Warstone TD

Play it safe.

Ο κόσμος του gaming development είναι χωρισμένος σε δύο μέρη: σε αυτούς που θέλουν να ρισκάρουν, ποντάροντας σε νέες ιδέες και πρωτότυπες δημιουργίες, και σε αυτούς που ακολουθούν την πεπατημένη. Ομολογουμένως, η πρώτη ομάδα διακινδυνεύει να μετατρέψει την... παρθενογέννεση σε... τερατογέννεση και, ως εκ τούτου, να χάσει τα πάντα. Να δημιουργήσει έναν τίτλο μέτριο ή κακό, να «χτίσει» άσχημο όνομα στην αγορά και να απωλέσει την εμπιστοσύνη παραγωγών και gamers. Διόλου παράξενο, λοιπόν, ότι η BattleCruiser games (όνομα

Γιατί όχι άλλωστε; Ας αφήσουμε μια μικρή δόση καφεδοφιλοσοφίας να συνοδεύσει το review. Η πεπατημένη οδός της επιτυχίας συνήθως αποδίδει μεγάλες πιθανότητες μιας κάποιας επιτυχίας – κι αν δε θέλει κανείς να χαρακτηριστεί εντελώς… μπανάλ, προσθέτει και κάνα-δυο χαρακτηριστικά, που με τη σειρά τους έχουν γίνει επίσης «πεπατημένη»: λίγο χιούμορ, λίγο κόμικ αισθητική στο σενάριο... Α, ναι! Λίγο σενάριο, βεβαίως, βεβαίως, έτσι για να ζωντανέψει και να χρωματίσει τον κόπο του παίκτη.

Τι άλλο; Χμμμ… καμιά gimmick-ιά! Κάτι που να εκπλήξει ευχάριστα μερικούς. RPG στοιχεία... RTS στοιχεία... Χωράνε, άραγε, όλα αυτά; Θα έχουν αποτέλεσμα; Ίσως εμπλουτίσουν το όλο εγχείρημα και να κάνουν το παιχνίδι κάπως καλύτερο. Μέχρι εκεί όμως, μιας και οτιδήποτε παραπάνω θα οδηγήσει το όλο project έξω από την πεπατημένη και θα μπει στα αχαρτογράφητα νερά της πρωτοτυπίας και – φεύ! – της παρθενογέννεσης. Όχι, όχι, τα παραπάνω αρκούν για να φτιαχτεί ένα μέτριο-δήθεν-ομορφούτσικο παιχνίδι και να επιφέρει ένα safe κέρδος – υλικό και ηθικό – στους developpers.

Πείτε την αλήθεια: αν τελείωνε το review εδώ θα μένατε παραπονεμένοι; Δε θα νιώθατε ότι είχατε ήδη μια στιβαρή εικόνα για το παιχνίδι; Αυτό, γιατί το Warstone TD έχει ακριβώς όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία καθώς, (let’s not play it safe), μοιάζει βέβαιο ότι δημιουργήθηκε με τις παραπάνω λογικές και με στόχο να κρυφτεί στην ασφάλεια που προσφέρει η μάζα του «καλού» παιχνιδιού. Αυτό που συνήθως βαθμολογείται με το άχρωμο, άοσμο και δύσκολο να αξιολογηθεί σαφώς από την πλειονότητα των gamers, εφταράκι. Ορίστε, αποκαλύφτηκε νωρίς-νωρίς κι ο βαθμός…

Ας μη μείνετε όμως με την απορία. Μιλάμε για ένα Tower Defence παιχνίδι, μια κατηγορία που από μόνη της απευθύνεται σε άτομα με μπόλικο ελεύθερο χρόνο και ικανή χωρητικότητα σε βαρεμάρα. Η play-it-safe επιλογή δε θα βοηθήσει στο να αποφευχθεί η αίσθηση της επανάληψης, γι’αυτό ήταν απαραίτητες οι προαναφερθείσες πινελιές. Πόσο να ρισκάρει κανείς εδώ και τι να προσθέσει σε ένα τόσο αυστηρό και αρκετά εγκλωβισμένο είδος; Έτσι, έχουμε ένα αδιάφορο σενάριο δοσμένο σε πρόχειρη κόμικ αισθητική με την πάντα υποκειμενική αίσθηση του χιούμορ (πάει να πει δε μας άρεσε) να πιάνει λίγο παραπάνω χώρο απ’όσο χρειαζόταν. Στη συνέχεια υπάρχει μια πόλη, η οποία σταδιακά εμπλουτίζεται με κτήρια παραγωγής πόρων, όπως ξύλο, πέτρα, σίδερο κλπ, καθώς και κτήρια που παράγουν μονάδες μάχης ή προσφέρουν research upgrades. Σαν RTS δηλαδή, χωρίς τον πραγματικό χρόνο βέβαια.

