forza Horizon 4 – Διαβάστε το review. Δεν υπάρχουν λόγια.

Astro Bot: Rescue Mission – Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει το VR από εδώ και στο εξής.

11-11 Memories Retold – Γιατί εκτός του ότι είναι ένα όμορφο και συγκινητικό walking simulator, το ό,τι κυκλοφορούν παιχνίδια σαν αυτό από μεγάλο publisher, αυτή την εποχή, είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό.

Soul Calibur VI – Pure, arcade fun. Όπως παλιά.

Shadow of the Colossus – Θρίαμβος των remakes.

God of War – Ο τολμών νικά.

Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε το, καθιερωμένο πλέον, ετήσιο άρθρο μας, όπου τα περισσότερα μέλη της συντακτικής ομάδας γράφουν τις απόψεις τους για τη χρονιά που τελείωσε και τα αγαπημένα τους παιχνίδια. Πείτε μας τις δικές σας σκέψεις για το 2018 στα σχόλια.

Εύχομαι από καρδιάς, μια καλή νέα χρονιά σε όλους, με υγεία και κάθε καλό!

Γιώργος Καλλίφας

span { cursor:pointer ; } ul.pagination { display: inline-block; padding: 0; margin: 0; } ul.pagination li {display: inline;} ul.pagination li a { color: black; float: left; padding: 8px 16px; text-decoration: none; transition: background-color .3s; border: 1px solid black; } .pagination li:first-child a { border-top-left-radius: 5px; border-bottom-left-radius: 5px; } .pagination li:last-child a { border-top-right-radius: 5px; border-bottom-right-radius: 5px; } ul.pagination li a.active { background-color: #4CAF50; color: white; border-radius: 5px; } ul.pagination li a:hover:not(.active) {background-color: #2196F3;} div.center {text-align: center;} Οδυσσέας Γιαννιώτης Λάμπρος Δημακόπουλος Απόστολος Δρέζος Άγγελος Ζλατινούδης Πάρης Λιάπης Σταύρος Λιναρδάκος Νικόλας Μαρκόγλου Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος Κώστας Παπαμήτρου Νίκος Πλωμαριτέλης Θάνος Τσομπάνης Χρήστος Χιωτέλλης

Σελίδα 1 - Οδυσσέας Γιαννιώτης

Στο φινάλε, δεν ήταν και άσχημη η σοδειά (και) για φέτος. Ο μπαξές είχε κάτι για όλους και από όλα. Καθαρά στο gaming μέρος του πράγματος, στους τίτλους δηλαδή που είχα τη τύχη να παίξω, και στις τρεις πλατφόρμες που ασχολούμαι είδα πολύ όμορφα πράγματα. Τεράστιες κυκλοφορίες στα πρόσωπα των God of War και Red Dead Redemption 2 έκαναν τη παρουσία τους στο PS4, indie διαμάντια σαν τα Hollow Knight και The Messenger κρατούσαν ενεργό το Switch και στο νέο θαυμαστό κόσμο του VR, παιχνίδια όπως τα Firewall Zero Hour και Astro Bot Rescue Mission έδωσαν το κάτι παραπάνω στο PSVR.

Oι δέκα, καλύτεροι τίτλοι της χρονιάς, ήταν οι εξής:

1. God of War (PS4)
2. Red Dead Redemption 2 (PS4)
3. Hollow Knight (Switch)
4. Astro Bot Rescue Mission (PSVR)
5. Firewall Zero Hour (PSVR)
6. Octopath Traveler (Switch)
7. Darksiders III (PS4)
8. The Messenger (Switch)
9. Marvel’s Spiderman (PS4)
10. Fallout 76 (PS4)
Kαι του χρόνου, με υγεία.

Σελίδα 2 - Λάμπρος Δημακόπουλος

Το 2018 ήταν μια δύσκολη και περίεργη χρονιά σε προσωπικό επίπεδο. Όχι με την κακή έννοια βέβαια, καθώς υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά του δύσκολου και του περίεργου. Ανάμεσα στα δεκάδες νέα πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου, το πρώτο που είδα να αλλάζει είναι ο ελεύθερος χρόνος για gaming και η ενέργεια που αυτό απαιτεί. Βλέπετε, το gaming δεν είναι ένα εύκολο χόμπι αν θέλεις να το κάνεις σωστά. Θέλει χρόνο μαζεμένο, θέλει όρεξη, θέλει διαύγεια και πολλά ακόμη. Σαν το διάβασμα ένα πράγμα. Καμία σειρά ή καμία ταινία, όλο και κάπου μπορεί χωρέσει, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι. Όπως λέει και ένας φίλος, ο κινηματογράφος είναι η τέχνη του τεμπέλη, και έχει ένα δίκιο. Το gaming, όμως, έχει απαιτήσεις και ήμουν σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα για αυτό το κείμενο, δεν θα βγαίνει ούτε τριάδα!

Να όμως που φτάνοντας στο τέλος του έτους, βλέπω πως κάτι έχω καταφέρει. Καθώς αν κάτι το αγαπάς πολύ, θα βρεις τρόπο να το χωρέσεις στη ζωή σου, έστω και με περικοπές. Ας πάρουμε λοιπόν αυτή την αγάπη για το gaming που όλοι εδώ μέσα κουβαλάμε και ας την μετουσιώσουμε σε κάτι καλό. Γιατί συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μας, που μας ωθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και ένα βασικό στοιχείο για να γίνεις κάποιος καλύτερος άνθρωπος, είναι η κατανόηση. Αυτή είναι λοιπόν και η σκέψη μου (ή ο στόχος μου) για τις χρονιές που θα έρθουν όσο αφορά το gaming κομμάτι της ζωής μου. Να γίνω πιο ανεκτικός και ενωτικός σε αυτό το κομμάτι. Δεν μου είναι εύκολο να παραβλέψω, πόσω μάλλον να συμπαθήσω, όλα τα στραβά που βλέπω να συμβαίνουν στο χόμπι που αγαπώ, αλλά ίσως θα ήταν καλύτερα αν προσπαθούσαμε όλοι να καταλάβουμε τι τα προκαλεί.

