Sea of Solitude

Ψυχανάλυση σε ρηχά νερά.

Βλέποντας κανείς τη βασική ιδέα πίσω από το Sea of Solitude και το καλλιτεχνικών ανησυχιών εικαστικό του, μπορεί να αντιληφθεί γιατί επιλέχθηκε από το πρόγραμμα του EA Originals, μέσω του οποίου ο αμερικανικός κολοσσός ενισχύει παραγωγές από indie developers (όπως τα Fe και A Way Out, μεταξύ άλλων). Η βασική σεναριακή ιδέα καταπιάνεται με δύσκολα διαπροσωπικά θέματα, κάτι που η EA προτιμά να αποφεύγει στις υψηλού budget παραγωγές της. Ως εκ

τούτου, το Sea of Solitude, ως μία εξωτερική παραγωγή μικρότερου βεληνεκούς, υποθέτουμε ότι φάνταζε ιδανική για την EA, ερχόμενο ως μία εναλλακτική πρόταση, δείχνοντας τη βιβλιοθήκη της ελαφρώς πιο ποικιλόμορφη.

Το παιχνίδι ξεκινάει με ένα βαρυσήμαντο κείμενο που μας εξηγεί ότι το Sea of Solitude περιέχει καταστάσεις και θέματα που καταπιάνονται με την ψυχική υγεία, ένα δύσκολο αντικείμενο που, πάντα σύμφωνα με το κείμενο, μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση ορισμένα άτομα. Είναι μία δήλωση που προδιαθέτει για ένα παιχνίδι που θα δει εις βάθος και με ευθύτητα περιπτώσεις ανθρώπων που πιθανότατα να έχουν βρεθεί σε σκοτεινές περιόδους στη ζωή τους. Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή η δήλωση γίνεται ειλικρινώς και όχι ως μία προσπάθεια εντυπωσιασμού, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι η σύλληψη του παιχνιδιού βρίσκει τις ρίζες της σε μία άσχημη περίοδο της Cornelia Geppert (η βασική δημιουργός) σύμφωνα με δηλώσεις της. Εντούτοις, το Sea of Solitude -δυστυχώς- πασχίζει να αποδώσει με ουσία και βάθος τα δύσκολα θέματα που επιθυμεί να θίξει.

Tο Sea of Solitude περιέχει καταστάσεις και θέματα που καταπιάνονται με τη ψυχική υγεία, ένα δύσκολο αντικείμενο που, πάντα σύμφωνα με το κείμενο, μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση ορισμένα άτομα.

Θα πρέπει να προειδοποιήσουμε εδώ ότι στο υπόλοιπο κείμενο αναφέρονται κάποιες πληροφορίες για σεναριακές εξελίξεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως spoilers. Ο κόσμος του παιχνιδιού μάς τοποθετεί σε ένα αλληγορικό περιβάλλον, μια πλημμυρισμένη πόλη, όπου παίρνουμε τον έλεγχο της νεαρής Kay. Αυτό το περιβάλλον αποτυπώνει οπτικά με συμβολικό τρόπο το τραυματικό παρελθόν της Kay, όπου διάφορες προβληματικές σχέσεις με τον μικρότερο αδελφό της, τα έντονα συζυγικά θέματα των γονιών της και η ταραχώδης σχέση με το αγόρι της, εμφανίζονται άλλοτε ως εφιαλτικές παρουσίες (τέρατα πρωτίστως) και άλλοτε ηχητικά, μέσω φωνών που τριβελίζουν τις σκέψεις της.

Οπτικά το Sea of Solitude απεικονίζει ωραία και λειτουργικά την τραυματική περιπέτεια της Kay, με συχνές εναλλαγές σκοτεινών και ζωηρών σκηνών, ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Χωρίς να προσφέρει κάτι ρηξικέλευθο, στον εικαστικό τομέα του καταφέρνει να μεταφέρει αξιοπρεπώς το θέμα του, μέσα από ένα καθαρόαιμο indie πρίσμα, που χαρακτηρίζεται από μία καλοδεχούμενη οικονομία στο σχεδιασμό των υφών και την αρχιτεκτονική της παρηκμασμένης και σχεδόν βυθισμένης πόλης. Η προβληματική φύση του παιχνιδιού, όμως, έρχεται στα μηνύματα που επιχειρεί να περάσει. Οι βασικές σεναριακές δομές παρουσιάζονται επιφανειακά, δίνοντας την εντύπωση ότι απλά αναφέρουν την ύπαρξη κάποιου προβλήματος και τίποτα περισσότερο.

Για παράδειγμα, η ιστορία του μικρότερου αδελφού της Kay αφορά ένα κομμάτι του παιχνιδιού όπου έρχεται στο προσκήνιο το θέμα του επαίσχυντου και ασταμάτητου bullying που υφίσταται από συμμαθητές του. Η βάση αυτής της ιστορίας δείχνει την άγνοια και την επανειλημμένη αδιαφορία της Kay προς τη δύσκολη περίοδο που περνάει ο αδελφός της παρά τις συνεχείς και απέλπιδες προσπάθειές του για να βρει ένα άτομο που θα απαλύνει την κακή ψυχολογική του κατάσταση.