Όλα αυτά γεμίζουν το μάτι – και σίγουρα το χρόνο σας – έχοντας επιπλέον το ρόλο της αναβάθμισης των μονάδων που χρησιμοποιούνται στο παιχνίδι. Μέχρι εκεί όμως. Τίποτα παραπάνω. Μαζεύονται resources (από μόνα τους) για να ξοδευθούν αποκλειστικά κι εξ ολοκλήρου σε αναβαθμίσεις. Τόσο ρηχά κι ευτελή είναι αυτά τα πρόσθετα χαρατκηριστικά, που το παιχνίδι σάς δίνει από μόνο του την επιλογή να αγνοήσετε εντελώς το σενάριο και τα στοιχεία της πλοκής που σχετίζονται με την αναβάθμιση της πόλης, ώστε να περάσετε κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στη μάχη.

Εκεί τα πράγματα είναι όπως τα περιμένατε. Top down απεικόνιση ενός medieval χώρου, με γραφικά και design που θυμίζουν Warcraft, επική μουσική και, φυσικά, tower defence gameplay. Για όσους δε γνωρίζουν, υπάρχει ένας (ή περισσότεροι) δρόμοι, στριφογυριστοί σαν αφρικάνικα μακαρόνια, απ’ όπου θα περάσουν τα κύματα των εχθρών. Κατά μήκος αυτών των δρόμων ο παίκτης τοποθετεί σε σημεία κλειδιά μονάδες ποικίλων δυνατοτήτων προκειμένου να εξολοθρεύσει όλους τους αντιπάλους – ή, τουλάχιστον, να αφήσουν να διέλθουν οι λιγότεροι δυνατοί. Φυσικά, οι μονάδες του παίκτη δε δέχονται ζημιά, οπότε η όλη πρόκληση έγκειται στη σωστή τακτική τοποθέτησης των διαθέσιμων μονάδων.

Αυτό είναι και το δυνατότερο χαρακτηριστικό του τίτλου. Στιβαρό, ακριβές και σοβαρό tower defence gameplay, με έξυπνο και κυρίως ποικίλο level design και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της κάθε μονάδας. Οι δε αναβαθμίσεις αυτών εγγυούνται ότι καμιά τους δε θα καταστεί άχρηστη με την εξέλιξη του παιχνιδιού. Επιπλέον, υπάρχουν συχνά-πυκνά «ιδιαίτερες» πίστες όπου θα χρειαστεί – για παράδειγμα – άρτιο micro-management, επιθετικού ρόλου από πλευράς παίκτη ή και co-op δράση.

Αυτό το τελευταίο αποτελεί και μέρος του online τμήματος του τίτλου, που είναι και το ασθενέστερο. Χωρίζεται σε PvP και Co-op αλλά το matchmaking, όντας ανύπαρκτο, καταστρέφει την εμπειρία. Ποιο το νόημα PvP ενός παίκτη στο επίπεδο 46 εναντίον ενός στο 392 για παράδειγμα; Ομοίως ισχύει και για το co-op. Ο απείρως δυνατότερος συνέταιρος καταστρέφει στην κυριολεξία το challenge, ενώ ο αδύναμος περιορίζεται στο ρόλο παρατηρητή. Κρίμα, γιατί το netcode είναι καλό κι οι μάχες απρόσκοπτες. Αν έμπαινε ένας μηχανισμός matchmaking θα ομαλοποιούσε την εμπειρία, αφήνοντας τον μικρό αριθμό συμμετεχόντων ως το μόνο αρνητικό.

Γενικά, δεν έχει πολλά να πει κανείς για ένα παιχνίδι του 7. Μπορεί να μιλάει για ώρες ή να αφήσει το μαγικό αυτόν βαθμό να μιλήσει μόνος του. Το Warstone TD είναι ένα παιχνίδι με γερό πυρήνα gameplay, κάμποσα προβλήματα στο online και γλυκανάλατη αίσθηση σε όλες τις διακοσμητικές του προσθήκες. Είναι ένα «καλό» παιχνίδι και – ακολουθώντας τη safe διαδρομή – η BattleCruiser έκανε μια «καλή» επιλογή. Αυτό σημαίνει όμως κι ότι το παιχνίδι χάνεται μέσα στη μάζα. Ίσως την επόμενη φορά πρέπει να το τολμήσουν λίγο περισσότερο.