Όσο και να θέλω, δεν θα μπορέσω ποτέ να συμπαθήσω μια αδηφάγα εταιρεία που πουλάει μισοτελειωμένα παιχνίδια και βάζει κόσμο να τζογάρει μέσα σε αυτά (είπαμε, καλύτερος άνθρωπος θέλω να γίνω, όχι άγιος). Αλλά θα προσπαθήσω να κατανοήσω τον κόσμο που ενισχύει αυτές τις τακτικές με τις αγορές του. Να δεχθώ ότι κάποιος μπορεί να παίζει ό,τι θέλει και να μην τον απασχολεί αν αυτό κάνει κακό στους παραδοσιακούς gamers (που μας κάνει, αποδεδειγμένα). Να δεχθώ πως αν ήμουν και εγώ σήμερα 15 χρονών και όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν Fortnite, ναι, πιθανόν να έπαιζα και εγώ Fortnite. Να κατανοήσω πως κάποιος θέλει να παίζει μόνο FIFA, και τίποτε άλλο, οπότε πετάει λεφτά στο πηγάδι ανοίγοντας ψηφιακά φακελάκια. Αυτά και δεκάδες ακόμα παραδείγματα για προσωπικές επιλογές που στην τελική μπορεί και να είναι αποδεδειγμένα λάθος και ανόητες. Θέλω να δεχθώ και να σεβαστώ το δικαίωμα κάποιου να κάνει ακόμα και λάθος ή ανόητες επιλογές.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν μια συμβιβαστική απόφαση ή και μια παραίτηση, καθώς αναπόφευκτα η μάχη με το πιο αγνό gaming έχει χαθεί και εμείς είμαστε οι γέροι στο παγκάκι που ταΐζουν τις πάπιες και μονολογούν “δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά”. Δεν είναι, όμως, τίποτε από τα δύο. Είναι απλά ένας άνθρωπος που προσπαθεί να γίνει καλύτερος για μια τέχνη που αγαπά. Έστω κι αν αυτό της κάνει κακό σε πρώτο στάδιο. Τα καλά πράγματα τον βρίσκουν το δρόμο του αργά ή γρήγορα, και κάποια στιγμή θα τον βρει και το gaming. Αυτό θέλω να είναι και το μήνυμα της χρονιάς για εμένα άλλωστε, αγάπη, κατανόηση, υπομονή και πίστη στο καλό. Για όλους μας.

Καλή χρονιά.

5) Gris
Γιατί κατάφερε να έχει και εμφάνιση και περιεχόμενο. Σαν τον ιδανικό σύντροφο ένα πράγμα.

4) Dead Cells
Γιατί ήταν τόσο καλοφτιαγμένο που μας μάτωσε τα δάχτυλα και είπαμε και ευχαριστώ.

3) God of War
Γιατί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες τολμούν και δεν επαναπαύονται στα σίγουρα

2) Celeste
Γιατί πήρε το αγαπημένο μου είδος, το ανέβασε 2-3 σκάλες, και στην πορεία βρήκε και έναν υπέροχο τρόπο να πει πράγματα, χωρίς καν να χρειάζεται.

1) Red Dead Redemption 2
Αυτό δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι, νικάει και μόνο που κατέβηκε στο γήπεδο να παίξει.

Σελίδα 3 - Απόστολος Δρέζος

Το 2018 ήταν φτωχή gaming χρονιά για τον γράφοντα, αντίθετα από το τι ισχύει για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό σίγουρα δεν οφείλεται στην έλλειψη καλών τίτλων ή ποικιλίας επιλογών. Η μοναδική αιτία είναι το θανατηφόρο combo οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων. Παρόλα αυτά, κάποια ιδιαίτερα games κατάφεραν να διαπεράσουν την πυκνή καλύπτρα της ατμόσφαιρας του πολυάσχολου πλανήτη “Απόστολος” και να αφήσουν κρατήρες στην επιφάνειά του.

Ας ξεκινήσω από το πιο πρόσφατο, το Omen of Sorrows, ένα παιχνίδι που δε μπήκε στη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς λόγω των υψηλών production values που διαθέτει. Ούτε καν λόγω της ποιότητάς του σαν game. Βάσει των παραπάνω, κυμαίνεται στα επίπεδα ενός απλού, καλού, παιχνιδιού. Όμως η θέση του στο είδος των fighting games και το timing στο οποίο εισήλθε στη ζωή μας είναι που το καθιστούν ιδιαίτερο. Η άφιξή του έφερε στην μνήμη εποχές όπου πολλά, “ανώνυμα”, παιχνίδια του είδους είχαν θέση στο χώρο και διεκδικούσαν αξιώσεις. Ήρθε να μας θυμίσει ότι τα παιχνίδια μάχης δεν είναι αποκλειστικό battleground 4 ή 5 μεγάλων ονομάτων κι ότι όλοι έχουν το δικαίωμα για μια θέση στον ήλιο. Ποιος ξέρει, ίσως να αποτελέσει την απαρχή μιας επιστροφής της πολυπροσωπίάς τίτλων στον χώρο - και γι’ αυτό και μόνο, του αξίζει μια θέση σε αυτό το αφιέρωμα.

Για παρόμοιο λόγο, προσθέτω με χαρά στη λίστα το No Man’s Sky - Next. Προσωπικά διατηρώ μια ιδιαίτερη σχέση με αυτά τα “ιδιαίτερα” παιχνίδια, που είχαν όλα τα φόντα για να αποτελέσουν σταθμούς στην ιστορία του gaming, αλλά μια σωρεία προβλημάτων στο launch, συνδυασμένα με την έμφυτη γκρίνια του gamer προς το όποιο διαφαινόμενο φαβορί, τα έστειλαν από κορυφή στα τάρταρα. Το No Man’s Sky - Next είναι ένα πολύ διαφορετικό παιχνίδι από αυτό που ξεκίνησε την κούρσα στην ιστορία και ταυτόχρονα πολύ πιο πλήρες, ουσιαστικό, φιλικό και - για όσους έμειναν ανεπηρέαστοι από την προαναφερθείσα γκρίνια - πραγματικά θαυμάσιο.

