Wolfenstein: Youngblood

Μετάγγιση λάθος τύπου αίματος.

Θα αποφύγουμε την παγίδα. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε το Youngblood με τα υπόλοιπα Wolfenstein, καθώς δεν αποτελεί συνέχεια της σειράς, ούτε κάποιου είδους soft reboot, παρά ένα spin-off, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Τα spin-offs είναι ένα περίεργο φρούτο, που είτε θα ξινίσει τους φανατικούς της σειράς, είτε θα τους γλυκάνει και θα στέκεται επάξια πλάι στα μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα «αδέλφια

Είναι μια εύκαιρα για τους δημιουργούς να λειτουργήσουν ελαφρώς σαν τρελοί επιστήμονες, ανακατεύοντας στον πάγκο τους εύφλεκτα και επικίνδυνα υλικά, με την ελπίδα να βγει κάτι πετυχημένο. Είναι αρκετά πιο ριψοκίνδυνο να αλλάξεις τη συνταγή σε ένα επίσημο sequel, όπου οι αλλαγές στοχεύουν κυρίως στη βελτίωση της φόρμουλας, μιας και το κοινό λειτουργεί αρκετά αμυντικά και συντηρητικά, όταν περνούν «μεταρρυθμιστικά μέτρα» στα αγαπημένα του franchises.

Η ιστορία ακολουθεί τις «tomboy» δίδυμες κόρες του Blaskowicz, οι οποίες πετάγονται μέχρι το «Παρισάκι» στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν που διάολο χάθηκε ο Terror Billy.

O δοκιμαστικός σωλήνας με το αυτοκόλλητο «Youngblood» περιέχει μέσα καλό shooting Machine Games, κακό Arcane-Dishonored stealth, ολίγη από RPG στοιχεία, daily challenges και quests, αναγκαστικό co-op, semi-open world σχεδιασμό, μπάρες στα κεφάλια των εχθρών, καλή τιμή, μοδάτο «girl power» attitude, retro 80’s ατμόσφαιρα, άχρηστες in-game αγορές, ιστορία χωρίς κάποιο βάθος και στα δοκιμαστικά που κάνουμε το «εκρηκτικό» μείγμα μας έχει όλα τα φόντα να πιάσει το σφυγμό της αγοράς και να κυριαρχήσει σε αυτήν για κάποιες εβδομάδες. Το πιάνουμε προσεκτικά, το αναδεύουμε με περίσσια στοργικότητα, το αφήνουμε να ωριμάσει και να δέσει και το ανοίγουμε μόλις είναι έτοιμο για κατανάλωση.

Αφαιρούμε το πώμα και το περιμένουμε να αντιδράσει με τον τελικό καταλύτη, την αποδοχή του κοινού, τον ύστατο και σημαντικότερο κριτή της συνταγής μας. Και σκάει στα μούτρα μας, με ένα εκκωφαντικό βρόντο, προκαλώντας πολλαπλά εγκαύματα, τσουρουφλίζοντας τις όποιες ελπίδες μας να εντυπωσιάσουμε τους δέκτες με την πρότασή μας. Το Youngblood χωλαίνει σε βασικές σχεδιαστικές δομές, που είτε δείχνουν απειρία είτε έλλειψη σοβαρού gaming οράματος.

Ξεκινώντας, να πούμε πως το παιχνίδι είναι αποκλειστικά σχεδιασμένο, ώστε να παίζεται σε co-op. Παρόλο που δεν αξιοποιεί πλήρως τις δυνατότητες συνέργειας που έχουμε δει σε άλλους τίτλους (ουσιαστικά, μένει μόνο σε κάποια ξεκλειδώματα θυρών με κωδικούς, στα revives και στα buffs) η εμπειρία σε σχέση με το single player είναι σκάλες ανώτερη και, σε τελική ανάλυση, είναι αυτή που μας κράτησε στο παιχνίδι μέχρι το τέλος. Η δυνατότητα να εξολοθρεύουμε Ναζί με τον Νικολά Μαρκόγλου (σε ρόλο Jes και Soph αντίστοιχα) μετρίαζε ως ένα βαθμό τις πολλαπλές αστοχίες του τίτλου. Η εμπειρία δηλαδή της διαπροσωπικής συνεργασίας, έπεσε σα γάζα πάνω από τα βασικά σχεδιαστικά λάθη, αποκρύπτοντας τις εμφανείς ουλές.

