Valkyria Revolution

5+1 βήματα για να κάψεις ένα franchise.

Την αγάπη μας για τη σειρά Valkyria Chronicles την έχουμε εκφράσει πολλές φορές στο παρελθόν, έχοντας εκθειάσει το πρώτο παιχνίδι ως μια εξαίσια συνταγή Ιαπώνων σεφ, ένα πεντανόστιμο ψητό στο φούρνο που θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα JRTS όλων των εποχών αλλά και από τα καλύτερα παιχνίδια του PS3 . Δυστυχώς οι πωλήσεις του δεν έφτασαν τα επίπεδα που του άξιζε και έτσι, αν και

η Sega δεν το εγκατέλειψε, οι επόμενες συνέχειές του στα VC2 και VC3 (το οποίο ήταν αποκλειστικότητα της Ιαπωνίας) κυκλοφόρησαν μόνο για το PSP, και παρόλη την έντιμη προσπάθεια των δημιουργών, ήταν ξεκάθαρα κάποια βήματα πίσω από το πρώτο παιχνίδι.

Έτσι, όταν η Sega ανακοίνωσε πως θα έβγαινε νέο παιχνίδι για τη σειρά και πως θα την επανέφερε στις home consoles, το στομάχι μας άρχισε να γουργουρίζει από λιγούρα. Ναι, θα ήταν spin-off σε παράλληλο σύμπαν και θα ήταν σχεδιασμένο με πιο action στυλ, αλλά δε βαριέσαι, οι δημιουργοί είχαν αποδείξει πως είχαν ταλέντο. Μπήκαμε λοιπόν σε λίστα αναμονής για το opening του νέου εστιατορίου της Sega, και παρά τις φήμες για μαζικές δηλητηριάσεις στην Ιαπωνία, όταν κυκλοφόρησε εκεί αρχικά πριν μήνες το νέο Valkyria σουφλέ, είχαμε ελπίδες. Πού να φανταζόμασταν οι καψεροί ότι θα χρειαζόμασταν διπλή δόση σόδας και αποκλειστική διατροφή με φιδέ για μια εβδομάδα για να το χωνέψουμε! Για τους τολμηρούς Σπαρτιάτες του GameOver όμως, οι Gurmet Hunters μας κατάφεραν να διεισδύσουν στα μαγειρεία της Sega και ανάρτησαν από κάτω τη συνταγή. Δοκιμάστε με δική σας ευθύνη.

Βήμα 1 Ξεκινάς να στήνεις τον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά επειδή από κάποιον έπεσε παραπάνω ξύδι στο τσουκάλι, αποφασίζεις να πετάξεις όλο το έτοιμο lore και το ρεαλισμό της σειράς. Αντί αυτού, κάνεις ένα spin-off σε παραπλήσιο κόσμο, με ίδια περίπου ονόματα, αλλά εντελώς αλλαγμένο lore, σε περιβάλλον που όμως αντί να θυμίζει τον steampunk ρεαλισμό του B' Παγκοσμίου, πλέον θυμίζει ένα κράμα εκείνης της περιόδου, παρέα με τα τέρατα robot του Horizon: Zero Dawn και τις υπερσπαθάρες των Xenogears.

Βήμα 2 Καταλαβαίνεις πως η στροφή στο πιο χαλαρό σχολικό σενάριο των VC2-3 δεν ταιριάζει στο ύφος της σειράς και στρώνεσαι και γράφεις ένα βαθύ σενάριο, γεμάτο πόνο, προδοσία, ανατροπές, με χαρακτήρες που πραγματικά ξεχωρίζουν και δεν βασίζεται στα κλασικά JRPG αρχέτυπα. Εκεί, λοιπόν, που έχεις ένα πολύ καλό σενάριο και το εξιστορείς πλούσια, αποφασίζεις απλά να το διπλασιάσεις, γεμίζοντας το παιχνίδι με χιλιάδες (χωρίς υπερβολή) cutscenes με διάρκεια από 5 έως 555 δευτερόλεπτα. Και επειδή μια ομαλή ροή θα είναι εύπεπτη, την πετσοκόβεις σε πολλά πολλά μικρά κομματάκια, με loading screens ανάμεσα από κάθε ένα από αυτά, σε σημείο που ο παίκτης μπορεί να δει και 40+ loading screens πριν περάσει στο επόμενο σημείο που έχει έλεγχο του χαρακτήρα του. Και που μπορεί απλά να περπατήσει λίγο και να ξαναρχίσει cutscenes. Όσο για τη δυνατότητα για skip στους διαλόγους, αν διαβάζεις γρηγορότερα από τους ομιλούντες, αυτά είναι για εκείνους με αδύναμα στομάχια. Εδώ θα κάτσεις και θα τα φας όλα.

Βήμα 3 Σκεφτόμενος πονηρά πως τα προηγούμενα παιχνίδια δε πούλησαν πολύ, γιατί τα JRTS είναι για λίγους, αποφασίζεις να κάνεις το παιχνίδι spin-off έτσι ώστε να είσαι ελεύθερος να έχεις action μηχανισμούς. Δεκτό και τίμιο. Όμως, κάποιοι οπαδοί επαναστατούν ζητώντας να παραμείνουν στο (εξαιρετικό) παλιό gameplay. Αντί, λοιπόν, να κάνεις υποχώρηση και να τους ακούσεις ή να μείνεις θαρραλέος και να επιμείνεις στο όραμά σου, αποφασίζεις να εμπνευστείς από τους πολιτικούς της χώρας σου και να συμβιβαστείς για να ικανοποιήσεις τους πάντες.