Fighting παιχνιδιών συνέχεια και μάλιστα με το Dragon Ball FighterZ. Θα μπορούσα να το ονομάσω “πραγματοποιημένη ονείρωξη των οπαδών” και θα καλύπτα τα πάντα. Όσοι ήθελαν να ζήσουν τις μάχες των επεισοδίων του δημοφιλέστερου anime και να αποτελέσουν με κάποιο τρόπο μέλος σε ένα πάνθεον τέτοιων ηρώων, βρήκαν επιτέλους τον τρόπο. Ελάχιστες διαφορές στην απεικόνιση σε σχέση με την αυθεντική σειρά, οργασμός ρυθμού και δράσης, απόλυτος έλεγχος των δυνατότερων κινήσεων - και πολλά ακόμα. Παντοδυναμία θέλησαν πολλοί και την κατάφεραν λίγοι… Παντοδυναμία στον κόσμο του Dragon Ball - όλοι! Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με αυτόν τον τίτλο.

Ας κάνω ένα διάλειμμα από το κλωτσομπουνίδι για να πάω να δολοφονήσω κανέναν ανυποψίαστο στόχο. Hitman 2 ή 1.5 ή όπως μπορεί και θέλει να το ονομάσει κανείς, δεν έχει σημασία. Αυτός είναι ο τίτλος που και φέτος προσφέρει το απόλυτο προϊόν στον συγκεκριμένο τομέα. Βάθος, οργάνωση, λεπτομέρεια, ελευθερία, έμπνευση και μερικές ακόμα λέξεις που χρειάζομαι λεξικό για να τις βρω, περιγράφουν εν μέρει τον τίτλο, γιατί η αυθεντική εμπειρία αποτελεί προσωπικό κτήμα του καθενός και είναι αναντικατάστατη. Ο ελλιπής προσανατολισμός, όμως, της ομάδας ανάπτυξης του στέρησε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με τα άλλα μεγαθήρια για τον τίτλο της χρονιάς - κι αυτό τα λέει όλα.

Για να κλείσω με - τι άλλο; - ένα ακόμα fighting παιχνίδι. Το όνομα αυτού, Soul Calibur VI. Είναι μάλλον άχαρο να επαναλάβω τα πολυάριθμα χαρακτηριστικά του που το εντάσσουν στα κορυφαία της χρονιάς και γι’ αυτόν τον λόγο καλύτερα να ανατρέξει κανείς στο review και να το διαπιστώσει με την ησυχία του. Το μόνο που χωράει σε αυτές τις λίγες γραμμές, είναι ότι πρόκειται για τίτλο με υψηλή ποιότητα σε όλους τους τομείς, ενώ σε κάποιους συγκεκριμένους ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Γιατί λοιπόν να αποκαλυφθούν τα πάντα εδώ; Παίξετέ το καλύτερα και θαυμάστε τα κάλλη του εσείς οι ίδιοι.

Στο τέλος μια καλής gaming χρονιάς υπάρχει χώρος μόνο για αυτοκριτική, αίσθηση ικανοποίησης και ευχές: υγεία για το 2019, γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο απ’ όλα. Έχοντας αυτό το προαπαιτούμενο, μακάρι να έχουμε ώρες πολλές, για να τις γεμίσουμε με καλό και ποιοτικό gaming. Χρόνια πολλά σε όλους!

Σελίδα 4 - Άγγελος Ζλατινούδης

Άλλη μια χρονιά κοντεύει να ρίξει αυλαία και άλλη μια φορά καλούμαστε να επιλέξουμε τον/ τους τίτλο/ους που μας έκαναν κλικ κατά τη διάρκειά της. Δυστυχώς, η παράδοση των τελευταίων χρόνων, που θέλει να μην καταφέρνω να αφιερώσω το χρόνο που θα επιθυμούσα για το αγαπημένο μας χόμπι, συνεχίστηκε και φέτος. Η λίστα με τα παιχνίδια που περιμένουν καρτερικά στο ράφι τη σειρά τους για να μπουν στην υποδοχή της κονσόλας, αντί να μικραίνει, μεγαλώνει....Deus EX Mankind Divided, Monster Hunter World, Batman Arkham Knight, Final Fantasy XV και DiRT 4, υπομονή και θα έρθει και η σειρά σας μέσα στο 2019. Έστω, αρκετά με την γκρίνια και ας ξεκινήσω να σας πω τι έπαιξα και μου έκανε "κλικ".

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το 2018 με βρήκε σε ένα ταξίδι περίπου 140 ωρών στην Αρχαία Αίγυπτο, με το Assassin's Creed: Origins και τα expansions του, προτού αποφασίσω να αλλάξω τελείως παραστάσεις και να βρεθώ στο μακρινό γαλαξία της Ανδρομέδας, με το Mass Effect: Andromeda. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα αρκετά χειρότερο από ό,τι τελικά είδα... Βέβαια, θα μου πείτε το έπιασες στα χεριά μετά από ένα κάρο updates και patches που βγήκαν, αλλά παρόλα αυτά ο τίτλος μου άρεσε και έπιασα τον εαυτό μου να λέει "άντε τώρα, περίμενε να βγει το επόμενο..." που το κόβω αρκετά χλωμό να συμβαίνει σύντομα, μετά τις σφαλιάρες που έχει φάει η ΕΑ με τις επιλογές που έχει κάνει.

Για άλλη μια φορά, χωρίς να αποτελεί έκπληξη, ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει το Forza Horizon 4 της Playground Games. Το βρετανικό studio ανάπτυξης κατάφερε να αναπαραστήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη χώρα που υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τη μητέρα των μηχανοκίνητων αγώνων και πατρίδα του, το Ηνωμένο Βασίλειο. Φυσικά, για άλλη μια φορά, ο πυρήνας όλων των παιχνιδιών της σειράς Forza, τα αυτοκίνητα, φαίνονται πανέμορφα, με άψογο χειρισμό (τέλεια ισορροπία μεταξύ arcade και simulation), από αυτοκίνητα υψηλών επιδόσεων μέχρι παλιές ρετρό τετράτροχες καλλονές. Και ως κερασάκι στην τούρτα έβαλαν την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών, έτσι για να μην λέμε ότι την "έχουν δει" και χαλαρώσει από την προηγούμενη επιτυχία τους με το Forza Horizon 3.

