Wolfenstein: Cyberpilot

Achtung Baby!

Έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε (και να ανησυχούμε) για τη λογική που βρίσκεται πίσω από την ανάπτυξη πολλών παιχνιδιών τεχνολογίας VR. Έχουμε αρχίσει να βλέπουμε ένα “pattern” πίσω από πολλές κυκλοφορίες, οι οποίες μας κάνουν να βλέπουμε δυσοίωνο το μέλλον για ένα κομμάτι αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών. Γνωρίζουμε ότι το gaming στο VR δεν μπορεί να είναι ίδιο με ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Γνωρίζουμε ότι πολλά παιχνίδια πρέπει να προσαρμόζονται στα δεδομένα της εικονικής πραγματικότητας και να σχεδιάζονται με γνώμονα

αυτά, και γνωρίζουμε επίσης ότι όταν παίζεις σε VR, δεν μπορείς (και δεν ενδείκνυται) να γράφεις στο κοντέρ sessions των 5-6 ωρών.

Και ενώ τα δείγματα σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος της παραπάνω διαπίστωσης -δηλαδή, ότι τα παιχνίδια σε VR πρέπει να σχεδιάζονται με γνώμονα την τεχνολογία αυτή- είναι θετικά και έχουμε δει ότι βρίσκουν εφαρμογή (από το Astro Bot μέχρι το Resident Evil 7, και από το Blood & Truth μέχρι το Moss), σε ό,τι έχει να κάνει με το δεύτερο τμήμα, το χρόνο δηλαδή που πρέπει να παίζουμε, νιώθουμε ότι οι developers έχουν αναλάβει το ρόλο του “προστάτη” των παικτών, δημιουργώντας παιχνίδια που δεν θα τον κρατήσουν απασχολημένο για πάνω από 2-3 ώρες. Με κάποιον άλλο τρόπο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τη σύντομη διάρκεια πολλών VR experiences και παιχνιδιών (πέρα από την τεμπελιά και την αρπαχτή, δηλαδή), με το Wolfenstein Cyberpilot, που εξετάζουμε εδώ, να αποτελεί “αιχμή του δόρατος” σε αυτήν την κατάσταση.

Τοποθετημένο στο σύμπαν του Wolfenstein της Machine Games και εντός του lore που έχει χτιστεί με τα Wolfenstein New Order, Wolfenstein Old Blood, Wolfenstein New Colossus και του νέου Wolfenstein Youngblood, το Cyberpilot περιγράφει την ιστορία ενός ανώνυμου πολεμιστή, που ξυπνά από ένα λήθαργο εντός μιας μυστικής βάσης των Ναζί κάπου στο υπό κατοχή Παρίσι. Χωρίς πολλές εξηγήσεις και καθυστερήσεις, ο “cyberpilot” επικοινωνεί με μια Γαλλίδα αντιστασιακό, η οποία (πάντα με τη βοήθεια μιας φιλικής Α.Ι.) θα εκπαιδεύσει τον πιλότο και θα τον στείλει σε μια σειρά από αποστολές που θα προξενήσουν σημαντικά πλήγματα στους Ναζί και θα δώσουν μια ελπίδα στην Αντίσταση.

Όλο το παιχνίδι στήνεται μέσα στην εν λόγω βάση, με τον πιλότο να βρίσκεται καθηλωμένος σε μια καρέκλα. Μόνη του επιλογή κίνησης είναι στον κάθετο άξονα, εντός ενός ανελκυστήρα, που θα τον ανεβοκατεβάζει σε τέσσερα επίπεδα. Δύο από αυτά τα επίπεδα βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας, με εντολές από τη μυστηριώδη Γαλλίδα και την ΑΙ, ενώ τα άλλα δύο αφορούν στην προετοιμασία των οχημάτων που θα χρησιμοποιούμε στις αποστολές και στο cockpit, μέσα από το οποίο θα τα ελέγχουμε. Και αυτή είναι η λογική πίσω από το Cyberpilot. Ο πολεμιστής μας δεν βρίσκεται ποτέ στο πεδίο της μάχης, αλλά ελέγχει εξ αποστάσεως Panzerhund, drones και Mechs, με στόχο τα πλήγματα στους Ναζί. Μιλάει με την Αντίσταση, προετοιμάζει το όχημα και βγαίνει σε αποστολές.