Αυτή η πτυχή του Sea of Solitude καταλήγει να αναλώνεται τελικά ως μία απλή αναφορά πως το bullying είναι υπαρκτό, δίχως να εξετάζει οποιαδήποτε προέκταση του, αλλά και χωρίς να αποδίδει χειροπιαστά ή με ικανό τρόπο την αντιμετώπιση του θέματος και την ουσιαστική βοήθεια της Kay, όταν η ίδια αρχίσει να νοιώθει ολοένα και πιο ένοχη για την άγνοια που έδειξε στο παρελθόν. Ίσως είναι υποκειμενική η ανάγνωσή μας, όμως σε όρους gameplay και στο πώς μεταφράζονται οι ενέργειές μας ως βοήθεια προς τον μικρότερο αδελφό, αποτελεί επίσης μία όχι και τόσο δουλεμένη προσέγγιση.

Οπτικά το Sea of Solitude απεικονίζει ωραία και λειτουργικά την τραυματική περιπέτεια της Kay, με συχνές εναλλαγές σκοτεινών και ζωηρών σκηνών, ανάλογα με τη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Εν ολίγοις, σε αυτό το μέρος του παιχνιδιού τα παιδιά που είναι υπεύθυνα για το bullying εμφανίζονται ως απειλητικά σκοτεινά όντα, με κόκκινα μάτια και σουβλερά δόντια, από τα οποία πρέπει συνεχώς να τρέχουμε μακριά τους, έως ότου τελικά εξαλείψουμε το σκοτάδι αυτής της περιοχής, εξαγνίζοντας με έναν υπεραπλουστευμένο μηχανισμό κάποιες κοιτίδες σκότους. Κατά τη δική μας ανάγνωση ο τρόπος που αποδίδεται όλο αυτό το σκέλος του Sea of Solitude, μας δείχνει ότι αντί να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα ευθέως η λύση είναι να το βάλουμε στα πόδια και να το αφήσουμε πίσω.

Παρόμοια αμφιλεγόμενη εξέλιξη υπάρχει και στο θέμα του διαζυγίου των γονιών της Kay και του αδελφού της. Αν και αυτά τα επίπεδα παρουσιάζονται καλοστημένα και με έντονη τη δραματική τους υπόσταση, βλέποντας δύο τέρατα να αντιμάχονται συνεχώς μπροστά μας, η κατάληξη και η τελική λύση έρχεται με αρκετή αφέλεια, καλοκάγαθη μεν, που όμως δεν παύει να φαίνεται σαν να προσπαθεί υπέρ του δέοντος να υπεραπλοποιήσει την κατάσταση, προς όφελος ενός ωραιοποιημένου happy ending. Δεν είχαμε την απαίτηση, φυσικά, να δούμε κάποιο δραματικό και καταθλιπτικό φινάλε, όμως η επιφανειακά θετική έκβαση φαντάζει πλασματική και εν τέλει ψεύτικη, ερχόμενη σε αντίθεση με το πνεύμα του παιχνιδιού. Από την άλλη, η ιστορία της δύσκολης σχέσης της Kay με το αγόρι της αποδίδεται αρκετά πιο έξυπνα, μέσα από συμβολικές καταστάσεις και gameplay μηχανισμούς, που αν και απλοί, συνάδουν πλήρως με το θέμα που θέλει να καταπιαστεί.

Γενικότερα, βέβαια, το gameplay βαδίζει σε εντελώς τυπικά μονοπάτια, σχεδόν στα όρια των walking simulators. Σε ένα μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού μία βάρκα θα αποτελεί το βασικό μέσω μετακίνησης μεταξύ περιοχών. Ο χειρισμός είναι, απλά, λειτουργικός και τα εφέ του νερού ικανοποιητικά, με τη χρήση της βάρκας να μην είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα όχημα για τη μετακίνησή μας προς διάφορα σημεία.

Στα σημεία που δεν θα έχουμε τη βάρκα μαζί μας, η Kay συχνά-πυκνά θα πρέπει να κολυμπά για μικρές αποστάσεις ανάμεσα από κτήρια, έχοντας κατά νου να αποφεύγουμε αιμοβόρα τέρατα που περιπολούν στο νερό. Το platforming, φυσικά, δηλώνει το παρόν, με την Kay να μπορεί με ευκολία και απροβλημάτιστα να σκαρφαλώνει σε διάφορες επιφάνειες. Ως platform, βέβαια, το Sea of Solitude κάνει τα απολύτως βασικά, απαιτώντας εδώ κι εκεί να πραγματοποιούμε κάποιο άλμα ακριβείας πάνω από το κενό, δίχως κάποια ιδιαίτερη πρόκληση.

Εμφανέστατα, λοιπόν, η –περίπου- τρίωρη περιπέτεια πρωτίστως βασίζεται στο κατά πόσον θα μπορέσει να κερδίσει το ενδιαφέρον του παίκτη μέσα από την αλληγορική του ιστορία και της συνένωσης που αυτή έχει με την απεικόνιση του κόσμου και τους απλοϊκούς gameplay κανόνες του. Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, το εγχείρημα δεν καταφέρνει τελικά να προσεγγίσει τα δύσκολα διαπροσωπικά θέματα με το βάθος που θα τους άρμοζε ώστε να προβληματίσει και να δώσει τροφή για σκέψη.

Ως έχει, το Sea of Solitude έρχεται να τονίσει ότι το bullying, τα διαζύγια και οι δυσκολίες στις σχέσεις ζευγαριών έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχολογική υγεία, παραμένοντας βασανιστικά μόνο σε αυτήν την αναφορά.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.

pcps4xbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!