Τέλος, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχω ξεκινήσει το ταξίδι μου στην Αρχαία Ελλάδα με το Assassin's Creed Odyssey, ως σωστός οπαδός/ "xουλιγκάνος" της σειράς και έχοντας ως δείγμα γραφής το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς -Origins- ξέρω τι με περιμένει μέσα στον τίτλο: αρκετή εξερεύνηση του χάρτη του παιχνιδιού, πολλές μάχες, stealth προσεγγίσεις σε στρατόπεδα, οχυρά και πόλεις και λίγο υποτυπώδεις RPG μηχανισμοί, τυλιγμένα όλα στην ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου. Παραπάνω δεν μπορώ να γράψω για το παιχνίδι, αλλά έχω εμπιστοσύνη στη Ubisoft... Ubisoft είσαι η καλύτερη εταιρεία στον κόσμο (σίγουρα καλύτερη από την ΕΑ με τα microtransactions της) και ασε να λένε ότι θέλουν για το map cleaning, εμάς μας αρέσει...

Αυτά τα ολίγα από μένα και για κλείσιμο να ευχηθώ σε όλους μας να έχουμε μια χρονιά καλύτερη από την προηγούμενη, γεμάτη με υγεία, ευτυχία και ηρεμία... και φυσικά πολύ χρόνο με τις οικογένειες μας και ποιοτικό gaming.

Σελίδα 5 - Πάρης Λιάπης

Είναι αλήθεια ότι ξεκινώντας αυτό το κείμενο, παρέα με τα απαραίτητα μελομακάρονα, μια “γλυκιά” μελαγχολία με διακατέχει, γιατί όπως και να το δω, το 2018 σε προσωπικό αλλά και gaming -ειδικότερα- επίπεδο, θεωρώ ότι είναι μια χρονιά “ορόσημο” για μένα. Μέσα στις πολύ θετικές εξελίξεις στη ζωή μου, είναι και η συμμετοχή μου στη συντακτική ομάδα του GameOver και η δυνατότητα που μου έδωσε να μοιραστώ μαζί με όλους εσάς, τους ομοϊδεάτες του gaming, τις σκέψεις μου για τη χρονιά που πέρασε.

Το 2018 είναι λοιπόν μια χρονιά που δεν γίνεται να άφησε κανέναν παραπονεμένο από πλευράς ποικιλίας και ποιότητας τίτλων. Είχε καταπληκτικές single player εμπειρίες (RDR 2, God of War), ατελείωτο indie περιεχόμενο (Dead Cells, Ashen, Below), σπουδαίους racing τίτλους (Forza Horizon 4, F1 2018) και, γενικότερα, ήταν τόσο πλήρης, που το “Backlog” μου ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη! Στη συνέχεια παραθέτω τους τίτλους που μου έδωσαν τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες, θετικές ή αρνητικές, στο χρόνο που πέρασε.

ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ “ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΩ ΡΑΦΙ”

1. Red Dead Redemption 2.

Δεν είμαι τύπος που αγοράζει Day ONE και όμως το πήρα.
Δεν είμαι τύπος που παίζει “σερί” ένα παιχνίδι και όμως το πρώτο Σ/Κ από την κυκλοφορία του έπαιξα “back to back” δεκάωρα.
Δεν είναι ένα απλό παιχνίδι, είναι μια εμπειρία από αυτές τις ρομαντικές gaming εποχές που θεωρείς ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

2. God of War
Το “Game of the Year” απλά δεν χάνεται. Με ιστορία που αγγίζει ευαίσθητες χορδές και gameplay για σεμινάριο είναι “Must play, BOY”!

3. Forza Horizon 4
H Playground Games ξεπέρασε τον εαυτό της. Pανέμορφο περιβάλλον σε όλες τις εποχές της βρετανικής εξοχής, άρτιος τεχνικός τομέας και ατελείωτο υλικό, σε κάνουν να νιώσεις σαν παρουσιαστής του “Top Gear” και σαν άλλος James May να αναφωνήσεις: “As you'd expect, They've done this properly!".

ΟΙ “ΤΙΜΙΕΣ” ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Στην κατηγορία αυτή είναι τα παιχνίδια που αν και δεν πήραν τη δόξα που τους αναλογούσε, μου χάρισαν πολλές ώρες διασκέδασης.

1. NBA LIVE 2019 / PRO EVOLUTION SOCCER 2019
Οι δύο αυτοί τίτλοι αντιπροσωπεύουν τον ορισμό της ευχάριστης έκπληξης. Κανείς δεν περίμενε πολλά από αυτούς, αλλά παρότι δεν είναι τέλειοι και στις δύο περιπτώσεις έχουν επιτύχει να επαναφέρουν κάτι σημαντικό: τη χαρά του παιχνιδιού μακριά από competitive μονοπάτια. Απλό, καθαρό, gameplay.

2. Monster Hunter World
Αν και δεν είναι ο RPG τίτλος της χρονιάς (όπως βραβεύτηκε), αποτελεί για τον γράφοντα μια καταπληκτική πρώτη επαφή με το franchise και γενικά τον κόσμο του Monster Hunter.

3. Shadow of the Tomb Raider
Αδικημένο πείτε το; Αδικοχαμένο πείτε το; Όλα ταιριάζουν στην περίπτωση του Shadow. Αν και βελτιωμένο σε όλους του τομείς σε σχέση με τους προκατόχους του, αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία. Δοκιμάστε το, δεν θα χάσετε.

ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ “ΛΕΠΤΑ”
Στην κατηγορία αυτή είναι οι τίτλοι που αν και ασχολήθηκα μαζί τους αποτέλεσαν “πηγή” απογοήτευσης και -μερικές φορές- εκνευρισμού.

1. FIFA 19
Ο απόλυτος πρωταγωνιστής των τελευταίων χρόνων από πλευράς επένδυσης του χρόνου μου, φέτος απέτυχε να ικανοποιήσει. Η EA έχει βρει τη μηχανή μετρητών (ultimate team) και δεν ασχολείται πλέον με το gameplay του τίτλου που κάθε χρόνο γίνεται και πιο προβληματικό.

2. METAL GEAR SURVIVE / FALLOUT 76
Δύο τίτλοι, δύο καταξιωμένα franchise, μια -πολύ- πονεμένη ιστορία. Πέταξαν ότι έκανε αγαπητό τις σειρές αυτές και παρέδωσαν μια άοσμη, άγευστη σούπα. ΚΡΙΜΑ.

3. V-Rally 4
Στο άκουσμα της κυκλοφορίας του υπήρξε ενθουσιασμός και προσμονή, αλλά τελικά στην πράξη το V-Rally 4 ήταν τόσο απογοητευτικό που θα προτιμούσα να έπαιζα ξανά την έκδοσή του Playstation 2.