Η δομή του παιχνιδιού δεν είναι κακή. Αντιθέτως, πιστεύουμε ότι είναι έξυπνα σχεδιασμένη και απολύτως κατάλληλη για ένα παιχνίδι VR. Οι Machine Games και Arkane Studios απέφυγαν με έξυπνο τρόπο την παγίδα του να φτιάξουν ένα “on-rails FPS Wolfenstein” σε VR περιβάλλον, μπαίνοντας στον κόπο να σχεδιάσουν κάτι κομμένο και ραμμένο στην τεχνολογία. Και αυτός ο σχεδιασμός, σε συνδυασμό με το άψογο μοντέλο χειρισμού (που γίνεται “άψογο” αν παίξετε λίγο με τις πλούσιες ρυθμίσεις κίνησης, ώστε να βρείτε ποιες σάς ταιριάζουν καλύτερα και δεν σας ζαλίζουν), την αριστοτεχνική χρήση των Move Controllers και τα υπέροχα γραφικά (με τη σφραγίδα της id Tech) είναι σημαντικά εχέγγυα και δημιουργούν ελπίδες για κάτι σπουδαίο.

Και αυτό το “κάτι σπουδαίο” αχνοφαίνεται στις πρώτες δύο αποστολές, αρχίζει και σηκώνει κεφάλι στην τρίτη και, ξαφνικά, φτάνεις στην τέταρτη αποστολή και αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξαφνικά, περίπου στις δύο ώρες διάρκειας και στο τέλος της τέταρτης αποστολής, όλα καταρρέουν και το παιχνίδι τελειώνει -άκομψα μάλιστα, χωρίς ένα cinematic, χωρίς έναν ουσιαστικό διάλογο σχετικά με το τι κάναμε και γιατί το κάναμε. Όλα τελειώνουν μέσα από ένα ημιτελές, στατικό mission, τα credits τρέχουν in-game και μένεις “παγωτό”, με την ελπίδα ότι κάποιοι σου κάνουν πλάκα και ότι αμέσως μετά τα credits, θα αρχίσει το κανονικό παιχνίδι.

Η απογοήτευσή μας από τo Wolfenstein: Cyberpilot είναι έντονη. Έντονη γιατί βλέπεις ότι με λίγη προσπάθεια οι αγαπημένες και με τεράστιες περγαμηνές Arkane και Machine Games θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά εδώ και να είχαν προσφέρει ένα εξαιρετικό VR Wolfenstein, με ποικιλία στις αποστολές, καλή γραφή, γραφικά που σπάνια βλέπεις στο PSVR και επέκταση-σύνδεση του lore με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Αντί αυτού, έχουμε να κάνουμε με ένα tech demo δύο ωρών, που σε δεύτερο playthrough, γνωρίζοντας πλέον τι πρέπει να κάνεις, ενδεχομένως να μπορεί να “βγει” και σε μία ώρα. Και όλα αυτά με αρχικό κόστος απόκτησης τα 20 ευρώ.

Τέτοιες τακτικές, κατά την άποψή μας, δεν έχουν θέση στο σύγχρονο gaming. Δεν κάνουν καλό στη βιομηχανία, δεν κάνουν καλό στο όνομα των VR παιχνιδιών και, σε τελική ανάλυση, δεν προσφέρουν απολύτως κανένα όφελος στον παίκτη. Τον τελικό αποδέκτη και απόλυτο κριτή. Κρίμα για τις Arkane και Machine Games, κρίμα και για την Bethesda, που συνεχίζει το αρνητικό σερί της.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.

pcps4vr