Ο περιορισμός όμως που βάζει το παιχνίδι στον εαυτό του, αν το δούμε από μία γενικότερη σκοπιά, λειτουργεί αρνητικά, καθώς η αυστηρή single player πτυχή του, όπου η AI χειρίζεται μια από τις δίδυμες, είναι κακή. Ειδικότερα σε δυσκολότερα επίπεδα, όπου ο εικονικός μας συμπαίκτης ορμάει επιπόλαια στους, αρκετά ισχυρούς, εχθρούς, με αποτέλεσμα να λιποθυμάει, είναι πρόβλημα. Και δε θα ήταν τόσο έντονο (π.χ. οι συμπαίκτες στα Gears μπορούν να μένουν κάτω όσο χρειαστεί) αν δεν υπήρχε timer στο revive, το οποίο αν τελειώσει, «ξοδεύει» μία ζωή από τη δεξαμενή των ζωών μας, και δε θα μας ενοχλούσε αν η απώλεια αυτών των ζωών δεν οδηγούσε στην αρχή του session, μερικές φορές και είκοσι gameplay λεπτά πίσω.

Η δομή των επιπέδων, υπό το πρίσμα του semi open-world, κάνει κάποια σωστά παιδικά βήματα, με shortcuts και ενωμένες περιοχές.

Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν δεν ερχόταν σε σύγκρουση με μία ακόμη απόφαση, να σε αφήνει μετά το «gameover» με το στοκ σφαιρών που είχες όταν πέθανες, που λαμβάνοντας υπόψιν πως τα όπλα είναι κατάλληλα για συγκεκριμένους τύπους εχθρών (άλλα για armor, άλλα για ζωή). Αν δεν έχετε χάσει το συλλογισμό μας ακόμα, μπορούμε να φτάσουμε σε αδιέξοδα, όπου πρέπει να επαναλάβουμε μεγάλα sessions του παιχνιδιού από μειονεκτική θέση ή να κάνουμε κάποια βαρετή side mission μπας και γεμίσουμε το οπλοστάσιο μας ξανά. Τα προβλήματα αυτά υπάρχουν και στο co-op, ειδικά η περίεργη (έως και ύποπτη ) αναλογία με την οποία σου πετάει κατάλληλες σφαίρες, αλλά στο single player γίνεται ανυπόφορο. Επίσης δεν υπάρχει pause... Αν είναι δυνατόν.

Τα light rpg στοιχεία του Wolfenstein Youngblood ήταν μια προσθήκη που γενικά μας άρεσε, μιας και επέτρεψε να κάνουμε του χαρακτήρες ελαφρώς διαφορετικούς (μία για stealth, μία για βαρέα όπλα) ενώ και το customization των όπλων είχε το γούστο του, μιας και μπορείς να τα προσαρμόσεις ανάλογα με το που θες να εστιάσεις -ωμή δύναμη, ταχυβολία, critical κ.ο.κ. Τα δε peps, buffs σε απλή gaming γλώσσα, δίνουν ένα εξτρά τακτικό πλεονέκτημα μιας και η σωστή και με σωστό συγχρονισμό χρήση των μας έσωσε αρκετές φορές από βέβαιη ήττα. Oι αμήχανες χειρονομίες, βέβαια, με τις οποίες εκτελούνται, έρχονται σε πλήρη αρμονία με τους αμήχανες προσωπικότητες των κοριτσιών και τις ακατάπαυστες cringy (δεν υπάρχει άλλη λέξη δυστυχώς) ατάκες που ξεστομίζουν την ώρα της μάχης, συνθέτουν ένα κακόγουστο αποτέλεσμα, που όσο και να θέλουμε να το αφήσουμε στην υποκειμενικότητα του τι θεωρεί ο καθένας αστείο... άκυρο. Τις κάνανε «καγκούρισες» και ενοχλητικές. Φέρτε μας το muuuteeeeee.