Σελίδα 6 - Σταύρος Λιναρδάκος

Το 2018, μπορεί να ρίχνει την αυλαία του, ωστόσο η παράστασή του είχε διάρκεια και πρόσφερε περιεχόμενο για όλα τα γούστα. Οπότε για ακόμη μια φορά, καλούμαστε να καταγράψουμε τις εντυπώσεις από τους τίτλους, που κέρδισαν το ενδιαφέρον και την αμέριστη προσοχή μας, μέσα στη χρονιά που πέρασε. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, εύχομαι η καινούργια χρονιά να φέρει υγεία σε όλους. Παρακάτω ακολουθούν τα αγαπημένα παιχνίδια του 2018 με τυχαία σειρά.

Dragon Quest XI - Το Dragon Quest, επέστρεψε στις home consoles μετά από δώδεκα χρόνια. Η επιστροφή του πραγματοποιήθηκε με έναν εξαιρετικό οπτικό τομέα, με χαρακτήρες που είχαν ανάπτυξη μέσω της προσωπικής τους ιστορίας, και εκτός από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν μπορούσε να απουσίαζε και το πλούσιο περιεχόμενο, που μας έχουν συνηθίσει οι τίτλοι που επιμελείται ο Yuji Horrii. Με λίγα λόγια, αν αναζητείτε ένα κορυφαίο JRPG, μην το χάσετε.

Divinity: Original Sin - Το πρώτο Original Sin, σίγουρα δεν κυκλοφόρησε το 2018, ωστόσο ήταν αυτή η χρονιά που ασχολήθηκα και ολοκλήρωσα τον τίτλο της Larian Studios. Αν είστε λοιπόν στην αναζήτηση ενός CRPG, το οποίο προσφέρει περιεχόμενο, πρόκληση, σκέψη στη μάχη, χαρακτήρες, ιστορία, επιλογές που έχουν επιπτώσεις, με το Divinity: Original Sin αποκλείεται να απογοητευτείτε.

God of War - Το God of War III, σίγουρα το θυμόμαστε οι περισσότεροι, λόγω της εξαιρετικής κλιμάκωσης και του κλεισίματος που πραγματοποίησε, ωστόσο το Ascension, που κυκλοφόρησε έπειτα, δεν νομίζω να το θυμόμαστε το ίδιο ευχάριστα. Οπότε, η κυκλοφορία του καινούργιου God of War ήταν πολύ ευχάριστη, διότι επιτεύχθηκε η υλοποίηση του οράματος που είχε ο Cory Barlog, η οποία απέδωσε εξαιρετικά τη νέα περιπέτεια του Kratos.

Read Dead Redemption 2 - Το RDR 2 για ένα μεγάλο μέρος του κοινού ενδεχομένως να είναι και ο τίτλος της γενιάς. Και αυτό είναι λογικό, εφόσον ο κόσμος του τίτλου προσφέρει εξερεύνηση που ανταμείβει με διάφορες ιστορίες και γεγονότα, ενώ το σενάριο, όπως και οι χαρακτήρες, κερδίζουν το ενδιαφέρον. Με λίγα λόγια, το RDR 2 είναι ένας τίτλος που χαρακτηρίζει την ταλαντούχα ομάδα της Rockstar.

Yakuza Kiwami 2 & Yakuza 6 - Δύο τίτλοι Yakuza κυκλοφορήσαν μέσα στο 2018, ο ένας εκ των δύο έκλεισε την ιστορία του Dojima Dragon με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ο άλλος επανέφερε στο προσκήνιο (με τη χρήση της Dragon Age), αγαπημένους χαρακτήρες και ένα εξαιρετικό σενάριο με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο.

Το 2018, σίγουρα δεν τελειώνει με τις παραπάνω προτάσεις, αφού πρόσφερε αρκετούς επιπρόσθετους, αξιόλογους ιαπωνικούς τίτλους (Monster Hunter World, Ni no Kuni II, Valkyria Chronicles 4 και διάφοροι άλλοι), ένας από αυτούς ήταν και το Octopath Traveler, το οποίο δεν κατάφερε να μπει στην παραπάνω λίστα επειδή τις προηγούμενες χρονιές είχαν κυκλοφορήσει τα Romancing Saga 2 και Oreshika Tainted Bloodlines, τα οποία ήταν εφάμιλλης ποιότητας και λογικής. Ωστόσο, αν υπήρχε η ελευθερία της επιλογής και η επίπτωση της πράξης αυτής, στο ίδιο το σενάριο (βλέπε περίπτωση Saga Frontier), σίγουρα θα κατάφερνε να είναι στη λίστα.

Για απογοήτευση της χρονιάς, δεν υπήρχε κάποιος νικητής, ωστόσο αν υπήρχε βραβείο επαναλαμβανόμενων και προαπαιτούμενων βαρετών quests σε Jrpg τίτλο, ο αδιαφιλονίκητος νικητής της κατηγορίας αυτής θα ήταν σίγουρα το Xenoblade 2: Torna - The Golden Country.

Σελίδα 7 - Νικόλας Μαρκόγλου

Ο “αυτόματος πιλότος” της παρούσας γενιάς κονσολών έχει ήδη αρχίσει να μπαίνει σε λειτουργία, γνωρίζοντας πλέον και τις τελευταίες μεγάλες αναμενόμενες κυκλοφορίες της, με τις συζητήσεις να στρέφονται όλο και περισσότερο στον ερχομό της νέας γενιάς. Μία γενιά που είναι πολύ πιθανό να χαράξει μία νέα διακλάδωση σε αχαρτογράφητα νερά, φέρνοντας streaming προδιαγραφές, πιθανότητα digital-only κονσολών άνευ blu-ray player και μάλλον παγιώνοντας πλέον τα συνδρομητικά μοντέλα ως μία μορφή ενοικίασης παιχνιδιών. Αυτά τα νέα δεδομένα έχουν ήδη γίνει κυρίαρχα θέματα συζητήσεων, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για προβληματισμούς, άγχος αλλά και διαφωνίες σχετικά με το τι μπορεί να σημαίνουν για τον πυρήνα του αγαπημένου μας χόμπι.