Έτσι, δημιουργείς ένα gameplay σύστημα το οποίο είναι εμπνευσμένο από τα musou games, με μπουλούκια άμυαλων (μηδενική Α.Ι.) εχθρών να βρίσκονται μέσα σε άδειες πίστες και τον παίκτη να έχει μόνο μία επίθεση σε real time (και ένα σχετικά άχρηστο dodge αλλά και ένα απολύτως άχρηστο guard) και όλα τα υπόλοιπα abilities τα κλειδώνεις μέσα σε ένα pause menu screen. Σε ακόμα μεγαλύτερο κλείδωμα είναι η δυνατότητα να δώσεις μια εντολή σε άλλα μέλη της τετραμελούς ομάδας σου, αφαιρώντας αυτή τη δύσπεπτη δυνατότητα να ελέγχεις πλήρως και απόλυτα μια τεράστια ομάδα όπως στα προηγούμενα παιχνίδια.

Βήμα 4 Έχοντας λοιπόν υπεραπλουστεύσει το action κομμάτι της μάχης, που για αυτό ήταν κάποτε σχεδιασμένο το παιχνίδι, παίρνεις μία τυφλή μοδίστρα, της δίνεις ένα κομπρεσέρ και της ζητάς να χτίσεις ένα υπερπλήρες UI, το οποίο θα περιέχει ό,τι υλικό έχει η κουζίνα, ασχέτως αν το 90% δεν χρειάζεται για το σουφλέ. Κάνεις το pause menu της μάχης τόσο αναχρονιστικό, που θυμίζει RPG του SNES. Και φυσικά, γεμίζεις τον κόσμο του παιχνιδιού με crafting, loot, leveling systems, γιγάντιο upgrade tree για το κάθε special όπλο, upgrade list για τα απλά όπλα (να πούμε ότι πλέον για να πυροβολήσετε, θα το κάνετε πολύ σπάνια και μόνο μέσα από διάφορα μενού και δίχως στόχευση, ενώ για cover system ούτε λόγος καλύτερα), πετάς και μπόλικα μαγαζιά με ψιλολόγια, και γενικά τιγκάρεις το παιχνίδι με υλικό που κανείς δε θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει ιδιαίτερα γιατί το παιχνίδι είναι τόσο εύκολο, που απλά με το βασικό one button attack βγάζεις το 95% των encounters.

Βήμα 5 Με το βασικό κορμό του φαγητού να έχει ολοκληρωθεί, περνάμε τώρα στην παρουσίασή του. Αποφασίζεις, λοιπόν, μετά από χρόνια να επαναφέρεις τη σειρά στις home consoles και όλοι περιμένουν με χαρά να δουν τη νέα έκδοση της CANVAS engine, της μηχανής γραφικών της σειράς που κάνει τα γραφικά να δείχνουν σαν να έχουν σχεδιαστεί και μουτζουρωθεί με μολύβι. Αποφασίζεις, όμως, πως δεν πρέπει να καλομαθαίνεις τον κόσμο και στην ουσία το σχεδιάζεις 100% για το PS Vita και η έκδοση για PS4 είναι απλά ένα port. Αποτέλεσμα; Σχεδόν να μη διακρίνεις πουθενά τiς γραμμές του μολυβιού, το animation να είναι εποχής PS2, το lip synch να είναι σχεδόν ανύπαρκτο, να προσφέρεις μουντά επαναλαμβανόμενα περιβάλλοντα, χοντροκομμένα μοντέλα, θολά textures και πολλά άλλα καλούδια. Με το φαγητό έτοιμο στο ταψί, ψήνεται σε θερμό αέρα, στους 200 βαθμούς για δύο ώρες.

Βήμα Extra – Μπεσαμέλ 30 λεπτά πριν το τέλος του ψησίματος, έρχεται η ώρα να ρίξετε από πάνω του τη μπεσαμέλ, το συστατικό που νοστιμεύει κάθε πιάτο. Ανακατεύετε, λοιπόν, μια έμπειρη ομάδα Ιαπώνων voice actors (αγγλικά επιλέγετε μόνο αν θέλετε να το δοκιμάσουν παιδιά κάτω των 12 ετών) και τους απλώνετε επάνω στο παιχνίδι με προσοχή για να το καλύψουν καλά. Τέλος, παίρνετε από το ντουλάπι μπαχαρικών τον καυτερό μουσικοσυνθέτη Yasunori Mitsuda (που είχε δώσει ζωή στα Chrono Trigger/ Cross, Inazuma 11, Xenogears, Xenoblade, κλπ) και πασπαλίζετε μπόλικο σε όλη την επιφάνεια, έτσι ώστε το φαγητό να πάρει μια έντονη μαγική γεύση.

Συμβουλή για επίδοξους μάγειρες και καλοφαγάδες: Δε θα πούμε πως δεν υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα εύγεστα στοιχεία μέσα στο Βαλκυριοσουφλέ μας, ίσα ίσα. Το θέμα είναι, όμως, πως όταν παίρνεις τα πιο νόστιμα υλικά του κόσμου και τα πετάς στο μπλέντερ μαζί με ό,τι άλλο έχει το σπίτι -αλλά και ο κάδος απορριμμάτων- το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μυρίζει ωραία από το μοσχοκάρυδο, αλλά όταν δαγκώνεις και έχεις κρέμα ζαχαροπλαστικής, σιρόπι λεμονιού, μοσχαρίσιο ληγμένο κιμά, αρακά και ντοματόζουμο, είναι μάλλον δύσκολο το τελικό σου αποτέλεσμα να είναι βρώσιμο. Εμείς, θα πάρουμε το πιάτο μας και θα το απολαύσουμε έξω στο μπαλκόνι. Ε, και αν πέσει μωρέ, έπεσε.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

ps4ps vitaxbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!