To gunplay είναι το γνωστό, απολαυστικό, φτιαγμένο από «uber concrete» της Machine Game, με ικανοποιητικό αριθμό (περί τα 15 μαζί με τα βαριά), που σε συνδυασμό με το μηχανισμό του double jump και του vertical ανοίγματος του gameplay και της δριμείας πρόσκρουσης μετά από σπριντ, δίνει καλό ρυθμό στη δράση. Arcade και διασκεδαστικό ταυτόχρονα και δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο. Το παράπονο μας εδώ εδράζεται στην επιλογή των ειδικών σφαιρών για κάθε τύπου εχθρό και στη συχνότητα με τη οποία εμφανίζονται εχθροί που έχουν armor, οδηγώντας μας να χρησιμοποιούμε το Sturmgewehr (ενισχυμένο με το armor penetration upgrade) δυσανάλογα περισσότερο από όλα τα άλλα.

Εδώ έρχεται να κολλήσει το προηγούμενο θέμα με την κακή αναλογία στις σφαίρες που ρίχνουν οι εχθροί, μιας και πολλές φορές δεν είχαμε αρκετό αριθμό σφαιρών για το συγκεκριμένο όπλο, αναγκάζοντάς μας να καταφεύγουμε σε πατέντες εκμετάλλευσης της πραγματικά κακής AI των εχθρών για να αντεπεξέλθουμε. Δε γίνεται να έχεις ένα δωμάτιο γεμάτο με armored εχθρούς και να μη βρίσκεις τις ανάλογες σφαίρες. Είναι αστοχία και θα είχε λυθεί αν διάλεγαν να έχουν περισσοτέρους Ναζί, έστω και με μεγαλύτερη μπάρα ζωής, χωρίς armor (ή να μην είναι τόσο bullet spongey) για να έχει και περισσότερο νόημα η εναλλαγή των όπλων μέσα στη μάχη. Η εναλλαγή όπλων, ειδικά απέναντι σε μεγαλύτερους και απομονωμένους εχθρούς, έχει νόημα και αποτέλεσμα (δηλαδή να γυρίσεις από armor σε health focused όπλο) και λογική, αλλά η χαμηλή ταχύτητα με την οποία γίνεται το gun swap, στις αγέλες εχθρών, χάνει το νόημά της.

Μισοψημένο μας φάνηκε και το stealth, ιδιαιτέρως αν σκεφτεί κανείς πως δίνει πολύ δυνατά εργαλεία για τέτοια προσέγγιση (μανδύας AJAX που σε κάνει αόρατο για 20 δευτερόλεπτα). Η πυκνότητα των εχθρών, μαζί με την επανάληψη των ίδιων περιοχών, καθώς και η συχνή παρουσία μηχανικών εχθρών που σε «ξεκαβατζώνουν», μας οδήγησε μακριά από αυτή την ατραπό. Θεωρητικά μπορείς να κάνεις stealth playthrough αλλά φαίνεται επίπονο, ανούσιο και σαφώς λιγότερο διασκεδαστικό από το ραβαΐσι και το χαμό του πιστολιδιού.

Σχεδιαστικά τα πάνε περίφημα, αφού το Neue Berlin (πρώην Παρίσι) είναι πανέμορφο, ενώ και ο σχεδιασμός των εχθρών παραμένει σε υψηλότατα στάνταρντ. Η δυστοπική, εναλλακτική ναζιστική πραγματικότητα των Wolfenstein δε σταματάει ποτέ να δίνει σκανδαλιστικά για το μάτι αποτελέσματα είτε μέσω των ακραίων μιλιταριστικών πειραμάτων που παρουσιάζονται, είτε μέσω των μονολιθικών κτηρίων που γεμίζουν τον παίκτη με δέος. Ένοχη απόλαυση. Στα συν του παιχνιδιού είναι και η προσπάθεια να μεταδώσουν μια early 80’s αισθητική μέσω λεπτομερειών πολιτισμικής υφής. Εξώφυλλα δίσκων και ταινιών, και μουσική επηρεασμένη από τη δική μας πραγματικότητά, προσαρμοσμένη όμως στα πλαίσια της Ναζιστικής εναλλακτικής.