Κατά την γνώμη μου, χειρότερο κακό από τα season pass και την εγκαθίδρυση των microtransactions δεν πιστεύω να μας βρει και (θέλω να) πιστεύω πως τουλάχιστον κάποιες από τις νέες “καινοτομίες” έχουν να δείξουν και το θετικό τους πρόσωπο ενώ άλλες απλώς θα διευρύνουν τις επιλογές μας, δίχως να διαβρώσουν το ίδιο το περιεχόμενο των παιχνιδιών. Άλλωστε, όσον αφορά τα ίδια τα παιχνίδια, κάθε χρόνο δεν λείπουν οι γκρίνιες (μας) για την πορεία της βιομηχανίας (δικαιολογημένες βέβαια) αλλά στο τέλος πάντα καταλήγουμε να μην ξέρουμε πως θα βρούμε χρόνο για τις πολλαπλές νέες ποιοτικές κυκλοφορίες…

Αλλά ας περάσω στη χρονιά που μας πέρασε, με έναν “αυτόματο πιλότο” μεν, ο οποίος όμως ξέρει να πιλοτάρει με μεγάλες ταχύτητες. Δύο από τα δυνατότερα ονόματα της βιομηχανίας έκλεψαν δικαιολογημένα τις εντυπώσεις, κερδίζοντας με απόλυτη ευκολία μία θέση στα αγαπημένα μου παιχνίδια για το 2018, διεκδικώντας παράλληλα μία σχεδόν σίγουρη θέση στα τοπ 5 της γενιάς (αφήνω backup θέσεις για Last of Us: Part 2, Ghost of Tsushima και Shekiro).

Το God of War δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μία επική επιστροφή του Kratos, επαναφέροντας δυναμικά μία σειρά που είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια κόπωσης. Η μετάβαση στη σκανδιναβική μυθολογία προσέφερε το κατάλληλο σεναριακό υπόβαθρο για τη νέα περιπέτεια ενός ωριμότερου Kratos και η αίσθηση του συστήματος μάχης παρέμενε απολαυστικότατη από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.

Την πρώτη θέση μοιράζεται εξίσου το Red Dead Redemption 2, δείχνοντας για πολλοστή φορά πως η Rockstar βρίσκεται στο δικό της, ξεχωριστό ποιοτικό επίπεδο. Πέραν από τον εξαιρετικό τεχνικό τομέα, το πολυαναμενόμενο western prequel εξυψωνόταν από ένα απόλυτα φυσικό σύστημα questing, που απέδιδε την πορεία του Arthur Morgan (ένας από τους πλέον ολοκληρωμένους πρωταγωνιστές) με μοναδικά αληθοφανή, προσγειωμένο και ομαλό τρόπο, σε βαθμό που δεν έχω ξαναδεί στο είδος.

Από την άλλη πλευρά, το Kingdom Come: Deliverance μπορεί να μην έφερε κανένα βαρύγδουπο όνομα, εντούτοις, η παρθενική δημιουργία της τσέχικης Warhorse Studios δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από ΑΑΑ παραγωγές, ιδίως όσον αφορά στην ποικιλία σε αποστολές και ποιότητα γραφής. Οι Τσέχοι παρέδωσαν με μεγάλη πιστότητα το δύσκολο έργο ενός RPG ανοιχτού κόσμου και μάλιστα σε μία πραγματική γεωγραφική περιοχή και ιστορικά συμβάντα, κάτι που σπανίζει από τους σχεδόν αποκλειστικά fantasy ή sci-fi κόσμους που βλέπουμε στο είδος.

Ο David Cage με τη σειρά του φαίνεται πως έφερε, επιτέλους, σε πλήρη μορφή το όραμά του με το Detroit: Become Human, μέσω μίας διαδραστικής ιστορίας όπου επηρεάζουμε τα τεκταινόμενα με ουσιαστικό τρόπο, σε μία καλογραμμένη κοινωνική και ταξική κριτική με πλήθος από ηθικά διλήμματα.

Την πεντάδα των αγαπημένων μου παιχνιδιών της χρονιάς κλείνει το Ghost of a Tale, ένα indie με όλη τη σημασία της λέξεως, καθώς στο μεγαλύτερο κομμάτι του αναπτύχθηκε από ένα και μόνο άτομο. Η δουλειά που έφερε εις πέρας είναι πέρα ως πέρα αξιέπαινη, ταξιδεύοντάς μας σε έναν πανέμορφο και γοητευτικά αθώο παραμυθένιο κόσμο.

Πολλά ακόμα παιχνίδια κέρδισαν την προσοχή μου, όπως το εθιστικό Monster Hunter: World, η διασκεδαστικότατη co-op εμπειρία του A Way Out, το όμορφο Shadow of the Tomb Raider, το ασταμάτητο και απολαυστικό μακέλεμα αρουράνθρωπων στο Vermintide 2 (σε συνεργασία με τον αγαπητό Πλωμαριτέλη) και δεκάδες indies που για άλλη μία χρονιά προσέφεραν μπόλικες φρέσκιες ιδέες, καλλιτεχνικές ανησυχίες και ανόθευτο gameplay, χάρη στο αστείρευτο μεράκι των μικρών ομάδων ανάπτυξης (ελπίζω πως το special επεισόδιο του GLD 14 θα σας δώσει μία πειστική εικόνα του ποιοτικού και πολυποίκιλου indie έτους).

Η νέα χρονιά μας κλείνει ήδη το μάτι για έναν τεράστιο αριθμό υποσχόμενων παραγωγών, οι μισές εκ των οποίων αν βγουν τόσο εντυπωσιακές και ουσιώδεις όσο δείχνουν στα φανταχτερά trailers τότε ίσως να μιλάμε για μία από τις πιο πλουσιότερες χρονιές της γενιάς.

Εύχομαι σε όλους μία χρονιά με υγεία, γεμάτη θετικές εμπειρίες και μπόλικο gaming!

Σελίδα 8 - Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Αν και είναι πλέον καθιερωμένο να αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρω να παίξω τόσα πολλά παιχνίδια που έχουν μπει στην wishlist μου, πρέπει να πω πως το 2018 ήταν μια υπέροχη χρονιά για το gaming, σε γενικό βαθμό αλλά και σε προσωπικό. Σε γενικό, γιατί έχοντας πλέον φτάσει στα τελειώματα αυτής της gaming χρονιάς, οι δημιουργοί έχουν ανεβάσει στροφές στο maximum των δυνατοτήτων τους και τα παιχνίδια κυκλοφορούν με τις ντουζίνες, σαν τελάρα με πατάτες στην λαϊκή, δίνοντας και στον πιο απαιτητικό παίκτη πάρα πολλές επιλογές για να ακονίσει τα δόντια του. Σε προσωπικό, γιατί και πήρα επιτέλους ένα νέο rig μετά από χρόνια τεχνητών αναπνοών στο προηγούμενο, αλλά κυρίως γιατί είχα μια όμορφη επιφοίτηση: Απέβαλα από πάνω μου τον ψυχαναγκασμό "Ελληνίδα Μάνα", που δεν με άφηνε να αφήσω παιχνίδι που αγόρασα ατελείωτο και κάποιες φορές υπέφερα απλά και μόνο για να μην είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ε, όχι λοιπόν, τέλος αυτά. Το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου με χίλια δεκάρια να είναι, αν μετά από σεβαστή ενασχόληση βλέπω ότι δεν περνάω πολύ καλά, πλέον με άνεση και gusto, πατάω το κουμπί του uninstall και πάμε παρακάτω! Αυτή η κίνηση ματ με άφησε φέτος να παίξω πολύ περισσότερα παιχνίδια απ' ό,τι πέρυσι, αλλά και να απολαύσω το gaming δίχως ενοχές! Το 2018, λοιπόν, είχα την τύχη να παίξω πολλούς τίτλους, παλαιότερους κυρίως μιας και το backlog είχε γίνει απειλητικό αλλά ταυτόχρονα κατάφερα να δω και πολλά φετινά. Αν και ορισμένα θηρία όπως τα Kingdom Come Deliverance, AC Odyssey, RDR 2 και άλλα, με περιμένουν ακόμα καρτερικά, παρακάτω ακολουθούν ορισμένες από τις πιο αγαπημένες στιγμές μου για το 2018:

God of War
Θα παραδεχθώ πως ποτέ δεν ήμουν τεράστιος οπαδός της σειράς. Ναι, τα είχα παίξει όλα τα παιχνίδια στην εποχή τους και είχα περάσει καλά με την υπερβολή τους και τον εντυπωσιακό τεχνικό τομέα τους, αλλά με εξαίρεση τα DMC, τα υπόλοιπα action hack and slash παιχνίδια τέτοιου τύπου απλά τα διασκέδαζα και τα άφηνα στην άκρη. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε το ριζικό reboot της σειράς, ήμουν πολύ ευχαριστημένος από τις αλλαγές που έδειχναν να έχουν κάνει, γιατί έφτιαχναν το παιχνίδι ακριβώς όπως το ήθελα. Και εν τέλει αυτό έγινε, ένα υπέροχο 3rd person action game με τεχνικό τομέα στο θεό, εξαίσιο gameplay και πάρα πολλές διασκεδαστικές στιγμές. Το σενάριο, αν και λίγο αφελές σε σημεία, παραμένει μια γιγάντια βελτίωση για τη σειρά και όντας απλά η αρχή, θεωρώ πως θα δούμε ακόμα πιο όμορφα πράγματα παρακάτω. Όμως, το κλου ήταν και θα είναι πάντα ο Cristopher Judge στον ρόλο του Kratos. Σοκ και δέος απλά. Και όταν ακούς και το "indeed", κάθε SG1 nerd απλά χοροπηδούσε στον καναπέ!

Unavowed
Την αγάπη μου για τα παιχνίδια της Wadget Eye την έχω εκφράσει πολλές φορές και θεωρώ πως η σειρά Blackwell είναι από τα πιο όμορφα δείγματα παραδοσιακού adventuring στην εποχή μας. Οπότε το νέο παιχνίδι τους δια χειρός Dave Gilbert ήταν στην κορυφή της wishlist μου και για άλλη μια φορά δεν απογοήτευσε. Ναι ίσως το κεντρικό setting είναι λίγο εφηβικό fantasy/ sci-fi του κιλού, αλλά η γραφή και οι επιλογές μας είναι πιο ώριμες από ποτέ ενώ οι χαρακτήρες έδειχναν τόσο αληθινοί που ένιωθα σαν να βλέπω οσκαρική ταινία. Βάλε και μία από τις καλύτερα σχεδιασμένες gameplay μορφές για εναλλαγές του party σε ένα adventure παιχνίδι και το Unavowed ήταν ένας τίτλος που έπαιξα αρκετές φορές για να δω όλα τα πιθανά σενάρια.

Pillars of Eternity 2: Deadfire
Αν και θα ξαναπώ πως η ιδέα να πάει πιο open-world, βόλευε για το πειρατικό setting αλλά έβλαψε τα μάλα στο κεντρικό σενάριο και σε bugs στο launch, για άλλη μια φορά πρέπει να παραδεχθώ πως η Obsidian μάς έδωσε ακόμα ένα ποιοτικότατο RPG. Υπέροχη γραφή, πανέξυπνα side quests και ένα υπέροχο gameplay που βελτίωσε σε σχεδόν όλα τα σημεία τον προκάτοχό του, το PoE2 είναι άλλο ένα χρυσό βέλος στη φαρέτρα των δημιουργών του. Και τώρα που το ξαναέβλεπα αυτές τις μέρες για να δω και όλα τα DLCs, βλέπω πως όλα τα continuity bugs που υπήρχαν στο launch έχουν πλέον ληθεί, ανεβάζοντας τον τίτλο ακόμα πιο ψηλά στις προτιμήσεις μου.

Dragon Ball FighterZ
Μετά από πολλά, πολλά πολλά κακά/ μέτρια/ οκ fighting games από διάσημα anime, ήρθε επιτέλους το anime fighting game που ονειρευόμασταν! Τιγκαρισμένο σε ποιοτικό υλικό, με εξαιρετική ποιότητα παραγωγής, ωραία ιστορία αλλά και πλούσιο gameplay, κατάφερε να με κάνει να νιώθω πως είμαι και πάλι στο σχολείο και να ψάχνω παρέα να έρθουν από το σπίτι να παίξουμε διπλό! Κάτι τέτοια βλέπεις και μετά ρίχνεις 2-3 φάσκελα στην Capcom για όλο το μοντέλο πίσω από το SF5 που ακόμα με πληγώνει.