Η δομή των επιπέδων, υπό το πρίσμα του semi open-world, κάνει κάποια σωστά παιδικά βήματα, με shortcuts και ενωμένες περιοχές, αλλά είναι τόσες λίγες και τόσο συχνό το backtracking και το respawn των εχθρών, που από την τέταρτη ή πέμπτη ώρα του playthrough, αφήσαμε πίσω οτιδήποτε δε σχετίζεται με τις κύριες αποστολές και αναζητήσαμε σαν διψασμένοι στην έρημο καινούρια settings και περιοχές για να ξεφύγουμε από το άγευστο και ανούσιο περιεχόμενο των side missions. Δυστυχώς, οι κύριες αποστολές είναι μόνο πέντε (καταλήγοντας μάλιστα οι τρεις στο ίδιο boss και το ίδιο objective) σε ικανοποιητική δυσκολία στο hard επίπεδο, που παίχτηκαν και αποτέλεσαν το μόνο θετικό στοιχείο στη γενικότερη δομή των αποστολών.

Γρήγορα θα καταλάβετε πως το παράπλευρο υλικό είναι αναμάσημα και θα τρέξετε να ολοκληρώσετε, μάξιμουμ στις 10 ώρες, το κυρίως πιάτο. Πήγαν να μεταγγίσουν μια λογική looter shooter στον τίτλο, αν καταλάβαμε καλά, και να κρατήσουν τους παίκτες στο παιχνίδι και μετά το πέρας τους τερματισμού, αλλά ειλικρινά, το παιχνίδι δεν έχει να δώσει τίποτα παραπάνω (ούτε σε loot, ούτε σε setting, ούτε σε co-op objectives) και αποτυγχάνει πλήρως. 1000 φορές να μας δώσει 10 καλές κύριες και 10 δουλεμένες δευτερεύουσες αποστολές, παρά αυτή την ημίαιμη, «τρέντυ» μέθοδο άσκοπου γεμίσματος gameplay χρόνου.

Η δυστοπική, εναλλακτική ναζιστική πραγματικότητα των Wolfenstein δε σταματάει ποτέ να δίνει σκανδαλιστικά για το μάτι αποτελέσματα.

Η ιστορία ακολουθεί τις «tomboy» δίδυμες κόρες του Blaskowicz, οι οποίες -μαζί με χάκερ φίλη- πετάγονται με «παπί δανεικό» μέχρι το «Παρισάκι» και ενώνονται με την τοπική ρεζίστανς στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν που διάολο χάθηκε ο Terror Billy. Cut scenes λίγες και αδιάφορες, διάλογοι επιπέδου «Ρετιρέ», υπόθεση άνοστη σαν άπαχο στραγγιστό γιαουρτάκι, συναισθηματικό δέσιμο με του χαρακτήρες χαλαρό σαν ζώνη παντελονιού μετά από μάσα Τσικνοπέμπτης, τα μνημειώδη set pieces και οι μεγάλες στιγμές δε σκαρφαλώνουν ούτε αμμόλοφο για να κορυφωθούν. Δεν προσπαθήσαν καν. Έμειναν σε μια στερεοτυπική παρουσίαση εφήβων, ατίθασων κοριτσιών και από εκεί και πέρα τίποτα. Προσπερνάμε. Τεχνικά δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα, όπως διάφορα bugs και glitches που εντοπίστηκαν στις κονσόλες και το παιχνίδι έδειξε τα κάλλη του απροβλημάτιστα.

Πραγματικά, το Wolfenstein Youngblood σώζεται από την ύπαρξη co-op (παίξτε με κάποιον γνωστό ει δυνατόν) το απολαυστικό gunplay, την χαρά να κονιορτοποιείς ναζιστές με όλους τους πιθανούς τρόπους και τη χαμηλή του τιμή. Ελπίζουμε η Machine Games, αν δεν καταφέρει να βελτιωθεί στους τομείς που απαιτούνται για να παρουσιάσει ένα σωστό υβριδικό παιχνίδι, να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Τα περιεκτικά, στιβαρά single player FPS, στα οποία, αποδεδειγμένα, δίνει μαθήματα. Αυτό το πείραμα δεν πέτυχε.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.