Shadow of the Tomb Raider
Αν και μεγάλος οπαδός της Lara από τα πρώτα της βήματα, ήμουν απο αυτούς που αγάπησαν πάρα πολύ την reboot προσπάθεια της σειράς και με χαρά διαπίστωσα πως και το τρίτο μέρος της τριλογίας κράτησε τον πήχη σε υψηλά επίπεδα. Ναι το gunplay περιορίστηκε σε τεράστιο βαθμό και ίσως έχασε την ομαλότητα που είχε στους προηγούμενους δύο τίτλους, αλλά κατ' εμέ αυτό βοήθησε σε τεράστιο βαθμό τη σειρά να επιστρέψει στα πιο παλιά μονοπάτια της, γεμάτα μπόλικη εξερεύνηση και ατμόσφαιρα σε μεγάλους χάρτες. Παρέα με εναν πανέμορφο τεχνικό τομέα, έναν ηχητικό σχεδιασμό που σε surround συστήματα είναι από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχω συναντήσει αλλά και με μια πολύ ιδιαίτερη ματία στους πολιτισμούς της Ν. Αμερικής, πέρασα μαζί του ορισμένες από τις ομορφότερες στιγμές της χρονιάς! Και την «αφελή» ιστορία του βγαλμένη από βιβλια περιπέτειας του 19ου αιώνα και των adventure comics των 60s, τη βλέπω ως μια διασκεδαστική αλλαγή απο τον κυκαιώνα Νολανισμού και προσπάθειας για βραβεία λογοτεχνίας πολλών συγχρονων τίτλων, είναι όμορφη και αυτή η αφέλεια πολλές φορές!

Fallout 76
Αγαπημένη στιγμή αυτό; Τρελάθηκε ο συντάκτης θα πείτε μερικοί αλλά δώστε μου μια παράγραφο να εξηγήσω! Η Zenimax ως publisher έχει κάνει πολλά καλά για το gaming τα τελευταία χρόνια, αλλά η Bethesda ως developer δείχνει να έχει πάρει έναν κατήφορο που απλά δεν έχει σταματημό. Με μια γαϊδουρινή επιμονή να συνεχίζει να παράγει τίτλους με μία απλά εντελώς κατεστραμμένη μηχανή γραφικών αλλά και με μια ενδόμυχη ευχή να μετατρέψει ό,τι σοβαρό είχε κάνει σε ένα καρναβάλι που θυμίζει Saints Row, μας έχει κάνει τα νεύρα κρόσια εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά εκεί που όλοι οι Vault Dwellers αναρωτιόμασταν αν το χειρότερο Fallout είναι το Minecraft καρναβάλι του F4 ή το συνοδευτικό για πακοτίνια Brotherhood of Steel, να που έσκασε και η προσπάθεια για ένα multiplayer παιχνίδι με το ραδιενεργό σκουπίδι που λέγεται Fallout 76.

Τα είπαμε και στο stream, τα είπαμε σε webcast, γράφτηκαν σε reviews, σε forums και σε τοίχους γηπέδων, αλλά θα λέγονται για πολύ πολύ καιρό ακόμα. Είναι πραγματικά άθλος να βγάζεις ένα παιχνίδι τόσο broken, τόσο άδειο και τόσο ανούσιο όταν κρατάς ένα γιγάντιο franchise στα χέρια σου και είσαι ένας κολοσσός της βιομηχανίας. Χαίρομαι όμως πάρα πολύ για όλο αυτό το σκηνικό γι' αυτό και είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές για το έτος! Χαίρομαι γιατί για πολλά χρόνια με είχε ενοχλήσει η προχειρότητα της Bethesda στους τίτλους της και αυτό το χαστούκι είναι τόσο δυνατό που δε θα της ξαναχαρίσει κάστανα κανένας. Αν ξαναδώσει ένα bugfest γεμάτο ανούσιο υλικό και χιούμορ δημοτικού, το παιχνίδι θα πατώσει ξεκάθαρα, οπότε η μόνη λύση για να μη στείλει τη μετοχή της για ανακύκλωση, είναι να σοβαρευτεί και να επενδύσει στην ουσία και όχι στο κομφετί.

Σελίδα 9 - Κώστας Παπαμήτρου

Κάθε φορά που καλούμαι να γράψω ένα κείμενο-απολογισμό για την ετήσια πορεία της βιομηχανίας και για την προσωπική μου εμπειρία με τα παιχνίδια της χρονιάς, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει αυτό συμβαίνει πάντοτε στο τέλος της εκάστοτε χρονιάς. Αυτή την περίοδο, κάπου ανάμεσα σε ένα παραγεμισμένο πιάτο με φαγητό, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και ένα ποτήρι καλό κρασί, οι άνθρωποι θυμούνται να κάνουν έναν τυπικό (ή άτυπο) απολογισμό της χρονιάς που παρέρχεται, να εκνευριστούν με τα λάθη που έγιναν, να λυπηθούν με όλα όσα επιθυμούσαν και δεν συνέβησαν, αλλά και να καταστρώσουν όνειρα και ελπίδες για όλα όσα ενδέχεται να φέρει η νέα χρονιά μαζί της. Αυτό το φαινόμενο αρχίζει να εντείνεται και στη βιομηχανία με κάθε πάροδο του χρόνου, αναγκάζοντάς μας να αναπολούμε κάποιες μακρινές, ξεχασμένες, χρυσαφένιες μέρες του παρελθόντος και να κρυφοκοιτάζουμε αυτά που έρχονται με καχυποψία ίσως, με μια ελαφριά αβεβαιότητα.

Προσωπικά μιλώντας, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω το επίθετο «μπερδεμένος» όσον αφορά σε αυτήν την ανασκόπηση. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί η βιομηχανία καταφέρνει να δίνει στην κυκλοφορία έργα τέχνης, όταν τα καταρρακώνει με πρακτικές που θα έπρεπε να ταιριάζουν σε κάποιους άλλους χώρους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κοινό από τη μια βροντοφωνάζει εναντίον των νέων ηθών της βιομηχανίας και από την άλλη δαπανά υπέρογκα ποσά για πράγματα που μερικά χρόνια πριν θα ήταν το λιγότερο αυτονόητα. Και επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την τακτική ορισμένων εταιρειών να αμφισβητούν και να πηγαίνουν κόντρα στην εκτελεστική αλλά και νομοθετική εξουσία των εκάστοτε κυβερνητικών δυνάμεων, σε μια αρρωστημένη πρ